Bilaketa
dist.
non
lema/forma
nola
bilaketa
kategoria
Iragazkiak

Emaitzak: 80

2000
‎Egoerak, bada, ez zuen barne sosegurako laguntzen. Gaiztotzen ari zen giroa guztiz, eta kontzientzia osoa nuen neure burua ez zela mamukeria txatxuetan ari. Hura ez zen behialako nire paranoietako bat.
‎Ez al zen, baina, fisiognomia zientzia zuhur eta sistematiko bat? Berriz ere arriskutan jarri behar al nuen neure burua aspaldi hartan egin bezalaxe ondorioak ebazteko garaian. Gogora ekarri behar al nituen, atzera, orduan bizi izandako sofrikarioak?
‎Ez zegoen beste aukerarik: martiri gizagaixo baten modura aurkeztu behar nuen neure burua, niganako errukia sortarazi behar nuen bihotz gogor haiengan, eta handik etorriko zitzaidan salbazioa. Errukia bai noski, baina ez erruki mixerable baldarra, oinarri sendoekikoa baizik, jasoa, ongi argudiatua, erudizio puntu bat zuena.
‎Hurrengo goizean, elizara joan behar izan genuen senide guztiek, eta garrantzi handikoa aurkitzen nuen neure burua, neure galtza eta seriotasun berrien barruan. Harrituta zeudela iruditzen zitzaidan kale ertzetik begira genituen haurrak, eta banekien neureganatuak nituela egun batzuetarako.
‎Fantasmak iruditzen zitzaizkidan plastikozko poltsak zeramatzaten itzal luze haiek. Denak ari ziren etxeratzen nonbait, eta gero eta uharteago sumatzen nuen neure burua. Edozein unetan, komuneko aldetik, gizon ilunen bat irten, eta berarekin eramango ninduen.
‎Migel lo zegoen, eta jira-biraka sentitzen nuen neure burua. Ur irakinen lapiko nuen gorputza.
‎Bitartean, beldur aleak laztantzen zituzten nire hatzek, eta gustura esango nukeen nahiago nuela sukaldean jolasean ibili, baina izebaren begiak ikusten nituen beti. Nigan ipiniak zeudela iruditzen zitzaidan, eta, gainera, gizon  tzat jo nahi nuen neure burua, eta nahiago nuen gizatasunaren gurdian sartu. Baita munduko haize guztien sorgin hotsak entzun behar banituen ere!
‎Aurreko urteetan Astarraingo ikasle guztiekin arnegatu zen bezala arnegatuko zen nirekin ere maisua, bere burua konpromisu hartan ez nahastearren. Atze  rritar aurkitzen nuen neure burua. Irtenak irten, atea nire atzean itxi bezain laster jakin nuen zer gertatuko zitzaidan.
‎Hala gauzak, sukaldeko bakardadean otorduak egiten nituen istant bakanetan, Polikarporen antzera garbigailuari tinko begiratu, eta bertara sartzeko gogoa etortzen zitzaidan: garbikari trinkoa eta leunkaria franko ipini, aparailua martxan jarri, eta barnera sartu nahi izaten nuen; ordubete inguruan erotu den zaldiko maldiko baten gisara ibili ondoren, azkenean handik oroitzapen mingarrien eta gezurren zama eta zikinkeriarik gabe irteten imajinatzen nuen neure burua, garbi eta fresko; eta gero, balkoian esekia, haizearekin lehortzen. Baina Dabidek egiaz tiro egin zidanetik, lohi sentitzen nintzen, eta lirdingatsu, eta batzuetan bihotza taupada batean hasten zitzaidan eta zait, garbigailua zentrifugatzen hasten denean bezala.
2001
‎Hona, ni ere harritzen hasia bainauzue, zerk harritzen nauen gehien eztabaida honetan guztian. Arantzazurako lanak prestatzeko hautatu zuten batzordea (eta ni bestek hautatu ninduen, ez nuen neure burua hautatu eta, egia esan behar baldin badut, nahiago nuen hautatu izan ez baninduten), betelan gisa, batasunerako balio zezakeen eredu baten  zenbait ezaugarri nagusi markatzen hasi zen, besteak –gehienak– beste baterako utziaz. Eskubide osoa du nornahik eredu horren akatsak eta aldrebeskeriak (bai baititu, dudarik gabe) erakusteko, eredua erabat baztertzeko eta arbuiatzeko ere bai.
