Bilaketa
dist.
non
lema/forma
nola
bilaketa
kategoria
Iragazkiak

Emaitzak: 520

2000
‎ezkerreko orrian hamar harroineko zubi bat zegoen, hamarrak numeratuak eta hamar manamenduak signifikatzen zituztenak; zubi azpian infernu izugarri bat zegoen eta zubitik gizon emakumeak eta neska mutilak zihoazen, xuxen baino xuxenago, bekaturik egin ez zutelako eta zubia, halatan, osorik zegoelako; eskuineko orrian, berriz, antzeko marrazkia zegoen, baina zubiak zartatuak eta hautsiak zituen pilareak eta harroinak, eta zubia goiti beheiti zihoan, baita zubitik zihoazen jendeak ere, infernuko garretarat... Eta nik, istant batean, goiti beheiti zihoazen jende haien artean ikusi nuen neure burua, eta are gehiago asaldatu nintzen...
‎Biharamunean, urduri jaiki nintzen. Bertze batzuetan ez bezala, noraezean aurkitu nuen neure burua. Osaba Joanikot izan nuen luzaroan neure gaueko izar eta ipar, eta hantxe nengoen ni, iparra galdurik, norat bildu ez nekiela.
‎Edo, benturaz, bai... zeren eta, bat batean, napolitarraren kontseiluz Pisako katedralean aditu nuen meza etorri baitzitzaidan bururat, eta, harekin batean, oihu erdiragarri hura, erro errotik eta bihotzaren erditik atera zitzaidana: Credo!, apez izaiteko dei bat ere izan zitekeena, eta ozentki eta bortizki deitu ninduena... eta, uste nuen arren ezen, irririk gabeko egun goibel haien ondotik, ahantzia izan nezakeela zer zen irri egitea, aldiz, irri egiten ikusi nuen neure burua... zeren eta gurasoek ere apez nahi baininduten, eta, baldin erraiten banien ezen apez izan nahi nuela, kolejio edo komenturen baterat igorriko baininduten, Iruñarat edo Baionarat, uda finatu bezain fite, jauregitik eta osaba Joanikotenganik urrun... Hartan nengoela, boz bat entzun nuen, ustekabean:
‎Eta aita Bartolomerekin solasean imajinatu nuen neure burua, eta idurizko aita Bartolomek ezin haserreago erran zidan:
‎¡ Eccovi l’uomo ch’è stato all’Inferno! , 32 eta, orduan, Urbiaingo karriketan ikusten nuen neure burua, eta imajinatzen nuen ezen halakoa izan zitekeela urbiaindarren komentarioa ere, baldin egun batean harat itzultzen banintzen, eta baldin ziega krudel haietarik iragana nintzela bazekiten: " Horra hor infernuan egon den gizona!" Baina ene ameskeriak ziren haiek, zeren eta, nola itzuliko nintzen ni, bada, Urbiainerat, baldin infernu hartan ez bazen reskat posiblerik ez libramendurik, Heriok presooi eskain ziezagukeena baino, eta baldin ene etorkizuna, halatan, lurrean eginikako zulo bat bazen, ene gorputzaren neurrikoa, norat egotzi eta non ehortziko baininduten berant baino lehen, presondegi hartan guztia jasangaitza zelako:
‎Eta, bozkarioaren bozkarioz, gau hartan ere amets egin nuen ezen frantsesak eta napolitarrak gerlan sartu zirela berriro, eta hain izan zela handia eta gogorra gerla hura, hain krudela eta bihotz gabea, non, hondarrean, guztiak hil baitziren, batzuk eta bertzeak; eta, akabatzen zelarik gerla hura hain modu penagarrian, ikusi nuen neure burua, bat batean, gorpu haien artean aitzina egiten, aitzina eta aitzina...
‎Eta, jokoa neure alde jartzeko, lasai behar nuen, baina urduri nengoen. Eta neure buruaren jabe behar nuen, baldin burua galdu nahi ez banuen, baina nekez erdiesten nuen neure buruaren jabe izaitea.
‎" Galtzak falta zaizkit!" Baina Mignonen itzala baizik ez nuen ikusi ahal izan, atearen bertzaldean jada, ziztu bizian zihoala, bere pieza bakarreko soinekoarekin eta bere zapatekin. Eta berriro iraungi zitzaidan buruko argia eta berriro ikusi nuen neure burua osin hondargabe baten aitzinean...
