|
2000
|
|
|
Zeren gero eta jasangaitzagoak egiten baitzaizkit Graciánen stiloan mintzo diren pertsonak,
|
nik
arima dut, eta zuk ez...
|
|
2004
|
|
|
Handik hurbil, Feldherrnhalleko monumentu ikusgarria zegoen, SSetako ohorezko guardia talde batek zainduta. Ohartzen hasia nintzen nazi mugimenduak bazuela zerbait
|
nire
arimako hari ezkutu bat, zain sakon bat ukitzen zuena. Hitzez azaltzen zaila zen zerbait.
|
|
|
Ez zen egia: bizkaitarraren ateraldi xaloek ukendu lasaigarri baten antzera egiten zuten
|
nire
arimako tristezia eta larriminaren kontra.
|
|
|
Izuaren izuz, Lantza Santua lurrera botatzeko puntuan egon nintzen, baina ez nuen halakorik egin. Arma Santuak nirekin bat egiten zuela sentitu nuen,
|
nire
arima besarkatu eta indar itzel batez betetzen zuela. Eta jakin nuen huraxe zela Patuak ekarri behar zidana.
|
|
|
Aita, nire musika kutuna. Baita
|
nire
arimaren zati bat ere.
|
|
|
Nire urratsek Notre Dameko katedralera eraman ninduten ia oharkabean. Ez zen nik uste bezain handia, baina, inondik ere,
|
nire
arima gaixoak behar beharrezkoa zuen edertasun dosia hartzeko tokirik egokiena zen. Eraikin haren harri grisari begira gelditu nintzen.
|
|
|
Buru belarri murgildu ere. Bazka hark gerrarako prestatu zuen
|
nire
arima bakartia. Eta, gerra helduta, bakarrik segitu nuen, nire Mauserra lagun bakarra nuela.
|
|
|
Izan ere, basoetako lan latzak akituegi uzten ninduen ezer pentsatu ahal izateko. Baina azken bolada hartan sentipen nahiko asaldagarria nuen, alegia, gerrako mamu haiek itzultzen ari zirela
|
nire
arima torturatzera. Gerran hil nituen gizon guztien oihuak entzuten hasi nintzen berriro.
|
|
2005
|
|
|
Horrela bada hauek nik baino gutxiago dakite edo kontrako norabidean goaz. Ez dut txanponik ordaintzeko, baina zure txalupara noa, ea
|
nire
arima ustel hau eramaterik duzun: karonte.
|
|
2006
|
|
|
Matias aingerua! Haren eskutitz ederrak
|
nire
arima gaixoaren gozagarri izan dira Malkoen Ibar honetan. Orain Jainkoaren eskuinetara egonen da!
|
|
|
–Jakina.
|
Nire
arima gaixoaren gozagarri dira Malkoen...
|
|
|
Ikara txiki bat izan nuen, non nengoen ahaztu banu bezala. Edo bezpera gaueko
|
nire
arima biki hura agure erkindu bat zela ikusi berri banu bezala. Ez zuen hitzik esan, baina irribarrez geratu zitzaidan begira, egun on esanez bezala, edo nigan eguzki jaioberria ikusiko balu moduan.
|
|
|
Gero xuxurlatu zidan, bere hitz apurrekin
|
nire
arimari putz goxoa eginez:
|
|
2007
|
|
|
Kultura bakoitza errotik bereizten eta zermugatzen duena, hortaz, estiloa da, hori arimazkotasuna beste baita.
|
Nire
arima nire estiloa da, beste arimarik ez daukat. Orduan, kultura guztiek periodo berdinak korritzen dituzte, baina bakoitzak bere estilo edo formarekin ibiltzen dizu, bere arimaren arabera, sortu eta hil arte, bide guztia.
|
|
2008
|
|
|
|
nire
arimaren galdera: norenak,
|
|
2009
|
|
|
|
Nire
arima
|
|
|
ipinten dabe
|
nire
arima,
|
|
|
|
Nire
arima tristeki dago
|
|
|
|
Nire
arima tristeki dago
|
|
|
Ezin dugu pentsatu ere. Ni naiz
|
nire
arima; h. d.,, arima? (gogoa) izen edo bide seinale bat da, besterik ez, nire niaren barnetasunarentzat daukaguna, azken mugarentzat, enpiria immediatuko ezer konkretu ez den zerbaitentzat, horregatik nolabait, esanezinarentzat?.
|
|
|
Beste egun batzuetan eguzki dirdaitsu berak pozez bete izan zaitu. Mundua, bere izaera batean,
|
nire
arimaren hedapena da; nire parte da, nire, gizartea? –
|
|
|
–Beraz,
|
nire
arima nirea dela esan nahi didazu. Betiko.
|
|
|
–Inposibleak, esan nion?.
|
Nire
arimaren truke ipuin inposibleak nahi ditut.
|
|
|
–
|
Nire
arima putzu hori bezalakoa da, eta euri tantak orratz mingarriak dira, barru barruraino sartzen zaizkidanak.
