|
2001
|
|
|
Gogoan izango duzu Heraklito haundia, ez al da hala?
|
nola
ahaztuko nuen bada?. Eta gogoan izango duzu, ziurrenez, haren filosofia dialektikan oinarritzen zela.
|
|
|
Zuzen zabiltza,
|
nola
ez, Sokrate haundia, esan zuen. Eta ez al duzu uste zalantzarik gabeko hiritarrek ez dutela inoiz ere ezagutzarik aurkituko?
|
|
|
Eta Ilargik han datza, zeru partean, beste heriotz baten berri duenean malkoa dariola esan zuen. Halere, kostaldean bizi zarenez gero ezagutuko duzu, Sokrate, ur arinak
|
nola
higatzen duen harkaitza. Ildo horretan, espero dezagun, gizakien bihotzak, batzutan harkaitzen irmotasuna erakutsi nahian dabiltzan arren, egunen batez, ilargiaren malkoen gozotasunaren bidez, biguinduko direla.
|
|
|
Zoragarria benetan!
|
Nola
liteke, halako ardoa izanik, zure herrian hainbesteko arazoa izatea?
|
|
|
Nire bihotza irrika biziz egoten da berriro egun ahaztezin haietara itzultzeko.
|
Nola
ahaztu bada, bizia alaitzen zizuten egun eguzkitsu haiek, moeta eta kolore ezberdinetako lorez jantzita ageri ziren belardi berde berde haiek, inguruneari bizitasuna ematen zioten gauza liluragarri haiek guztiak, nire esistentzia balioztatzen zuten pertsona haiek. Haiek ziren nire familia, nire lagunak, guztia.
|
|
|
Ez direla galduko eta zerbait gertatzen zaien egunean enteratuko garela! Gaur egun telebistan ematen dituzten albisteekin
|
nola
lasaituko gaitun bada. Bortxaketak direla, auto istripuak direla, auto gidaria edana zihoala...
|
|
|
|
Nola
ahaztuko ditut bada, beti beren seme alabengatik kezkaturik bizi ziren bi emakume maitagarri hauek, beren seme alabak aingerutzat jotzen zituzten bi emakume inozente hauek. Beren seme alaben berri jakingo balute...
|
|
|
Bainan bidean sorginak ikusi zituzten. Buruzagiak liburu zaharrean so egin zuen ikusteko
|
nola
hiltzen ahal ziren. Irakurgeiak erraiten zuen urak zituela ehaiten.
|
|
|
|
Nola
dun izena polit horrek, galdetu dio erantzuna apenas axola dion gizon lerdetsuak.
|
|
2002
|
|
|
Badatorzartatekobat, pentsatudut, ezda lehena izangoeta. Baina ez, erratzahartueta lurrerabota du; ikara zainetara
|
nola
sartzenzitzaidanere
|
|
|
Yael, gay zara?. Galdera hark zur eta lur utzi ninduen, ezin bainuen ulertu
|
nola
izan zezakeen lagun horrek erabat isilean neukana antzeman ahal izateko gaitasuna, edo hori izan ezean, nola demontre bururatu zekiokeen hain galdera xelebrea botatzea. Noski, hasierako pentsamendu hori azkar asko baztertu nuen burutik, ez baitzen posible Sergiok nire sekretuaren berri izatea, eta haren buruak sarri izaten zituen (eta dituen) neuraren bat izango zela pentsatuta, ezetz erantzun nion.
|
|
|
Ez da ezer gertatuko onartzen baduzu, Yael, jarraitu zuen. Oso urduri jarria nintzen jada, eta ez nekien
|
nola
erreakzionatu niretzat erabat berria zen egoera haren aurrean. Nolatan susmatu du homosexuala naizela?, pentsatu nuen nire baitan.