‎Makinarekin batean bihurgunearen aldera okertzeko haren mugimendu bortitzak askarazi zizkidan eskuak. Istant bat gabe, gurpilen azpian lasterkatzen zen gain beltz biziaren hurrupada hilgarritik zentimetro urri batzuetara ikusi nuen neure burua. Miraria izan zen eskuin eskuak jarlekuarekin topo egitea.
‎Ez nuen neure burua zuritzeko lanik hartu.
‎Tabakoaren eta edariaren karga ohi baino handiagoa dudalarik, aspirina pare bat hartzen dut ohatzeratu aitzin. Alabaina, aurreko eguerdian, aski lan nuen neure buru naufragoa mihise arteko portura garraiatzen, aurreneurriez oroitzeko. Hartara, kaskezurra urratzeko punttadan neukan, minarez minez, eta gorputza egun berriak dudarik gabe gordetzen zizkidan ustekabe desatseginei kontra egiteko ezgauza.
‎Ezjakinaren txantxa inozoa edo jakitunaren probokazio zitala? Nahiago izan nuen neure buruari ez erantzun. Egoerak, dena dela, Kristinarekin begiz begi egitea eskatzen zuen eta horrela konplitu genuen gizalegea.
‎Lakain saldo bat, nirekin ikustekorik ez zuena, eta hor izate hutsarekin nire trenpu txarra leize sakonetaraino hondoratzen zuena. Bazterretik barrandan, giza mailan goitiago ikusi nuen neure burua, egun bakar batez bederen haien artekoa ez izatean.
‎Ez nekien zuzen horrela zen. Etxetik ateraz geroztik ez nuen neure burua ispilu batean begiztatu. Bertzalde ere, bartekoak mahaira ekartzeko gogo handirik ez nuen, bereziki Edurne/ Ixter puxka neure aitzinean jarri berria zela, kafeontzia bere lekuan utzita.
‎Ximurrari ez zitzaion gustatuko. Nire laguna ez zela inoiz ez irratizale ez prentsa irakurle izan oroitu eta trankildu nuen neure burua.
‎" edu"," debalde" direktorioan, sei egun lehenago Ttipik eman txostenaren lehen orrian nire izen deiturekin batean agertzen zen bera. Ez zen bilatzen ari nintzena, baina ez nuen neure burua bridatu ahal izan. Haren gainean klikatu nuen eta makinak amen batean pantailaratu zidan:
‎Zuzen jokatzen ari nintzelako segurantza bermatu nahirik, Klara bere giltzen bilaketa alferrean imajinatu nuen, martiniak buru barnean uzten ohi duen ondoko kriminalak jota eta ile harrotuak ikusmen lausotua are gehiago lausotzen ziola. Klararen ihardespena esker onekoa —eta soil soilik esker onekoa— ere izan zitekeelakoan adoretu nuen neure burua berriz ere txirrinaz baliatzera.
‎Egoerak, bada, ez zuen barne sosegurako laguntzen. Gaiztotzen ari zen giroa guztiz, eta kontzientzia osoa nuen neure burua ez zela mamukeria txatxuetan ari. Hura ez zen behialako nire paranoietako bat.
‎Ez al zen, baina, fisiognomia zientzia zuhur eta sistematiko bat? Berriz ere arriskutan jarri behar al nuen neure burua aspaldi hartan egin bezalaxe ondorioak ebazteko garaian. Gogora ekarri behar al nituen, atzera, orduan bizi izandako sofrikarioak?
‎Ez zegoen beste aukerarik: martiri gizagaixo baten modura aurkeztu behar nuen neure burua, niganako errukia sortarazi behar nuen bihotz gogor haiengan, eta handik etorriko zitzaidan salbazioa. Errukia bai noski, baina ez erruki mixerable baldarra, oinarri sendoekikoa baizik, jasoa, ongi argudiatua, erudizio puntu bat zuena.
‎Hurrengo goizean, elizara joan behar izan genuen senide guztiek, eta garrantzi handikoa aurkitzen nuen neure burua, neure galtza eta seriotasun berrien barruan. Harrituta zeudela iruditzen zitzaidan kale ertzetik begira genituen haurrak, eta banekien neureganatuak nituela egun batzuetarako.
‎Fantasmak iruditzen zitzaizkidan plastikozko poltsak zeramatzaten itzal luze haiek. Denak ari ziren etxeratzen nonbait, eta gero eta uharteago sumatzen nuen neure burua. Edozein unetan, komuneko aldetik, gizon ilunen bat irten, eta berarekin eramango ninduen.
‎Migel lo zegoen, eta jira-biraka sentitzen nuen neure burua. Ur irakinen lapiko nuen gorputza.