|
|
|
Hots,
|
nire
arima sendatuta dagoen arren gizarteak luzaro ez nau normaltzat onartuko. Zentzuduna da oiloaren fobiari eustea.
|
|
2010
|
|
|
Enarak ez zuen, ez, nire birika zimurtuaren zimurren artean habiarik egin, baina bai
|
nire
ariman, ausaz, benetan bainengoen udaberriak hartua bezala, bizikleta beti hartu izan dut geroztik udaberriaren ikurtzat?, bizitzari buruz baikor.
|
|
|
Hurrengo bizpahiru segundotan, ez dakit zer gertatu zitzaidan. Dakidana da masailak sutan nituela, nire azala desertu kiskali bat zen, ausaz, eta
|
nire
arima bakardadeak jotako hegazti hegalgabe bat, desertuaren erdian zetzana?, eta buruan halako nora ez erabateko bat errotu zitzaidala, borondatea bi indar kontrajarriren aginduetara banu bezala, baiezkotik, neskaren irria gehiago iruditu zitzaidan begikotasun berezko baten adierazgarri beste ezer baino, ezezkora, izaki ezdeus bat nintzen, haize arrotz bezain bortitzen mende, sentimenduen itsasikaran?
|
|
|
Beraz, ekar diezadatela, arnasestuka, hotzikarak jota burutik behera; bere besoetan jar nazatela, bere oinetara makurtu; eta negar egingo du, eta negar egingo dugu, eta garbi hitz egingo du, eta kontsolatuko naiz, eta nire bihotza berean hustuko da, eta berak
|
nire
arima hartuko dit, eta nik bere Jainkoa.
|
|
|
Juancar niretzat ez da senarra bakarrik izan, laguna bakarrik, edo maitalea, edo nire umearen aita. Garai batean batez ere,
|
nire
arima bikia izan zen. Berak ez zeukan inongo gutxitasunik agerian, baina kosta egiten zitzaion jendearekin egoten, inorekin harremanetan sartzen; beharbada beste izaki errukarri bat ikusi zuen nigan, bera baino ere errukarriagoa, eta horregatik hurbildu zen niregana.
|
|
|
Enarak ez zuen, ez, nire birika zimurtuaren zimurren artean habiarik egin, baina bai
|
nire
ariman, ausaz, benetan bainengoen udaberriak hartua bezala —bizikleta beti hartu izan dut geroztik udaberriaren ikurtzat—, bizitzari buruz baikor.
|
|
|
Hurrengo bizpahiru segundotan, ez dakit zer gertatu zitzaidan. Dakidana da masailak sutan nituela —nire azala desertu kiskali bat zen, ausaz, eta
|
nire
arima bakardadeak jotako hegazti hegalgabe bat, desertuaren erdian zetzana—, eta buruan halako nora ez erabateko bat errotu zitzaidala, borondatea bi indar kontrajarriren aginduetara banu bezala, baiezkotik —neskaren irria gehiago iruditu zitzaidan begikotasun berezko baten adierazgarri beste ezer baino— ezezkora —izaki ezdeus bat nintzen, haize arrotz bezain bortitzen mende, ... neskak irekitako bideari baietz esatera nindoakiola zirudienean, ordea, ezezko bat biribildu zitzaidan, beldurra —Benjamin Mariaren itzal luzeari niona, besteak beste— nagusi.
|
|
2011
|
|
|
Izan ere, zuri zuzenduak eta zuri eskainiak izan arren, bertze bat da orri hauen helburua,
|
nire
arima biluzi eta zure aldeko sentimendua erakutsi nahi bainioke irakurleari, mundu osoari?, munduak zure berri izan dezan.
|
|
|
Polito adierazten du bi anaien aldartea, Kropotkiren ustez heziketa goibel, fatalista eta zapaltzaileari zor diotena: . Gora eta behera errari dabil
|
nire
arima, atsedena erregutuz; halaxe egiten du ihes orein zaurituak basoetara, non eguerdiko itzalean deskantsatzen zuen lasai; baina goroldiozko ohantzeak ez dio orain deleiterik ematen bere bihotzari, eta antsi egiten du logabe.? (78 or., halaber 179).
|
|
|
Goiz batean, gela ezezagun batean, eme ezezagun baten ondoan gau ezezagun bat pasatu ondoren, azeri handiaren sukarrak askatu egin zuen nire gorputza eta
|
nire
arima, eta, hainbeste hilabete haren atzaparretan egon ondoren, lehen izandako bizitza baten argi izpi txiki bat sumatu nuen. Isabelari deitu nion barkamena eskatuz, eta haren, hitz egingo dugu etortzen zarenean?
|
|
|
Etxera bidean, denbora galdu hark nire irudian zein
|
nire
ariman utzi zituen orbanak ezabatzen aritu nintzen. Ia eskeko baten itxura zuen marinel deskalabratu hura senar maitale eta gizon prestu bilakatzen saiatu nintzen.