‎Behin eta berriz esana dut ez nintzela neure gogoz sartu saltsa horretan, besteren eskez eta bestek bortxaturik baizik. Ongi baino hobekiago bainekien, batere atsegin ez zitzaidan erantzunbeharra biz  karreratzeaz gainera, nolako lokatzetan sartzen nuen neure burua.
2002
‎Bezperako eszena gorpurik gabe ikusteak zer inpresio egingo zidan jakin nahi nuen batetik. Bestalde, neure baitatik zerbait ari zitzaidan haserre ea zergatik segi  tzen nuen neure burua zigortzen, ea noiz utzi behar nion hain ume portatzeari, kalte besterik ez zidala egiten eta.
‎Kaka!, madarikatu nuen neure burua, erremediorik ez zuen zerbait konpontzen saiatzeagatik.
‎Ispiluko huraxe izaten jarraitzen dut, ezpain eta begi ertzetako zimurrak gora-behera. Gau hartan, ordea, zahartuta ikusi nuen neure burua. Beldurtu egin nintzen neure zahar itxura ikusita, eta, orain barrea eragiten badit ere, hara zer egin nuen izuak eraginda:
2003
‎" Trenean lana, kanpoan afana". Baina egun hartan ez nenbilen lanean, bai, eta halaxe zuritu ahal izan nuen neure burua.
‎beharbada gizonei sua hurbildu, eta gero haize ematen dieten emakume horien antzekoa zen. Hori ere pentsatu nuen neure burua doi bat zuritzearren, nire zapu  tzaldia doi bat arintzearren. Eta apurtua nuen nire urrezko araua etorri zitzaidan gogora:
‎" Espainiako itzulia" Â lasterketa berriro ere Euskal Herrira ekarriko genuela ozen iragarriz. Motorrean joaten imajinatzen nuen neure burua. Dotore.
‎Haren bizkar pekotsutik urrezko tximak barreiaturik, haragi eta hezur ezin politago haiek, Â aldakak eta bikini gorriaren barneko bekatu eremua, muino apal sendoak. Ikusi egiten nuen neure burua bizkarra, ipurdia, izterrak musukatuz...
‎Akelarrean seguruena; bikiek, beraiekin kafe hartzera joateko, herrira(" kafia" eta" herrira" ulertu nien). Ez neukala gogorik; egia esan, ez nuen neure burua ikusten bikien koadrilarekin: ezagut bitza bakoitzak bere mugak.
‎Maldizioka jardun eta gero (pentsamenduaz), erabat norabiderik gabe aurkitu nuen neure burua, belztasun bete betean.
2005
‎Eta ez da, bada, ozenki irakurtzen hasi, nire lotsagarri, keinuak eginez eta ahotsa behartuz, nik idatzitakoa barregarri utzi nahirik! Galdua ikusi nuen neure burua; morroi desatsegina zen Julio, baina ez hori bakarrik; edozein txikikeriagatik hartzen zuen ume bat begitan, eta nabarmen uzten zuen besteen aurrean. Aldiak izaten zituen, aldartearen arabera; bufoiren bat behar zuenean, bere miztoko pozoi guztia hari sartzeko, aski zuen edozein aitzakia.
2006
‎Jai egun batzuk eskatu nituen lanean. Ondo baino hobeto apaindu nuen neure burua, praka gris serio batzuk jantzita. Lore sorta bat hartu nuen drugstoretik, gardenia ebaki berriak.
‎Ea nondik aterako nuen bizitzeko, ez bainintzen ezertan lan egiteko gauza. Kale kantoian ikusten nuen neure burua, eskean, edanda, arropa zarpailduekin, zikin, kiratsez..., iragana galduta eta etorkizunik gabe, esan ohi den bezala. Ez nuen ordutegi finko bat.
‎Zerbitzariaren atzean ispilu handi bat zegoen. Arretaz aztertu nuen neure burua. Nekatu itxurak zaharrago egiten ninduen, baina ni nintzen.
