|
2000
|
|
|
Zeren gero eta jasangaitzagoak egiten baitzaizkit Graciánen stiloan mintzo diren pertsonak,
|
nik
arima dut, eta zuk ez...
|
|
|
Grand Avenueko denda famatuetan ez ezik, ustekabean eta aspaldiko partez, eliza batean ere sartu naiz, San Patrick katedralean hain zuzen. Luzaroan egon naiz han, freskotasunean isil eta isiltasunean fresko,
|
nire
arimak agian toki sakratuan errazago topatuko ninduelakoan, baina baita zera ere.
|
|
|
Halako krema bat da
|
nire
arimak orain behar duena. Baina horretarako topatu egin behar nauenez, oheratu aurretik leihoa doi bat zabalik utziko dut.
|
|
|
Lurreko izaki bat
|
nire
arimaren egoitzatzat hartzea erabaki nezakeela imajina nezake, eta nire espirituak izaki ñimiño hau egoitzatzat eta ikuspuntutzat aukeratu zezakeela. Agian egoitza eder baten bitxikeria ezatsegina iruditzen zaiolako.
|
|
|
|
nire
arimak arrokak legez diz diz egiten zuenekoa.
|
|
2001
|
|
|
Etmkizuna iragarriko dizun makina Ingurura begiratu nuela oroitzen naiz. Ez dakit jenderik ba ote zebilen, baina
|
nik
arima erratuz zipriztindua aurkitu nuen karrika. Niri begira ote zeuden iruditu zitzaidan, baina ez nuen haietako bakar baten begiradarik topatu.
|
|
|
Ni ere bat hirekin, Amable: edertasuna duk
|
nire
arima, nire pneuma txikia...
|
|
|
2 Bigarren paralogismoak
|
nia
arima gisa ulertzen du.
|
|
2003
|
|
|
Eta beste asko eta asko ere ikusten ditut egoera bera jasaten. Eta Perikles ala beste hizlari onei entzuterakoan ondo hitz egiten zutela uste nuen, ez nuen ordea horrelakorik jasaten eta
|
nire
arima ez zen aztoratzen ezta haserretzen ere esklabotzan nengoelakoan. Baina Marsias honen eraginez egoera batera heldu naiz askotan, nagoen bezala egonik ezin nuela bizi uste izateraino.
|
|
2004
|
|
|
Nik zortzi urte nituen garai hartan. eta anaiak hogeita bat. Ordutik bizitzak aurrera jarraitu du geure etxean, betiere heriotzaren samina ezabatu ezinik, eta denbora pasa ahala, hazten joan naizen heinean,
|
nire
arimak tristuraren existentzia nabaritu du bere baitan. Anaiari zenbat maite nuen esan ezaren tristezia da gogoak somatu duena.
|
|
|
Ez dut ikara hura sentitzen, itxaropena dudalako bihotz bihotzez, heriotza bizi honen amaiera izatearekin batera, zurekin elkartzearen hasiera izatea.
|
Nire
arimak zurearekin bat egingo duen unea amesten dut, anaia galdua berriro aurkitzearen poz mugagabea sentituz, eta honek lurrean utzitako lagun minei lasaitasunezko mezua bidaltzen die izua gal dezaten. Esandako guztiarekin, nire desio gorena betetzeko bide izan daitekeelakoan, ezinbestekoa dut nire azken hitzak honakoak izatea, barne barnetik bultzaka dabiltza, zure belarrietarako bidearen hila:
|
|
|
Handik hurbil, Feldherrnhalleko monumentu ikusgarria zegoen, SSetako ohorezko guardia talde batek zainduta. Ohartzen hasia nintzen nazi mugimenduak bazuela zerbait
|
nire
arimako hari ezkutu bat, zain sakon bat ukitzen zuena. Hitzez azaltzen zaila zen zerbait.
|
|
|
Ez zen egia: bizkaitarraren ateraldi xaloek ukendu lasaigarri baten antzera egiten zuten
|
nire
arimako tristezia eta larriminaren kontra.
|
|
|
Izuaren izuz, Lantza Santua lurrera botatzeko puntuan egon nintzen, baina ez nuen halakorik egin. Arma Santuak nirekin bat egiten zuela sentitu nuen,
|
nire
arima besarkatu eta indar itzel batez betetzen zuela. Eta jakin nuen huraxe zela Patuak ekarri behar zidana.
|
|
|
Aita, nire musika kutuna. Baita
|
nire
arimaren zati bat ere.
