|
2002
|
|
|
Aitarentzat etsipena eta abaildura ziren munduko gaitzik gaitzenak.
|
Ezin
zuen nire bikotekidea bezalako jende ezkorra eraman pozik bizitzeko motibo guztiak izan arren, bizitzaren bihurguneren batean zoritxarra zain egongo dela pentsatzen duen jende klase hori. Disgustu handia hartu zuen harekin bizitzen jarri nintzenean, baina ez zidan sekula hitz erdirik esan, harik eta banatu ginen arte.
|
|
2006
|
|
|
Bitxia badirudi ere,
|
ezin
dut nire arrebaren irudia berritu. Ez dakit nolakoa zuen aurpegia, nola ibiltzen zen.
|
|
2008
|
|
|
Orduan, sei hilabetez egon nintzen ezer hartu gabe, ezer erre gabe, ezer edan gabe, eta berriz galdetu nion zer zen gure umeaz. Esan zidan ez zuela nigan konfiantzarik, eta
|
ezin
zuela nirekin umerik izan. Beste planeta batean bizi naizela eta berak ez zekiela planeta horretan bizi nahi zuen.
|
|
|
Liburu eta artikulu batzuk postaz igorri ditut jada Anchoragera, baina gehienak, eta inportanteenak, nirekin joango dira. Arazoa da materialen zerrenda behin eta berriro berregiten ari naizela,
|
ezin
baitut nire biblioteka osoa hartu, eta errepasatzen dudan bakoitzean izenbururen bat kendu eta beste bat gehitzen dudalako. Eramango al dut El linaje de Aitor, Espainolak eta euskaldunak utzita, edo alderantziz?
|
|
2009
|
|
|
–Baina ezin dut, ama, ezta zugatik sentitzen dudan maitasunagatik ere!
|
Ezin
dut nire kontzientzia isilarazi. Harekin hitz egingo dut.
|
|
|
Esatera nindoakizuna da ahalegintzen nintzela zure katua altzoan hartzen eta igurzten. Baina bera konturatu egiten zela uste dut
|
ezin
zuela nire barruan neukan zuloa bete. Egun batean, ihes egin zuen etxetik.
|
|
|
Ia arratsalde osoa joan zitzaidan telefonoari helduta. Zuzendariarekin, erreportajea egin zuen kazetariarekin eta ez dakit beste zenbat gehiagorekin hitz egin arren, periodikokoek erantzuten zidaten
|
ezin
zutela nik eskatzen nien informaziorik eman, ezta eurekin aurrez aurre berbetan joan izango banintz ere. Bilboko eta inguruetako gizarte zerbitzuetakoen eta udaltzaingoen laguntzarekin ere ezin izan nuen ezer garbirik jakin ahal izan.
|
|
|
Fidagaitza naiz jokabideren bat zuritzeko orduan" geroak erranen du" beste arrazoirik ez darabilenarekin. Ez dut geroaren epaia ezagutuko,
|
ezin
dut nire gaurko jokabidea zuritu geroak emango omen lidakeen balizko arrazoiaren arabera. Orainean ari naiz, orainekoak eta orainarenak dira arauak.
|
|
2010
|
|
|
Beste bi urteko kontratua daukat eta gustura nago baina... Lehenbailehen jakinarazi nahi nizun, proiektuak
|
ezin
duelako nire mende egon. Alde egin aurretik dena lotuta utzi nahiko nuke.
|
|
2012
|
|
|
Zorionez, ez da neska errealekin bezala: ezinezkoa egiten zait neska baten ezezkoa jasotzea aldi berean eskua jaso gabe,
|
ezin
dut nire bulkada kontrolatu, eta badakit nolako putakeria den gaua komisarian pasatu beharra neska bati eskua jaso diozulako, badakit zer den biharamunean pankartak ikustea etxepean...