‎Ez, ez nuen neure burua ikusten zaku bat ikatzez bete, biz  karrean hartu eta hiriaren beste muturrera eramaten, batean eta bestean halako kalea non zegoen galdezka ibili eta gero. Ez nuen neure burua egiteko hartan jarri nahi.
‎Ez, ez nuen neure burua ikusten zaku bat ikatzez bete, biz  karrean hartu eta hiriaren beste muturrera eramaten, batean eta bestean halako kalea non zegoen galdezka ibili eta gero. Ez nuen neure burua egiteko hartan jarri nahi. Ezta ordubetez ere.
‎Hezibide zintzoak gurasoen ahuldadeekin eskuzabala izan behar dela agindu arren, egoera batzuetan ez da zuzena borondate ona erakustea, zuritzen nuen neure burua. Ez, ezin nuen itsuarena egin etxean ikusten nuenaren aurrean:
‎Koska bat zen, behintzat, begi bistakoa: Triestera iritsi nintzenetik, gero eta gehiagotan behartzen nuen neure burua zer zen normala eta zer ez bereiztera. Alemanian ez bezala, Triesten guztiz naturaltzat zeuzkaten kausa jakinik gabeko bat bateko aldarte aldaketak, haserre handirik eragiten ez zituzten elkarren arteko txantxa eta zirtoak, bizitzeko aisetasuna, kalean etengabe entzuten ziren jende baztertuen bakarrizketak, eta baita dirudunak ziruditen oso ondo jantzienak ere?.
‎Ez nuen atzera begiratu nahi, ez nintzen etorkizuna irudikatzeko gauza. Bizirik hago behintzat, bizirik hago, errepikatzen nuen neure burua kontsolatzeko.
‎Ez dut uste. Bestela ezagutuko nuen neure burua. Okerragoa da inor ez dudala ezagutzen.
2008
‎hemen ez du inoiz guztiz kentzen, udaberri betea iritsi arte?. Egun batean, harriturik, hasieran ez nintzen ohartu?, Mikel Urdangarinen balada bat ahapeka abesten harrapatu nuen neure burua. Agian eragina izan zuen aspaldiko partez amarekin eduki nuen telefono elkarrizketak.
2009
‎Bueltan bueltan, berriro jo nuen zeure kalera. Beste bost minutu gehiago itxarongo nizula konbentzitu nuen neure burua. Petrilaren atzeko aldera joan nintzen ostera ere.
‎Horregatik edo, arratsalderik gehiena zeurekin pasatzen dut, papertxook idazten ibiltzen naizelako siesta ostetik gauera artean, neure martxan, bake bakean, inork molestatu gabe. On egin zidan bidaia lotan emateak; indarberrituta sentitu nuen neure burua Bilbora sartzen ari ginela iratzarri nintzenean. Eskerrak sasoiz iratzarri nintzen, gain gainean baitzen tarteko geltokia.
‎Zure portaera ikusita, salduta aurkitzen nuen neure burua; ez nekien nola jokatu behar nuen zurekin. Institutura deitzea otu zitzaidan, tutorearekin hitzordua egiteko.
‎Olatuen zarata entzuten hasi nintzen. Nekearen nekeaz edo urduritasunagatik, zorabiatzeko zorian barrundatu nuen neure burua. Izerditan hoztuta nengoela konturatu nintzen.
‎Ez dakit une hartan zerk galarazi zidan herri guztian entzun ahal izango zen moduko aurpegikoa ematea zuri; zein gustura utziko nizkizun markatuta nire bost atzamarrak zure masailean neure indar guztiekin. Salduta aurkitu nuen neure burua. Estropezu egin, eta behegainera jausi nintzen.
‎Nik sinetsi beharra nuen, Milaren berba haiek entzun ostean, azkenengo horregatik ere bazeukala aitak Rick en antzik. Orain konturatzen naiz zein erraz kontsolatzen nuen neure burua; beharrizanak hartara eramanda, seguruenik. Eta ez zen izango lehenago ezer ikusi gabe nengoelako.
‎Disimulatzen ahalegindu nintzen. Ezin nuen neure burua sosegatu. Ez dakit ezer igarriko zidan.