‎Bitartean, beldur aleak laztantzen zituzten nire hatzek, eta gustura esango nukeen nahiago nuela sukaldean jolasean ibili, baina izebaren begiak ikusten nituen beti. Nigan ipiniak zeudela iruditzen zitzaidan, eta, gainera, gizon  tzat jo nahi nuen neure burua, eta nahiago nuen gizatasunaren gurdian sartu. Baita munduko haize guztien sorgin hotsak entzun behar banituen ere!
‎Aurreko urteetan Astarraingo ikasle guztiekin arnegatu zen bezala arnegatuko zen nirekin ere maisua, bere burua konpromisu hartan ez nahastearren. Atze  rritar aurkitzen nuen neure burua. Irtenak irten, atea nire atzean itxi bezain laster jakin nuen zer gertatuko zitzaidan.
‎Hala gauzak, sukaldeko bakardadean otorduak egiten nituen istant bakanetan, Polikarporen antzera garbigailuari tinko begiratu, eta bertara sartzeko gogoa etortzen zitzaidan: garbikari trinkoa eta leunkaria franko ipini, aparailua martxan jarri, eta barnera sartu nahi izaten nuen; ordubete inguruan erotu den zaldiko maldiko baten gisara ibili ondoren, azkenean handik oroitzapen mingarrien eta gezurren zama eta zikinkeriarik gabe irteten imajinatzen nuen neure burua, garbi eta fresko; eta gero, balkoian esekia, haizearekin lehortzen. Baina Dabidek egiaz tiro egin zidanetik, lohi sentitzen nintzen, eta lirdingatsu, eta batzuetan bihotza taupada batean hasten zitzaidan eta zait, garbigailua zentrifugatzen hasten denean bezala.
‎Ahoraino heltzen zitzaizkidan, eta sekulako itolarria izaten nuen. Aluzinazioetako batean garagardoa eskuan nuela ikusi nuen neure burua, aurrean neukan txakurrari neure bizitza pribatuaz hitz egiten... Eta bat batean ohartu nintzen, zerbait bitxia gertatzen zela han, zerbait ematen zidatela urarekin edateko.
‎Komisaldegiko egun haietan, tortura haiek gehiago ezin jasanda, harmaila batzuen ertzaren kontra bota nuen neure burua. Zauri itzela egin nuen bekoki gainean, odol jarioa hasi zitzaidan.
2001
‎Hasperen bat jaurti nuen. Ezin nuen neure burua kontrolatu. Elektrizitatez gainezka sentitzen nintzen.
‎Kontuak kontu, bidea inoiz ez zela bukatuko iruditu zitzaidan. Indarrik gabe, ito beharrean sumatzen nuen neure burua. Nola liteke hau norbaiti benetan gustatzea, egiten nuen neure artean haserreturik, sufritzea besterik ez da lortzen eta.
‎Hona, ni ere harritzen hasia bainauzue, zerk harritzen nauen gehien eztabaida honetan guztian. Arantzazurako lanak prestatzeko hautatu zuten batzordea (eta ni bestek hautatu ninduen, ez nuen neure burua hautatu eta, egia esan behar baldin badut, nahiago nuen hautatu izan ez baninduten), betelan gisa, batasunerako balio zezakeen eredu baten  zenbait ezaugarri nagusi markatzen hasi zen, besteak –gehienak– beste baterako utziaz. Eskubide osoa du nornahik eredu horren akatsak eta aldrebeskeriak (bai baititu, dudarik gabe) erakusteko, eredua erabat baztertzeko eta arbuiatzeko ere bai.
‎Behin eta berriz esana dut ez nintzela neure gogoz sartu saltsa horretan, besteren eskez eta bestek bortxaturik baizik. Ongi baino hobekiago bainekien, batere atsegin ez zitzaidan erantzunbeharra biz  karreratzeaz gainera, nolako lokatzetan sartzen nuen neure burua.
2002
‎Bi urte igaro ziren horrela, nire homosexualtasuna adierazteko nahia modu neurrigabean handitzen eta handitzen zihoan heinean. Denbora horretan, mila alditan desiratu nuen norbaiti kontatzea, baina aldez aurretik planeatutako estrategia aurrera eramateko zorian nengoenean, beti kokildu eta atzera bota behar izaten nuen neure burua. Eta kontua da ez nekiela zergatik gertatzen zitzaidan beti bera lagunen aurrean.
