|
2002
|
|
|
horregatik hitz egiten ote du Koldo Zuazok" Marteko" euskaraz? Ez, beste planeta batekoak direnak alde batera utzirik, horiek beren burutazioak planeta hartaz egin behar
|
baitituzte
nik ez dakidanez ongi zein den, uste dut sen ona duen edonork onartuko duela euskarak lehen baino anitzez ere presentzia handiagoa duela gure artean.
|
|
2011
|
|
|
–Zoazte eta eman Egiaren berri. Zuei entzuten dizuenak niri entzuten dit, eta zuek onartzen ez
|
zaituztenak
ni ez nau onartzen.
|
|
|
Halere, gehitu behar
|
dut
nik ez dudala eskubiderik gaixotasunaren alderdi moralak goraipatzeko, mila bider madarikatu baitut neure egoera. Baina, era berean, aitortu behar dut gaixotasunak erregeneratu egin ninduela.
|
|
2020
|
|
|
Beste ezer baino lehen, esan behar
|
dut
ni ez naizela behin ere kanpoko taldeei begira egon. Gainera, nik uste taldeetako arduradunek ere bazekitela hori.
|
|
|
Toki bat baino gehiagotan irakurri dudan arren, argi eta garbi utzi nahi
|
dut
nik ez nuela Realaren deirik behin ere jaso. Orduan, futbola ez zegoen orain bezala, mailaka banatuta:
|
|
2022
|
|
|
...hi izanez gero ez dago batak bestea zertan ezagutu, musika hain dago altu ezen ez dago komentario zitalak aditzeko modurik, jende gehiegi hiena begiradarik nabarmendu ahal izateko, bizpahiru lagun ditut eta haiekin hitz eginez saiatzen naiz nire buruan gertatzen dena kontziliatzen, Montrealgo ingeles bihotzeko apartamendu honetan gertatzen dena, gainera ni bezalakoak dira, puta gazteak, esan behar
|
dut
nik ez dudala gainerako emakumeekin eztabaidatzen, egiazkoekin, munduko emakumeekin, gauza gehiegik bereizten gaituzte jadanik, mugitzeko eta hitz egiteko moduak, gorputzak, izan zukeena baina jadanik ez dena, eta horrek behar baino espazio gehixeago betetzen du, eta hantxe lasai geure puta praktikaz hitz egiten dugu, bezerorik arraroenez, Michael txakurraz eta Michael Juduaz, inoiz ezagutuko ez ... Bizpahiru lagun ditut noiztenka irteteko, ez dira egiazko adiskideak ere, laneko lagunak baizik, eta esana dudala uste dut, tekno jaietara joaten gara afaldondoetan zeren libertitu nahi izanez gero ez dago batak bestea zertan ezagutu, musika hain dago altu ezen ez dago komentario zitalak aditzeko modurik, jende gehiegi hiena begiradarik nabarmendu ahal izateko, bizpahiru lagun ditut eta haiekin hitz eginez saiatzen naiz nire buruan gertatzen dena kontziliatzen, Montrealgo ingeles bihotzeko apartamendu honetan gertatzen dena, gainera ni bezalakoak dira, puta gazteak, esan behar dut nik ez dudala gainerako emakumeekin eztabaidatzen, egiazkoekin, munduko emakumeekin, gauza gehiegik bereizten gaituzte jadanik, mugitzeko eta hitz egiteko moduak, gorputzak, izan zukeena baina jadanik ez dena, eta horrek behar baino espazio gehixeago betetzen du, eta hantxe lasai geure puta praktikaz hitz egiten dugu, bezerorik arraroenez, Michael txakurraz eta Michael Juduaz, inoiz ezagutuko ez ditudanak aparte utzirik, txikiak gustatzen ez zaizkielako, beltzaranak nahiago dituztelako ilehoriak baino, larruazal zuriak jasaten ez dituzten bezeroak, eta puta naizenez geroztik nire lagun guztiak ere halaxe dira, puta ziren lehenagotik edo puta egin dira, puta izatea gaitz kutsakorra da, nahi beste diru eduki ohi duzu, sosak nazkatu arte xahutu ditzakegu, konpromiso bakarra duzu, buztanen aurrean belaunikatzea eta hankak zabaltzea, eta zenuke asmatu zenbat diren eta nolakoak, ez duda egin badirela ikasleak prest direnak zernahi egiteko, beren ikasketekin aurrera jo ahal izateko, hilaren amaierara heldu ahal izateko, eta geure artean gaudenean gure egoera are gehiago dramatizatzeko esaten ez dugunik ez dago, nola justifikatzen dugun