|
2009
|
|
|
Teofilo Mariak Domingori oina bularrean jarri ez beste larritu zen Maria Bibiana, begiak betzuloetatik at zituen?, erraiak iraulita, errabiaren errabiaz; lepoan jarri zionean, berriz, bera ere itotzera
|
balihoa
bezala sentitu zen; orduan, baina, azken aire hondarra haize zurrunbilo bihurtzen zuela, Teofilo Maria bultzatu zuen bere bi eskuez, bultzatu bezain laster honela mintzatzen zitzaiola:
|
|
|
Teofilo Maria eta Maria Bibiana ere halatsu zeuden, itxura batean, nor bere iglu existentzial partikularrean: Teofilo Maria etxeko oinordekoa zen, orbetarren ikur eta brankako maskaroi izateko deitua; une hartan, baina, jauregia ere gainera erortzera
|
balihoakio
bezala sentitu zen, armarri eta guzti: zer erakutsi behar zion, bada, munduari, zer maniki, zer irudi edo zer beste erakusgai?, bere odola zeukàn buruhandi barregarri bat, akaso?; horregatik itxi zituen Teofilo Mariak, apika, begiak, etsipenak eta nagikeriak jota.
|
|
|
Hainbesteraino hunkitu zuten mutilaren hitzek Regina, azken urte hartan Gabinori eta Gabinoren gaixotasunari emana?, non bihotza haustera
|
balihoakio
bezala sentitu baitzen; eta, halere, Domingori zerbait esateko gogoa piztu zitzaion, sabel irauliak hitzak ekartzen zizkion mihira, esker onekoak batzuk, baita hitzik zuhurrenak ere: kontuz, seme, ez egin horrelakorik, hil nahi ez banauzu behintzat?, baina ohartu zenean ezen hitzak negarrerako bidea urratuko ziola, ezpainak ere dardarka jarri zitzaizkion une batez?, isilik egotera deliberatu zen; zorionez, hantxe zegoen izeba Ernestina ere, zeinak esan baitzuen:
|
|
|
Teofilo Mariak Domingori oina bularrean jarri ez beste larritu zen Maria Bibiana –begiak betzuloetatik at zituen–, erraiak iraulita, errabiaren errabiaz; lepoan jarri zionean, berriz, bera ere itotzera
|
balihoa
bezala sentitu zen; orduan, baina, azken aire hondarra haize zurrunbilo bihurtzen zuela, Teofilo Maria bultzatu zuen bere bi eskuez, bultzatu bezain laster honela mintzatzen zitzaiola:
|
|
|
Teofilo Maria eta Maria Bibiana ere halatsu zeuden, itxura batean, nor bere iglu existentzial partikularrean: Teofilo Maria etxeko oinordekoa zen, orbetarren ikur eta brankako maskaroi izateko deitua; une hartan, baina, jauregia ere gainera erortzera
|
balihoakio
bezala sentitu zen, armarri eta guzti: zer erakutsi behar zion, bada, munduari –zer maniki, zer irudi edo zer beste erakusgai–, bere odola zeukàn buruhandi barregarri bat, akaso?; horregatik itxi zituen Teofilo Mariak, apika, begiak, etsipenak eta nagikeriak jota.
|
|
|
Hainbesteraino hunkitu zuten mutilaren hitzek Regina –azken urte hartan Gabinori eta Gabinoren gaixotasunari emana–, non bihotza haustera
|
balihoakio
bezala sentitu baitzen; eta, halere, Domingori zerbait esateko gogoa piztu zitzaion –sabel irauliak hitzak ekartzen zizkion mihira, esker onekoak batzuk, baita hitzik zuhurrenak ere: kontuz, seme, ez egin horrelakorik, hil nahi ez banauzu behintzat–, baina ohartu zenean ezen hitzak negarrerako bidea urratuko ziola –ezpainak ere dardarka jarri zitzaizkion une batez–, isilik egotera deliberatu zen; zorionez, hantxe zegoen izeba Ernestina ere, zeinak esan baitzuen:
|
|
2017
|
|
|
Gaur, orainaren erlojuak bere orratzak atzera begira jarri ditu. Orain denbora atzerantz
|
balihoa
bezala sentitzen naiz. Berriz ere triste.
|
|
|
Polizia atzetik zeukan hogeita hamazazpi urteko gizona baino errazago izan nintekeen udalekuetara zihoan mutikoa. Veld garaietan izotz zuriz estalitako goizetan ibilbide luze bat egitera
|
nindoanean
bezala sentitzen nintzen. Beharbada ez didazue sinetsiko, baina txistuka hasi nintzen errepide horretan aurrera nenbilela.
|
|
2023
|
|
|
Monorekin batera Basilika saihestuz, Urgull mendian barrena zihoala, zulo beltz batera
|
balihoa
bezala sentitzen zen. Zikin.
|