|
|
|
–Agian, jarraitu dut nire hanka sartzeaz jabetuta?. Baina badago
|
nire
arimak kitatu duen zor bat: istorio bat zor dizut.
|
|
2012
|
|
|
Hasi nintzen konturatzen zerbaitetik salbatu behar bagenuen mediokritatetik salbatu behar genuela. Ez etorri
|
niri
arimaren salbazioarekin.
|
|
|
Hemen hil nintzen, kafetegi dotoreetako argien distiratik urrun, ez zen tangorik izan nire omenez, ezta toparik ere
|
nire
arimaren alde. Baina ez nintzen gustura hil, eta itzuli beharra neukan:
|
|
|
Berrogei urte zituela hil zen, Baltimoren, Delirium tremens eko krisi batek jota, bakarrik, estimatzen zutenek ezer ez zekitela, bere ipuinetako pertsonaiei deika. «Jainkoak lagun diezaiola
|
nire
arima gaixoari» izan omen ziren Edgar Poe gizarajoaren azken hitzak. Bestelakorik esan da ordea.
|
|
|
Gogoratzeko ahalegin sarri eta burutsuen artean,
|
nire
arima eroria zen itxurazko ezerezezko egoeraren seinaleren bat antzemateko borroka latzen artean, izan dira arrakastaren ametsa izan ditudan uneak; izan dira aldi labur batzuk, aldi laburrak oso, oroitzapen batzuk erdietsi ahal izan ditudanak, geroztiko arrazoi argitu batek itxurazko oharkabetasun horri baizik ezin zegozkiokeela ziurtatzen dizkidanak. Memoriaren itzal horiek, oso modu lausoan, hartu eta isil isilik berekin ninderamaten irudi luzeak erakutsi dizkidate, beherantz beti, beherago oraindik, harik eta beheraldiaren azkengabearen ideia hutsak zorabio ezin jasanezko bat gaineratu zidan arte.
|
|
|
Hala ere, zoramenezko une batez, nire espirituak uko egin zion ikusten nuen hura ulertzeari. Azkenean, indarrez, eginahalean, ulermenak bidea zabaldu zuen
|
nire
ariman, nire arrazoi dardartian kiskali zen. Oi!
|
|
|
Azkenean ez zitzaion geratu nire gorputz kiskali bihurrituari oin bat ere jartzeko lekurik presondegiko lurrean. Ez nuen borrokan jarraitu, baina etsipenezko deiadar ozen, luze eta atzeneko batean aurkitu zuen hustubidea
|
nire
arimaren agoniak. Sentitu nuen balantzaka nindoala ertzera.
|
|
|
Ahal nuen ondoena eramaten nituen Fortunatok egiten zizkidan erasoak; iraintzera ausartu zitzaidanean, ordea, mendeku hartuko niola zin egin nuen. Hala ere, zuek,
|
nire
arimaren barrena hain ondo ezagutzen duzuen horiek, ez duzue pentsatuko noski mehatxurik egin nionik. Azkenean aseko nuen mendekua; erabaki hori sendoa zen, zinez; baina erabakiaren sendotasunak berak bazterreratzen zuen arrisku aukera oro.
|
|
|
Etorkizuneko gertaerek ikaratu egiten naute, baina ez gertaerek berek, haien emaitzek baizik. Edozein gauzak dardarka jartzen nau, baita txikienak ere, baldin eta eraginik izan badezake
|
nire
arimaren nahasmendu ezin pairatuzko honetan. Arriskua ez dut arbuiatzen; bai ordea arriskuaren erabateko efektua, hau da, izumena.
|
|
|
Egun osoa eskerrik benetakoenak ematen igaro nuen, nire egoera bakartiak izan zituen mesede zoragarriengatik, haiek gabe askoz zoritxarrekoagoa izango baitzen. Eskerrik apalenak eta benetakoenak eman nizkion Jainkoari, ikusarazi zidalako bakardade horretan agian zoriontsuagoa izan nintekeela gizartearen askatasunean eta munduko jolas eta atsegin guztiez inguratua egonda baino; eta nire egoera bakartia eta lagunartearen premia, Bere irudiarekin eta Bere graziak
|
nire
ariman izan zuen eraginarekin bete ahal izan zuelako; eta laguntza, indarra eta adorea eman zidalako lurrean Haren Goi arduraren mendean egoteko eta Haren betiko agerpenean itxaropena izateko.
|
|
|
Lehenago, han hemenka nenbilenean, bai ehizan edo bai lurraldea miatzen, bat batean azaltzen zitzaidan
|
nire
arimaren egoerak sortzen zidan ezinegona, eta sumatzen nuen bihotza bera barruan itzaltzen zitzaidala, hango baso, mendi eta basamortuetan pentsatzean, eta ozeanoaren betiereko burdinaga eta sarrailekin lotuta preso nengoela, jenderik gabeko basamortuan, ihesbiderik gabe. Arimaren barealdi handienen erdian, ekaitz baten moduan azaltzen zitzaizkidan burutapen horiek, eta eskuak bihurriarazten zizkidaten eta haur bat banintz bezala negar eginarazten.
