|
|
Proportzioan gutxiago izanagatik,
|
urtetik
urtera emakume gehiagok parte hartzen du mendi lasterketan; igandean, 43 irtengo dira. Stephanie Jimenez edota Manuella Brizzo aintzat hartzeko izenak dira, eta euskal lasterkarien artean Alizia Olazabal, Alizia Romero, Oihana Azkorbebeitia, Oihana Kortazar...
|
|
|
Jende askok parte hartu du orain artean, eta oraindik ere horrela ida; geroz eta zabalagoa da. Ez dakit noraino iritsiko den, baina
|
urterik
urte emakume eta gizon gehiago ateratzen dira. Duela 50 urte danborrada egiten hasi zirenean, Alaberga auzokoak soilik ateratzen ziren, 60 bat pertsona.
|
|
|
Horretarako esan egin nion nire buruari ez zuela zentzurik behin berriro haurtzaroko oroitzapenez bueltaka hasteak, ez baitzen gurasoenera itzultzen nintzen lehenengo aldia, eta minez gogoratzeko, negar egiteko aitzakia eman ziezadaketen gauza guztiek bere lekuan zirauten, hots, gure gurasoek erositako altzari eta oroigarri gehienak, apur apurka eta, denboraren edota hezetasunaren ondorioz, usteltzen ari zirenak, nire neba eta biok gogoko edota gogoangarri genituen gauzak banatu eta gero geratu zen koadroren bat, amak izugarri maite zuen pintura, batez ere bere amonak egindako zenbait margolan, Luzaroko kaleak eta portua milaka ikuspegiz margotuak Frantzian bertan hastapenetan zegoen inpresionismoaren eraginpean Biarritz aldean zituen margolari lagunei esker, txikitandik ezagun zitzaigun koadroren bat, esaterako, batik bat, gure amonak margoturiko bat, non Luzaroko azoka plaza goiz batean azaltzen baitzen jendez gainezka, eta erabilitako kolore bizi bizietan erreparatuz doi doi eguzki galdatan, hau da, uda partean, nire neba eta bioi batere gustatzen ez zitzaigun koadro bat gogoratu nahi ez genuen Luzaro herriaren ikuspegi arinegi bat, mingarriegia agian, erakusten baitzuen, horrexegatik etxean bertan laga genuen, gainerako gauzekin batera ahanzturaren zurrunbiloan gal zedin. Ez zegoen, beraz, alde batera lagata amak bere gauzak gordetzen zituen komoda, gure aitak kontuak egiten zituen zurezko mahai mardula, denok elkarrekin, eta gure amaren kexei beti entzungor, bere ustez sukaldea ez baitzen gurea bezalako familia batentzat bazkaltzeko edo afaltzeko lekurik egokiena, esertzen ginen kaobazko mahai luzea, edota
|
urtez
urte emakume bilakatzen nintzeneko art deco ispilu faltsua, bestelako oroitzapenik eragin ziezadakeen ezer. Bazegoen, ordea, geratzen ziren gauzak baino mingarriagoa izan zitekeen hutsune bat, batez ere behin errezelak zabaldu eta pertsianak altxatu eta gero, egongelako balkoiaren aurrean hain zuzen ere, nire aspaldiko pianoak utzitakoa, denbora gehien pasatzen nuen tokia, hutsunea.
|