|
2000
|
|
|
Eta, halaxe zain geundela, handik hiru-lau egunetarat etorri ziren jaun Santiago de Tapioles y Villarrínen erranetarat zeuden hiru gizon, eta
|
haien artean
ez zegoen jaun Julián Arévalo, Avilako zalduna.
|
|
|
Urbiain ez duk, ezta urrundik ere, Florentzia! Eta Urbiain inguruko eta aurkientza hartako jauntxo kasik gehienak, Florentziakoak ez bezala, ezjakinak dituk, zeren
|
haien artean
ez baitago, hire aita zenak zekienaren laurdena dakienik... Eta, hala, nola baitira ezjakinak, atsegin den zernahirekin kontentatuko dituk eta ez haiz, ondorez, haien irrigarri izanen, zeren guztiak ere ene anaia Martinen eskolakoak baitira.
|
|
2006
|
|
|
Belarria jarri egiten zaizu, nahi gabe ere, baina beren arteko solasak ez ziren oso interesgarriak ere. Bikotea zirela uste nuen hasieran, esan dizut lehen ere, baina berehala konturatu nintzen ezetz, bi
|
haien artean
ez zegoela ezer. Eta ez hori bakarrik.
|
|
2009
|
|
|
gerizpean, eta behekoa, ezpain-kokotsak? argitan; baina, argiaren eta itzalaren eremuak bereizten zituèn lerroa garbia zen arren,
|
haien artean
ez zegoen hausturarik, eta bai jarraipen bat, ez fisikoa baina bai beste era batekoa, jarraipen metafisiko bat, beharbada?, bi eremuak misterioaren haloak bildu balitu bezala; Domingok ikusten zuèn fotogramak, beraz, gehiago zuen irrealetik errealetik baino; une hartan, gainera, fotogramaren bazterretik urmaeleko zisne bat eta bizpahiru ahate agertu ziren, lerro-lerroan zeudenak eta emakume gaz... bazekien, bai, zergatik egin zion jauzi:
|
|
|
" Begi berde horiek, sekula ahaztuko ez dituzunak..."; irakurri ez beste, paseoan ikusi zuèn emakumezko gazte sonbreirudunaz oroitu zen; baina ezustekoa –benetakoa–, handik hogei bat minutura izan zuen, plaza hartatik ez oso urruti zegoèn beste plaza batera joan zenean, non urmael bat baitzegoen, zisne eta ahate batzuekin... plazak zituèn bankuetako batean –bankuko izkina batean– emakume gazte hura ikusi ez zuen, bada, begiak urmaelean zituela!; gauza haiek, baina, nobeletan eta pelikuletan bakarrik gertatzen ziren!; Domingok, gainera, saihetsetik ikusten zuen emakumea, primeran ikusten ere, hura bere aldeko izkinan eserita zegoelako; harantzago –banku berean– atso zahar bat zegoen, emakume gaztearekin zerikusirik ez zuena, antza, ez batak eta ez besteak ez baitzioten elkarri hitz egiten ez begiratzen; eguzkiak, bestalde, sonbreiruan jotzen zuen emakumea, halako eran, non, sonbreiruak proiektatzen zuen itzalaren ondorioz, aurpegia bi zatitan banatuta azaltzen baitzitzaion: goikoa –sudur-betinguruak– gerizpean, eta behekoa –ezpain-kokotsak– argitan; baina, argiaren eta itzalaren eremuak bereizten zituèn lerroa garbia zen arren,
|
haien artean
ez zegoen hausturarik, eta bai jarraipen bat, ez fisikoa baina bai beste era batekoa –jarraipen metafisiko bat, beharbada–, bi eremuak misterioaren haloak bildu balitu bezala; Domingok ikusten zuèn fotogramak, beraz, gehiago zuen irrealetik errealetik baino; une hartan, gainera, fotogramaren bazterretik urmaeleko zisne bat eta bizpahiru ahate agertu ziren, lerro-lerroan zeudenak eta e... esan nahi baita istantean ulertu zuela atsoak utzitako lekua berak bete behar zuela, antzeko aukerak behin bizitzan!; hala, neska eserita zegoèn bankua atzetik inguratu eta, haren aurrean paratzen zela, erarik abegikorrenean –betartean irri halamoduzko bat, urduritasunak marraztua– galdetu zion:
|
|
2022
|
|
|
Ez hadi handik agertu". Bazekien teilaturik gabeko horma erdi erori
|
haien artean
ez zegoela ezer onik beretzat, senak esanda zekien. Hala ere, hori ez zen aukeretako bat.
|