|
|
|
Auzia hori balitz! Baina nik badakit zerk ekarri nauen hona, ulergaitzagoa den beste zerbait ulertarazi
|
ezina
dut nik arazo. Nola esan zuzendariari bere erantzunak ez duela niretzat datua informatiboki baiestea beste garrantzirik, baina nola esan ez nagoela froga horren premian ere; nola esan badakidala noiz eta zenbat denboran egon zen hemen, badakidala nork ekarri zuen hona?
|
|
2018
|
|
|
Editore adiskideak hitz batzuk eskatu zizkidanean Otto Petteren 25 urteurreneko edizioari eransteko, aurreneko hitzetik argitu nahi izan nion, adiskide eta lankide izan dudalako berak ondo asko aurrez zekiena, alegia
|
ezin
nuela nik literatur kritikako testu burutsurik ida  tzi, ezer berririk erantsi dagoeneko esan direnei, bazirela horretarako nirea baino luma hobeak, zehatzago eta zorrotzago arituko zirenak. Hitzartu genuen, beraz, kontakizunerako sarbide bat idatziko nuela, sarbide guztiak bezala, irakurleak askatasunez irakurri edo saltatu zezakeena zuzenean muinera jotzeko.
|
|
|
Baina are txundituago geratu nintzen emakume sugea eta bera bat zirela ohartu nintzenean. Surapeek, aldiz,
|
ezin
zuen nire asetu, sekretua inortxori ere ez esatea agindua baitzuen. Hala bada, Iturburuara joan ginenean, amari buruz gogora etorritako lehendabiziko gauza esan zidan:
|
|
2019
|
|
|
Norbait inportantea balitz bezala da. Horregatik
|
ezin
dut nik okerrik egin. Kalte egingo nioke haren izen onari.
|
|
|
Instagramen gauez ibiltzea libre daukat, etxeko lan eta ariketa guztiak egindakoan, eta ikasi beharreko guzti guztia ikasitakoan eta egin beharreko guzti guzti guztia egindakoan. Eta nik formal formal betetzen dut dena, baina ez agintzen didatelako, baizik eta
|
ezin
ditudalako nire jarraitzaileak abandonuan utzi, erantzunik eman gabe; izan ere, nire jarraitzaileek fideltasunez segitzen diote neska polit begi eder honi, niri, alegia (beti esplikatu behar izaten dut argazkiak #filtrogabeak direla, ez dutela ez trikimailurik, ez trukomailurik, eta ediziorik ere ez; ni horrelakoxea naizela, begi bikolorea). Egia esan, probetxu handia ateratzen diot neure aurpegiari.
|
|
2020
|
|
|
Zergatik
|
ezin
dut nire herrian bizi
|
|
2021
|
|
|
Bere anatomia maskulinoaz nire anatomia femeninoa osatu. Bere gorputzik gabe
|
ezin
dut nire gorputza eratu. Bere gabeziak egiten nau ni huts.
|
|
2022
|
|
|
Maisuaren aurpegia amultsutasunetik zorroztasunera igarotzen ikusi nuen; esan zidan ez ahal nintzela alfertzen hasia izango.
|
Ezin
nituen nire pen  tsamendu alderraiak bildu. Ia ez nuen egonarririk bizitzako lan serioetarako.
|
|
|
–Bistan denez,
|
ezin
dut nik bakarrik baratze guztia irauli. Tira.