‎Bezperako eszena gorpurik gabe ikusteak zer inpresio egingo zidan jakin nahi nuen batetik. Bestalde, neure baitatik zerbait ari zitzaidan haserre ea zergatik segi  tzen nuen neure burua zigortzen, ea noiz utzi behar nion hain ume portatzeari, kalte besterik ez zidala egiten eta.
‎Kaka!, madarikatu nuen neure burua, erremediorik ez zuen zerbait konpontzen saiatzeagatik.
‎Ispiluko huraxe izaten jarraitzen dut, ezpain eta begi ertzetako zimurrak gora-behera. Gau hartan, ordea, zahartuta ikusi nuen neure burua. Beldurtu egin nintzen neure zahar itxura ikusita, eta, orain barrea eragiten badit ere, hara zer egin nuen izuak eraginda:
2003
‎Beti pentsatu izan dut bertsotan ondo egiten oso zaila dela. Eta ez nuen neure burua ikusten bertsotan ondo egiteko. Umetatik baztertu nuen aukera hori.
‎Suspertze aldera, altxatu eta whiski bat prestatu nuen nik ere. Erraiak erreaz gorputz osoa zeharkatu zidan baraurik egindako lehen tragoak, eta bururaino iritsi zitzaidanean tranpa batean harrapaturik ikusi nuen neure burua, editoreak, abokatuak eta Romainek prestatutako sarean preso. Ezer baino lehen aurrea hartu behar niela erabaki nuen eta neure egiletza frogatuko zuen zerbait zure eskuetara helaraztea bururatu zitzaidan.
‎" Trenean lana, kanpoan afana". Baina egun hartan ez nenbilen lanean, bai, eta halaxe zuritu ahal izan nuen neure burua.
‎beharbada gizonei sua hurbildu, eta gero haize ematen dieten emakume horien antzekoa zen. Hori ere pentsatu nuen neure burua doi bat zuritzearren, nire zapu  tzaldia doi bat arintzearren. Eta apurtua nuen nire urrezko araua etorri zitzaidan gogora:
‎" Espainiako itzulia" Â lasterketa berriro ere Euskal Herrira ekarriko genuela ozen iragarriz. Motorrean joaten imajinatzen nuen neure burua. Dotore.
‎Haren bizkar pekotsutik urrezko tximak barreiaturik, haragi eta hezur ezin politago haiek, Â aldakak eta bikini gorriaren barneko bekatu eremua, muino apal sendoak. Ikusi egiten nuen neure burua bizkarra, ipurdia, izterrak musukatuz...
‎Akelarrean seguruena; bikiek, beraiekin kafe hartzera joateko, herrira(" kafia" eta" herrira" ulertu nien). Ez neukala gogorik; egia esan, ez nuen neure burua ikusten bikien koadrilarekin: ezagut bitza bakoitzak bere mugak.
‎Maldizioka jardun eta gero (pentsamenduaz), erabat norabiderik gabe aurkitu nuen neure burua, belztasun bete betean.
‎Ez nuen neure burua goizero lanera joaten ikusten,
2004
‎Eskaileretatik igotzean, anbulantzien sirenak berriro ere. Eta bat batean, beste leku baten ikusi nuen neure burua, beste ospitale baten eta beste jende batekin batera korrika, orain bezala. Sartu aldagelan eta zer egiten nuen ohartu gabe, bata zuria hartu beharrean soineko berdea hartu nuen.
‎Bigarren aldiz etorri zitzaidan Nathanek esandakoa. Eta flash baten moduan, berriro ikusi nuen neure burua Nasser ez zen ospitale bateko kirofanoan. Eta era berean, Yitzhaden hitzak gogoratu nituen, dozenaka zauritu ekarri zizkiguten horietako egun batean, ohartu gabe zaurituak sendatzen hasi nintzenean esan zizkidanak:
‎Une batez zer egin ez nekiela gelditu nintzen, autoaren argiek itsututa, gauez errepideetan harrapatzen dituzten piztien antzera. Urrats bat egitera behartu nuen neure burua. Ibiltzen hasi nintzen karrikan gora, geldo geldo hurbiltzen zitzaidan autoari ez begiratzen saiatuz.
‎–deskribapen bitxia: sekula ez nuen neure burua halakotzat hartu. Musika klasikoak txoraturiko ameslaria zen neure buruaz nuen irudia.
‎Ez nintzen Baionako trena hartu zuen mutiko urduri hura, nesken beldur zena. Gizondua, aguretua sumatzen nuen neure burua. Jakintsuago nintzen orain, nahiz eta jakintza haren pisuak bihotza zamatu eta ilundu.