‎Ba, mazedoniatara eroritako intxaurra bezala sentitzen nintzen ni une hartan, leku arrotz hartan, bakarrik, jende ezezagunaren artean. Beste egoera batean zirti zarta egingo nuen egin beharrekoa, koplatan ibili gabe; orduko hartan, berriz, galduta sentitzen nuen neure burua... Gauzak, diren bezala.
2010
‎Teresa eta Sara Xianekin ikusten nuen neure burua etengabe. Ezagutzen ez nuen haur hura eskutik helduta nenbilen kalez kale, jolastokiz jolastoki, neure panpina bihurtuta.
2011
‎Laugarren hilabetean, inoiz baino kilometro gehiago egin nituen: 625; eta saio bakoitzeko 31 Maratoia 9 aste barru izango zen eta nahiko prestatuta ikusten nuen neure burua erronkari behar bezala aurre egiteko.
‎Baina etsipenak etsipen, batzuetan oso prest ikusten nuen neure burua baita nire biografia pertsonala sakrifikatzeko ere: klandestinitateak, Saturno erraldoi baten gisa, guztiz irensten ditu bertan dabiltzanak.
‎Lehen aldiz, ene bizi guztian, orduantxe jakin nuen zer zen bakardadea. Lagun asko ageri zen ene inguruan, lagun asko zebilen Nueva Pueblako kaleetan gora eta behera, baina jendetza haren erdian, guztiz bakarrik ikusten nuen neure burua eta nahigabe handi batek hartu zidan barrena.
‎Dena dela, apaltasun handiz jokatzen zuen Doña Elenak, gauza horiei jaramonik egingo ez balie legez. Eroso ikusi nuen neure burua andre gizon haiekaz jardunean.
‎Dena dela, ezin nuen neure burua soldaduen esku utzi. Banekien alferrikakoak izango zirela ene arrazoiak.
‎Txipiroitan gindoazenean gehienbat, guztiz zorabiatzen nintzen, baina, dena dela, laster egin nintzen horretara. Itsasoan, bestela, libre eta lasai ikusten nuen neure burua. Han ez neukan soldaduek harrapatuko ninduten beldurrik.
‎Hain luzaroan elkarregaz bizi eta gero, bihotza urratu zidan harengandik banandu beharrak. Bakarrik eta babesik gabe ikusi nuen neure burua lur arrotz eta ezezagun hartan.
‎Iruñean egin genuen liburuaren aurkezpena eta errezitaldia eta ni harritua nago alde batetik eta bestetik oso eskertua ere bai, eta zer esanik ez, han sentitu nintzen justifikatua, nolabait esateko. Esango nuke hunkitua baita ere, baina gehiago sentitu nuen neure burua justifikatua. Esan nuen:
2018
‎–Hemen sarriagoa da arbola makatza, kanabera eta sastraka; habeetarako baliorik gabea guztia... . Ez nion hartaz besterik gaineratu, eta niri komeni zitzaidan bidetik arriskatu nuen neure burua?: Etxe honen jabe egin eta handik laster ikasi nuenez, gizon bakarti bati aski zaio, iraun ahal izateko, berak epel dezakeen lau hormetako txoko parea.
‎Biluzik baino babesik gabeago sentitu nuen neure burua; ez nuen oinpean zorurik sentitzen; lauso trinko batek estaltzen zidan areto osoa eta aretoaren alboetara baztertutako jendetza; ene begiek ezin zuten Erregeren begietako sua besterik ikusi.
‎Hori jakin bezain laster, herriko sasisendagile batek, hobe beharrez, olioa zartagi batean surtan ipini eta, irakiten zegoela, zauriaren gainean isuri zidan. Sendabide hark ez ninduen suspertu; aldiz, zauria gaiztotu, eta egunetik egunera makalago ikusi nuen neure burua.
2019
‎Munstroa ezkutatzea ez zen hain zaila. Maindireak aldatu nituen eta amaren ahizpak neure urtebetetze egunean oparitu zidan soineko zuri lore gorriz estanpatua jantzi nuen, Bainuko ispiluan begiratu nuen eta polita ikusi nuen neure burua, garbi. Gaueko mamuak ia barreiatuak zeuden.
‎Ordura arte, zigorraren ordezpena nahi izan nuen amorratuta nik. Eta, derrepente, jostailu sumatu nuen neure burua, kriminal maltzur baten biktima, azken defentsabidetzat apaiza eta aitorpena erabili izan zituenarena.