inoren aurrean puta izaera, adibidez, eta bezeroei dagokienez, ez dago elkarri kontatzen ez diogunik, haien maniak eta batzuetan uzten dituzten eskupekoak, lerdea dariola egoteko duten modua eta mihiaz izterren barrenaldean azkura egiteko era, handi eta indartsu izateaz duten segurtasunaz aritzen gara, emakumeei plazera emateko behar den guztia daukatelako ideia tinko hori, jasotzen duten bezainbat atsegin emateko tirria, eta bata besteari galdetzen diogu ea perbertsoa izan behar den larrua jotzen diozunari ordaintzeko, edo alderan  tziz, perbertsoak gutxiengo bat ote diren giro honetan, baina bai, ardo gorri bat eskuan mahai baten inguruan kalakan aritzen garenon puta eskarmentuaren ondorioz dekretatzen dugu egiazko perbertsoek badakitela beren harrapakinak seduzitzen, badakitela beren iritziak gainerakoen desiraren gainetik inposatzen, diskurtsoa eta karisma dituztela, ez dutela emakumeei ordaindu beharrik korritzeko, zer dela-eta errukitu lukete beren alaba eta putetara joan, zer dela-eta ez lukete beren iloba edo idazkaria seduzituko, perbertsoak ez baitira perbertso denbora osoan, hala lanean nola etxean, eta gai jakituria handiko hauez hitz egiten dugun bitartean, makillatzen gara, orrazten, batak besteari soinekoak aldatzen dizkiogu baina delako soinekoa jantzi nahiko lukeenari txiki gerta dakiola opaz, ipurdia handiagotu, eroriagotuko dion esperantzan, Black and Blue rako prestatzen gara edo Bal en Blanc erako, tira, estadio olinpikoan egingo den hurrengo rave rako, eta ikusleak babesten dituen zementuzko oskol baten antza du estadioak, eta horixe poza geure buruak guztien aurrean agertzeko edertzea, soinuak eta argiak birrindutako hogeita bost mila pertsonaren aurrean, paretik igarotzean gerritik heltzen dizuten esku ezezagunak, musu bustiak lepoan, eta zeure kontra estutzen diren sabelpeak, zu baizik nahi ez zaituztenak, eta taldean joaten gara, lumaz eta pailletaz jantzirik, jendartean galtzeko asmoz joaten gara, irribarre aztoragarri batekin eta begiak drogak dilataturik dantzan ari den jendearen artean alderrai ibil  tzeko, mundua hain da ederra extasiaren eraginpean, jendea pozak eraldaturik dago, aurpegiak anfetaminez eta gainezka egiten duen maitasunez sutuak, begiak orbitatik irtenak anaitasunez, ikaragarri maite zaitut, hain zara eder, hain polit, hantxe ehunka pertsona infinituraino errepikatzen den erritmoaren tinkaldian sorgindurik, eta urrunetik ikusi zenuke jendetza, goiko harmailetatik begiratu behar da ikuspegi osoa izatekotan, argi multikoloreak jendetzan proiektatuak, eta jendetza birika erraldoi baten modura taupaka, gorputz bakar bat iduri, atal bero gihartsu bat, ore trinko eta zaratatsu bat puntu gazi mordo batean deskonposatua, eta bolumen ikaragarri horretan, pentsaezina litzateke bestelako egoera batean, ematen du musika geure barrutik datorrela, sabeletik, orgasmo baten aldapan bezala, eta denek zoriaren arabera besarkatzen dute elkar, eskuekin etengabe ukitu eta laztandu batak bestea, gauza tribala da, diotenez, orgiastikoa, denbora guztien hastapenaren erreaktibazioa, giza komunitatea lehen, aspaldian, zen bezalakoa, erritualen eta deabrutzeen mundua, naturaz gaindikoarena eta gehiegizkoarena, legeak baino lehenagoko munduarena, pultsioena eta jainkosena, ilargiaren kultuarena, baina haren misterioa inork esplikatu aurrekoa, zeru uztaiarena, zeinen bihozberatasunari eskaintzen baikenizkion geure buruak, zerua geuri gainera erori ez zekigun, galiarrei erori zekien urak eta suak harturik, eta eguzkia hurrengo egunsentian ez ateratzeko arriskua zegoela sinesten zen garaia, aldioro hortzak sartuko zizkigula mehatxu egiten zigun munduaren magia.
