|
2010
|
|
|
Hura guztia nuen
|
nik
orduan buruan, eta hark guztiak, askotan, monarkiko bat bezala sentiarazten ninduen praktikan, teorian ez banintzen ere. Badago zerbait irrazionala honetan, badakit, Gabino, baina gizakion espeziea kontraesanean bizitzeko programatua da, eta zer egingo diogu, bada!
|
|
|
eta ni, ihesbiderik gabe!, noiz eta begiak erdi itxi eta lotiarena egitea bururatu zitzaidan; gelako bi kontraleiho apur bat zabalduetatik batera eta bestera barreiatzen zen argia, argizko zirrikitu bertikal bi iduri, gelako iluntasuna ilun argitan uzten zutenak; ni eskuin aldera etzanda nengoen, ateari so, eta horregatik, ezin garbiago ikusi nuen nola hurbildu zitzaidan Helena, pausoz pauso, gero eta aurrerago, nire parean jarri zen arte; gero, makurtu eta muxu eman zidan lokian; urduri nengoen, baina ez hain urduri ere, eta gogoratzen dudanetik, hartarako bi arrazoi aurkitzen ditut: batetik, Helenaren ustetan ni lotan nengoen, edo hala pentsatu nuen behintzat; bestetik, beste ideia bat ere banerabilen
|
nik
orduan buruan; izan ere, gure ordu arteko harremanen agertokian, Helena beti agertu izan zen protagonista ausartaren paperean, haren ausardiak ez zuen, ordea, ausarkeriarekin zerikusirik, hain zirudien berezkoa eta naturala, eta ni koldarrarenean; baina zergatik jokatu behar nuen joko hartan birika zimurraren papera, baldin eta beste birika bat banuen, hobera bidean zegoena eta ezin osasuntsuago jarriko zitzaidana berandu gabe?; hantxe nuen, bai, aukera ezin hobea, birika osasuntsuaren tokian jartzeko!; eta orduan, begiak zabaldu, Helenari begira jarri, ezpainak bildu eta halaxe esan nion, irri pikaro bat betartean, nire urduritasun guztiak, bihotza bularretik aterako ote zitzaidan??
|
|
|
Hura guztia nuen
|
nik
orduan buruan, eta hark guztiak, askotan, monarkiko bat bezala sentiarazten ninduen praktikan, teorian ez banintzen ere. Badago zerbait irrazionala honetan, badakit, Gabino, baina gizakion espeziea kontraesanean bizitzeko programatua da, eta zer egingo diogu, bada!
|
|
|
Helena, baina, erne zegoen, bai horixe... eta ni, ihesbiderik gabe!, noiz eta begiak erdi itxi eta lotiarena egitea bururatu zitzaidan; gelako bi kontraleiho apur bat zabalduetatik batera eta bestera barreiatzen zen argia, argizko zirrikitu bertikal bi iduri, gelako iluntasuna ilun argitan uzten zutenak; ni eskuin aldera etzanda nengoen, ateari so, eta horregatik, ezin garbiago ikusi nuen nola hurbildu zitzaidan Helena, pausoz pauso, gero eta aurrerago, nire parean jarri zen arte; gero, makurtu eta muxu eman zidan lokian; urduri nengoen, baina ez hain urduri ere, eta gogoratzen dudanetik, hartarako bi arrazoi aurkitzen ditut: batetik, Helenaren ustetan ni lotan nengoen, edo hala pentsatu nuen behintzat; bestetik, beste ideia bat ere banerabilen
|
nik
orduan buruan; izan ere, gure ordu arteko harremanen agertokian, Helena beti agertu izan zen protagonista ausartaren paperean —haren ausardiak ez zuen, ordea, ausarkeriarekin zerikusirik, hain zirudien berezkoa eta naturala— eta ni koldarrarenean; baina zergatik jokatu behar nuen joko hartan birika zimurraren papera, baldin eta beste birika bat banuen, hobera bidean zegoena eta ezin osa... " Mmmmmm...!".
|