2020
‎Herbal sentitzen nuen neure burua, ezgauza halako amaraunetan mugitzeko. Ultzamako apaizaz gogoratu nintzen enegarren aldiz.
‎Kotoizko bodegoi zurixka haietan, igurtziak, ukituak, izerdiak, isuriak, zirriak, laztanak, musuak, besarkadak, ukondokadak, ostikoak asmatzen aritzen nintzen... Gizaki ezezagunen loaren osteko amets kutsuaren profana  tzailetzat nuen neure burua.
‎Gauak eguntzen zitzaizkidan bat bestearen segidan. Insomnioak harrapatuta, albisteen ordez ametsak hizpide zituzten albistegiak lantzen ikusten nuen neure burua; eldarniotan, informatiboen arduradunarekin eztabaidatzen nuen ametsen eta errealitatearen arteko muga lausoaz, ez alferrik askotan pentsatua bainuen albistegiak amesgaiztoen errenkada zitala zirela. Eta hara non nire bizi albistegia amesgaizto luze baten antza hartzen hasia zen.
‎Aaaaaggghhhh, egiten nuen oihu, eta herioan besarkatu nituen guztiak. Neure besoen indar guztiez oratu eta bizkarrez botatzen nuen neure burua, besteak nire gainera erakarriz. Ero moduan egin zuten irri.
‎Nik ez nuen aurkitu gustuko ezer. Gainera, horrela jantzita, barregarri samar ikusten nuen neure burua eta azkenean neure betiko traje grisarekin joan nintzen, nahiz eta besteengandik ezberdin azaldu. Taldekideak baino apur bat beranduago iritsi ginen Pereda eta ni, baina ez zen ezer gertatu.
2021
‎Zapuztu egin nion aholkua, eta builaka hasteko puntuan izan nuen aurrez aurre, zigarroari bueltaka, baina eutsi egin zion orduan ere. Ederki nengoela neure txokoan, zuritu nuen neure burua. Berak hor erantzun dit txokora bakarrik ez dela egiten pilotan; zabalera ere jo behar dela.
‎Min pixka bat hartu nuen neure baitan, baina berehala nagusitu zen nitaz liberazio sakon bat, Jonaneren ukoak zama handiko zerbait gainetik kendu balit bezala. Bat batean, gazteago ikusi nuen neure burua; neure bizitzaren errepaso bizkorra egin nuen. Jonaneren hitzek atera ninduten burutazioetatik.
‎" Rohypnoli immunea naiz oraindik, bederen", kontsolatu nuen neure burua.
‎" Zarata da, pentsatzera behartu nuen neure burua?. Zarata besterik ez".
‎Beldur nintzen nire buruak ere huts egingo ote zuen droga madarikatuaren eraginez, eta, hortaz, lanean eta zirkulazioan segitzera behartu nuen neure burua.
‎Suak eta garrak hartuta heldu nintzen Lakuako egoitzara, pentsakor eta goibel, inorekin hitz egiteko gogorik gabe. Nire bulegora zuzenean igo eta bertan lurperatu nuen neure burua, txosten atzeratuak bete eta bete.
‎–Ongi da, adoretu nuen neure burua?, goazen.
‎Komisariordeak atzean utzitako ate itxira begira gelditu nintzen pare bat segundoan. Operatibo irautera behartu nuen neure burua, guztiz frustratuta sentitzen banintzen ere.
‎–Ayala inspektorea nauzu, aurkeztu nuen neure burua, bostekoa eskainiz?. Ordu batean ginen zure etxean izatekoak, baina uste dut nekez irtengo zarela osorik hemendik.
‎–Eman dezagun sinesten dizudala, hitz egiten segitzera behartu nuen neure burua?, orain, berriz, zurigarri on bat behar dut, joan den uztailaren 24an non izan zinen frogatuko didana, alegia. Zure alabaren mutil lagunak dio goizean, ordu bata aldera, hitz egin zuela harekin azkenekoz.
‎–Guztiz ados, esan nion, eta arreta jartzera behartu nuen neure burua.
‎Kartzelako parking ikaragarri hartara hurbildu nintzenean urduri ikusi nuen neure burua, bolantea hatz muturrez joka.