|
|
|
Bizpahiru lagun ditut noiztenka irteteko, ez dira egiazko adiskideak ere, laneko lagunak baizik, eta esana dudala uste dut, tekno jaietara joaten gara afaldondoetan zeren libertitu nahi izanez gero ez dago batak bestea zertan ezagutu, musika hain dago altu ezen ez dago komentario zitalak aditzeko modurik, jende gehiegi hiena begiradarik nabarmendu ahal izateko, bizpahiru lagun ditut eta haiekin hitz eginez saiatzen naiz nire buruan gertatzen dena kontziliatzen, Montrealgo ingeles bihotzeko apartamendu honetan gertatzen dena, gainera ni bezalakoak dira, puta gazteak, esan behar dut nik ez dudala gainerako emakumeekin eztabaidatzen, egiazkoekin, munduko emakumeekin, gauza gehiegik bereizten gaituzte jadanik, mugitzeko eta hitz egiteko moduak, gorputzak, izan zukeena baina jadanik ez dena, eta horrek behar baino espazio gehixeago betetzen du, eta hantxe lasai geure puta praktikaz hitz egiten dugu, bezerorik arraroenez, Michael txakurraz eta Michael Juduaz, inoiz ezagutuko ez ditudanak aparte utzirik, txikiak gustatzen ez zaizkielako, beltzaranak nahiago dituztelako ilehoriak baino, larruazal zuriak jasaten ez dituzten bezeroak, eta puta naizenez geroztik nire lagun guztiak ere halaxe dira, puta ziren lehenagotik edo puta egin dira, puta izatea gaitz kutsakorra da, nahi beste diru eduki ohi duzu, sosak nazkatu arte xahutu ditzakegu, konpromiso bakarra duzu, buztanen aurrean belaunikatzea eta hankak zabaltzea, eta zenuke asmatu zenbat diren eta nolakoak, ez duda egin badirela ikasleak prest direnak zernahi egiteko, beren ikasketekin aurrera jo ahal izateko, hilaren amaierara heldu ahal izateko, eta geure artean gaudenean gure egoera are gehiago dramatizatzeko esaten ez dugunik ez dago, nola justifikatzen dugun inoren aurrean puta izaera, adibidez, eta bezeroei dagokienez, ez dago elkarri kontatzen ez diogunik, haien maniak eta batzuetan uzten dituzten eskupekoak, lerdea dariola egoteko duten modua eta mihiaz izterren barrenaldean azkura egiteko era, handi eta indartsu izateaz duten segurtasunaz aritzen gara, emakumeei plazera emateko behar den guztia daukatelako ideia tinko hori, jasotzen duten bezainbat atsegin emateko tirria, eta bata besteari galdetzen diogu ea perbertsoa izan behar den larrua jotzen diozunari ordaintzeko, edo alderan  tziz, perbertsoak gutxiengo bat ote diren giro honetan, baina bai, ardo gorri bat eskuan mahai baten inguruan kalakan aritzen garenon puta eskarmentuaren ondorioz dekretatzen dugu egiazko perbertsoek badakitela beren harrapakinak seduzitzen, badakitela beren iritziak gainerakoen desiraren gainetik inposatzen, diskurtsoa eta karisma dituztela, ez dutela