|
2001
|
|
|
Lehenik, eztabaida baten baitan eta eztabaidaren baitatik sortzen da: pentsalaria ez da
|
bere
buruarekin duen bakarrizketa bati esker munduaz jabetzen, teoria alternatiboekin duen eztabaida bati esker baizik; filosofia elkarrizketa bat da. Eta lorpen hori eskuratzeko baldintza batzuk bete behar dira, eztabaida orok ez baitu ezagutzara bideratzen.
|
|
2004
|
|
|
Alde batera utzi dituela fedezko kontuak eta, neurri horretan, baita fede hutsaren kontua litzatekeen Jainkoa ere. Bere eredu deduktibistarentzat lehen hastapena izango den Jainko geometra, matematikoa, ezagutza zientifikoaren aurrebaldintza, ahalguztiduna, dena dakiena eta dena, unibertso bakarra sortu duena eta naturatik kanpo existi daitekeena izango da
|
berak
buruan duena.
|
|
|
Ez da ahaztu behar, hasteko, Jainkoari buruz orain arte kontuan hartu duen hipotesi bakarrean bera iruzurtitzat jotzen zuela eta ikuspegi hau ez datorrela larregi bat
|
berak
buruan duen Jainkoaren ideiarekin. Are gehiago, Descartesek beharrezkoa du modu batean edo bestean Jainko iruzurtiaren hipotesi hori baliogabetzea, gero Jainkoaz hausnarketa egin ahal izateko.
|
|
|
Munduarekiko eta
|
bere
buruarekiko duen ardurari (eginbeharraren matrizeari, alegia) uko egin diezaioke gizakiak eta ez gutxitan hala egiten du; baina hori egitean, bere arduragabeziak bere izatea kolokan jartzen du, gizakiak abiarazia zuen izate proiektutik urrunduz. Nortasun guztiz egolatriko eta patologikoak ez badira, askatasunaren eta arduraren arteko dialektika tentsio handiz bizi ohi dute gizakiek, tentsio hori maila eta era askotakoa izan daitekeelarik.
|
|
2005
|
|
|
Guk, aurrerantzean, eskubide deituko diogu, modurik zehatzen eta hertsienean. Horretan sartzen da nork
|
bere
buruaren gainean duen ahalmena, askatasuna izenekoa, eta beste batzuen gainekoa, gurasoena nahiz jaunarena. Jabaria da osoa, edo, osoa baino gutxiagokoa, gozamen, bahi eta kredituaren kasuan bezalaxe, azken horri zorra kontrajartzen zaiola.
|
|
2009
|
|
|
Gizakiaren bere buruarekiko harremanaren antzaldaketa erradikalak gizon eta emakumearen arteko harremanen aldaketan aurkitzen du bere egiaren froga. " Emakumearekiko harremanetan, emakumea atseginzaletasun kolektiboaren ehiza eta zerbitzaria baita, gizakiak
|
bere
buruarekiko duen degradazio mugaezina adierazten da. Zeren harreman horren sekretuak, ekibokorik gabeko adierazpen erabatekoa, agerikoa eta desestalia aurkitzen du gizonak emakumearekiko dituen harremanetan eta generikoa, naturala eta zuzena den harremana atzemateko moduan.
|
|
|
Gaur egun modakoa omen da klaseak deseginak daudela aldarrikatzea. Egiaztapen hori lanaren organizazioaren mutazio handiaren, eta proletalgoak
|
bere
buruaz zuen irudiaren lausotzearen gain oinarritzen da. Klase baten identitatea ez da esentzia aldaezina, esperientzia historikoen, borroka eta lorpenen emaitza baizik.
|
|
2014
|
|
|
25 Erraza da demostratzea Nietzscheren eta Wagnerren arteko harremanen barne eszisioa, hau da, Wagnerri egin zizkion eraso lazgarriek frogatzen dutela Nietzschek ezin zuela gainetik kendu Wagnerren itzala; ordea, eszisio hori gorabehera (edo eszisio horrengatik, hobeki esan), Nietzscheren posizio subjektiboa amaierako Wagnerrek
|
bere
buruarengan zuen konfiantza baino askoz autentikoagoa zen.
|
|
2016
|
|
|
237. " Gogoan dugu[...] natura osoan nahimenaren objektibazioaren maila guztietan derrigor etengabeko borroka bat zegoela espezie guztietako banakoen artean eta horren berorren bitartez bizitzeko nahimenak
|
bere
buruarekiko duen antagonismo barnekoa adierazten zela. Objektibazioaren maila gorenean [gizon emakumearenean] beste guztia bezala fenomeno hori ere argitasun jasoagoan aurkezten da, eta horregatik areago deszifratzen da.
|
|
|
Kolonistak ugaldu ahala, jendeztatzearen espantsio posibleak bere mugak jotzean, lehiak, norgehiagokak, bizi borroka naturalak muturra agertuko dute. Administrariak begikera zientifiko hutsez, hots, irizpide natural soilez jokatuko balu, ahulak, gaixoak, zaharrak, jaioberri gehiegizkoak, likidatuz joango litzateke,
|
berak
buruan dituen asmo eta helburuen arretaz bakarrik, erasandakoen sentimenduei jaramonik egiteke. Razionalitate zientifikoaren despotismo (sozial darwinista) bihozgabeena edukiko genuke, berdin da despota hori indibiduala suposatzen den ala kolektiboa.185 Distopia hori nardagarria da Th.
|