|
|
|
Bizitza ikaragarria bizi izan nuen, Jainkoaren ezagutzarik eta Haren beldurrik gabea. Aitak eta amak ongi hezi ninduten; ez batek eta ez besteak ez zuten hastapenetako ahaleginetan etsi
|
nire
arimaren baitan Jainkoarenganako gorespena, eginbeharraren zentzua, eta izadiak eta bizitzaren amaitu beharrak eskatzen zidana sorrarazten. Baina, ene!, itsasoko bizimoduan goiz erori nintzen, bizitza guztien artean, Jainkoaren beldurrik gutxiena duenean, Haren haserreak askotan aurrean izaten dituzten arren.
|
|
|
Bi urte neramatzan ezinegon horretan, eta bizimodua lehen baino nekagarriagoa egiten zitzaidan, gizonaren beldurra maltzurki atzetik etengabe edukitzea zer den dakienak pentsa dezakeen bezala. Eta azpimarratu behar dut, atsekabez baita ere, arimaren ezinegonak eragin handia izan zuela nire erlijio pentsamenduetan; izan ere, basati eta kanibalen eskuetan erortzeko arriskuak sortzen zidan izuak eta beldurrak
|
nire
arima horren menderatua zuten, ezen nekez aurkitzen bainuen egokierarik nire Sortzaileari otoitz egiteko, edo ez behintzat lehen izan nuen arima lasai eta etsi berarekin. Aldiz, Jainkoari oinaze eta arima estura handia nuela egiten nion otoitz, arriskuz inguratua, eta gauero eguna argitu baino lehen hila eta irentsia izango nintzelakoan; eta adierazi beharra dut, bake, esker on, maitasun eta xerazko jarrera askoz egokiagoa dela otoitz egiten duenarentzat, izuarena eta ezinegonarena baino, eta berehala gertatuko den zoritxarraren beldur den gizona ez dagoela prestatua Jainkoari otoitz eginez bere burua sendotzeko, ez behintzat ohean dagoen gaixoa bekatuez damutzeko dagoena baino gehiago.
|
|
|
Menditik hondartzara jaitsi nintzenean, lehen esan bezala, uhartearen hego mendebalean, nahasia eta harrituta geratu nintzen erabat. Ezinezkoa zait adieraztea
|
nire
arimaren izu ikara hondartzan buru-hezur, esku, oin eta giza gorputzen beste hezur batzuk sakabanatuak ikusi nituenean; bereziki, arretaz begiratu nion sua piztua egon zen lekuari, eta, jolastoki bat balitz bezala, haren inguruan egindako zulo biribilari, han eseri eta egingo baitzituzten zoritxarreko basatiek jai anker horiek lagun hurkoen gorputzekin.
|
|
|
Atsekabea arindu zitzaidan, bizilekua erabat eroso bilakatu, eta pentsatzen nuen zokoratua izan nintzen bizitza bakarti horrek ez zidala soilik zerura begirarazi hara eraman ninduen Eskuaren bila, baizik eta tresna bat nintzela Goi arduraren mendean basati gizajo hari bizia eta, zalantzarik gabe, arima salbatzeko eta erlijioaren eta Kristau ikasbidearen benetako ezagupenera eramateko, Jesukristo ezagutu zezan, eta hura ezagututa betiko bizitza. Esan bezala, gauza horiei buruz gogoetan aritzen nintzenean, ezkutuko poz bat jabetzen zen
|
nire
arimaren alderdi guztiez, eta askotan atseginez hartzen nuen inoiz leku horretara eramana izatea, askotan eta askotan atsekabe guztien artean ikaragarriena zela uste izan banuen ere.
|
|
|
Kontakizun hau irakurtzen duenak ez dezala pentsa
|
nire
arimak ikuspen ikaragarri horren aurrean izan zuen bihotz ikara azaltzeko gai izango naizenik. Alegia, amets egiten nuenean ere, izugarrikeria horiekin egiten nuen amets.
|
|
|
Baina orduan beste zentzu batean hartzen ikasi nuen. Iraganeko bizitzak horrenbesteraino izutzen ninduen, eta bekatuak horren ikaragarriak iruditzen zitzaizkidan, ezen
|
nire
arimak ez baitzion Jainkoari beste gauzarik erregutzen lasaitasuna galarazten zidan erruaren zamatik aske uztea baizik. Nire bizitza bakartiari zegokionez berriz, hutsa zen; ez nuen handik onik ateratzeko errezatzen, edo horretan pentsatu ere egiten, ez baitzuen garrantzirik bestearen aldean.