‎Banuen, ordea, emakumeena baino gai lehenagokorik eta premiazkoagorik. Izan ere, Montse mespretxatzen nuèn bezainbat mespretxatzen nuen neure burua ere, hain izan bainintzen lerdoa eta ergela. Gure ezkontzak huts egin zuen, baina errua ez zen harena bakarrik izan, nirea ere bai, arestian esan dut.
‎Euskal abertzaletzat nuen neure burua, baina Espainiako selekzioan jokatu beharra nuen.
‎Nik neuk ere, giro hartan, abertzaletzat nuen neure burua. Eta Hertzainak rock taldearen kantak nituen noiznahi gogoan neure amorruari bide emateko, esan dut lehen ere.
‎Ez dakit zer sentitu nuen, hotz pittina edo haizearen azkura edo soinuren bat, baina, edozein modutara, zerbait berriaren aurrean nengoela iruditu zitzaidan, eta agian mundu honetara etorria nintzela. Ordea, une hartan ez nekien zer animalia mota nintzen, eta ikusi ere ezin nuen neure burua ikusi: itsututa nengoen, eta nahiz begiak zabalik eduki, argitasun bat besterik ez nuen sumatzen, aurrean maindire txuri bat jarri izan balidate bezala.
2005
‎Zer egin nezakeen? Arratsalde batzuetan korrika egite­ ra joaten nintzen, eta zorrotz jokatzen nuen neure buruarekin. Guztiz kikildurik amaitzen nuen; baina, berdin zitzaidan, gorputza izerdizjosita edu­ kitzeak harro sentiarazten ninduelako.
‎Desberdin sentitzen nuen neure burua. Mainu ezkutu bat hartu izan banu bezala edo.
‎Sekula aurreikus ezin nezakeenaz gainetik, jarrera berri bat aurkitu nuen neure buruan. Alegia, aldizkari haiek" menderatu" beharretan... berorien" tamainaz" kezkaturik nenbilela!
‎Gero eta berritsuago atzematen nuen neure burua:
‎Ez banuen arazo hartaz zerbait esaten, eztanda egingo nuen. Beraz, solasak nondik joko zuen ondo neurtu gabe, uretara bota nuen neure burua.
‎Aspaldi ez zela, sexologo bat etorri zitzaigun institutura, eta hitz egiten zuen bitartean komikiak irakurtzen egon nintzen ni. Uste nuen Kixmik jakingo zuela zertan zebilen, edo proposatzeak lotsa emango zidan, ez nintzen oroitzen, baina ergeltzat nuen neure burua, egoera oker hura ez saihesteagatik. Ordaina gogorra zen gero.
‎Batik bat urte berria hastear dela, urte zaharra amaitzear, edo urteko beste edozein une berezitan? Eskubidea nuen neure buruaz osatua nuen irudia aldatzeko, ametsetan baizik ez bazen ere!
‎Eta ez da, bada, ozenki irakurtzen hasi, nire lotsagarri, keinuak eginez eta ahotsa behartuz, nik idatzitakoa barregarri utzi nahirik! Galdua ikusi nuen neure burua; morroi desatsegina zen Julio, baina ez hori bakarrik; edozein txikikeriagatik hartzen zuen ume bat begitan, eta nabarmen uzten zuen besteen aurrean. Aldiak izaten zituen, aldartearen arabera; bufoiren bat behar zuenean, bere miztoko pozoi guztia hari sartzeko, aski zuen edozein aitzakia.
‎Gorroto nuen esparroi hura, bai, eta gorrotoago nuen neure burua bostekoa estutzerakoan" Tabakorako!" esanik eskuan jarri zidan billetea ez hartzeko adorerik ukan ez nuelako.
2006
‎Neure buruari oinazea emateko gustatu zaizkidan gizonak aztertu nituen astelehen goizean. Burugogor, zorrotz, gupidagabe egin nuen neure buruaren azterketa. Veronica asteburukerien berri ematen ari zitzaidan ondoko mahaian.
‎Domingo Abaurrek ekarri zigun albistea sukaldean bilduak ginenoi. Hara estalpetua nuen neure burua, almenetako aldamioetan egun erdia euripean alferrik egin eta gero. Kanoiaren oihartzuna ez nuen denbora osoan entzun.
‎Ez nengoen prest Diana Korisanda izateraino apaltzera. Bertzeak bertze ni Florestan bilakatzea zekarren, eta nik ez nuen neure burua horrela beheratu nahi. Borrokatua nintzen, garaipena nirea izan zen.