emakumeei ordaindu beharrik korritzeko, zer dela-eta errukitu lukete beren alaba eta putetara joan, zer dela-eta ez lukete beren iloba edo idazkaria seduzituko, perbertsoak ez baitira perbertso denbora osoan, hala lanean nola etxean, eta gai jakituria handiko hauez hitz egiten dugun bitartean, makillatzen gara, orrazten, batak besteari soinekoak aldatzen dizkiogu baina delako soinekoa jantzi nahiko lukeenari txiki gerta dakiola opaz, ipurdia handiagotu, eroriagotuko dion esperantzan, Black and Blue rako prestatzen gara edo Bal en Blanc erako, tira, estadio olinpikoan egingo den hurrengo rave rako, eta ikusleak babesten dituen zementuzko oskol baten antza du estadioak, eta horixe poza geure buruak guztien aurrean agertzeko edertzea, soinuak eta argiak birrindutako hogeita bost mila pertsonaren aurrean, paretik igarotzean gerritik heltzen dizuten esku ezezagunak, musu bustiak lepoan, eta zeure kontra estutzen diren sabelpeak, zu baizik nahi ez zaituztenak, eta taldean joaten gara, lumaz eta pailletaz jantzirik, jendartean galtzeko asmoz joaten gara, irribarre aztoragarri batekin eta begiak drogak dilataturik dantzan ari den jendearen artean alderrai ibil  tzeko, mundua hain da ederra extasiaren eraginpean, jendea pozak eraldaturik dago, aurpegiak anfetaminez eta gainezka egiten duen maitasunez sutuak, begiak orbitatik irtenak anaitasunez, ikaragarri maite zaitut, hain zara eder, hain polit, hantxe ehunka pertsona infinituraino errepikatzen den erritmoaren tinkaldian sorgindurik, eta urrunetik ikusi zenuke jendetza, goiko harmailetatik begiratu behar da ikuspegi osoa izatekotan, argi multikoloreak jendetzan proiektatuak, eta jendetza birika erraldoi baten modura taupaka, gorputz bakar bat iduri, atal bero gihartsu bat, ore trinko eta zaratatsu bat puntu gazi mordo batean deskonposatua, eta ...hi izanez gero ez dago batak bestea zertan ezagutu, musika hain dago altu ezen ez dago komentario zitalak aditzeko modurik, jende gehiegi hiena begiradarik nabarmendu ahal izateko, bizpahiru lagun ditut eta haiekin hitz eginez saiatzen naiz nire buruan gertatzen dena kontziliatzen, Montrealgo ingeles bihotzeko apartamendu honetan gertatzen dena, gainera ni bezalakoak dira, puta gazteak, esan behar
|
dut
nik ez dudala gainerako emakumeekin eztabaidatzen, egiazkoekin, munduko emakumeekin, gauza gehiegik bereizten gaituzte jadanik, mugitzeko eta hitz egiteko moduak, gorputzak, izan zukeena baina jadanik ez dena, eta horrek behar baino espazio gehixeago betetzen du, eta hantxe lasai geure puta praktikaz hitz egiten dugu, bezerorik arraroenez, Michael txakurraz eta Michael Juduaz, inoiz ezagutuko ez ...