‎Ez nuen neure buruarekin kontraesanik erakutsi nahi, Estibalitzek niri antzematea, ni neure baitan kasu hura bereiz hartzen saiatuagatik ere, gure gaztetako izugarrikeriekin alderatzen segitzen nuela. Berak bezalaxe, inondik ere,
‎Burua astindu nuen, mugimendu hark nire mamuak aienaraziko balizkit bezala. Ondorioak gerorako uztera behartu nuen neure burua, arreta guztia eskuartean geneukan hartantxe jartzera.
‎Iristean nekarren hutsunea lasaitasunez betetzen saiatu naizen arren, ez dut berdintzea lortu. Egun gutxirako apopilo izendatu nuen neure burua gure etxetik nire etxera etortzean, ihesi doan bidaiaria naizela ametitu ordez. Begirada horiei ihesi; Xabiren zertan ari naizen azalpen eskeko begirada horri, Eleneren neuk baino hobekiago zer gertatzen zaidan dakien eta azalpenik behar ez duen begirada horri.
2022
‎Mutu geratu nintzen, landareak bezala, zeren Javierrek ez zidan inoiz bere bizi guztian, bere bizi guztian, jauna, guapa esan. Hainbeste denboran egon nintzen une horren zain, ez nuen jakin zer esan, beti imajinatu bainuen ezen, Javierrek azkenean guapa deitzen zidanean, pozez saltoka hasiko nintzela, aldarera joaten ere imajinatzen nuen neure burua, jauna, eta nire bizitza harenarekin zigilatzen, baina hori beste une batean izango zen, hori aurreko orainaldi batzuetan izango zen, beste urte batzuetan.
‎Norbait behizain zebilen ordu haietan. Berriei zera esaten imajinatu nuen neure burua, ez itzazue nire lurrak uki, zeren, egunen batean joatea lortzen badut, hemen lurperaturik utziko dut bihotza. Eta hori imajinatzen nuen bitartean, basoa begira zegokidan.
‎...ariak gainbegiratuz, negar egiten nuen paisaia errukigabe haiek, hotz eta filamentuz beteak, ikustean, eta gehiegi da pentsatzen nuen, zer dela-eta urrun  tzen da edertasuna gizonengandik, zer dela-eta azaltzen da bakarrik teleskopio baten lentillen muturrean edo globoko eraremu bazter horietan, bizi ahal izateko batek bizitza osoan entrenatu behar duen leku apartatuetan, eta han nonbait ikusten nuen neure burua, hauts kosmiko baten arrosan edo arrail baten turkesan flotatuz, duela berrehun milioi urte mikroorganismoek beren habia egin zuten tokian, nire izena izango zuen planeta txiki bat irudikatzen nuen, minutu batean alderik alde zeharkatzeko modukoa, planeta gris bat ilargi krater ederrez betea, eta irudikatu nuen arrosak landatuko nituela kraterren artean, otso larruz inguraturik ikuste...
‎...neure burua, hauts kosmiko baten arrosan edo arrail baten turkesan flotatuz, duela berrehun milioi urte mikroorganismoek beren habia egin zuten tokian, nire izena izango zuen planeta txiki bat irudikatzen nuen, minutu batean alderik alde zeharkatzeko modukoa, planeta gris bat ilargi krater ederrez betea, eta irudikatu nuen arrosak landatuko nituela kraterren artean, otso larruz inguraturik ikusten nuen neure burua eskualde polarretako zuritasun betierekoa zeharkatzen, eta izotz bloke ikaragarriak, batzuetan udan arrailtzen zirenak, eta zer zegoen toki haietan hain harrigarrizko, zer dela-eta gelditzen nintzen leloturik ni han eta ez beste inon, koloreak ez zirelako biziarekin bateragarri inondik ere, toki haiek idorrak zirelako, bai, horretxek seduzitzen ninduen oroz gain, han ez zegoen ugaltze...
2023
‎Gehiago jaten hasi nintzen, urduri nengoen, umore txarrez, saminkor... Baina egunek aurrera egin ahala, gero eta hobeto sentitzen nuen neure burua, denbora gehiago ematen nuen familiarekin, eta zoriontsuago nengoen, lasaiago."