|
|
|
–A! Bistan ikusten duzu, ihardetsi zuen gizonak ahots malenkoniatsuz?, nik arrazoi nuela etorri nahi ez izatean; zeren izen hau,
|
nire
arima betetzen duen eta jaulki zaidan izen hau, zuk debekatu egiten baitidazu! Madame Bovary!...
|
|
|
Oker zaude, dudarik gabe. Zu
|
nire
ariman, madona bat zutoin batean bezala zara, leku altu, iritsezin eta orbangabe batean. Baina bizitzeko zure beharra dut!
|
|
|
Aitortuko al dut azkenik?... Artean umegorria nintzela, atso zahar batek nire patua iragarri zion amari, esan zion emazte gaizto batek ekarriko zidala heriotza; garai hartan, lur jota utzi ninduen iragarpen horrek; ezkontzeari buruzko ezinikusia jaio zen
|
nire
ariman... Nolahani ere, zerbaitek esaten dit atsoaren iragarpena bete egingo dela; gutxienez, ahalik eta beranduen gauza dadin ahaleginduko naiz.
|
|
|
Aurrean aurkitzen duen guztia irensten duen gose aseezin hori sentitzen dut neure barnean. Ni ukitzen nauten neurrian soilik izaten ditut kontuan besteen sufrimenduak eta pozak,
|
nire
arimako indarrak mantentzen dituen janaria bailiran. Neure aldetik, ez naiz gauza grinek eraginda erokeriak egiteko; bizitzaren gorabeherek handinahia ito didate, baina beste itxura bat hartuta azaleratu da, zeren handinahia botere egarria besterik ez da, eta nire plazerik behinena inguruan dudan guztia azpiratzea eta neure nahimenera makurraraztea da; niganako amodioa, leialtasuna eta beldurra piztea ez al da boterearen aurreneko aztarna eta garaipenik handiena?
|
|
|
neurriak hartuko ditut... Zer dela-eta jakin behar duzu orain arte
|
nire
ariman gertatu denaren berri. Ez duzu inoiz jakingo, eta hobe horrela zuretzat.
|
|
|
Badakit laster bereiziko garela berriro eta, beharbada, betiko: bakoitza bere bidetik joango da hilobiraino; baina haren oroitzapenak sendo sustraiturik iraungo du
|
nire
arima barrenean; beti errepikatu izan diot hori, eta berak sinetsi egiten dit, nahiz eta kontrakoa esan ohi duen.
|
|
|
–Ez arduratu
|
nire
arimaz zeureaz baino gehiago. Gauza bakarra eskatu nahi dizut:
|
|
|
Mingotsa izan da! Baina maitasuna bat eginik dago
|
nire
arimarekin: moteldu da, baina ez itzali.
|
|
|
Behin betiko bereiziko gara; baina ziur egon zaitezke inoiz ez dudala beste gizonik maitatuko:
|
nire
arimak bere altxor guztiak, bere malko eta esperantza guztiak agortu ditu zurekin. Zutaz maiteminduta egon denari ezinezkoa zaio gainerako gizonei nolabaiteko destainarik gabe ez begiratzea, eta ez zu haiek baino hobea zarelako, o, ez!, baina zure aiurrian bada zerbait berezia, zeure zeurea bakarrik dena, harroa eta misteriotsua; diozuna diozula, ezin garaituzko boterea duzu ahotsean; inork ez daki maitatua izateko gogoa zuk adinako hisiaz erakusten; gaiztotasuna inorengan ez da zugan bezain erakargarria; zureak baino atsegin handiagoa agintzen duen begiradarik ez dago; inork ez daki bere abantailak zuk bezain ondo baliatzen, eta ez dago inor zu bezain zoritxarreko, zinez zoritxarreko izan daitekeenik, inor ez baita ahalegintzen bere buruari aurkakoa frogatzen.
|
|
|
Ez dakit leloa edo gaiztoa naizen; baina kontua da nik ere errukia merezi dudala, agian berak bainoago:
|
nire
arima munduak ustelduta dago, nire irudimena urduria da, bihotza aseezina; gutxi deritzot guztiari; atsekabera bezain aise ohitzen naiz gozamenera, eta egunetik egunera nire bizitza gero eta hutsalagoa da; irtenbide bakarra geratzen zait: bidaiatzea.
|
|
2013
|
|
|
ikaragarri txarto erabili nauelako sentimenduak eta den modukoa izateak sortzen dizkidan nahigabe mingarriak. Bere aita, Bennet andereñoa, Darcy jaun zaharra alegia, lurra sekula zapaldu duten gizon onenetako bat izan zen, eta nik inoiz izandako adiskiderik zintzoena; eta ezin naiz Darcy jaun honekin inoiz egokitu, hamaika oroitzapen samurrek
|
nire
arima goibelduraz zulatu gabe. Lotsagarriro jokatu du nirekin; baina zinez uste dut edozer eta den dena barka niezaiokeela, bere aitaren usteei huts egina eta gizon on haren oroimena itsustu izana salbu.