|
|
|
Yael, gay zara?. Galdera hark zur eta lur utzi ninduen, ezin bainuen ulertu nola izan zezakeen lagun horrek erabat isilean neukana antzeman ahal izateko gaitasuna, edo hori izan ezean,
|
nola
demontre bururatu zekiokeen hain galdera xelebrea botatzea. Noski, hasierako pentsamendu hori azkar asko baztertu nuen burutik, ez baitzen posible Sergiok nire sekretuaren berri izatea, eta haren buruak sarri izaten zituen (eta dituen) neuraren bat izango zela pentsatuta, ezetz erantzun nion.
|
|
2003
|
|
|
Zenbat denbora egonen naiz han?
|
Nola
itzuliko naiz Alemaniarat. Nola lortuko dut baimena?
|
|
|
Nola itzuliko naiz Alemaniarat?
|
Nola
lortuko dut baimena?
|
|
|
Ez ahal du guregan pentsatzen?
|
Nola
amaituko ditut erizain bilakatzeko segitu nahi nituen ikasketak. Nola biziko naiz Turkian, nire lagun guztiak Alemanian geldituko direlarik?
|
|
|
Nola amaituko ditut erizain bilakatzeko segitu nahi nituen ikasketak?
|
Nola
biziko naiz Turkian, nire lagun guztiak Alemanian geldituko direlarik. Argi da Nurcan eta Ayse rekin bezala pasako dela:
|
|
|
Aita,
|
nola
segituko ditut nire ikasketak Turkian izanen garenean. Zoin ikasketa. Moztu zuen Osman-ek, zer uste duzu zuk, emazteak ez dira eskolarat joaten Turkian.
|
|
|
Derya aski zainetan zen abentura berri horrek ipiztatzen zuelako. Izan ere, ez zuen Oya ren adina eta ez zen hura bezain bat ohartzen errealitatean
|
nola
pasatuko zen. Alaba zaharrenak uhadura bat senditzen zuen bihotzean, jasan ezina zitzaion, oso garrantzia handia emaiten zion lagunak Alemanian utzi zituelako ideiak.
|
|
|
Momentu luze batez hola gelditu ziren, eta Oya ri iduritu zitzaion nehork ez zituela sekulan bereizten. Ez zuen ulertzen
|
nola
bere burasoek hori egiten ahal zien, ez zuen onartu nahi hirurek hain aspalditik lotzen zituzten kate azkarrak urratu zituztela.
|
|
|
Gertakizun horrek pena eman zien neskei, bereziki ikusi zutelarik beren aitak
|
nola
ardiari lepoa moztu zion. Ez zituzten oraino ontsa ezagutzen musulman erlijioaren ohidurak.
|
|
|
Espero dut soinean dituzun zozokeriak kenduko dituzula. Erakutsiko dizut nik
|
nola
jantzi behar diren hemengo emazteak.
|
|
|
Aste bat berantago, sartzea baitzen, bi ahizpak, aginduzko uniformeak jantzi eta, eskolarat joan ziren, pixka bat urduri eguna
|
nola
pasatuko zuten pentsatuz.
|
|
|
Kexatu zitzaion. Nondik heldu zara. Oya oraingoan altxatu zen eta erantzun zion: Francfort Sur le Main-etik heldu naiz. Non da hori. Alemanian. Zoin eskolatarat joaten zinen. Ez dakit
|
nola
erraten duzuen turkieraz. Alemanez Hauptschule deitzen dute. Haup...?
|
|
|
Nik ere nahiko nuke etxerat itzuli. Oya, erantzun zion amak, hemen da zure etxea. Zure aita eta ni biziki arranguratuak gara ikustean
|
nola
bizi zaren hemen. Ez duzu uste hobe dela zuretzat eskolarat gehiago ez joatea?
|
|
|
Ama,
|
nola
egiten ahal didazue holako gauza bat. Ez nauzue bada maite?
|
|
|
Badakizu biziki ontsa zure ahizpa eta zu, ukan ditugun opari ederrenak zaretela, eta nehork ez luke dudan ezarri zuengan dugun maitasuna.