|
|
|
Nire urratsek Notre Dameko katedralera eraman ninduten ia oharkabean. Ez zen nik uste bezain handia, baina, inondik ere,
|
nire
arima gaixoak behar beharrezkoa zuen edertasun dosia hartzeko tokirik egokiena zen. Eraikin haren harri grisari begira gelditu nintzen.
|
|
|
Buru belarri murgildu ere. Bazka hark gerrarako prestatu zuen
|
nire
arima bakartia. Eta, gerra helduta, bakarrik segitu nuen, nire Mauserra lagun bakarra nuela.
|
|
|
Izan ere, basoetako lan latzak akituegi uzten ninduen ezer pentsatu ahal izateko. Baina azken bolada hartan sentipen nahiko asaldagarria nuen, alegia, gerrako mamu haiek itzultzen ari zirela
|
nire
arima torturatzera. Gerran hil nituen gizon guztien oihuak entzuten hasi nintzen berriro.
|
|
|
Bata bururatu ahal izango da bestea gabe eta bataren edo bestearen existentzia frogatzeko bideak ezberdinak izango dira, arrazoizkoak biak, baina ezberdinak. Honek lehen mailako garrantzia izango du Descartesentzat, bereizketa honetan bertan oinarrituta erakutsi nahiko digulako Ni (pentsatzen dudan neurrian) nire gorputzetik erabat eta benetan bereizia naizela eta bera gabe existi naitekeela, edo, beste era batera esanda,
|
nire
arima existi daitekeela eta bera hilezkorra dela, gorputza hilkorra den artean.
|
|
|
Zalantzak zalantza, badira arrazoiak defenditzeko sentimenetatik datorkigun informazioak baduela zerikusirik Niregandik kanpo existitzen den mundu fisikoarekin. Lagun batekin kaletik jardunean noala galdegiten hasten banaiz gorputz hau nirea ote den, niri(
|
nire
arimari, nire arrazoimenari) dagokidan ala ez, eta bere bidez jasotzen ditudan berriak kanpoko mundu fisikoari dagozkion ala ez, laster izan ahal izango dut erantzun positibo bat, labaindu eta takateko bat hartzen badut, edo, leunago esateko, estropezu egiten badut kaletik datorren eta maitekiro agurtzen nauen lagun batekin. Azken batean, oinazezko eta plazerezko sentipenak nire gorputz horren baitan sentitzen ditut guztiak; ba al du inork horretaz zalantzarik?
|
|
2005
|
|
|
Donostian bizitzea beti izan da ametsa niretzat. Hemen daude
|
nire
arimaren paisaiak. Madrilen dut etxea, baina hona itzultzea oso garrantzitsua da niretzat.
|
|
|
Horrela bada hauek nik baino gutxiago dakite edo kontrako norabidean goaz. Ez dut txanponik ordaintzeko, baina zure txalupara noa, ea
|
nire
arima ustel hau eramaterik duzun: karonte.
|
|
|
Inguruko jendeaz arduratu gabe, negar egin genuen biok, elkarri besotik helduta. Gero, Kontxako pasealekuan ibili ginen, itsaso haserretuaren olatuak entzunez; gogor jotzen zioten itsasertzari, zirrarak
|
nire
arimari bezala.
|
|
|
Neure zamarekin itzuli nintzen etxera. Nire barruan ireki  tzeko zorian egon nintzen atea betiko ixtea erabaki nuen; iraganeko historia zen, amaitua; hantxe geratuko zen
|
nire
arimaren ganbaratxoko kutxa zahar batean, hautsez estalirik.
|
|
2006
|
|
|
Hartu
|
nire
arimea eta egin naizu idazle! erregutu deutso.
|
|
|
Horrela, bada, aipatu santuei ematen diet hori guztia,
|
nire
arimaren alde eta nire gasalianen salbamenerako, gure zaindarien argitzapenerako eta aldare horietan eta aipatu erregelan zerbitzatzen dutenen sostengurako. Eta inor ez dadila ausartu horretatik guztitik ezer hartzera, bere lepoa erregelara meneratzen duena baizik; eta inor osten saiatuko balitz, Jesukristo gure Jaunaren gorputzetik eskomikatua gera bedi, eta ez beza [berarekin] parterik eduki azken egunean; eta erregelari ehun soldata ordainduko dizkio, eta beste ehun kondeari.
|
|
|
Matias aingerua! Haren eskutitz ederrak
|
nire
arima gaixoaren gozagarri izan dira Malkoen Ibar honetan. Orain Jainkoaren eskuinetara egonen da!
|
|
|
–Jakina.
|
Nire
arima gaixoaren gozagarri dira Malkoen...