|
|
2014
|
|
|
...omeratua, nire burmuin, urdail eta saihets zatiekin osatua, xehe xehe mamurtua, jada listuzko ore arrosa bilakatuta, soilik ezpainak hasperen batez desitsasiz aise barneratzeko modukoa kontrako eztarritik joateko inolako arriskurik gabe, nire izatearen gaineko kontrol osoa ahalbidetzeko beharrezko giltza; ahoa zabaldu, totelka hasi eta begien dirdira ezkutatzeko ahalegin antzuak saiatzearekin bat,
|
nire
arimarako sarrera eskaintzen nion, nahieran erabili, behartu edo sarraskitu zezan;
|
|
|
Nortzuk ziren izaki horiek?
|
Nire
arima ostu nahirik al zebiltzan. Ametsa zen, ala benetakoa?
|
|
|
Den denak! Koadro bakoitzean nire bihotzaren eta
|
nire
arimaren parte bat utzi dudalako!
|
|
2015
|
|
|
–
|
Nire
arima da mozkorra. Bidaztiarekin izan dugun borrokan alkohola izan dut gogoan, inoiz baino tematsuago.
|
|
|
Dragoia kantu hartan itotzen ari zen. Eta, harekin batera,
|
nire
arima, haren baitan baitzegoen, itzalaren baitan. Hondoratzen ari den ontzi baten barruan egotea bezala zen.
|
|
|
/ Lapitzik gabe,/ eskurik gabe,/ odolik gabe/ utziko naute/ eta arimarekin defendituko dut nire lehiaketa maitea. / Ni hilko naiz/
|
nire
arima galduko da/ baina nire lehiaketa maiteak jarraituko du/ zutik.?
|
|
|
|
nire
arimaren esentzia urdindu gabea.
|
|
|
Hasi baino lehen dakit, gainera, hitz hauek ez dutela
|
nire
arimaren tamainarik emango eta herrenak izango direla idatzitako letra baldar hauek. Nire egarririk ez dela itoko ur honetan ere badakit, hainbesterako itsasorik ezin baitu sortu, idazlea baino gehiago, badaezpadako eskribaua baizik ez den gizon honen abileziak.
|
|
|
Ez: pena, samina, askoz ere geroago etorriko ziren nire bizitza goibeltzera, eta urte luzetan geldituko ziren nirekin, zaindari beltzen antzera, zorionari
|
nire
ariman sartzea debekatzen, mundua histen, margultzen, belzten.
|
|
|
eta
|
nire
arima salbatzeko ttanttak
|
|
|
–Gurasoen Izpiritu Nagusi hori, lagun iezadazu nire bihotzetik beldurra uxatzen. Eta gauza guztien gainetik,
|
nire
arimaren eta nire herriaren Jainko hori, lagun iezadazu gizon izaten?.
|
|
2016
|
|
|
La Fleur gelan sartu zenean, behin eta
|
nire
arimaren alde egin ahal izan nituen deskontu guztiak egin nituenean, mutilaren begiratu samurrak eta itxura jatorrak bertatik erabaki zuten auzia haren alde; hortaz, aurrena mutila alokatu nuen, eta hurrena hasi nintzaion galdezka ea zer zekien egiten. Baina haren abileziak agertuko zaizkit, esan nuen, haien beharra sortu ahala; gainera, frantses batek gauza guztiak egiten daki.
|
|
|
Gure sentimenduen iturri betierekoa!, hementxe zaitut nik aurkitu, zure jainkotasunak ene barnea inarrosten du. Ez une triste eta ezatsegin horietan, noiz eta
|
nire
arima uzkurtua gelditzen den, eta hondamenaren aurrean izu ikarak hartzen duen. Hitz harro hutsak!
|
|
|
Kalean aurrez aurre egokitu nintzenean emakumearekin, lehengo sentipen bera sortu zitzaidan; eskua ematean agertu zuen zintzotasun arretazkoak erakusten zuen, halaxe uste nuen nik? haren heziketa eta zentzu ona; eta eskutik helduta neramala, halako eztitasun goxo bat sentiarazi zidan,
|
nire
arima erabat baretu zuena.
|
|
|
EPE batez nirea ez zen etxe batean, etxe honetan, N hiri honetan bizitzea atsedenaldia zen
|
nire
arimarentzat; nire pisutik alde egin eta denbora batera baino ez nintzen honetaz konturatu.
|
|
|
|
nire
arima galduko da,
|
|
2017
|
|
|
Ke kiribilen mugimenduei begira geratu nintzen, ikusten nola goratzen ziren astiro, jostari, urdinxka kolore, airean kiribilduz eta deskiribilduz erabat suntsitu arte.
|
Nire
arima ke horrekin nahasten zen, harekin jolastuz eta desagertuz, eta kiribil bakoitzarekin berriro goratzen zen, eta berriro suntsitzen. Luzaroan, nik, logikaren laguntzarik gabe eta esanezinezko ziurtasunez, neure baitan bizi izan nituen munduaren sorrera, garapena eta azkentzea.
