|
2011
|
|
|
Poliziak ginela pentsatuko zuen. Pentsa zezakeen, baita ere,
|
ez
genuenez geure burua poliziatzat aurkeztu, ba, ez ginela poliziak. Dena den, poliziak bere burua aurkeztearen kontu hori, filmetan eta telesailetan usu gertatzen dena, ez da errealitatean hain arrunta.
|
|
2015
|
|
|
Ibaik ez zuen sekula bizikletarekiko atxikimendu izugarririk izan, aitak hamabi urte bete orduko Reynolds taldeko ekipazio osoa eta karbono aleazioko Peugeot bizikleta oparitu zizkion arren, Look pedal automatiko eta guzti. Gogotik saiatu zen semeari zaletasuna kutsatzen; seme alaben poz iturriak ez dira, ordea, gurasoen berberak izaten, eta horren jakinaren gainean egoteak
|
ez
du geure ezpalekoen bereizketaren berrespenak sortzen digun dezepzio intimoa jasangarriagoa egiten. Txirrindulari bilakatuko ez zela aspaldi igarriagatik ere, Txemak disgustua hartu zuen joan zen udan semeak Peugeot bizikleta zaharra beltzez margotu eta boleiboleko baloia eramateko saskia ipini zionean.
|
|
2018
|
|
|
Ezin zaiola suari sua erantsi, ez dagoelako sugarra nondik maileguan hartu. Horregatik desio dugu agian hainbeste, hain azkar eta hain sakon, eta maitatzen
|
ez
dugunean geure maitatzeko ahalmen alferrik galduaren kontzientzia angustiaz txirikordatzen, edo horrenbeste maite dugun hori –angustia bera ere maita genezake– iraunkorra ez dela ikustean zapuztu; horregatik gara maitale kanibal, gatibu geure bulkaden eta geure mihiaren –zer besterik da mihia, barne erraien abangoardia babesgabea ez bada? – Ez gara jabetzen daukaguna daukagula... Eta ikatz biltegia iluna denez eta biltegiko zokoak barreiatuak, ez dakigu zehazki zenbat erregai daukagun metatuta geure makina gelan, zenbat izan zaigun emana eta noiz agortuko den erregaia; zoko ilun horietan zenbat geratzen den, senak, susmoak eta egunean eguneko baikortasunak iradoki behar liguketen arren.
|
|
|
Badaezpadako sineskeria horiek eta beste zenbait. Sinestea zeure zuhaitz genealogikoa ez duela kolpe latz batek botako, belaunaldi hobe baten logikari eutsiko diotela etxeko txikienek,
|
ez
dituztela geure espektatibak zapuztuko, ospitalera bisitan baino ez dutela joan –abstrakzio hutsa diren bisitak, betiere, irudikatu gabe inoiz “nor bisitatzera” joan luketen–; gu baino zoriontsuago izango direla gure ondorengoak, ez dutela suizidioaren bele erraldoia begien atzean beira arrakalatu arte mokoka sentituko sekula. Eta “el mío”, eta “la tuya”, eta “la pequeña es clavadita a su padre”, parkeetan esekita dirauten komiki bunbuilo beti berdin horietara zintzilikatzeko ama eta aita berririk ez dela faltako aurrerantzean ere; ordezko fusibleak argindar instalazio zahar, iraunkorrarentzat.
|