‎Gaztearen harrokeria. Bat eta bakartzat jotzen nuen neure burua.
‎Arrosek mintzatzen utzi zidan, batere moztu gabe. Arrazoiak agortu zitzaizkidanean, behin berriz galdegin zidan non ikusten nuen neure burua...
‎Ilupa ni, ez nuen neure burua halako ataka baterako prestatu. Orthezen Erretorika eskolak harturik nituen.
‎Ordura arte lo egondako indar guztiak esnatu zitzaizkidan bat batean. Handik irten beharra neukan, arriskuan ikusten nuen neure burua. Pontedouroko jauna barrika batean sartu, iltzatu eta harresiaren atzealdeko amildegitik behera botatzeko gogoa sentitu nuen, suge zuri nazkagarria lepoan bihurritu eta gero.
‎Jai egun batzuk eskatu nituen lanean. Ondo baino hobeto apaindu nuen neure burua, praka gris serio batzuk jantzita. Lore sorta bat hartu nuen drugstoretik, gardenia ebaki berriak.
‎Ea nondik aterako nuen bizitzeko, ez bainintzen ezertan lan egiteko gauza. Kale kantoian ikusten nuen neure burua, eskean, edanda, arropa zarpailduekin, zikin, kiratsez..., iragana galduta eta etorkizunik gabe, esan ohi den bezala. Ez nuen ordutegi finko bat.
‎Zerbitzariaren atzean ispilu handi bat zegoen. Arretaz aztertu nuen neure burua. Nekatu itxurak zaharrago egiten ninduen, baina ni nintzen.
‎Ez, ez nuen neure burua ikusten zaku bat ikatzez bete, biz  karrean hartu eta hiriaren beste muturrera eramaten, batean eta bestean halako kalea non zegoen galdezka ibili eta gero. Ez nuen neure burua egiteko hartan jarri nahi.
‎Ez, ez nuen neure burua ikusten zaku bat ikatzez bete, biz  karrean hartu eta hiriaren beste muturrera eramaten, batean eta bestean halako kalea non zegoen galdezka ibili eta gero. Ez nuen neure burua egiteko hartan jarri nahi. Ezta ordubetez ere.
‎Hezibide zintzoak gurasoen ahuldadeekin eskuzabala izan behar dela agindu arren, egoera batzuetan ez da zuzena borondate ona erakustea, zuritzen nuen neure burua. Ez, ezin nuen itsuarena egin etxean ikusten nuenaren aurrean:
‎Koska bat zen, behintzat, begi bistakoa: Triestera iritsi nintzenetik, gero eta gehiagotan behartzen nuen neure burua zer zen normala eta zer ez bereiztera. Alemanian ez bezala, Triesten guztiz naturaltzat zeuzkaten kausa jakinik gabeko bat bateko aldarte aldaketak, haserre handirik eragiten ez zituzten elkarren arteko txantxa eta zirtoak, bizitzeko aisetasuna, kalean etengabe entzuten ziren jende baztertuen bakarrizketak, eta baita dirudunak ziruditen oso ondo jantzienak ere?.
‎Ez nuen atzera begiratu nahi, ez nintzen etorkizuna irudikatzeko gauza. Bizirik hago behintzat, bizirik hago, errepikatzen nuen neure burua kontsolatzeko.
‎Ez dut uste. Bestela ezagutuko nuen neure burua. Okerragoa da inor ez dudala ezagutzen.
‎Txikia sentitu nintzen halako batean, txikia sentitu nuen neure burua handitasuna eskatzen zuen gizartean. Eta trena hartu eta ihes egin nuen handik, ihes egin nuen mundura horretaraxe etorri izan banintz bezala, ihes egitera hain zuzen ere, trena hartzera.
‎Nire esna ametsetan Aintzanerekin Urrategiko igoeraz hizketan irudikatzen nuen neure burua. Nire kirol balentria guztiak eskaini nahi nizkion, baina ez nekien nola.
‎Geroago, denborarekin haserre eragiten dituen kalte latzez ohartuta, ustez baliogabetu egin nuen neure buruari behiala emaniko agindu hura. Baina bizirik dirau auto aginduak, suntsiezin, neure barrunberik sakonenetan, hasierako une hartatik beretik geroko damu ororen aurka blindatu banu bezala.
2007
‎–Beno, beste mozolo horrek ez dit deus ere esan, behintzat, eta konpondua egongo da. Oso haserre nengoen, urduri jarri nintzen eta ez nuen neure burua kontrolatu.
