|
2000
|
|
|
Eta ez ote da, ondorez, mezurik bizkorrena eta eraginkorrena keinua, zeren hitz bakar batez —keinuaren hitz bakarraz— guztia signifika baitezake, erabili gabe, hartarakotz, bertzela erabili ohi ditugun hitzak eta eleak, zeinek, aldi berean, bertze mila hitzen beharra izan ohi baitute usu, haien argitzeko eta esplikatzeko? Baina, baldin oraintxe erran badizut ezen keinuak ez duela hitzen beharrik,
|
zer
nabilkizu ni orain hemen keinuei buruz hitz eta pitz, jaun André?
|
|
|
Eta jaso nituen begiak eta hodei hura ikusi nuen, gurdi bat zirudiena, haizearen zaldiek tiratua, eta neure burua haren gainean idurikatu nuen, Urbiaindik urrun ninderamala, gero eta urrunago; idurikatu nuen gero ezen Italian ezagutu nuen napolitarra etxe ondotik iragan zitekeela bere Donejakuerako bidean, eta harat joan nintekeela ni ere harekin, neure buruari galderarik egin gabe, gitarra musikaren hatsarekin bat eginik, eta behatu ere egin nuen bidean goiti, ea ba ote zetorren... Baina
|
zer
nenbilen ni, ezinezko amets hartan denbora alferrik galtzen. Norat joan behar nuen nik, baldin ez banuen norat joan?
|
|
|
Eta, nola Kaligulak desiratu baitzuen, enperadore zenean, erromatar guztien buruak bakar baterat bil zitezen, ai nola desiratu nuen nihaurk ere ezen zaldun haien buruek bakarra osa zezaten, Joxe Aberasturik ezpata ukaldi bakarrez trenka ahal izan zezan buru hura, eta garait zitzan, halatan, zaldun guztiak baterat...! Haatik,
|
zer
nenbilen ni orduan ere pentsu haien hausnarrean eta esperantza faltsuen peskizan, pentsatzeko denborarik ere ez nuenean, zeren ene laguna fin gaitza egiterat baitzihoan, erremediorik gabe! Eta, hala, oharturik ezen Joxek ez zuela deus egiterik bere ezpatarekin eta nik are gutiago gerrian neraman puinalarekin, ez dakit nola —zeren munduko gizonik ahulena eta ezdeusena sentitzen bainintzen—, baina, premiazko premiak premiaturik edo, zaldun haien arterat egin nuen bat batean, paparretik dilindaka nuen erlikiontzi iduriko hura eskuan.
|
|
|
Baina, baldin deus ez badakit neure buruaz,
|
zer
nabilkizu ni hemen nitaz orriak eta orriak skribatzen...?
|
|
|
—eta, erranaz damutu balitz bezala, gaineratu zuen—: Baina
|
zer
nabilkizu ni hemen hau eta hura eskaintzen, zuhaur zaitugunean etxeko jauna?
|
|
|
Bai, hobe nuen gauzak bere hartan uztea, zeren eta ez al zuen, gainerat, begiak oina argitzen eta ez oinak begia...? Baina
|
zer
nenbilen ni han, bertzalde, amorioaren zuhaitzak lurpean gordetzen zituen erroetako bizarren peskizan, neure esku nituenean zuhaitzaren fruiturik jorienak eta urtsuenak, nola baitziren Mignonen errege sagar haiek, masailetakoak aitzinaldean, eta ipur-masailetakoak gibelaldean.... Eta fruitu haien ederrak itsutu, eta itsutasunak galdu ninduen...
|
|
2004
|
|
|
–Guztion euskara guztiontzat?. Euskara herritar guzti guztion ondare baldin bada,
|
zer
nabil ni hemen bazterrak nahasten ika mika hauek hizpidetzat hartuta. Gezur hori egia balitz, alfer alferrik jardungo nuke nik hemen euskalgintzaren barrunbean dauden kontraesanak arrotzen.
|
|
2010
|
|
|
Baina zu apaiztu zinen, Gabino, eta
|
zer
nabil ni zure aurrean jakintsuarena egiten, sasi maistra baten antzera. Lotsa ere ematen dit, egia esan.
|
|
|
Baina zu apaiztu zinen, Gabino, eta
|
zer
nabil ni zure aurrean jakintsuarena egiten, sasi maistra baten antzera. Lotsa ere ematen dit, egia esan.
|
|
2017
|
|
|
Noski horrelaxe gertatu zela, esan zuen Kenek kopetilunez?. Orduan
|
zer
habil niri kontra egiten. Zertarako esan duk ezin zezakeela zerriaren kontsentimendurik izan eta inozo total bezala zertan gelditu haiz gu bisitatzera datorren sheriff baten aurrean?
|
|
|
Eskuetan neukan jantokiko liburuari begiratu, mesanotxekoari gero, eta gorritu egin nintzen:
|
zer
nenbilen ni horrelako zeozer irakurtzen. Mesanotxeko Strauss hartu eta gelatik irten nintzen bi liburuekin; solairu bat jaitsi, jantokian sartu eleberritxoa uzteko, eta beste solairu bat jaitsi nuen gero, goiza egongelan igarotzeko asmoz; neska ezezaguna ikusteari uko eginez, ezin bainuen utzi ezezagun batek nire ekintzak baldintzatzea.
|