|
|
|
Ikara txiki bat izan nuen, non nengoen ahaztu banu bezala. Edo bezpera gaueko
|
nire
arima biki hura agure erkindu bat zela ikusi berri banu bezala. Ez zuen hitzik esan, baina irribarrez geratu zitzaidan begira, egun on esanez bezala, edo nigan eguzki jaioberria ikusiko balu moduan.
|
|
|
Gero xuxurlatu zidan, bere hitz apurrekin
|
nire
arimari putz goxoa eginez:
|
|
|
Lipartxo batez
|
nire
arimak harengana transmigratu duelako edo bestela zineman hainbatetan ikusitakoaren oroimenagatik izan ez bada, geografiaz dakidan apurrak oihartzun egin didalako izan behar da mendiok derrigorrez Rocky Mountains izenekoak direla otu izana. Eta egia.
|
|
2007
|
|
|
Kultura bakoitza errotik bereizten eta zermugatzen duena, hortaz, estiloa da, hori arimazkotasuna beste baita.
|
Nire
arima nire estiloa da, beste arimarik ez daukat. Orduan, kultura guztiek periodo berdinak korritzen dituzte, baina bakoitzak bere estilo edo formarekin ibiltzen dizu, bere arimaren arabera, sortu eta hil arte, bide guztia.
|
|
|
Galdutako aukera izan zen. Aldi hartan egia esan banio don Hipolito erretore zuhurrari?, gerrako gertaera larri batzuen berri izan dut, eta susmo bat daukat, galdera bat etortzen zait gauero, jendea hiltzen ibilitako gizon baten semea ote naizen??; aitorpen hori egin banio, agian, sendabidean jarriko zatekeen
|
nire
arima (Atxaga, 2003: 95).
|
|
2008
|
|
|
|
nire
arimaren galdera: norenak,
|
|
|
[Gogo jardunak.] Arima non neukan ez jakitetik belaun parean sentitzera igaro nintzen lehenbizi; hurrena hanka gainera erori eta, azkenik, lurreraino amildu zitzaidan. Batere uste ez nuela, hantxe laketurik gelditu zitzaidan
|
nere
arima hori, eta iruditu zitzaidan, gainera, ongiena hantxe ematen zuela eta zerbitzu onena ere hantxe egiten zidala. Eta nere arimarekin baketurik gelditu nintzela sentitu nuen... belaunez goragoko ezlekuren batean.
|
|
|
Batere uste ez nuela, hantxe laketurik gelditu zitzaidan nere arima hori, eta iruditu zitzaidan, gainera, ongiena hantxe ematen zuela eta zerbitzu onena ere hantxe egiten zidala. Eta
|
nere
arimarekin baketurik gelditu nintzela sentitu nuen... belaunez goragoko ezlekuren batean.
|
|
2009
|
|
|
|
Nire
arima
|
|
|
ipinten dabe
|
nire
arima,
|
|
|
|
Nire
arima tristeki dago
|
|
|
|
Nire
arima tristeki dago
|
|
|
Ezin dugu pentsatu ere. Ni naiz
|
nire
arima; h. d.,, arima? (gogoa) izen edo bide seinale bat da, besterik ez, nire niaren barnetasunarentzat daukaguna, azken mugarentzat, enpiria immediatuko ezer konkretu ez den zerbaitentzat, horregatik nolabait, esanezinarentzat?.
|
|
|
Beste egun batzuetan eguzki dirdaitsu berak pozez bete izan zaitu. Mundua, bere izaera batean,
|
nire
arimaren hedapena da; nire parte da, nire, gizartea? –
|
|
|
–Beraz,
|
nire
arima nirea dela esan nahi didazu. Betiko.
|
|
|
–Inposibleak, esan nion?.
|
Nire
arimaren truke ipuin inposibleak nahi ditut.
|
|
|
–
|
Nire
arima putzu hori bezalakoa da, eta euri tantak orratz mingarriak dira, barru barruraino sartzen zaizkidanak.
|
|
|
Hots,
|
nire
arima sendatuta dagoen arren gizarteak luzaro ez nau normaltzat onartuko. Zentzuduna da oiloaren fobiari eustea.
|
|
|
Eta Pete Giraud eta
|
nire
arima alaia
|
|
|
Operazio mahaiaren marmolean disekzionatzeko asmoz
|
nire
arimaren bila dabiltzanei, nire eskua idazten ari denean haren gainean lupa jartzen dutenei, ez dakit, ez dakit, nire polizi fitxa egin ondoren hartan nire taupada xaloak eta nire hatsaren dardarak agerrarazten dituztenei dena egina utziko diet. Idatz dezatela beren koardenottoan:
|
|
|
Kabilia
|
nire
arima da. Sarri joaten naiz, baina ez nahi adina.