‎Eta inor ez da konturatzen garrantzi  tsuena ez dela inoiz zure gorputza izan. Nire autoestimu falta hain zen handia, ezen edonork ni etengabe baliozkotzea behar bainuen, izan ere ezin nuen neure burua baliozkotu. Ez nekien.
‎Nire begiak, arranpalo; a zer txorakeria egiten ari ginen, ea zer piurarekin jaikiko ginen, gerriko minez bat baino gehiago, egunsentiko ihintzak katarroren bat ekarriko ote zigun. Begiak bildu ezinik, goiko zeru garbiari begira, izarren ikuspegi harrigarriagatik edo mugitzen hasi berria zen haizeño freskoagatik dardarka, unibertsoan zehar hegan sentitu nuen neure burua, gure planeta espazio ontzi bihurtu balitz bezala. Horrelakoetan, buruaren hemisferio batek zientziara jotzen du, eta besteak mistikara edo filosofia metafisikora.
Emaitza gehiago eskuratzen...
Loading...

Bilaketarako laguntza: adibideak

Oinarrizko galderak
katu "katu" lema duten agerpen guztiak bilatu
!katuaren "katuaren" formaren agerpenak bilatu
katu* "katu" hasiera duten lema guztiak bilatzen ditu
!katu* "katu" hasiera duten forma guztiak bilatzen ditu
*ganatu "ganatu" bukaera duten lema guztiak bilatzen ditu
!*ganatu "ganatu" bukaera duten forma guztiak bilatzen ditu
katu + handi "katu" eta "handi" lemak jarraian bilatu
katu + !handia "katu" lema eta "handia" forma jarraian bilatu
Distantziak
katu +3 handi "katu" eta "handi" lemak 3 elementuetako distantzian bilatu
katu +2 !handia "katu" lema eta "handia" forma 2 elementuetako distantzian bilatu
katu +2 !handi* "katu" lema eta "handi"z hasten diren formak 2 elementuetako distantzian bilatu
Formen konbinazioa desberdinak
bero + handi | asko "bero" lema eta jarraian "handi" edo "asko" lemak bilatu
bero +2 !handi* | !asko* "bero" lema eta jarraian "handi"z edo "asko"z hasten diren formak
!bero + handi|asko|gutxi|txiki "bero" forma eta jarraian "handi", "asko", "gutxi", "txiki" lemak
Ezaugarri morfologikoekin
proba + m:adj "proba" lema eta jarraian adjketibo bat
proba +2 m:adj "proba" lema eta bi hitzetako distantziak adjektibo bat adjketibo bat
bero + handi|asko + m:adi "bero" lema jarraian "handi" edo "asko" eta jarraian aditz bat
proba + m:izearr-erg "proba" lema eta ergatibo kasuan dagoen izen arrunta

Ezaugarri morfologikoak

KATEGORIA
adb adberbioa
adi aditza
adilok aditz-lokuzioa
adj adjektiboa
det determinatzailea
ior izenordaina
izearr izen arrunta
izepib pertsona-izena
izelib leku-izena
izeizb erakunde-izena
lbt laburtzapena
lotjnt juntagailua
lotlok lokailua
esr esaera
esk esklamazioa
prt partikula
ono onomatopeia
tit titulua
KASUA
abs absolutiboa
abl ablatiboa
ala adlatiboa
ban banatzailea
dat datiboa
des destinatiboa
erg ergatiboa
abz hurbiltze-adlatiboa
ine inesiboa
ins instrumentala
gel leku-genitiboa
mot motibatiboa
abu muga-adlatiboa
par partitiboa
psp postposizioa
pro prolatiboa
soz soziatiboa
MUGATASUNA/NUMEROA
mg mugagabea
ms mugatu singularra
mp mugatu plurala
mph mugatu plural hurbila
ADITZ MOTA
da da
du du
dio dio
zaio zaio
da-du da-du
du-zaio du-zaio
dio-zaio dio-zaio
da-zaio da-zaio
du-dio du-dio
da-zaio-du da-zaio-du
da-zaio-du-dio da-zaio-du-dio

Euskararen Erreferentzia Corpusa Euskararen Erreferentzia Corpusa (EEC)
© 2025 Euskaltzaindia