|
Nola
buraso batzuek ez lituzkete beren alabak maitatzen ahal! Baina, hemen Turkian, honela pasatzen da ezkontza.
|
|
|
Zertako espres eginen nuke kontent izatea nire baitan sekulan baino malerusago naizelarik? Berria erran zidaten egunetik jakinean nintzen gaurko eguna
|
nola
pasatuko zen, baina nonbait espero nuen gauzak konponduko zirela, edo amets gaizto horretarik iratzarriko nintzela! Hara zertan bukatuko den nire bizia, edo hobeki erraiteko nire egiazko bizia. Egia erran, Turkiarat etorri garenetik gutti gora-behera bukatua da.
|
|
|
Aurrerantza abiatu naiz hala moduz, eserita jartzeko bezalako gainazala zeukan harkaitz bat aurkitu arte. Eseri eta makuluak albo batean itxi ondoren, harkaitz hura ezagun egiten zitzaidala ohartu naiz, izan ere, seme alabek
|
nola
jolasten zuten ikusten geratzen nintzen harkaitz berbera zen.
|
|
|
Ez dakik
|
nola
poztu nindun hire etorrerarekin, txo zioen Xiprik herriko tabernako zurezko mahaian eserita zeudelarik. Benetan gogoa nian hirekin lehengo moduan egoteko, luzarorako izanen den jakin ez arren...
|
|
|
Oraindik gogoan dut, aitak zerbait f: ¡ aizki egiten genuen aldiero, galtzak eusteko erabiltzen zuen zinturoi luze eta meharrarekin
|
nola
jotzen gintuen. Urteak pasa ahala, gure aita ez zela nik uste bezain gaixtoa konturatu naiz, gure hobe beharreko egiten zituela gauzak.
|
|
|
Ailegatu eta berehala, hilabete batera edo, aitaren heriotzaren berri izan nuen eta gehien mintzen nauena, hura behar den bezala agurtzera joan ez izana da, ez bainuen Lekarozera bueltatzeko bezainbertze diru. Kolpe gogorra izan zen, baina biziak aintzinat segitzen du eta
|
nola
edo hala, oztopo hori ere gainditu nuen.
|
|
|
Ez dakit
|
nola
aguantatu nituen hamabortz hilabete luze, etxe handi eta heze batean, urte pasatxo, inoren konpainiarik gabe, inor besarkatu gabe. Urte hartan pasa nituenak ez dizkiot inori opa, ezta munduan dagoen gizakirik maltzurrenari ere.
|
|
|
Gau osoa eman dugu abioian, baina indarberriturik sentitzen naiz, hartzen antzera, negu osoa lotan eman banu bezala, kamamilaren efektua pasa zait dagoeneko, nerbioek, nire gorputza
|
nola
gaintzen duten sentitzen baitut. Azkenik, abioia lurreratu da eta tarrapataka jautsi naiz tramankulutik.
|
|
|
Joño,
|
nola
aldatu dituken hemen gauzek. Lehen arbolez estalie zuken mendien tokian, karretera eta tunelak in ditiztek.
|
|
2004
|
|
|
Ahalegin handiak egin behar ditut aitak idatzirikoa ulertzeko. Lubakietan
|
nola
idatziko zuen pentsatzen jarri naiz. Egoera ez zen batere xamurra izango.Jada data gehiago dauzkat:
|
|
|
Jaioterria, nire nortasuna, aitarena, amarena... begien aurrean izateak sortuko didanaz pentsatzen jardun dut. Ikara, zirrara, poza... zer eta
|
nola
sentitzeak sorturiko hutsunean murgildu naiz eta irakurketarekin jarraitzea hobe izango dela erabaki ondoren, hartu dut eskuetan nire aita zenaren liburuxka. Aita hitza erabiltzeak ere sortarazten didanaz jarduteko gogoa ere sartu zait, baina beste une baterako uztea erabaki dut.