|
|
|
Hitzaldiari ukitu mistikoa emanez amaitu zuen. Igandean gaur hauteskunde mahai bakoitzean egongo dira
|
nire
arima eta espiritua. Han egongo naiz zuen zain, zuek, emakume, gizon ala gazte, nirekin nahi duzuena egin dezazuen.
|
|
|
Nik euskara maite dut nire bihotz eta
|
nire
arima osoarekin eta neure buruari galdetzen diodanean zergatik, ez dago erantzunik.
|
|
|
Mikaztu egiten zitzaion azalean Felixen lurrina; eta ozpindu arima, malkoekin nahasian. Begiak badira arimaren ispilu, egiten zuen bere artean emakumeak,
|
nire
arima etengabeko egun euritsu bat da, Mindalliren ahots belusezkoan entzun zitekeen bezala, cayó y cayó. La lluvia es una cosa que sin duda sucede en el pasado.
|
|
|
Ahuldua sentitzen naiz, biguna, indargea, nireak egin balu bezalako gorputzaldi batez. Haien idazkuntzak bisturi baten lana egiten du
|
nire
arima mintzetan: xafla zorrotzak aise egiten du ebakia nire mintz bigunenetan, nire baitako amildegi sakonetan barrena, eta, bisturiak aurrera egin ahala, nire arimaren gero eta gela ezkutuagoetan sentitzen dut altzairuaren hotza.
|
|
|
Haien idazkuntzak bisturi baten lana egiten du nire arima mintzetan: xafla zorrotzak aise egiten du ebakia nire mintz bigunenetan, nire baitako amildegi sakonetan barrena, eta, bisturiak aurrera egin ahala,
|
nire
arimaren gero eta gela ezkutuagoetan sentitzen dut altzairuaren hotza.
|
|
2010
|
|
|
Enarak ez zuen, ez, nire birika zimurtuaren zimurren artean habiarik egin, baina bai
|
nire
ariman, ausaz, benetan bainengoen udaberriak hartua bezala, bizikleta beti hartu izan dut geroztik udaberriaren ikurtzat?, bizitzari buruz baikor.
|
|
|
Hurrengo bizpahiru segundotan, ez dakit zer gertatu zitzaidan. Dakidana da masailak sutan nituela, nire azala desertu kiskali bat zen, ausaz, eta
|
nire
arima bakardadeak jotako hegazti hegalgabe bat, desertuaren erdian zetzana?, eta buruan halako nora ez erabateko bat errotu zitzaidala, borondatea bi indar kontrajarriren aginduetara banu bezala, baiezkotik, neskaren irria gehiago iruditu zitzaidan begikotasun berezko baten adierazgarri beste ezer baino, ezezkora, izaki ezdeus bat nintzen, haize arrotz bezain bortitzen mende, sentimenduen itsasikaran?
|
|
|
Beraz, ekar diezadatela, arnasestuka, hotzikarak jota burutik behera; bere besoetan jar nazatela, bere oinetara makurtu; eta negar egingo du, eta negar egingo dugu, eta garbi hitz egingo du, eta kontsolatuko naiz, eta nire bihotza berean hustuko da, eta berak
|
nire
arima hartuko dit, eta nik bere Jainkoa.
|
|
|
ezta toparik ere
|
nire
arimaren alde.
|
|
|
Juancar niretzat ez da senarra bakarrik izan, laguna bakarrik, edo maitalea, edo nire umearen aita. Garai batean batez ere,
|
nire
arima bikia izan zen. Berak ez zeukan inongo gutxitasunik agerian, baina kosta egiten zitzaion jendearekin egoten, inorekin harremanetan sartzen; beharbada beste izaki errukarri bat ikusi zuen nigan, bera baino ere errukarriagoa, eta horregatik hurbildu zen niregana.
|
|
|
Enarak ez zuen, ez, nire birika zimurtuaren zimurren artean habiarik egin, baina bai
|
nire
ariman, ausaz, benetan bainengoen udaberriak hartua bezala —bizikleta beti hartu izan dut geroztik udaberriaren ikurtzat—, bizitzari buruz baikor.