|
|
|
...a utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez
|
du
nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean, ez nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkia... Egia da gehiegi hitz egiten dudala, gehiegi hitz egiten dut baina inoiz ez psikoanalistaren aurrean, bere presentziak pentsamendua garatzea behaztopatzen dit, gainera ez zaio interesatzen, espezializatuegi dago, nik esaten dudanaren  atzean aditzen duen horretan zentraturik dago, nik jakin gabe ere dakidan horretan, eta ezer esatea ez du merezi, aurretiaz dakizunean zer esatea ez den komeni, psikoanalistaren arreta beste nonbait dagoenean, era guztietara ere, ezer ez dagoen toki batean, ez bero ez hotz egiten duen tokian, eta batzuetan lepazamarreraino egiten dut, dibanean etzanik, ezin dut eraman psikoanalista bere eguneroko kezketan babestea, egin behar dituen erosketetan eta hurrena idatzi behar duen liburuan, eta hura bere erosotasunetik atera  tzeko handiagoa denean nire desioa nire isiltasuna baino, gauez egiten ditudan ametsak kontatzen dizkiot, haiek nire ordez hitz egin dezaten, aditu hau psikoanalista jauna eta zeuk esan, askoz interesgarriagoa naiz gauez, loak ia eder egiten nau, tamaina handiko ametsak egiten ditut, ekaitzak eta enbatak amets, hil arriskuak eta kode sekretuak amets, erorketa askean amiltzen diren igogailuak, lur azpian milagarren solairuan lehertu arte, igogailuak umedade eta kakalardo mundura buruz amiltzen ezerk eusten ez diela, eta mundu horretatik ezin irten dira igogailuak amildu eran zuloa ezarian ezarian itxi egin delako, berrogei mila solairuko eraikinak iheska doan jendearen buru gainera abailtzen ari direla egiten dut amets, eta bitartean inurri itsu mordo bat eskapo doala, pasatzen diren autoei arretarik eman gabe, itsasondo abisalekin eta aldiro mozten diren telefono deiekin egin dut amets, kaixo ama, ez dut ezer aditzen, ez negar egin ama, non zaude, zure zenbakia galdu dut, ahaztu egin dut, baina esadazu, gaizki aditzen dizut, eta zergatik ezin ote dut hatzik mugitu, zergatik ezin ote dut hitzik egin, eta hau luzatu egiten da mila modutan ere, ez dute erantzuten, telefonoa hutsari joka ari da, zirkuitu elektrikoen espazio mugagabeari joka, ez dute erantzuten badakitelako neu naizela, zenbaki faltsua delako, linea okupaturik dagoelako eta dirurik ez dudalako, galdurik nago munduaren azkenean, goitik behera putzu arrokazko batera amiltzeko zorian dagoen eraikin bateko gainaldean, kaixo ama, non zabiltza, nola urrundu ahal izan naiz zugandik puntu honetaraino, nola egon ninteke zure bizitik mila kilometrora, hemendik ezin duzu nire ahotsa aditu, nola utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez du nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean, ez nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkiak ziren, zeru zuria eta laino urdinak, eguzki horia arraia gorriekin eta zelai berdea, eta zer da infantilago halako marrazki bat baino, non tximiniak oker ageri baitira etxeetako teilatuetan, baina aita ez zen hori pentsatzen ari, begira, esan zidan, gaizkia zeruan dago, ernamuinean dago, jaio zain dago goritu ahal izateko, paperari su emateko, eta marrazkiko zeruari begiratu nionean serpentina urdinek estalia ikusi nuen, zeru tormentatua zen, eta izarrak zurrunbiloek zeramatzaten, esne bidearen itsasbeherarekin batera, eta brastakoan zerua higitzen hasi zen, serpentina urdinez irakiten, baina gero eta gutxiago ziren urdin eta gero eta gehiago ziren beltz, sugearen odolaren beltza da, erantzun zidan aitak nik galdera egin izan banio bezala, jakingo ez banu bezala, zeru desatsegin