|
|
|
Altsasu geurea da berriro, baita Urbasa mendi osoa ere. Eguzkia
|
nola
irten eta sartzen den ikus dezakegu hemendik. Gurea dena ikus daiteke mendi gailurretik.
|
|
|
Hainbatetan edukitako hutsunearen errua zuenarekiko sentitzen dudana, alegia. Noizbait gorrotatzera ere iritsi nintzena orain
|
nola
maite dudan ikusteak barkamen itxura hartuaz zeharkatzen du nire burua behin eta berriz. Banoa berriro antzina batean izan zirenen munduan murgiltzera.
|
|
|
Bidea burumakur egitera behartu dut nire hurua, nor ikusiko nuen beldur bainintzen.Plazara iristean, ordea, taulara igoarazi gaituztenean, orduan ikusi dut nahiago nuela besteen antzera amaitu. Bizia emateko prest zeudenak bere herria
|
nola
saltzen duten ikusiz igaro dut denbora. Baina gero, bakoitzaren izena garrasika esatera behartu gaituzte, banan hanan.
|
|
|
Horrela, denek abestu dute aho batez etsaiaren abestia. Eskuineko eskuak egindako irudian itotzen nintzela nabaritu dut, desesperazio hutsak sorturiko ondoeza, tristuran, lotsan
|
nola
hondoratzen nintzen nabaritu dut. Esnatu egin nahi dut, zure alboan, txikiaren ondoan, esnatu nahi dut.
|
|
|
Kresal usaina lehen aldiz aurkitzean, portuko arrantza ontzi txikien balantza geldoak ikustean, Igeldoko dorre sendoa nabaritzean, amaz oroitu naiz. Eta hondartzak uraren joan etorriak jasaten dituen toki berean nire pausoak atzean
|
nola
uzten ditudan ikustean, aita izan dut gogoan. Atzean utziriko gauza balitz bezala ikusten dut.
|
|
|
Noizbait bertan jaio nintzela pentsatze hutsak hasierako une haiek nolakoak izango ziren irudikatzera eraman nau. Noiz,
|
nola
, zergatik. hainbat galderaren isiltasunean murgildurik, zer esan ez dakidan unean utzi dugu nire sorlekua. Bizitzaren joan etorriak gordetzen dituen harri piloa utzi eta mendian gora joan gara.
|
|
|
Unea irudikatzen saiatu naiz. Alde batetik bestera lasaitasun eta nagusitasun osoz saiak amildegia
|
nola
zeharkatzen duen ikusiz geratu naiz une batez. Orain artekoa sakon hausnartu dut, saia nire ikusmenetik desagertzen zen bitartean.
|
|
|
Ziurrenik, egoitza honetako pertsona gazteenak eraman gaitu osabarengana. Eguzki argiaren epeltasunean
|
nola
babesten den ikus daiteke urrutian. Ez omen du hitz egiten, eta ez du aparteko osasun arazorik.
|
|
|
Ez zen bakarra izan. Herri osoak etsai
|
nola
bilakatzen ziren ikusi zituen, hurrera jarraitu ahal izateko.
|
|
|
Horrela egin ez zutenak, erabat ahaztu ditu edo ahaztuko ditu historiak eta herriak berak denbora aurrera doan heinean. Gudari izandakoak, herriagatik bizia eman zutenak, lurpean nonbait galdurik dauden milaka arimak
|
nola
ahazten diren kezkatu gintuzke gehiago eta ez besteak. Haiek noizbait izan zirelako garelako gu gaur egun.
|
|
|
Irribarre triste batez agurtu nau. Ni neuk ere irribarre egin diot eta aurpegian uzten duen alaitasun lasaigarriak hunkiturik, bere eskuko indarra
|
nola
ahultzen den nabaritzen dut. Badoa amildegi amaierara.