|
|
|
Hurrengo bizpahiru segundotan, ez dakit zer gertatu zitzaidan. Dakidana da masailak sutan nituela —nire azala desertu kiskali bat zen, ausaz, eta
|
nire
arima bakardadeak jotako hegazti hegalgabe bat, desertuaren erdian zetzana—, eta buruan halako nora ez erabateko bat errotu zitzaidala, borondatea bi indar kontrajarriren aginduetara banu bezala, baiezkotik —neskaren irria gehiago iruditu zitzaidan begikotasun berezko baten adierazgarri beste ezer baino— ezezkora —izaki ezdeus bat nintzen, haize arrotz bezain bortitzen mende, ... neskak irekitako bideari baietz esatera nindoakiola zirudienean, ordea, ezezko bat biribildu zitzaidan, beldurra —Benjamin Mariaren itzal luzeari niona, besteak beste— nagusi.
|
|
|
Egun hura bera ondo bukatzera zihoala. Eta, bolada zail baten ondorenean, kobazulo ilunak beste tamaina bat zuela orain, ez zela lehen bezain handia,
|
nire
arima osoa hartzeko modukoa; garbiago zeudela gauzak, errazago eraman nezakeela haren zama. Laugarren eta bosgarren txapliguen leherketarekin batera abiadura handiagoan jarri nuen motoa.
|
|
|
osaba Juanekin izandako hizketaldiaren ondoren erabakita neukala inaugurazioko ospakizunean soinua ez jotzea. Beraz, hiru plazer,
|
nire
arima babesten zuten hiru mintz.
|
|
|
Baina ezetz esan nien. Kastigu hura ere beharrezkoa zela esan nien, ez zela bestela
|
nire
arima sendatuko. " Ez egin ezer —eskatu nien— Utz diezaiogun tximeletari bere etxera itzultzen."" Oparituko al didak esaldi hori poema baterako?", galdetu zidan Etxeberriak.
|
|
|
Galdutako aukera izan zen. Aldi hartan egia esan banio don Hipolito erretore zuhurrari —" gerrako gertaera larri batzuen berri izan dut, eta susmo bat daukat, galdera bat etortzen zait gauero, jendea hiltzen ibilitako gizon baten semea ote naizen" —; aitorpen hori egin banio, agian, sendabidean jarriko zatekeen
|
nire
arima. Loiolako gizona zen partez, gizon praktikoa ere izango zen don Hipolito, ez zuhurra soilik:
|
|
|
Gaurkoan oso jagole boteretsuek gobernatzen dute
|
nire
arima.
|
|
|
Ogia eta lekale lehorrak baino ez nauk jaten ari. Ez ote dut dagoeneko ziurtatua
|
nire
arimaren betiko atsedena?
|
|
|
—Bai,
|
nire
arima eskuan daukanaren izenean!, zakilaz bultza eginez, nehoiz akitu gabe. Gizonari ehun gizonen indarra emanen zaio txortakatzeko".*
|
|
2011
|
|
|
Izan ere, zuri zuzenduak eta zuri eskainiak izan arren, bertze bat da orri hauen helburua,
|
nire
arima biluzi eta zure aldeko sentimendua erakutsi nahi bainioke irakurleari, mundu osoari?, munduak zure berri izan dezan.
|
|
|
Polito adierazten du bi anaien aldartea, Kropotkiren ustez heziketa goibel, fatalista eta zapaltzaileari zor diotena: . Gora eta behera errari dabil
|
nire
arima, atsedena erregutuz; halaxe egiten du ihes orein zaurituak basoetara, non eguerdiko itzalean deskantsatzen zuen lasai; baina goroldiozko ohantzeak ez dio orain deleiterik ematen bere bihotzari, eta antsi egiten du logabe.? (78 or., halaber 179).
|
|
|
Goiz batean, gela ezezagun batean, eme ezezagun baten ondoan gau ezezagun bat pasatu ondoren, azeri handiaren sukarrak askatu egin zuen nire gorputza eta
|
nire
arima, eta, hainbeste hilabete haren atzaparretan egon ondoren, lehen izandako bizitza baten argi izpi txiki bat sumatu nuen. Isabelari deitu nion barkamena eskatuz, eta haren, hitz egingo dugu etortzen zarenean?
|
|
|
Etxera bidean, denbora galdu hark nire irudian zein
|
nire
ariman utzi zituen orbanak ezabatzen aritu nintzen. Ia eskeko baten itxura zuen marinel deskalabratu hura senar maitale eta gizon prestu bilakatzen saiatu nintzen.
|
|
|
–Agian, jarraitu dut nire hanka sartzeaz jabetuta?. Baina badago
|
nire
arimak kitatu duen zor bat: istorio bat zor dizut.
|
|
|
INES. Jakina, horixe da
|
nire
arimak eskatzen didana.