bat milioka suge beltzezkoa, ez aita, oker zaude, zeru guztiz zuri urdina da, Mariaren soinekoa bezain, bai, egia da, zeru urdina da gaur baina nolanahi ere gaizkia hortxe dago ezkutaturik, erdizka ageri da horko lainoen artean, begiratu hurreagotik, antzematen zaio, toki guztietan dago eta oroz gain haurren marrazkietan, oroz gain zure haur buruan zeren hazten zarenean zu zeu ere suge izango zara, ez duzu suge itxura izango baina suge izango zara, zeru urdinaren itxurapean irakin egingo duzu, baina hori ez da egia aita, ezin da egia izan, eta amets hartan ni triste nengoen zeren inork ezin zuen ezer egin, okerra egina zegoen, beharrezkoa zen, eta eskuan neuzkan gainerako marrazkiak erakutsi nahi izan nizkionean haietan maleziarik ez zela berari frogatzeko, suak hartuak zituela ohartu nintzen, zelaiak barku pirata bihurtuak ziren eta haien gainetan gizonak bata bestea akabatzen eta pasarelatik botatzen ari ziren, barkuek herio  tzaren bandera jasoa zuten eta itsasoa gorria zen, hondoan jendearen orroak aditzen ziren, denak kondenaturik zeudela iragartzen zuten, amets tragikoa, horratik, psikoanalista jauna, hamar urte nituela gaiztotu nintzen ni, ezin beste ondoriorik atera, azkenaren hasiera izan zen, puteriora eraman ninduen endekatzearen hastapena, eta horixe esan, eta isildu egin nintzen, dena esanik zelako, ebidentziak ez dira esplikatzen, nagusitu egiten dira galdera gehiago jaso ez denean, beti esan ohi denez, eta berriz ere isiltasuna eta egin behar diren gauzen gaineko kezka, eta gehiago hitz egiteko gogorik ez baldin badut, ez baldin badut besterik jakin nahi, da nire ametsak guztiz argiak direlako, sufritu egiten dut nire koherentziagatik eta biziagatik, erantzun gehiegi ematen baitizkidate, eta gainera, nolanahi ere, zer dela-eta eduki nuke psikoanalista baten premia nire hitzei pisu handiagoa emateko, gaurgero aditzen ez ditudan hitzez nardatzeko, zeren mila aldiz ere esanak ditut, ez dakit ezer, zeren nire gurasoek ezin dute bere partea egin, larrutik ordaindu behar dut eta baten batek eman du nire kontrako lekukotza, zeren psikoanalistak horretarakoxe daude hor, barkatzeko eta barkamena eskatzeko, barkatu alaba, barkatu ama, baina nik ez dakit inor barkatzen, nik ez dakit hortzak estutzen baizik, zakilak ahora sartzen dizkidatelako behin eta berriz, aitaren zakila putekin tratuan dagoelako, ez puta bakar batekin, uste dut nik, zeren puta batek beste bat dakar automatikoki, eta honek ere beste bat ordezkatzen du bere gorputzaren naturaren bidez, eta halaxe libratzen dira bezeroen buztanetatik, nire aitaren buztanetik, edozein emakumerekin gogortzen baitzaio aitari zakila, bere emaztearekin izan ezik.
|
|
|
Egia da gehiegi hitz egiten dudala, gehiegi hitz egiten dut baina inoiz ez psikoanalistaren aurrean, bere presentziak pentsamendua garatzea behaztopatzen dit, gainera ez zaio interesatzen, espezializatuegi dago, nik esaten dudanaren  atzean aditzen duen horretan zentraturik dago, nik jakin gabe ere dakidan horretan, eta ezer esatea ez du merezi, aurretiaz dakizunean zer esatea ez den komeni, psikoanalistaren arreta beste nonbait dagoenean, era guztietara ere, ezer ez dagoen toki batean, ez bero ez hotz egiten duen tokian, eta batzuetan lepazamarreraino egiten dut, dibanean etzanik, ezin dut eraman psikoanalista bere eguneroko kezketan babestea, egin behar dituen erosketetan eta hurrena idatzi behar duen liburuan, eta hura bere erosotasunetik atera  tzeko handiagoa denean nire desioa nire isiltasuna baino, gauez egiten ditudan ametsak kontatzen dizkiot, haiek nire ordez hitz egin dezaten, aditu hau psikoanalista jauna