|
|
|
Joan zinen bada; zeharkatu zenuen azkenengo aldiz etxeko atea, inork hura imajinatu izan gabe.
|
Nola
pentsatu horren alai etxetik gero arte irrifartsu batez irten zen poz murkoa hodeiez bete eta etxeko tristuraren ontzia izango zela. Baina halaxe gertatu zen zoritxarrez.
|
|
|
Nork ulertaraziko zidan niri, anaia horrenbeste maite zuen gaztetxo bati, betiko joan zinela? Hura azaltzen saiatu ziren, ahalik eta min gutxien
|
nola
eman kontuan hartuta. Baina azalezina zen.
|
|
|
Hamaika aldiz galdetu izan dut, eta beste hainbestetan erantzunik aurkitu ezinean geratu, zu non eta
|
nola
egongo zaren. Amets egina dut jada, zauden tokian egonik ere, bertatik ikusiko nauzula.
|
|
|
|
nola
aurreraeramanpentsatuz. Isildu egin nahi zaituzte,
|
|
|
|
Nola
ikasi duzu?
|
|
|
maitemindu zela, eta Elenak. mutikoa zaintzen ziola. Ametsek esplikatu zion ere delak.o bi gizon itsusiek
|
nola
harrapatu nahi zuten gero berari sosa galdegiteko.
|
|
|
Eta
|
nola
deitzen zira. Ni, Maset Zortatxar naiz.
|
|
2005
|
|
|
Baina zergatik? Eta bere aitaz oroitu zen; bera, entseatzen zena zuzena izaitera, gizon azkarra, lore bat bezala ximeldu zena... Une horretan negarrez hasi zen ikusiz bere haurtzaroa
|
nola
hautsia izan zen emazte batengatik. Bat batean bi esku bere sorbalden gainean pausatu ziren.
|
|
|
auto istripu batean bere gurasoak hil ziren. Amsterdamera itzultzen ziren eta zubi baten murrua hautsi eta, urera erori ziren; nehork ez zuen jakin
|
nola
gertatu zen, ito edo hil zirenez autoan, baina, hasteko, mundu osoa jakinean izan zen.
|
|
|
Ez, milesker, beti dena kritikatzen, iduri zuen haien mundua jeloskorkeriaren eta kutzukeriaren inguruan itzultzen zela... Amatxi, amaren aldetik, hor zuen, baina ikusiz
|
nola
pasa zen joan zen Eguberritan... eta bere aitaren aldeko arbasoak akituegiak eta zaharregiak ziren beraiekin hartzeko. Bazituen bi izeba urrun, behar bada.
|
|
|
Karta jokoan ibili gara pixka batean, baina argitasun faltagatik berehala utzi dugu alboan.
|
Nola
bukatuko ote da geure bidaia. Bizirik iraungo ote dugu?
|
|
|
Egunak igaro dira, zu nire eskuetara iritsi eta lehen hitzak iskribatzen hasi nintzaizunetik. Ez zitzaidan otutzen nire lehenengo egunerokoari
|
nola
deitu, izan ere, hauek, gure antzera, bizimodu xume baten ondoren, zahartu eta hil egiten baitira. Eguneroko baten bizitasuna jabeak idazten dituen pasarteetan datza, eta pasarte horiek bukatzearekin batera, egunerokoa ere isilik, bizi barik, hilik geratuko litzateke.
|
|
|
Ez dakit
|
nola
iritsizarenhona, bainahemendik
|
|
|
Poltsikotikatera eta begiak itxi zituen, amonak esandakoagogoratuzuensoilik sorginengan sinestenbaduzu, lagundukodizu.... Berebegien aurreanarrazoirikgabe emakumebatsorginazela ko
|
nola
hil zutenikusi ondoren, ez zitzaionzaila egin haiengansinistea, ezbaitzuenpentsatzen pertsona txarrak zirenik. Gauzak bestelakoak
|
|
|
Bitartean, begira gelditu zen alaba, negar zotinka, ama zergatik joan zen pentsatzen. Pixkanaka, gorroto sentimendua bameratzen hasi zitzaion gorputzean, ez zuen ulertzen
|
nola
zitekeen ama batek bere familia horrela uztea, besterik gabe. Tristura negarra amorru negar bihurtu zen eta ezin izan zuen oihu egitea eragotzi.