|
|
|
Egun igarokor baten bizi izan naz eta neureen artean azi; bata bestearen ondoren loak artu eta bajoadaz iges.Baina, zuok lo zagozenok, itzarrik zaukadaze biotzean,
|
nire
arima senidean atseden dau zuen irudi igesleak.Eta biziago bizi zaree or, jainkozko espirituaren pozakzaarbideko guztiak, ildako guztiak gaztetzen dituan orretan!
|
|
|
–Ene aita maitea!
|
Nire
arimaren salbazioaren ondotik ez dut besterik desio zera baino: berorrek izan dezala gogoan zein galera handia izan zuen Alarcosen eta oraingo honetan eman dezala gorputz eta arima orduko okerrak zuzentzeko, zaldun traidorearen izena ahaztuta, zaldun onaren izena berreskura dezan.
|
|
|
" Ni mamitzen nauen gorputz au ilda —neure buruarekin ez nastutzeko" nerea" deitzen dedan orixe— ezerezera biurtzen ba naiz, eta nere anaia guziei alaber gertatzen ba zaie berenakin, mamu illara beltza besterik ez da gure giza-leñu au, eta ezerezetik ezerezera goaz." Eta, beste batean: " Mendi nare berdea betestean, edo
|
nere
arimaren beste aizpa bat begi argietatik so egiten duela ikustean, biotza zabaltzen zait, arimaren taupada sentitzen det, eta bizi giroaz ezaturik, nere etorkizunean siñisten det; baña, berealaxe, ezkutuaren abotsak susmur: " Akabatu egingo aiz!", eta eriotzaren aingeruak egoaz ikutzen nau." (Ibid.:
|
|
|
Zhide garaiko bigarren urtean erresuma sutan, lurrak iraun bedatsean hiria zabartsu garai latzak, loreak negarrez txoriak, joan beharrean, izu guda suzain hiru hilabete eskutitzak urre metaren truk buruari hazka, ile harro ezin xima zuriok orraztu aspalditik, zoritxarrez, mende sartaldetik at beredin etsai orain ere, beldurra nagusi
|
ene baitan
arimak alderrai gortearen zerbitzura berriz erregea bera ote dut zain, buru arin, urteetan gora zalditik so, mila ate bikain
|
|
|
Banuen erresuma bat zerekin erosi. Huraxe izan zen nik
|
nire baitan
arimaren zama astuna hauteman nuen azken aldietako bat.
|
|
2012
|
|
|
" Ezin du lorik egin. Apaiza azaldu baino lehen entzuten den txilina
|
nire
arimaren bakean sartu da betiko. Egunero ezintasunez ikusten ditudan izugarrikeriek ez didate bizitzen uzten.
|
|
|
Hasi nintzen konturatzen zerbaitetik salbatu behar bagenuen mediokritatetik salbatu behar genuela. Ez etorri
|
niri
arimaren salbazioarekin.
|
|
|
Hemen hil nintzen, kafetegi dotoreetako argien distiratik urrun, ez zen tangorik izan nire omenez, ezta toparik ere
|
nire
arimaren alde. Baina ez nintzen gustura hil, eta itzuli beharra neukan:
|
|
|
Berrogei urte zituela hil zen, Baltimoren, Delirium tremens eko krisi batek jota, bakarrik, estimatzen zutenek ezer ez zekitela, bere ipuinetako pertsonaiei deika. «Jainkoak lagun diezaiola
|
nire
arima gaixoari» izan omen ziren Edgar Poe gizarajoaren azken hitzak. Bestelakorik esan da ordea.
|
|
|
Gogoratzeko ahalegin sarri eta burutsuen artean,
|
nire
arima eroria zen itxurazko ezerezezko egoeraren seinaleren bat antzemateko borroka latzen artean, izan dira arrakastaren ametsa izan ditudan uneak; izan dira aldi labur batzuk, aldi laburrak oso, oroitzapen batzuk erdietsi ahal izan ditudanak, geroztiko arrazoi argitu batek itxurazko oharkabetasun horri baizik ezin zegozkiokeela ziurtatzen dizkidanak. Memoriaren itzal horiek, oso modu lausoan, hartu eta isil isilik berekin ninderamaten irudi luzeak erakutsi dizkidate, beherantz beti, beherago oraindik, harik eta beheraldiaren azkengabearen ideia hutsak zorabio ezin jasanezko bat gaineratu zidan arte.
|
|
|
Hala ere, zoramenezko une batez, nire espirituak uko egin zion ikusten nuen hura ulertzeari. Azkenean, indarrez, eginahalean, ulermenak bidea zabaldu zuen
|
nire
ariman, nire arrazoi dardartian kiskali zen. Oi!