|
|
|
...mugagabeari joka, ez dute erantzuten badakitelako neu naizela, zenbaki faltsua delako, linea okupaturik dagoelako eta dirurik ez dudalako, galdurik nago munduaren azkenean, goitik behera putzu arrokazko batera amiltzeko zorian dagoen eraikin bateko gainaldean, kaixo ama, non zabiltza, nola urrundu ahal izan naiz zugandik puntu honetaraino, nola egon ninteke zure bizitik mila kilometrora, hemendik
|
ezin
duzu nire ahotsa aditu, nola utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presen... Egia da gehiegi hitz egiten dudala, gehiegi hitz egiten dut baina inoiz ez psikoanalistaren aurrean, bere presentziak pentsamendua garatzea behaztopatzen dit, gainera ez zaio interesatzen, espezializatuegi dago, nik esaten dudanaren  atzean aditzen duen horretan zentraturik dago, nik jakin gabe ere dakidan horretan, eta ezer esatea ez du merezi, aurretiaz dakizunean zer esatea ez den komeni, psikoanalistaren arreta beste nonbait dagoenean, era guztietara ere, ezer ez dagoen toki batean, ez bero ez hotz egiten duen tokian, eta batzuetan lepazamarreraino egiten dut, dibanean etzanik, ezin dut eraman psikoanalista bere eguneroko kezketan babestea, egin behar dituen erosketetan eta hurrena idatzi behar duen liburuan, eta hura bere erosotasunetik atera  tzeko handiagoa denean nire desioa nire isiltasuna baino, gauez egiten ditudan ametsak kontatzen dizkiot, haiek nire ordez hitz egin dezaten, aditu hau psikoanalista jauna eta zeuk esan, askoz interesgarriagoa naiz gauez, loak ia eder egiten nau, tamaina handiko ametsak egiten ditut, ekaitzak eta enbatak amets, hil arriskuak eta kode sekretuak amets, erorketa askean amiltzen diren igogailuak, lur azpian milagarren solairuan lehertu arte, igogailuak umedade eta kakalardo mundura buruz amiltzen ezerk eusten ez diela, eta mundu horretatik ezin irten dira igogailuak amildu eran zuloa ezarian ezarian itxi egin delako, berrogei mila solairuko eraikinak iheska doan jendearen buru gainera abailtzen ari direla egiten dut amets, eta bitartean inurri itsu mordo bat eskapo doala, pasatzen diren autoei arretarik eman gabe, itsasondo abisalekin eta aldiro mozten diren telefono deiekin egin dut amets, kaixo ama, ez dut ezer aditzen, ez negar egin ama, non zaude, zure zenbakia galdu dut, ahaztu egin dut, baina esadazu, gaizki aditzen dizut, eta zergatik ezin ote dut hatzik mugitu, zergatik ezin ote dut hitzik egin, eta hau luzatu egiten da mila modutan ere, ez dute erantzuten, telefonoa hutsari joka ari da, zirkuitu elektrikoen espazio mugagabeari joka, ez dute erantzuten badakitelako neu naizela, zenbaki faltsua delako, linea okupaturik dagoelako eta dirurik ez dudalako, galdurik nago munduaren azkenean, goitik behera putzu arrokazko batera amiltzeko zorian dagoen eraikin bateko gainaldean, kaixo ama, non zabiltza, nola urrundu ahal izan naiz zugandik puntu honetaraino, nola egon ninteke zure bizitik mila kilometrora, hemendik ezin duzu nire ahotsa aditu, nola utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez du nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean, ez nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkiak ziren, zeru zuria eta laino urdinak, eguzki horia arraia gorriekin eta zelai berdea, eta zer da infantilago halako marrazki bat baino, non tximiniak oker ageri