|
2000
|
|
|
Baina, behin barrenean, ez nuen bakerik izan, zeren, alde batetik, ez
|
bainekien
norat beha, so egiten nizunean erreus eta urduri jartzen nintzelako, eta zeren, bertzetik, eskolaren hastean gertatuak torturatzen eta tormentatzen baininduen. Eta, nola ene arimak ez baitzuen atsedenik hartzen, gero eta gaitzago sentitu nintzen.
|
|
|
Eta, aitari hura aditzen nionean, nik ez zekiat zergatik, baina asaldatu egiten ninduan nahi gabe, hatsik gabe geratuko banintz bezala, hainbat elizgizoni aditurikako sermoi ezin tristeagoak gogorat etortzen zitzaizkidalako, beharbada, eta sermoi haien hitzek, eliz pareten arteko ilunean, ene arima inguratzen eta kateatzen zutelako, hegaldirako bidean jarri beharrean... Eta nik, aldiz, hegaldatu egin nahi izaiten nian, hori banekian, nahiz eta artean ez
|
nekian
norat egin... Baina, nola egin hegan, nola egin ihes...?
|
|
|
Eta nik erraiten nioan: " Nik ez diat itzurbiderik, zeren eta hegaldatu egin nahi bainuke, bai, baina ez
|
zekiat
norat. Eta, nola ez baitakit, aitaren manua diat obligantza eta eginbide, zeren eta, arrazoin garbirik ezean, nola entseiatuko naiz, bada, haren iritziaren aldatzerat?
|
|
|
Eta osabak ere nahi zuen, ongi aditu banion bederen, nik gogoeta egitea, neure arimaren indarztatzeko eta sendotzeko... Ohartu ote zen, bada, osaba Joanikot, zalantzaz josia nengoela eta ez
|
nekiela
norat jo, nahiz eta iduri egin nezakeen ezen osabaren kide ezin leialago nintzela. Baina nik ez nuen gerlarik nahi, bertzalde... nahiz eta, osabaren hitzen bidetik, gero eta klarkiago ikusten nuen ezen ezin ekidin izanen nuela gerla hura ene hautua egin nezanean eta alde baterat edo bertzerat jo... zeren eta, Italiarantz abiatu aitzineko denboraldi laburrean, behin baino gehiagotan ikusi izan bainituen aita Bartolome etorri berria eta osaba Joanikot kontrakarrean, buruz buru, etsai ozpinduak balira bezala, nor bere muturrean, urrats bat bera ere gibelatu gabe, batek antsiarik ez zuenaz antsiatzen eta enkoniatzen zelarik ber tzea.
|
|
|
Aditurik apezaren hitzak, odol hozturik geratu nintzen,
|
jakin gabe
norat beha, zeren nik ihes egiteko asmotan hartu bainuen, guztiz ere, erabaki hura, jauregitik eta osaba Joanikotenganik ihes... eta zeren, ondorez, erle joan nahiak bezala geratu bainuen, ez ezti ez abaraska.
|
|
|
izan ere, guti batzuetan suspertu bezala egiten naiz eta orduan ohartzen naiz ezen geratzen zaizkidala bertze lur batzuk —bertze mila lur—, neure oinek oraino ukitu eta aurizki gabeak baina ukitu eta aurizki nahi nituzkeenak, eta ohartzen naiz, halaber, ezen, inguratzen nauten objektuei eta izakiei so egiten diedan bakoitzean, deus guti dakidala haiei buruz, bizitza kasik osoa haiei beha eman dudan arren... eta jartzen naiz haien aprendizkoan berriro, ea arrazoinaren edo bihotzaren begiz sekeretutxo berriren bat igartzen eta ebasten diedan, lehen eskolarat joan banu bezala, ileak urdindurik ditudan arren. Eta beirazko ontzia, konparazione, bertze lur bat da, ene adimenduari arras ezezagun zaiona... eta ustekabea ere bertze lur bat izan daiteke, eraman nazakeena Jainkoak
|
daki
norat...
|
|
|
Ez
|
nekien
norat eraman nahi ninduen, baina baietz erran nion.
|
|
2002
|
|
|
Han itsasten zaizkie. Eta
|
badakite
norat joan. Ardiek edo zakurrek harrapatu ezin dituzten tokietara.
|
|
2006
|
|
|
Urrats trakets batzuk egin nituen soil soilik. Egiazki ez
|
nekien
norat bideratu nire zangoak.
|