|
|
|
Azkenean ez zitzaion geratu nire gorputz kiskali bihurrituari oin bat ere jartzeko lekurik presondegiko lurrean. Ez nuen borrokan jarraitu, baina etsipenezko deiadar ozen, luze eta atzeneko batean aurkitu zuen hustubidea
|
nire
arimaren agoniak. Sentitu nuen balantzaka nindoala ertzera.
|
|
|
Ahal nuen ondoena eramaten nituen Fortunatok egiten zizkidan erasoak; iraintzera ausartu zitzaidanean, ordea, mendeku hartuko niola zin egin nuen. Hala ere, zuek,
|
nire
arimaren barrena hain ondo ezagutzen duzuen horiek, ez duzue pentsatuko noski mehatxurik egin nionik. Azkenean aseko nuen mendekua; erabaki hori sendoa zen, zinez; baina erabakiaren sendotasunak berak bazterreratzen zuen arrisku aukera oro.
|
|
|
Etorkizuneko gertaerek ikaratu egiten naute, baina ez gertaerek berek, haien emaitzek baizik. Edozein gauzak dardarka jartzen nau, baita txikienak ere, baldin eta eraginik izan badezake
|
nire
arimaren nahasmendu ezin pairatuzko honetan. Arriskua ez dut arbuiatzen; bai ordea arriskuaren erabateko efektua, hau da, izumena.
|
|
|
Egun osoa eskerrik benetakoenak ematen igaro nuen, nire egoera bakartiak izan zituen mesede zoragarriengatik, haiek gabe askoz zoritxarrekoagoa izango baitzen. Eskerrik apalenak eta benetakoenak eman nizkion Jainkoari, ikusarazi zidalako bakardade horretan agian zoriontsuagoa izan nintekeela gizartearen askatasunean eta munduko jolas eta atsegin guztiez inguratua egonda baino; eta nire egoera bakartia eta lagunartearen premia, Bere irudiarekin eta Bere graziak
|
nire
ariman izan zuen eraginarekin bete ahal izan zuelako; eta laguntza, indarra eta adorea eman zidalako lurrean Haren Goi arduraren mendean egoteko eta Haren betiko agerpenean itxaropena izateko.
|
|
|
Lehenago, han hemenka nenbilenean, bai ehizan edo bai lurraldea miatzen, bat batean azaltzen zitzaidan
|
nire
arimaren egoerak sortzen zidan ezinegona, eta sumatzen nuen bihotza bera barruan itzaltzen zitzaidala, hango baso, mendi eta basamortuetan pentsatzean, eta ozeanoaren betiereko burdinaga eta sarrailekin lotuta preso nengoela, jenderik gabeko basamortuan, ihesbiderik gabe. Arimaren barealdi handienen erdian, ekaitz baten moduan azaltzen zitzaizkidan burutapen horiek, eta eskuak bihurriarazten zizkidaten eta haur bat banintz bezala negar eginarazten.
|
|
|
Bizitza ikaragarria bizi izan nuen, Jainkoaren ezagutzarik eta Haren beldurrik gabea. Aitak eta amak ongi hezi ninduten; ez batek eta ez besteak ez zuten hastapenetako ahaleginetan etsi
|
nire
arimaren baitan Jainkoarenganako gorespena, eginbeharraren zentzua, eta izadiak eta bizitzaren amaitu beharrak eskatzen zidana sorrarazten. Baina, ene!, itsasoko bizimoduan goiz erori nintzen, bizitza guztien artean, Jainkoaren beldurrik gutxiena duenean, Haren haserreak askotan aurrean izaten dituzten arren.
|
|
|
Bi urte neramatzan ezinegon horretan, eta bizimodua lehen baino nekagarriagoa egiten zitzaidan, gizonaren beldurra maltzurki atzetik etengabe edukitzea zer den dakienak pentsa dezakeen bezala. Eta azpimarratu behar dut, atsekabez baita ere, arimaren ezinegonak eragin handia izan zuela nire erlijio pentsamenduetan; izan ere, basati eta kanibalen eskuetan erortzeko arriskuak sortzen zidan izuak eta beldurrak
|
nire
arima horren menderatua zuten, ezen nekez aurkitzen bainuen egokierarik nire Sortzaileari otoitz egiteko, edo ez behintzat lehen izan nuen arima lasai eta etsi berarekin. Aldiz, Jainkoari oinaze eta arima estura handia nuela egiten nion otoitz, arriskuz inguratua, eta gauero eguna argitu baino lehen hila eta irentsia izango nintzelakoan; eta adierazi beharra dut, bake, esker on, maitasun eta xerazko jarrera askoz egokiagoa dela otoitz egiten duenarentzat, izuarena eta ezinegonarena baino, eta berehala gertatuko den zoritxarraren beldur den gizona ez dagoela prestatua Jainkoari otoitz eginez bere burua sendotzeko, ez behintzat ohean dagoen gaixoa bekatuez damutzeko dagoena baino gehiago.