baitira etxeetako teilatuetan, baina aita ez zen hori pentsatzen ari, begira, esan zidan, gaizkia zeruan dago, ernamuinean dago, jaio zain dago goritu ahal izateko, paperari su emateko, eta marrazkiko zeruari begiratu nionean serpentina urdinek estalia ikusi nuen, zeru tormentatua zen, eta izarrak zurrunbiloek zeramatzaten, esne bidearen itsasbeherarekin batera, eta brastakoan zerua higitzen hasi zen, serpentina urdinez irakiten, baina gero eta gutxiago ziren urdin eta gero eta gehiago ziren beltz, sugearen odolaren beltza da, erantzun zidan aitak nik galdera egin izan banio bezala, jakingo ez banu bezala, zeru desatsegin bat milioka suge beltzezkoa, ez aita, oker zaude, zeru guztiz zuri urdina da, Mariaren soinekoa bezain, bai, egia da, zeru urdina da gaur baina nolanahi ere gaizkia hortxe dago ezkutaturik, erdizka ageri da horko lainoen artean, begiratu hurreagotik, antzematen zaio, toki guztietan dago eta oroz gain haurren marrazkietan, oroz gain zure haur buruan zeren hazten zarenean zu zeu ere suge izango zara, ez duzu suge itxura izango baina suge izango zara, zeru urdinaren itxurapean irakin egingo duzu, baina hori ez da egia aita, ezin da egia izan, eta amets hartan ni triste nengoen zeren inork ezin zuen ezer egin, okerra egina zegoen, beharrezkoa zen, eta eskuan neuzkan gainerako marrazkiak erakutsi nahi izan nizkionean haietan maleziarik ez zela berari frogatzeko, suak hartuak zituela ohartu nintzen, zelaiak barku pirata bihurtuak ziren eta haien gainetan gizonak bata bestea akabatzen eta pasarelatik botatzen ari ziren, barkuek herio  tzaren bandera jasoa zuten eta itsasoa gorria zen, hondoan jendearen orroak aditzen ziren, denak kondenaturik zeudela iragartzen zuten, amets tragikoa, horratik, psikoanalista jauna, hamar urte nituela gaiztotu nintzen ni, ezin beste ondoriorik atera, azkenaren hasiera izan zen, puteriora eraman ninduen endekatzearen hastapena, eta horixe esan, eta isildu egin nintzen, dena esanik zelako, ebidentziak ez dira esplikatzen, nagusitu egiten dira galdera gehiago jaso ez denean, beti esan ohi denez, eta berriz ere isiltasuna eta egin behar diren gauzen gaineko kezka, eta gehiago hitz egiteko gogorik ez baldin badut, ez baldin badut besterik jakin nahi, da nire ametsak guztiz argiak direlako, sufritu egiten dut nire koherentziagatik eta biziagatik, erantzun gehiegi ematen baitizkidate, eta gainera, nolanahi ere, zer dela-eta eduki nuke psikoanalista baten premia nire hitzei pisu handiagoa emateko, gaurgero aditzen ez ditudan hitzez nardatzeko, zeren mila aldiz ere esanak ditut, ez dakit ezer, zeren nire gurasoek ezin dute bere partea egin, larrutik ordaindu behar dut eta baten batek eman du nire kontrako lekukotza, zeren psikoanalistak horretarakoxe daude hor, barkatzeko eta barkamena eskatzeko, barkatu alaba, barkatu ama, baina nik ez dakit inor barkatzen, nik ez dakit hortzak estutzen baizik, zakilak ahora sartzen dizkidatelako behin eta berriz, aitaren zakila putekin tratuan dagoelako, ez puta bakar batekin, uste dut nik, zeren puta batek beste bat dakar automatikoki, eta honek ere beste bat ordezkatzen du bere gorputzaren naturaren bidez, eta halaxe libratzen dira bezeroen buztanetatik, nire aitaren buztanetik, edozein emakumerekin gogortzen baitzaio aitari zakila, bere emaztearekin izan ezik.