|
|
|
Lodikoteak ematen zuen pauso bakoitzeko Rashak bi ematen zituen atzeraka, izuturik. Potoloak pauso neskatxa atzera, potoloak pauso, eta neskatxa ohe batekin trabatu eta etzanda gelditu zen, gauza handi hura gainera
|
nola
zetorkion ikaraz ikusiz. Harri bat bezain gogor gelditu zen uzkurturik eta begiak itxi zituen.
|
|
|
Ez zen gizon lodikotea etxean topatzeko beldur, aitaren beldur zen, ez baitzuen ogirik ekarri etxera, amak egiten zuen bezala. Negar zotinka, korrika sartu etxera, eta goiko pisuko bere leihotxora joan zen, eguzkiak Marrakexi azken igurtzia
|
nola
ematen zion miretsiz negar egitera.
|
|
|
Arratsaldean sagar bat eta urdaiazpiko ogitartekoa, eta gauean katilu bat arroz eta yogurra.Baina, zer zen hura? Urrats horretan
|
nola
iritsijarrita nuen helmugara.... Egonezina izan ohi
|
|
|
Zerbait argaltzean, harro sentitzen nintzen, baina inoiz ez zitzaidan nahikoa iruditzen. Aurreko eguneko piso herbera nuela ikusten banuen, barnetik erre egi ten nintzen, eta gramo bat gehiago pisatuz gero, irudikatzea ere ez dut nahi
|
nola
jartzen nintzen... Ispilu aurrean jartzea zen gogorrena, ezin nuen sinetsi neure begiek ikusten zutena.
|
|
|
guztietaz jardutea... Baina pixkanaka konfidantzaz elikatu ninduen aurpegi atsegineko neska hark, eta sinestezina dirudi
|
nola
maitatu nuen hain den hora eskasean. Irrikitan egoten nintzen ostiralaren zain berarekin egoteko.
|
|
|
Beste urrats bat, eta
|
nola
ez, lorratz bat, itsas aparrak hila doan txalupatxorantz darama, neure kostaldetik urrun.
|
|
|
Badaramat aste bete kontinente honetan eta gurasoen hutsunea sentitzen hasia nago, nire herriko eguraldi hezea, nire mendiak, zelaiak eta
|
nola
ez! lagunak... ametsetan eta gogoetan bakarrik sentitu ditzaket.
|
|
|
Nire familia izan dut gogoan.
|
Nola
egongo ote diren galdezka aritu naiz neure buruarekin. Eta, gaixotu egin badira?
|
|
|
Eta, gaixotu egin badira?
|
Nola
moldatuko ote dira baserriko lanetan. Negar ere egin dudalakoan nago.
|
|
|
triste nago. Egun batean tristura kendu zitzaidala pentsatu nuen,
|
nola
baina. Ni baino tristeago bizi zen bat ezagutu nuen:
|
|
2006
|
|
|
Gauza guzi horiek zerbait bitxi zuten: bizirik zirela iduri zuten eta ez dakit
|
nola
erran, baina niri so zirela sentitu nuen. Bat batean ez nintzen hain segur sentitu eta Sabinaren ikustera joaiteko ideiak kitzikatu ninduen, baina segidan berriz kontrolatu nintzen eta ene akiduraren eta iluntasunaren ondorioz zela pentsatuz, ene maleta desegiten hasi nintzen eta ohean jarri nintzen.