|
|
|
Belarriak ernatu zitzaizkidan, isiltasuna garrasi bilakatu zen.
|
Nire
arima ere, kantu haren ore berdinez moldatua izaki, teink jarri zen eta gorputzetik kanpora ateratzen hasi zen, entzun beharrez.
|
|
|
Etzan nintzen hondartzan eta isiltasunean murgildu nintzen, ezertaz pentsatu gabe. Bat egin nintzen gauarekin eta itsasoarekin;
|
nire
arima ere ipurtargi bat zen, bere argiontzi txipia piztu ondoan lur heze eta beltzean pausatua, zain.
|
|
|
|
Nire
arima bularraren alde batetik bestera joan etorka ari zaidak, ehulearen anezka bezala, eta ehuntzen ari duk. Kretan igaro behar ditudan hilabete pixar hauen oihala ari duk ehuntzen, eta, Jainkoak barka nazala, uste diat zoriontsua naizela.
|
|
|
Lurra eta Paradisua gauza bera egin ziren. Iruditu zitzaidan bizitza basalore bat zela, kolkoaren erdian ezti tanto handi bat zeukana, eta
|
nire
arima erlea zen, ezti tanto handi hori lehiaz xurgatzen.
|
|
|
Ikusten dudalarik nolako janaria eman dioten hainbeste urtez liburuek eta irakasleek
|
nire
arima hamikatuari, eta zer adimen lehoikara eman zidan jatera Zorbak hilabete pixar batzuetan, lanak ditut amorrua eta tristura hezteko. Errekaratua zegoen nire bizitza zeren zorteak nahi izan baitzuen beranduegi ezagut nezala, aita begiragarri?
|
|
|
Hamaika aldiz lotsatu naiz nire denboran ikusiz
|
nire
arima ez zela ausartzen egitera erotasun gorenak, bizitzaren muinak, egitea eskatzen zidana.
|
|
|
egitea eskatzen zidana. Baina sekula ez nintzen hainbeste lotsatu
|
nire
arimaz nola Zorbaren aurrean.
|
|
|
Oso jende gutxi, biziak nahiz hilak, izan ditut lagun nire borroketan. Alta, behar banitu aukeratu
|
nire
ariman lorratz sakonena utzi duten pertsonak, beharbada lau hauek aipatuko nituzke: Homero, Bergson, Nietzsche eta Zorba.
|
|
|
Ene gogo hori hain bizia eta bat batekoa izan zen non beldurrak hartu baininduen ez ote zen seinale bat niri adierazteko egun horietan bertan Zorba azken hatsa ematen ari zela lurraren bazterren batean; ezen
|
nire
arima eta Zorbarena elkarri hain josiak sentitzen nituen non ezinezkoa iruditzen baitzitzaidan biotarik bata hiltzea eta besteak ez sentitzea farrasta bat, eta oihu bat ez botatzea.
|
|
|
Ziurtasun Handia. Eta orain, Ziurtasun Handi horrek jauzi egin zuen
|
nire
arimako murruen gainetik eta abailan zetorren nigana.
|
|
|
Baina, oroz gain, ikaragarri arindua nengoen: kanpoko murruak saltatutako etsai izugarri hura
|
nire
arimaren bigarren defentsa lerroan baratua geratu zen.
|
|
|
Edo bestela, galde iezaiok alkate likits eta zikin horri, beti nire gorputzaren irrikitan ibilitakoa. Edo abade ustel eta azpisugeari,
|
nire
arimaz era berean aritzen zena. Izorra daitezela, zeren beren desioak ez bait dituzte aseturik ikusiko, ez heriotzaren aurrean, ez eta ostean ere.
|
|
|
Zure alde ere egiten dut otoitz, bizimodu santua hautatu dugunok ere ez baikaude arriskutik kanpo. Zuk ere egizu otoitz nire alde,
|
nire
arimarekin aspaldi ez bezala bake ederrean banago ere, betiko halaxe jarrai dezadan.
|
|
|
Gehienetan hobenik eta damurik gabeko solas hutsak ditugula esan dizut, badakizu zuk ere, baina, hara, ez beti, eta honakoan esaterako, nire kontzientzia guztiz lasai ez daukan arazo bat azaldu nahi dizut, eta zuk eskatutako herabetasunari bizkar ematen badiot ere, egizu kontu munta handiko kontuak direla hauek
|
nire
arimarentzat, eta beraz seriotasunik handienaz aditzea eskatzen dizudala, bai eta erantzutea ere egoki baldin baderitzozu.
|
|
|
Ezer aditu ez ordea, eta hala ere ezin lasaitu. Errosarioa eskutan saiatu naiz emakume horiek ahazten,
|
nire
arimaz eta Jainkoaren amaz pentsatzen, baina alfer alferrik. Haragia flako dela esan zuten bai, eta zein ahul gure erabakimen eta borondatea.