eta zeuk esan, askoz interesgarriagoa naiz gauez, loak ia eder egiten nau, tamaina handiko ametsak egiten ditut, ekaitzak eta enbatak amets, hil arriskuak eta kode sekretuak amets, erorketa askean amiltzen diren igogailuak, lur azpian milagarren solairuan lehertu arte, igogailuak umedade eta kakalardo mundura buruz amiltzen ezerk eusten ez diela, eta mundu horretatik ezin irten dira igogailuak amildu eran zuloa ezarian ezarian itxi egin delako, berrogei mila solairuko eraikinak iheska doan jendearen buru gainera abailtzen ari direla egiten dut amets, eta bitartean inurri itsu mordo bat eskapo doala, pasatzen diren autoei arretarik eman gabe, itsasondo abisalekin eta aldiro mozten diren telefono deiekin egin dut amets, kaixo ama, ez dut ezer aditzen, ez negar egin ama, non zaude, zure zenbakia galdu dut, ahaztu egin dut, baina esadazu, gaizki aditzen dizut, eta zergatik ezin ote dut hatzik mugitu, zergatik ezin ote dut hitzik egin, eta hau luzatu egiten da mila modutan ere, ez dute erantzuten, telefonoa hutsari joka ari da, zirkuitu elektrikoen espazio mugagabeari joka, ez dute erantzuten badakitelako neu naizela, zenbaki faltsua delako, linea okupaturik dagoelako eta dirurik ez dudalako, galdurik nago munduaren azkenean, goitik behera putzu arrokazko batera amiltzeko zorian dagoen eraikin bateko gainaldean, kaixo ama, non zabiltza, nola urrundu ahal izan naiz zugandik puntu honetaraino, nola egon ninteke zure bizitik mila kilometrora, hemendik ezin duzu nire ahotsa aditu, nola utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez du nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean, ez nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkiak ziren, zeru zuria eta laino urdinak, eguzki horia arraia gorriekin eta zelai berdea, eta zer da infantilago halako marrazki bat baino, non tximiniak oker ageri baitira etxeetako teilatuetan, baina aita ez zen hori pentsatzen ari, begira, esan zidan, gaizkia zeruan dago, ernamuinean dago, jaio zain dago goritu ahal izateko, paperari su emateko, eta marrazkiko zeruari begiratu nionean serpentina urdinek estalia ikusi nuen, zeru tormentatua zen, eta izarrak zurrunbiloek zeramatzaten, esne bidearen itsasbeherarekin batera, eta brastakoan zerua higitzen hasi zen, serpentina urdinez irakiten, baina gero eta gutxiago ziren urdin eta gero eta gehiago ziren beltz, sugearen odolaren beltza da, erantzun zidan aitak nik galdera egin izan banio bezala, jakingo ez banu bezala, zeru desatsegin bat milioka suge beltzezkoa, ez aita, oker zaude, zeru guztiz zuri urdina da, Mariaren soinekoa bezain, bai, egia da ...a utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez
|
du
nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean, ez nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkia...
|
|
|
...heltzen da, kaleraino ere bai, eta hiriko kakofonian galtzen da, bi klaxonen artean hiltzen da, eta, nola seguru nagoen inguruko biziak aditzen didala, ahots goiti hitz egiten dut, zoroek bezala, denetaz eta ezertaz jardun gabe hitz egiten dut, etenaldirik gabe, ez dadin hitzen artean hutsarterik izan, nire jardunak errezo baten iduria izan dezan, eta hitzek bata bestearen ondoren desfilatu behar
|
dute
nigandik ez datorren ezeri tarterik ez uzteko, idazten dudan moduan hitz egiten dut, ohean eserita, leihoko errezela itxien aurrean, nire buruaren inguruan biraka, hona eta hara tinko begira, hormak, izarak, aulkia, gau mahaia, goma aparra zoruan, hemen dauden gauzei zuzentzen natzaie, horrek ez duela ezertarako balio jakinagatik ere, hitz jario atergabean jarduteak ez du ezertarako balio baina h...
|