|
2009
|
|
|
Euskal hiztun herriak, ordea, biziko bada, iraultza behar du, inoiz baino zailagoa den zerbait, baina aldi berean inoiz baino premiazkoagoa, aldaketa sakona, gure zibilizazioaren sustraietarainokoa, orotarikoa. Euskal herria biziko bada, hein handi batean, botere ekonomikoa, politikoa eta kulturala berreskuratu behar du, bestela
|
ezin
baitu bere burua erregulatu, bere ibilbidearen nolabaiteko kontrola izan, bere burua babestu eta defendatu, eta, beraz, ezin baitu kemenik gabe aurrera egin. Iraultza horretarako ez dugu eredurik, ez dakigu baketsua edo bortitza izango den, iraultzaren subjektuak nor izan daitezkeen, zein estrategiari jarraitu zaion, mundua iraultzeko oinarri ideologikoak zein diren.
|
|
2013
|
|
|
Horrek euskararen garapen osorako ateak irekitzen ditu modu neutro batean. Gizarte demokratiko konplexu batean herritarrek hainbat ikuspegi, balore eta hizkuntza dituzte, eta inork
|
ezin
du bere ikuspegia edo bere hizkuntza eredu bakar eta nahitaezko bezala ezarri. Eta gehiago ikertuko bagenu gizarte zientzien laguntzarekin arrazoibide demokratiko honetan sakontzeko?
|
|
|
Denborak erakutsi digu, ordea, esparru horietan aritzea ez dela nahikoa euskarak osasuntsu biziraungo badu. Alegia, hezkuntzan eginiko ahalegin horri esker hizkuntza baten funtzio guztiak euskaraz betetzeko sekula izan dugun hiztun multzorik eta, bereziki, gazteriarik prestatuena daukagun arren, eskolak
|
ezin
duela berak bakarrik hizkuntza indarberritu eta, are gutxiago, belaunaldi berrien aldetik euskararen erabilera soziala bermatu. Beraz, XXI. mendearen hastapenetan, kezka berriek garamatzate berriro euskalgintzaren arreta gazteengan ardaztera.
|
|
2019
|
|
|
Baina lan hori sortuko duen industrialde zabala, bulegoeta merkatalgune handia, turismoeskaintza mugagabea, etxegintza bortitz indiskriminatua... mesedegarri ordez kaltegarri gerta litezke arnasgunearen autorregulaziorako eta belaunez belauneko iraupen sostenigarrirako. posiblearen eta ezinezkoaren mugarri gisa hor dago, hasteko, masa kritikoaren arazoa. Neurri batetik beherako herri (are eskualde) gehienetan eraikin publikoen edota merkatal zerbitzuen eskaintza mugatua izan ohi da. herri (eta arnasgune gehienen neurriko herrixka) bakoitzak, horrela,
|
ezin
du bere ospitale, bere supermerkatu, bere Campus, bere aireportu eta bere kursaal jauregirik izan. " Besteek halakorik badute, guk zergatik ez?" esatea burugabea da horrelakoetan. guztia ez da posible eta, alde horretatik, autolimitazio zorrotza ezarri behar izaten diete beren buru bihotzei arnasgune" hoberenaren" bila dabiltzanek.
|
|
|
horiek dira, besteak beste, gure ibilbidea markatzen duten irizpideak. Baina batek ere ez du argitzen interbentzio bakoitzaren eraginkortasuna zertan den, kalitateari dagozkion terminoetan.
|
ezin
dute bere horretan argitu. horregatik guztiagatik pairatzen ditugu sindrome berberak guk eta beste hainbatek. eta horrela, ikusten dugu helburu gehiegi eta neurtezinak egozten dizkiegula interbentzio mikroei; eta okerreko konklusioak ateratzen ditugula jardueren arrakasta neurtzean, irizpide faltagatik; eta ikusten dugu nola pilatzen diren ekintzak, halako modutan non egoera paradoxiko benetan bi... non eta 2 gune soziolinguistikoan aktibitate gehiegi planifikatzen dira, eta dosifikatu behar(!); eta kexatzen gara beti gauza berberak edo bertsuak antolatzen ditugulako; edo, aitzitik, beti zerbait berri egitera kondenatuak gaudelako. eta horrekin batera sentitzen dugu ez dakigula benetako progresiorik lortzen ari garen ala ez —alde batera utzita, noski, benetan asebetetzen ez gaituen parte hartzaileen kopuruaren gorabeheren datu" jostalari" hori— eta ez dakigu bereizten, askotan, zein diren ekintza" tronkalak" eta" subsidiarioak" normalizazioaren ikuspuntutik:
|
|
2021
|
|
|
Hots, eskola elebidun batean, gela batek, murgiltzearen hautua egin du. Irudia gogoan atxikiz beraz, euskarak
|
ezin
du bere uhartetik atera, frantsesak egoera diglosiko horretan menpe jartzen baitu hizkuntza. Egia erran, sare horrek, gaurko gizartearen argazki bat ematen digu.
|