‎Eta gehiago esango dizut, beti irabazle ikusten nuen neure burua. Puntutan, baina irabazle, maitasunaren ring gaineko borrokaldian.
2008
‎Izan ere, handik gutxira Teen Spirit hori grunge belaunaldia bezala bataiatu zuten. Nirvana piloa maite nuen nik eta bat batean grunge izatera behartuta ikusten nuen neure burua. Hori jada ez zitzaidan horrenbeste gustatzen.
‎Goiza bete lan geneukan aurrean, ez baitzegoen haize arrastorik ere, eta txalupak atera eta osatu egin behar genituen gizonez, hartara itsasontzia atoian eramateko hiru edo lau miliatan barrena, uhartearen muturra inguratuz, eta gero handik, kanal estu batean gora, Eskeleto Uhartearen atzean zegoen ainguralekuraino. Txalupa batean joateko eskaini nuen neure burua, han zer eginik ez banuen ere. Beroa kiskaltzekoa zen, eta gizonek marmar batean betetzen zuten beren lana.
‎Austindik Los Angelesera aldatu zen duela urte batzuk, eta bizipen horiek oinarri hartuta idatzi du In Search of a Midnight Kiss en gidoia: Hiri handi batean galduta ikusi nuen neure burua, dirurik gabe, lanik gabe eta lagunengandik urrun, dio; trantze horretan aurrera egiteko indarrik ez nuela izango pentsatu nuen, baina aldi berean bestela esango ez nituen hainbat gauza esateko egoera zela ohartu nintzen. Hala, egileak bere bizipenak bildu zituen, baita aukera baten bila dabiltzan lagun askorenak ere.
‎hemen ez du inoiz guztiz kentzen, udaberri betea iritsi arte?. Egun batean, harriturik, hasieran ez nintzen ohartu?, Mikel Urdangarinen balada bat ahapeka abesten harrapatu nuen neure burua. Agian eragina izan zuen aspaldiko partez amarekin eduki nuen telefono elkarrizketak.
2009
‎Eta nire animoa hondoratuz eta hondoratuz joan zen. Ez nuen dagoeneko batere argi ikusten festarena, bakar bakarrik ikusten nuen neure burua biharamunean, latetan saltzen diren mahats zuritu eta hazirik gabekoak ahora eramanez, telebistaren aurrean, manta bat belaunen gainean, erradiadore elektrikoen makaltasuna tarteko. Hori kasurik hoberenean, zeren Txaber lasai asko gera zitekeen hurrengo gauean ere nirekin, beste edozein aitzakia asmatuz, Habanako hegaldi madarikatu hura bigarren aldiz atzeratua, zergatik ez istorio berarekin jarraitu, azken finean gauzak baretzen ziren arte aterpe segurua zuen, kaiku batek eskaintzen zion aterpea.
‎Izena esaten ez duen atsoak astean bitan edo deitzen du, edozer esateko aldarrika hitz eginez. Lehen bi asteetan nahiko ondo engainatu nuen neure burua. Beti pentsatzen nuen gaur ez dut deituko. Ez nuen zoro koadrila horren parte izan nahi.
‎Itsasontzi bateko ganbarote barruan sentitu nuen neure burua. Sabai baxu eta leiho gabeko espazio itxi hark, bere isiltasun eta tramankuluen anabasarekin, bazuen, izan ere, beti irudikatu izan nuen belaontzietako bodegaren ukaezinezko tankera.
‎Hurrengo egunetan, eta gerora ere, harrigarria gertatuko zitzaidan nire erreakzio hura. Horrelako egoeretan beti irudikatu izan nuen neure burua zutik, geldi, beldurrak harri bihurtuta. Eta hala ere, pentsatu gabe, haren atzetik jo nuen amorratuta, itzal hura eta biok katez lotuak bageunde bezala.
‎Erantzun errazegia zuen galdera hark. Atzera ere pausoa bizkortzera behartu nuen neure burua. Ugarterengana igotzeko garaia zen, zalantzarik gabe.
‎Gurutze Gorriko etxetik jaisten zen aldapa parean geunden, eta korrika pixka bat egin behar izan genuen hurrengo aterpera iritsi aurretik. Tarte laburra zen baina arnasestuka nabaritu nuen neure burua.
‎Ordaindu eta Okendotik irten nintzen. Astun sentitzen nuen neure burua, txikiteoa jotzen aritu izan banintz bezala. Xirimiriak bere hartan jarraitzen zuen.
