|
2005
|
|
|
Udaberríko oporrak atarían ziren. Egunak luzeagoak ziren, loraz beterík zeuden zelaiak, jendearen begietan zoríontasuna oso naba ría zen..., baina harnean nuen hutsuneak gauza horíek guztiek baino eragin handiagoa
|
zuen
nigan. Negar egitea zen nuen lasaigarrí bakarra.
|
|
|
Amak goibeltasuna nabari
|
zuen
nire begietan, eta arratsalde deskribaezin batean neure logelara sartu zen sentitzen nuena adieraziko niolakoan. Han aurkitu ninduen, lurrean, armairuek sorturi ko komerrean eserita, leher eginda, begirada galdu adierazgarri harekin, iluntasunaren babese an orratzak ziruditen besoek belaunak inguratuz...
|
|
2006
|
|
|
Arrazoia zeukan. Bizitzak aurrera jarraitzen zuen, baina Martakeramana
|
zuen
nire bihotzaren zati bat berarekineta hutsune hori ez nekien nola bete.Hurrengo egunean bost eta erdiak ziren etataberna batean nengoen Imanolekin. Imanol bifreskagarri eskatzera altxa zen momentuaMartaren egunerokoa ateratzeko aprobetxatunuen.
|
|
2011
|
|
|
Gauero gauero milaka bira ematen nizkion buruari ea zer gertatu zitzaigun, ez nuen ulertzen zerk bultzatzen
|
zuen
ni horrela apartatzeak, ez baitzen gure artean ezer txarrik gertatu. Beti arrazoitu nahi izaten nuen neure burua nerabeen umore aldaketak zirela-eta, baina nik ezin nuen gehiago, eztanda egin beharra neukan, ez nekien nola atera nire buruan zegoen eta lo egiten uzten ez zidan arantza hura.
|
|
|
Ezerk ez zuen balio izan, ez nire eskutitzek, ez bidalitako argazkiek ezta gure irriek ere. Gauzak horrela, handik gutxira ezin izan zuen gehiago idatzi, ez
|
zuen
nirekin telefonoz hitz egiteko adina indar, hala, inoiz izan dudan lagunik hoberena, inoiz izan ez dudan ahizpa, gutxinaka itzaltzen joan zen.
|
|
2012
|
|
|
Hurrengo bizpairu egunak gogorrak izan ziren. Dennisek pare bat aldiz deitu zidan, baina berak ez
|
zuen
nire erantzunik jaso. Dennisen jokaerak ez zidan horrenbat min eragin, nire jokaera baldar eta traketsak baino.
|
|
2013
|
|
|
Momentu hartan ama sartu zen logelan eta zerbaitek hura ezkutatzera bultzatu ninduen, ez nuen nahi amak ikusterik. Zer pentsatuko
|
zuen
nire familiak nitaz. Horren gauza berezia ahaztu izanak?
|
|
2016
|
|
|
Enbarazu egiten zidan. Haren mugimendu txiki bakoitzeko, lurrin gogaikarri haren usain sarkorra etortzen zitzaidan, eta areagotu egiten
|
zuen
nire buruko min bortitza. Ez nintzen baldintza onetan ari lanean.
|
|
2018
|
|
|
Zurriolako paseora joan nintzen, barandari gogoz heldu eta garrasika hasi, negar batean bukatzeko, barnean neraman samina, bakardadea, beldurra eta egonezina txilioka baino baretuko ez balira bezala. Jendeak harridura eta izu aurpegia jartzen
|
zuen
nire oihu bakoitzean eta halako batean emakume bat hurbildu zitzaidan lasaitzeko eskatuz eta laguntzarik behar nuen ihardetsiz. Ez nion erantzun eta garrasika jarraitu nuen, eztarria urratu zitzaidan arte.
|