|
|
|
hura Irlandan sortu zen eta azkenik berriz hara itzultzean ni baitan gordea bazen bezala, bizitzen hasten zen. Ez dakit
|
nola
azaldu, baina sentsazio horrek beldurtzen eta azkarrago sentiarazten ninduen. Zerua pixkanaka pixkanaka argitzen hasi zen; orduan, Sabina eta ni isilean joan ginen.
|
|
|
Nehork ezin du frogatu, baina ziur naiz arratsero otoitz egiten zuela bere maitea itsasotik berriz etortzea; marinelaren berririk ez zen, ordea. Nehork ez zuen ulertzen
|
nola
marinel pobre bat goaitatzen ahal zen horrela eta jaun aberats, boteretsu eta eder baten proposamenari tu egin. Besteen begirada bitxi eta jeloskorrak ez zituen soportatzen eta usu amildegira joaiten zen; hango harri gris haietariko bat bezala, mugitu gabe, itsasoari so egoiten zen.
|
|
|
Eta zortzi urtetan oraindik aitzinatuegia zen eta madarikazio bat bota zuen, bere amak erakutsi zion bezala. Bi egun berantago Viktor hila atzemana izan zen, baina inork ez zuen jakin
|
nola
, eta horrela izan zen bere familiako kide hurbil guzientzat: Victoria, bere arreba, eta Tomen amatxi, erotu zen, eta eguberri batez, familia osoa elkartua zen batez, abantzu denak sute batean hil ziren.
|
|
|
Isiltasunean gure tea edatea bukatu genuen hiruek, elkarri begiratu gabe. Baina azken galdera batek mihia erreten zidan, eta ziur nintzen Tomena erre behar zuela ere; baina
|
nola
egin behar dugu zortea gelditzeko, edo gure gidoigileek gu bakean uzteko. Azken te xorta edan ondoren ausartu nintzen eta galdegin nion:
|
|
|
Arazoa da ez dakidala... Zinez, etsigarria da, baina ez dut batere ideiarik
|
nola
konpontzen ahal duzuen zortea. Jakinak diren kasuetan, hilek ametsak igortzen dituzte, zigortua ez den norbait hiltzeko, edo barkamena galdegiteko.
|
|
|
12.mendeko sorgin bat zen madarikazio istorio horren gakoa... orduan bera izan behar zen Tom maitatzera pusatzen ninduena. Baina
|
nola
zen posible. Hamabi mendez bizirik zen izpiritu batek hitz egiten zidan?
|
|
|
– Baina
|
nola
atzeman duzu?
|
|
|
Hala, jaiki nintzanean, ohartu nintzen bi egun falta zitzaizkidala Bilbora itzultzeko. Eta ez nuen ideia izpirik
|
nola
jokatu. Norbaitek jo zuen atean.
|
|
|
Bere begietan ber gauza gertatzen zitzaiola sumatu nuen eta horrek oraino gehiago sufriarazten zigun, elkartu nahi baikenuen ezer baino gehiago; baina gure baitan ziren etsaiek eta gure, self control, ak gelditzen gintuelako. Bagenekien hori guzia gelditzen ahal genuela eta nerabe arrunt batzuk bezala maitatu, baina ez genekien
|
nola
eta segundo bakoitza zailagoa zen. Ene baitan ene joaitea salbamen bat bezala sentitzen nuen, baina baita ere zatiketa bat bezala.
|
|
|
Ez naiz ongi oroit
|
nola
bukatu zen eguna, hala ere, etxera itzultzeko Tomek lagundu ninduen eta begirada maitekor bat egin zidan, eta berriz bere besoetan tinkatu, kopetan muxu bat emanez, baina emeki, otoitz ttipi bat bezala. Sartu nintzen barruan eta esku keinu batekin gau ona opatu zidan.
