|
2005
|
|
|
Nik etxean ez nuen hitz erdi bat ere esaten; dena irentsi, eta ahal nuen moduan eusten nion egoerari; hori bai, behin ere negarrik egin gabe; eta
|
nire
jarrera hura, hain zuzen, erronkatzat hartzen zuen Juliok. Egunean egunean gehixeago estutzen ninduen, soka bat tenkatuz bezala, ea noiz eteten zen, nire harrotasunaren azken gotorlekua suntsitu nahirik, hala erabat azpiraturik uzteko.
|
|
2010
|
|
|
bakean utzi zintudan handik aurrera, nik neure baitan bakerik aurkitzen ez nuen arren, zure balizko kondenazioarekin kezkatuta; nik beste moduan sinesten bainuen garai hartan, eta ziur bainengoen zu kondenatu egingo zinela? horregatik hasi nintzaizun, beharbada, modu ezin paternalistago batean hurbiltzen,
|
nire
jarrera hura, denborarekin, zuk harrokeriatzat hartu zenuen arren; zenbat meza eta zenbat errezo eskaini ote nizkion geroztik Goikoari, zure arimaren alde!; eta zenbat aldiz etorri ote zitzaizkidan zure hitzak gogora: –Haur fedea ez zait nahikoa?!; harik eta egun batean, urte batzuk igaro ziren, egia esan?
|
|
|
Ez nuen sinesten, beraz, baina sinesten nuen, aldi berean. Pentsa dezakezu
|
nire
jarrera hartan, ausarta ez ezik, adoretsua ere izan nintzela, ez baitut uste ez zuri eta ez beste anai arreba guztiei halakorik bururatu zitzaizuenik, Domingori ere ez nik uste, baina gaur garbi ikusten dut guztiz bestelako bulkadak eta mugidak nituela neure jarrera haren azpian. Ni ez nintzen indartsua, Teofilo Maria bezala, eta ez adoretsua, Domingo bezala; aitzitik:
|
|
|
Berandu gabe ikasiko nuen, ordea,
|
nire
jarrera hark, nire borondatearen mugimendu baten ondorioa ere bazenak, harrokeriatik ere dexente zuela:
|
|
|
Hortaz, partez jarrera horiek neureganatu nituelako, haiekin bizituz?, eta partez neure burua haiexen kontrako azal babesgarri batez hornitu nuelako, urteak eman nituen Wallace Stevens eta Rainer Maria Rilke bezain poeta desberdinen oparotasuna eta zabaltasuna erdi saihestuz erdi erresistituz; gutxiegitzat joaz Emily Dickinson en barnekotasun gardena, haren asoziazioen sigi sagako tximista eta arrakala guztiak; Eliot en arroztasun ameslaria galduz. Eta are gehiago sendotu nuen nire jarrera zikoitz edo hori poetari beste hiritarrei baino jokabide askatasun handiagoa ematea ukatuz; eta
|
nire
jarrera hura indartu egin zen, gainera, bortizkeria politiko etengabean eta ikusmin publikoz inguraturik behar nuelako poeta gisa jokatu. Ikusmin publiko hori, esan beharra dago, ez zen poesiaren gainekoa, elkar gaitzesten zuten taldeek neurri desberdinetan onets zitzaketen posizio politikoen gainekoa baizik.
|
|
|
Ez nizun ezer erantzun, jakina; are gehiago: bakean utzi zintudan handik aurrera, nik neure baitan bakerik aurkitzen ez nuen arren, zure balizko kondenazioarekin kezkatuta; nik beste moduan sinesten bainuen garai hartan, eta ziur bainengoen zu kondenatu egingo zinela... horregatik hasi nintzaizun, beharbada, modu ezin paternalistago batean hurbiltzen,
|
nire
jarrera hura, denborarekin, zuk harrokeriatzat hartu zenuen arren; zenbat meza eta zenbat errezo eskaini ote nizkion geroztik Goikoari, zure arimaren alde!; eta zenbat aldiz etorri ote zitzaizkidan zure hitzak gogora: " Haur fedea ez zait nahikoa"!; harik eta egun batean —urte batzuk igaro ziren, egia esan— zure hitzak ulertu eta nik neuk ere haur fedearekin ez nuela nahikoa ulertu nuen arte.
|
|
|
Ez nuen sinesten, beraz, baina sinesten nuen, aldi berean. Pentsa dezakezu
|
nire
jarrera hartan, ausarta ez ezik, adoretsua ere izan nintzela, ez baitut uste ez zuri eta ez beste anai arreba guztiei halakorik bururatu zitzaizuenik, Domingori ere ez nik uste, baina gaur garbi ikusten dut guztiz bestelako bulkadak eta mugidak nituela neure jarrera haren azpian. Ni ez nintzen indartsua, Teofilo Maria bezala, eta ez adoretsua, Domingo bezala; aitzitik:
|
|
|
Berandu gabe ikasiko nuen, ordea,
|
nire
jarrera hark —nire borondatearen mugimendu baten ondorioa ere bazenak— harrokeriatik ere dexente zuela: hura axalean geratzea zela, alegia... eta, sakonera egiteko, neure buruarekiko desatxikimendua indartu behar nuela —are pobreagoa izan behar nuela, bestela esanda:
|
|
2013
|
|
|
–(?) Ni mediku harroxko bat nintzen, karrera bukatu berri zuena. Desenkusa bat ere badut, egia erran,
|
nire
jarrera hura azal dezakeena. Izan ere, lehentxeago kontatu dut nola gure aita ospitalera hilzorian eraman eta Muhtadi Sadar izeneko zirujauak (radi Allahu, anhu) 28 sendatu zuen.
|
|
|
"(...) Ni mediku harroxko bat nintzen, karrera bukatu berri zuena. Desenkusa bat ere badut, egia erran,
|
nire
jarrera hura azal dezakeena. Izan ere, lehentxeago kontatu dut nola gure aita ospitalera hilzorian eraman eta Muhtadi Sadar izeneko zirujauak (radi Allahu ‘anhu) 28 sendatu zuen.
|
|
2015
|
|
|
Ez dut damurik saltsa hartan sartu ez izanaz baina, orain konturatzen naiz aurreiritzi moduko bat ere izan zela
|
nire
jarrera hartan. Honen zergatia azaltzeko, proiektu haren nondik norakoa eman dizuet aurretik; oroitzen naizen neurrian, noski, gehien gehiena ahaztua baitut dagoeneko:
|
|
2018
|
|
|
Ez nuen jardun klase hura atsegin; are gutxiago solas beraren errepikapena. Luzamenduak eten minberagoa zekarrenez, elkarriz  keta bere hartan utzi, eta alde egitea nuen hoberena; baita
|
nire
jarrera hark itzulbiderik gabeko haustura bazekarkigun ere. Jonane apartatu nahirik, aterantz egin nuen keinu.
|