‎Berak ordurako mahai gainean zuen kafesnea. Nik ere irribarrea marraztera behartu nuen neure burua, oraindik ere inozoagoa izan nintekeela argi gera zedin. Erdi totelka hitzen batzuk airean zirriborratu eta barrara hurbildu nintzen ebaki bat eskatzera.
‎Gezur bat bestearen atzetik, baina norberaren burua salbatzeko baldin bada, zilegi da gezurra erabiltzea. Pentsamendu horrekin zuritu nahi izan nuen neure burua. Neure barruan gordetako argazki zitalak ezabatzeko asmatu nuen gezurra.
‎Atx egiteko artean, belus eta saten beltzez, kapelu bele lumaz apainduez eta atxabitxizko jipoi leinurutsuz bete zen Lyongo errege jauregia. Neronek ere, ez nabarmendu nahiz, aitzineko errege Karlos hil ondoko arropa beltzak berreskuratzera behartu nuen neure burua. Eguerdian berean izan zen Marie de Clèvesen aldeko lehen elizkizuna.
‎Otzan izan nintzaion. Biharamunean, horregatik ere gorrotatuko nuen neure burua.
‎Ez zen sinestekoa, baina nik sinetsi nuen. Bat batean, Nafarroan ikusi nuen neure burua. Zer gisatan, ezin asmatu.
Emaitza gehiago eskuratzen...
Loading...

Bilaketarako laguntza: adibideak

Oinarrizko galderak
katu "katu" lema duten agerpen guztiak bilatu
!katuaren "katuaren" formaren agerpenak bilatu
katu* "katu" hasiera duten lema guztiak bilatzen ditu
!katu* "katu" hasiera duten forma guztiak bilatzen ditu
*ganatu "ganatu" bukaera duten lema guztiak bilatzen ditu
!*ganatu "ganatu" bukaera duten forma guztiak bilatzen ditu
katu + handi "katu" eta "handi" lemak jarraian bilatu
katu + !handia "katu" lema eta "handia" forma jarraian bilatu
Distantziak
katu +3 handi "katu" eta "handi" lemak 3 elementuetako distantzian bilatu
katu +2 !handia "katu" lema eta "handia" forma 2 elementuetako distantzian bilatu
katu +2 !handi* "katu" lema eta "handi"z hasten diren formak 2 elementuetako distantzian bilatu
Formen konbinazioa desberdinak
bero + handi | asko "bero" lema eta jarraian "handi" edo "asko" lemak bilatu
bero +2 !handi* | !asko* "bero" lema eta jarraian "handi"z edo "asko"z hasten diren formak
!bero + handi|asko|gutxi|txiki "bero" forma eta jarraian "handi", "asko", "gutxi", "txiki" lemak
Ezaugarri morfologikoekin
proba + m:adj "proba" lema eta jarraian adjketibo bat
proba +2 m:adj "proba" lema eta bi hitzetako distantziak adjektibo bat adjketibo bat
bero + handi|asko + m:adi "bero" lema jarraian "handi" edo "asko" eta jarraian aditz bat
proba + m:izearr-erg "proba" lema eta ergatibo kasuan dagoen izen arrunta

Ezaugarri morfologikoak

KATEGORIA
adb adberbioa
adi aditza
adilok aditz-lokuzioa
adj adjektiboa
det determinatzailea
ior izenordaina
izearr izen arrunta
izepib pertsona-izena
izelib leku-izena
izeizb erakunde-izena
lbt laburtzapena
lotjnt juntagailua
lotlok lokailua
esr esaera
esk esklamazioa
prt partikula
ono onomatopeia
tit titulua
KASUA
abs absolutiboa
abl ablatiboa
ala adlatiboa
ban banatzailea
dat datiboa
des destinatiboa
erg ergatiboa
abz hurbiltze-adlatiboa
ine inesiboa
ins instrumentala
gel leku-genitiboa
mot motibatiboa
abu muga-adlatiboa
par partitiboa
psp postposizioa
pro prolatiboa
soz soziatiboa
MUGATASUNA/NUMEROA
mg mugagabea
ms mugatu singularra
mp mugatu plurala
mph mugatu plural hurbila
ADITZ MOTA
da da
du du
dio dio
zaio zaio
da-du da-du
du-zaio du-zaio
dio-zaio dio-zaio
da-zaio da-zaio
du-dio du-dio
da-zaio-du da-zaio-du
da-zaio-du-dio da-zaio-du-dio

Euskararen Erreferentzia Corpusa Euskararen Erreferentzia Corpusa (EEC)
© 2025 Euskaltzaindia