|
|
|
Menditik hondartzara jaitsi nintzenean, lehen esan bezala, uhartearen hego mendebalean, nahasia eta harrituta geratu nintzen erabat. Ezinezkoa zait adieraztea
|
nire
arimaren izu ikara hondartzan buru-hezur, esku, oin eta giza gorputzen beste hezur batzuk sakabanatuak ikusi nituenean; bereziki, arretaz begiratu nion sua piztua egon zen lekuari, eta, jolastoki bat balitz bezala, haren inguruan egindako zulo biribilari, han eseri eta egingo baitzituzten zoritxarreko basatiek jai anker horiek lagun hurkoen gorputzekin.
|
|
|
Atsekabea arindu zitzaidan, bizilekua erabat eroso bilakatu, eta pentsatzen nuen zokoratua izan nintzen bizitza bakarti horrek ez zidala soilik zerura begirarazi hara eraman ninduen Eskuaren bila, baizik eta tresna bat nintzela Goi arduraren mendean basati gizajo hari bizia eta, zalantzarik gabe, arima salbatzeko eta erlijioaren eta Kristau ikasbidearen benetako ezagupenera eramateko, Jesukristo ezagutu zezan, eta hura ezagututa betiko bizitza. Esan bezala, gauza horiei buruz gogoetan aritzen nintzenean, ezkutuko poz bat jabetzen zen
|
nire
arimaren alderdi guztiez, eta askotan atseginez hartzen nuen inoiz leku horretara eramana izatea, askotan eta askotan atsekabe guztien artean ikaragarriena zela uste izan banuen ere.
|
|
|
Kontakizun hau irakurtzen duenak ez dezala pentsa
|
nire
arimak ikuspen ikaragarri horren aurrean izan zuen bihotz ikara azaltzeko gai izango naizenik. Alegia, amets egiten nuenean ere, izugarrikeria horiekin egiten nuen amets.
|
|
|
Baina orduan beste zentzu batean hartzen ikasi nuen. Iraganeko bizitzak horrenbesteraino izutzen ninduen, eta bekatuak horren ikaragarriak iruditzen zitzaizkidan, ezen
|
nire
arimak ez baitzion Jainkoari beste gauzarik erregutzen lasaitasuna galarazten zidan erruaren zamatik aske uztea baizik. Nire bizitza bakartiari zegokionez berriz, hutsa zen; ez nuen handik onik ateratzeko errezatzen, edo horretan pentsatu ere egiten, ez baitzuen garrantzirik bestearen aldean.
|
|
|
–A! Bistan ikusten duzu, ihardetsi zuen gizonak ahots malenkoniatsuz?, nik arrazoi nuela etorri nahi ez izatean; zeren izen hau,
|
nire
arima betetzen duen eta jaulki zaidan izen hau, zuk debekatu egiten baitidazu! Madame Bovary!...
|
|
|
Oker zaude, dudarik gabe. Zu
|
nire
ariman, madona bat zutoin batean bezala zara, leku altu, iritsezin eta orbangabe batean. Baina bizitzeko zure beharra dut!
|
|
|
Aitortuko al dut azkenik?... Artean umegorria nintzela, atso zahar batek nire patua iragarri zion amari, esan zion emazte gaizto batek ekarriko zidala heriotza; garai hartan, lur jota utzi ninduen iragarpen horrek; ezkontzeari buruzko ezinikusia jaio zen
|
nire
ariman... Nolahani ere, zerbaitek esaten dit atsoaren iragarpena bete egingo dela; gutxienez, ahalik eta beranduen gauza dadin ahaleginduko naiz.
|
|
|
Aurrean aurkitzen duen guztia irensten duen gose aseezin hori sentitzen dut neure barnean. Ni ukitzen nauten neurrian soilik izaten ditut kontuan besteen sufrimenduak eta pozak,
|
nire
arimako indarrak mantentzen dituen janaria bailiran. Neure aldetik, ez naiz gauza grinek eraginda erokeriak egiteko; bizitzaren gorabeherek handinahia ito didate, baina beste itxura bat hartuta azaleratu da, zeren handinahia botere egarria besterik ez da, eta nire plazerik behinena inguruan dudan guztia azpiratzea eta neure nahimenera makurraraztea da; niganako amodioa, leialtasuna eta beldurra piztea ez al da boterearen aurreneko aztarna eta garaipenik handiena?
|