|
|
|
Halako asmakeria eta ameskerietan eman ohi ditut arratsaldeak, bazkal garaiko gorabehera eta ezti ozpinen ondoren ama alabak beren zereginetara joaten direnean, ni lo kuluxka lasaia egiteko bakarrik utzita. ...arako moduan banengo, baina oraingo botikak hartzeko lehengo lo eragileak kendu zizkidan sendagileak, eta nire lo zaila lo ezin bilakatu zait, eta honenbestez begirik bildu ezinik ematen ditut arratsaldeko ordu asper luze hauek, egunak ordura arte ekarri dizkidan aztoramenduak banan banan gogoratzen eta errosario baten moduan aletzen, eta geroxeago ekarriko eta errepikatuko dizkidan izualdietarako
|
nire
arima gertatzen, ez baitira berehala amaitzen nire neke eta sufrikarioak, eta nahiago nuke, denik eta latzena izanda ere, pairamen honek oraindik beste zenbat nekaldi izango dituen baneki, Jesukristo gure jaunaren guruzbideak hamalau egonaldi izan zituen bezala, nire honetan zenbat falta zaidan Golgota mendi honetako gailurrera iristeko, gurutze astun hau besagainetik kentzeko, bertan iltza banin... Barkatuko dituzu birao eta arnegu kutsuko gogoeta txoro hauek, Aste Santua ateetan dugu eta horretxek eragingo zizkidan.
|
|
|
Hura poza, batetik, zure berri jakiteagatik, eta atsekabe txiki bat ere bai, ezin ezkuta baitezaket zu zeu etorriko zinelako itxaropen gordezina ere banuela, orduantxe bidaltzekotan nintzen gutunean bertan eskatzen nizun bezala. Eta zeuri ere pasa zaizu burutik asmo hori, etortzekotan egon zarela aitortzen baitidazu,
|
nire
arima nahasi itsutuak norbaiten laguntza beharra zuelakoan, baina alde batera utzi ezinezko betebehar eta eginkizunak ere ba omen zenituen, hor egonarazi zaituztenak. Zaude, bada, bai baitakit gizon handia zarena, eta gizon handiei eginkizun handiak datozkizuela erreskadan eta herrestan, bestelako nahikunde txikietarako astia laburtzen eta lapurtzen dizkizuetenak.
|
|
|
Honetaz agertzen duzu zeure kezka eta goganbeharra, eta ez zaizu arrazoirik falta. Arrisku eta peril handian ikusten dituzu
|
nire
arima eta garbitasuna eta hala da bai, eta zer esango ote duzu gainera gaixoaldiko zoraldiak irakurtzean. Berretsi egingo zaituzte orain diostazun horretan, alegia, Jainkoa bera eta Ama Birjina eta haiekiko otoitza ere ez baldin baditut aldezkari, arerioak jana didala erabat bidea eta barrena, eta halakoetan onena erretreta jo eta atzera egitea dela.
|
|
|
Asaldura eta espantua ezezik, benazko izuikara eta zinezko laborria erakusten ditu zure azkenengoak, nire gaixoaldiaren berri xehe eta zehatza, zehatzegia aukeran zure hitzetan, kontatzen zuenak. Arrazoi duzu bai, eta ez naiz batere harritzen esaten didazunean ezen,
|
nire
arima bakarrik ez, zurea ere arrisku latz eta bizian jartzen dudala; hala bada, nahikoa izango da gutako bat amildu eta hondoratzea bekatu eta lizunkeriaren padura zingiratsuan, oraingoan ni neu, tentaldiei aurre egin edo ihesari garaiz ematen asmatu ez dudanez, eta ohartzen naiz ez dudala eskubiderik nire eroriko honetan beste inor murgilarazteko, itotzen ari denak edozeri heltzeko berezko sen e... Ez dizut baimenik ematen ordea, uko biribil eta erabatekoena ematen diot, zure lerro eta hitz arteko aholku baino gehiago iradokizun lauso den horri, alegia, orain arteko gutun guztiak apezpikuaren esku uztea, hark erabaki dezan zer den niretzat egokiena.
|
|
|
Aurki dator egunsentia, eta gorputza abailduta sentitzen dudanez, begirik bildu ahal izango dudan ez badakit ere, hobe izango dut ohean sartu eta lo egiten saiatu, bestela egunean zehar burua altxatu ezinik ibiliko bainaiz, eta ez da gisakoa, gisakoa ez denez, betebehar ugari izateaz gain nahiko tximukeria eta txorimalokeria egin baitut gauez, egunez ere antzera ibiltzeko. Ez da urruti, udaberriko eguzki goiztiarrak argituko ditu laster bazterrak; nahiko nuke, era berean,
|
nire
arimaren gau luze dohakabe hau ere halatsu bukatu eta Jainkoaren eguzki errainuek behin betiko xahu eta garbi utziko banindute. Hala biz.
|