|
|
|
Ber begi ilun eta basati haiek. Baina gure begiak gurutzatu zirenean beste mundu bateko sentsazioa ukan nuen; eta bera gabe ordu arte
|
nola
bizi izan nintzen galdetu nion neure buruari. Mendeetan elkartu ezin ziren bi jende bezalakoak ginen... eta sua ni baitan sentitu nuen, ene beste ni a pizten.
|
|
|
–
|
Nola
atzematen duzu?
|
|
|
Iduriz, beraz, madarikazio bat zegoen. Arazoa zen ez nuela ideia izpi bat ere
|
nola
konponduko nuen. Eta harritua izan nintzen, zerenTomek ere nik bezalako amets ber berak baitzituen.
|
|
|
Baina lehen aldiz Kingsley bat herrixkako biztanle batez maitemindua zen, eta argiki erraiten ez bazuen ere, S*** eko gaztelura usuago etortzen zen. Badakizue
|
nola
den, herri ttipi batean edozein istorio denek dakite eta hemen ez zen gauza askorik gertatzen. Orduan, norbaitek Victor Kingsley luzaz Anari so egiten ikusi zuenean, sekulako zurrumurruak hedatu ziren eta neska gazteek deia asmatzen zuten zein arropa ezarriko zuten bien ezkontza egunean.
|
|
|
Haiek zituzten asmatu. Baina
|
nola
jakin zer zen egia eta zer gezurra?
|
|
|
Heldu izan nahi hueneko oroimenak ihes egin diten usoak bailiran, oin azpian sartu berritako beiraren tormentuak kaiolatik bidaliak baititun espazio faltan. Gelditu eta hatsa sakon hartzeko denborarik ez dagoenez, hala
|
nola
konpondu haiz erdi hautsitako hire azkazalez baliatuz hanka azpiko deabrutxoa ateratzeko lasterketa eten gabe.
|
|
|
|
Nola
izan daiteke hain bihotz gabea hain ume txikia kalean uzteko. Zer pentsatzen ote zenuen ni uzterakoan?
|
|
|
Eta bidea?
|
Nola
jakingo dugu bidea. Bobo ez da gurekin!
|
|
|
Ali segur zen gizon bat zela, baina,
|
nola
zekien bere lagunaren izena. Baïcharen aita ote zen?
|
|
|
Bidean, galdera ainitz sortu zitzaizkion.
|
Nola
hartu treina. Ez zuen dirurik txartelak hartzeko.
|
|
|
Egunero ikusten dugunak negargura ematen dio edonori, hildakoak edonon, fusilak tiroak... eta ona ez da inon ageri.
|
Nola
iritsi gara egoera honetara. Kalean jendea triste dago, errepublikarrak triste daude, gu triste gaude...
|
|
|
Atzo zure urtebetetzea zen. Arrosa hartu nuen zuretzat, sasi artean ezkutaturik zegoen bat, baina ez dakit
|
nola
bidali, eskutitzak soilik onartzen dituzte postako kanpadendan. Patrikan gordeta daukat, etxera itzultzen naizen egunean zuri emateko.
|
|
|
Plazako Maritxuk belar batzuk eman dizkit, on egingo diotela eta... Ai maitea,
|
nola
botatzen zaitudan faltan. Mendi horietan ondo egongo ote zara?
|
|
|
Orriak sudurrarekin laztandu eta zure usain gozoa nabaritzean, izarren azpian nire alboan zeundela zirudien. Ez dakizu
|
nola
somatzen dudan zure falta. Eman zenidan argazkia ia ikusezin dago, begiratu dudan guztiaren ondorioz.
|
|
|
Bihotza uzkurtuta daukat zu
|
nola
egongo zaren imajinatzen. Ea gure baserriak zutik jarraituko duen galdetzen, bertako paretek zure algarak entzuten jarraituko duten pentsatzen.
|
|
|
Martari laguntzeko prest nengoen eta horretarako Imanoli guztia kontatu behar banion, bada, aurrera. Baina
|
nola
–Beldur nintzen ez ote nuen laguntzen asmatuko.
|