|
2000
|
|
|
Eta batzuetan
|
hark
poema bat errezitatzen zidan, eta bertzeetan nik bertze bat leitzen nion; eta orain solasean ari ginen, eta orain isilik geunden... baina isilune haiek ez ziren gure etsaigoaren eta gure haserrearen hatsarre, edo gure gogaitasunaren, nola izaiten baitira komunzki; aitzitik, isiltasunak ez gintuen bereizten baina elkartzen.
|
|
2009
|
|
|
–flor que toco se deshoja, flor que toco se deshoja, flor que toco se deshoja?? ; ez zen
|
hura
poema batek Gabino hunkitzen zuèn lehen aldia, ederki astindu zuen beste bosdun txiki hark ere: –La ciencia más alabada/ es que el hombre bien acabe??
|
|
|
" flor que toco se deshoja, flor que toco se deshoja, flor que toco se deshoja..."; ez zen
|
hura
poema batek Gabino hunkitzen zuèn lehen aldia –ederki astindu zuen beste bosdun txiki hark ere: " La ciencia más alabada/ es que el hombre bien acabe..." bizpahiru urte lehenago! –, baina bai poema batek era hartan hunkitzen zuèn lehen aldia, poema hura –Mi vida es un erial– emozio poetikotik hurbilago baitzegoen bestea baino, obligazio moral bati lotutako agindu zehatzaren adierazpide batera mugatzen zena, La ciencia más alabada...:
|
|
2010
|
|
|
edo behetik gora, auskalo, horixe ez baitakit?!; argialdi bat izan zen, zinez, poemaren irakurketak eragin zidana; izan ere, bost lerro haiek, neurriak eta errimak lagun? forma eder bat osatzen zuten, non neure mina sar bainezakeen, formak, bere ederrean, eztitu eta laztan zezan, ez dakit nola adierazi?; dakidana da, poema irakurri ez beste negarrez hasi nintzela, baina ez tristuraren tristuraz bakarrik, pozaren pozez ere bai; ez zen
|
hura
poema batek hunkitzen ninduèn lehen aldia, baina poema hark egin ninduen poesiazale: hain hunkituta eta hain sorginduta nindukan, bai, poemak, non ez baitakit zenbat aldiz irakurri nuen?
|
|
|
kontzeptuala, izotzaren edertasunean landua, arrazoimenak bideratua eta erritmo pausatu batek taxutua, ia abstraktua eta ia, hainbatetan eta hainbatetan? perfektua; baina zer hobeto
|
haren
poema bat hona ekartzea baino, eta ez edozein poema, Miramar 1954 baizik?; poema hori baita poeta euskaldun batek inoiz idatzi duen poemarik onena?
|
|
|
" Mi vida es un erial,/ flor que toco se deshoja;/ que en mi camino fatal/ alguien va sembrando el mal/ para que yo lo recoja"; eta orduan —hamalau urte nituen, hamabostera bidean—, lilura!; eta orduan, miraria!; errebelazio bat izan zen: ...argialdi bat izan zen, zinez, poemaren irakurketak eragin zidana; izan ere, bost lerro haiek —neurriak eta errimak lagun— forma eder bat osatzen zuten, non neure mina sar bainezakeen, formak, bere ederrean, eztitu eta laztan zezan, ez dakit nola adierazi...; dakidana da, poema irakurri ez beste negarrez hasi nintzela, baina ez tristuraren tristuraz bakarrik, pozaren pozez ere bai; ez zen
|
hura
poema batek hunkitzen ninduèn lehen aldia, baina poema hark egin ninduen poesiazale: hain hunkituta eta hain sorginduta nindukan, bai, poemak, non ez baitakit zenbat aldiz irakurri nuen... flor que toco se deshoja, flor que toco se deshoja... poema buruz ikasi nuen arte.
|
|
|
Beste bat zen, ordea, Orixeren abiapuntua, Orexako semea, Jainkoak isiltasuna hizpide zuelakoan, isiltasunaren ehizan abiatzen baitzen, zentzumenen ate guztiak itxita; Orixek, beraz, munduko hots abarrotsetatik bakartzeko, uko egiten zion munduari, bide arrazoizko bezain borondatezko batean, eta bere poesia ere halakoa da: kontzeptuala, izotzaren edertasunean landua, arrazoimenak bideratua eta erritmo pausatu batek taxutua, ia abstraktua eta ia —hainbatetan eta hainbatetan— perfektua; baina zer hobeto
|
haren
poema bat hona ekartzea baino... eta ez edozein poema, Miramar 1954 baizik?; poema hori baita poeta euskaldun batek inoiz idatzi duen poemarik onena... edo poema metafisikorik onena, niretzat bai bederen; Isaias profetaren aipu batekin hasten da: Anima mea desideravit te in nocte, poemari, jarraian, perla honekin ekiteko:
|
|
2019
|
|
|
Ni liluratu egiten naute haren poemek. Begira,
|
haren
poema bat utziko dizut, beharbada honetan errazago aurkituko duzu zeure burua.
|