|
|
|
Egia da gehiegi hitz egiten dudala, gehiegi hitz egiten dut baina inoiz ez psikoanalistaren aurrean, bere presentziak pentsamendua garatzea behaztopatzen dit, gainera ez zaio interesatzen, espezializatuegi dago, nik esaten dudanaren  atzean aditzen duen horretan zentraturik dago, nik jakin gabe ere dakidan horretan, eta ezer esatea ez du merezi, aurretiaz dakizunean zer esatea ez den komeni, psikoanalistaren arreta beste nonbait dagoenean, era guztietara ere, ezer ez dagoen toki batean, ez bero ez hotz egiten duen tokian, eta batzuetan lepazamarreraino egiten dut, dibanean etzanik, ezin dut eraman psikoanalista bere eguneroko kezketan babestea, egin behar dituen erosketetan eta hurrena idatzi behar duen liburuan, eta hura bere erosotasunetik atera  tzeko handiagoa denean nire desioa nire isiltasuna baino, gauez egiten ditudan ametsak kontatzen dizkiot, haiek nire ordez hitz egin dezaten, aditu hau psikoanalista jauna eta zeuk esan, askoz interesgarriagoa naiz gauez, loak ia eder egiten nau, tamaina handiko ametsak egiten ditut, ekaitzak eta enbatak amets, hil arriskuak eta kode sekretuak amets, erorketa askean amiltzen diren igogailuak, lur azpian milagarren solairuan lehertu arte, igogailuak umedade eta kakalardo mundura buruz amiltzen ezerk eusten ez diela, eta mundu horretatik ezin irten dira igogailuak amildu eran zuloa ezarian ezarian itxi egin delako, berrogei mila solairuko eraikinak iheska doan jendearen buru gainera abailtzen ari direla egiten dut amets, eta bitartean inurri itsu mordo bat eskapo doala, pasatzen diren autoei arretarik eman gabe, itsasondo abisalekin eta aldiro mozten diren telefono deiekin egin dut amets, kaixo ama, ez dut ezer aditzen, ez negar egin ama, non zaude, zure zenbakia galdu dut, ahaztu egin dut, baina esadazu, gaizki aditzen dizut, eta zergatik ezin ote dut hatzik mugitu, zergatik ezin ote dut hitzik egin, eta hau luzatu egiten da mila modutan ere, ez dute erantzuten, telefonoa hutsari joka ari da, zirkuitu elektrikoen espazio mugagabeari joka, ez dute erantzuten badakitelako neu naizela, zenbaki faltsua delako, linea okupaturik dagoelako eta dirurik ez dudalako, galdurik nago munduaren azkenean, goitik behera putzu arrokazko batera amiltzeko zorian dagoen eraikin bateko gainaldean, kaixo ama, non zabiltza, nola urrundu ahal izan naiz zugandik puntu honetaraino, nola egon ninteke zure bizitik mila kilometrora, hemendik ezin duzu nire ahotsa aditu, nola utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez du nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean, ez nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkiak ziren, zeru zuria eta laino urdinak, eguzki horia arraia gorriekin eta zelai berdea, eta zer da infantilago halako marrazki bat baino, non tximiniak oker ageri baitira etxeetako teilatuetan, baina aita ez zen hori pentsatzen ari, begira, esan zidan, gaizkia zeruan dago, ernamuinean dago, jaio zain dago goritu ahal izateko, paperari su emateko, eta marrazkiko zeruari begiratu nionean serpentina urdinek estalia ikusi nuen, zeru tormentatua zen, eta izarrak zurrunbiloek zeramatzaten, esne bidearen itsasbeherarekin batera, eta brastakoan zerua higitzen hasi zen, serpentina urdinez irakiten, baina gero eta gutxiago ziren urdin eta gero eta gehiago ziren beltz, sugearen odolaren beltza da, erantzun zidan aitak nik galdera egin izan banio bezala, jakingo ez banu bezala, zeru desatsegin bat milioka suge beltzezkoa, ez aita, oker zaude, zeru guztiz zuri urdina da, Mariaren soinekoa bezain, bai, egia da ...mugagabeari joka, ez dute erantzuten badakitelako neu naizela, zenbaki faltsua delako, linea okupaturik dagoelako eta dirurik ez dudalako, galdurik nago munduaren azkenean, goitik behera putzu arrokazko batera amiltzeko zorian dagoen eraikin bateko gainaldean, kaixo ama, non zabiltza, nola urrundu ahal izan naiz zugandik puntu honetaraino, nola egon ninteke zure bizitik mila kilometrora, hemendik
|
ezin
duzu nire ahotsa aditu, nola utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presen...
|
|
|
Eta gaurgero ez naiz aurreko biziaz oroitzen,
|
ezin
dut nire burua beste modu batera irudikatu, gaurgero egiteko bat dut, leku bat eta ospe bat, kalibre handiko puta bat naiz, eskari handikoa, Hegoaldeko herrialdeetara ere joan naiteke bere buruari bankuko billeteekin haize ematen dioten Zuriekin batera, gauza guztiak bestela bezala erosten dituzten bezeroak dira, Zurien nagusitasuna azpimarratzea beste helbururik ez dute, dena erosi litekeela era...
|