|
2000
|
|
|
Eta orain, urte askoren buruan, amodioa txita bat bezain hauskorra dela argi dudan honetan, ez dakit, Rubenekin gauero elkartuz,
|
ez
ote diodan aldiro txitari lepoa gehiago bihurritzen, batez ere Dabidekiko harremanari. Eta beharbada zalantza eta nahasmendu horiek izan dira, besterik gabe unean unekoa bizitzeko dudan ezintasunak, gaur goizean, Death Valleyn noraezean sentiarazi, eta gaizkitu nautenak.
|
|
|
Eta orduan Dabid nola egongo den pentsatzen hasten naiz, norekin egongo ote den.... Beldur naiz, bestalde, bidailagunek
|
ez
ote dioten nire barne egoerari antzemango: nonbait irakurria nago argaltzeko maitemintzea bezalakorik ez dagoela, baina kontrakoa ere gertatzen da, hau da, amodiorik gabe geratzeak mehetu egiten du (horretaz gain, egoera horren islarik argiena, ikusten dakienarentzat, aurpegia izaten da).
|
|
2002
|
|
|
Beraz, kualitatiboki oso âerrentagarriaâ izan liteke poesia, nahiz kuantitatiboki gutxik irakurri", dio Josu Landak, eta, egia esan, nik ez dakit zergatik izan behar duen horrela: sekula idaztera ausartuko ez diren narratiba irakurle horiek
|
ez
ote diote etekinik atera irakurri duten horri. Eta zergatik da berez ona (demagun" errentagarri", termino ekonomikoa berez, zentzu positiboan erabiltzen dela hemen) idazle gehiago sortzea?
|
|
2006
|
|
|
Ez diotela begi onez begiratzen esaten du. Begi onegiz
|
ez
ote dion begiratzen bakarren batek. Segaila da erabatekoa.
|
|
2007
|
|
|
Araba, Bizkaia eta Gipuzkoa izendatzeko" Itsasaldeko Nafarroa" asmatu dutenek berdin berdin asma zezaketen" Barnealdeko Bizkaia" Nafarroa izendatzeko. Bizkaiko Golkoari zergatik
|
ez
ote diogu" Nafarroako Golkoa" deitzen. Ipar Euskal Herriari Biscaye française irizten zitzaiolako, ez Navarre française (Baxenabarreri izan ezik, jakina).
|
|
2009
|
|
|
(Zenbat aldiz
|
ez
ote diogu elkarri bihotza tirokatu?!)
|
|
2010
|
|
|
Eta zenbat gauza nozitu behar izan zuen politika kontuengatik. Zenbat boikot
|
ez
ote zioten egin. Ikastetxera etorri zitzaigunean bere famaren erpinean zegoen eta frontoiak betetzen zituen.
|
|
|
[304]
|
Ez
ote zioten euskaraz Arrano deituko, erdarazko maldito, diablo zentzuan, eta hartatik gero Aguila deitura. Edo bestela esan:
|
|
2019
|
|
|
Baina neketsua da aitari laguntzea. Lalek badu kezka, ez ote duen aitak bezala bukatuko, ez ote den orduz lehen zahartuko,
|
ez
ote dion emazteari hitz politik esango, nekatuegi dagoelako edo emazteak duen itxuragatik, egun osoan janaria prestatzen eman duelako. Ez da hori Lalek izan nahi lukeena.
|
|
|
Monitoreko kableak ez zituen askatu. Beldur zen hori eginda ere erizainari
|
ez
ote zioten abisatuko.
|
|
|
Hango zikin hori, apurka poloetarantz arrimatzen da: bada galdetzen duenik, ozonoari kalterik gehien
|
ez
ote dion horrek egiten?
|
|
2022
|
|
|
Tinnitus hutsa bien burmuinean: bata galdezka ea zergatik bera, eta bestea, zer
|
ez
ote dion ulertu parekoak. Ustez, aski garbi azaldu dizkio denak.
|
|
|
...orroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena,
|
ez
ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nola... Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu maitatua izan naizelako, barkatu hil dudalako, gezurrak esan ditudalako, jan ere dudalako, eta nire bezeroak eta nire psikoanalista bera ere nire isilaldiekin desafiatu baditzaket, gizonezkoekin ausarta eta lotsagabea ere izan baninteke, larba hutsa naiz emakumezkoen aurrean, horra zergatik ez dudan lagunik, alegia egiazkorik batere ez, horra zergatik nahiago dudan emakumezkoak tarte batera eduki, eta neure burua gizonezkoz inguratu eta lubakitu, bai, gorroto ditut emakumezkoak, eskura ditudan baliabideekin ditut gorroto, gogameneko bazter horretako indarrarekin, nire gorputz makurtuarekin eta barkamena eskatzen dien ahoarekin, gogamenean akabatu egiten ditut emakumeak.
|
|
|
Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu ...orroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena,
|
ez
ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nola...
|
|
|
..., barkamena eskatu gezurra esateagatik, lapurtzeagatik, hiltzeagatik, barkamena eskatu zeure baitan orban ezabaezin bat eramateagatik, sugearen hozkada, hobeko dut esan aitari ikaragarri gusta  tzen zitzaiola niri sugeez hitz egitea, eta Mariaz, Jainkoaren amaz, lur globo baten gainean jasoa, eskuin hanka suge beltz baten buruaren gainean jarria, baina zergatik dago oinutsik galdetu nion, sugeak
|
ez
ote dio hozka egingo, larruzko botak lituzke oinak babesteko, eta gauero errezatu egiten nuen eskuak aho aurrean jarririk, Jainko maitea lagundu niri zintzoa izaten, aitak maite nazala eta zintzoa izan nadila, zaindu nire familia eta besterik zer, oso urrun dago hori dena eta nolanahi ere ez dut gehiago inoiz errezatuko, barregura ematen dit pentsatzeak berak, Jainko maitea lagundu zintzoa izaten...
|
|
2023
|
|
|
Ulertzen diat hire amorrua. Zenbat aldiz
|
ez
ote zioat neure buruari galdetu nola ez nintzen kapaz izan ezta buruari buelta eman eta hiri begietara begiratzeko ere. Ahal zirenak eta ez zirenak egingo nitian hiregatik, baldin eta, neure buruak izango zian patuaz kezkatuago, beldurrak geldiarazi ez banindu.
|
|
|
Psikologo jauna, zenbat aldiz
|
ez
ote diot galdera bera egin neure buruari. Zenbat aldiz ez ote dut Parisko paradisua ahotan hartu, zakur ametsen atzetik Irungo muga bazter honetan ez atzera ez aurrera gelditu nintzenetik?
|
|
|
Eta euskaldunak sukaldean ezkutatuta egonagatik ere, gure ama saiatzen zuan kanpoan euskara erabiltzen, ahal zenean. Zenbat irri
|
ez
ote zioten egin horregatik kaleko emakumeek, are euskaldunek ere?, zenbait irain ez ote zuen aditu behar izan. Ederki oroitzen zuan zer nolako umiliazioak jasan behar izan zituen" ezertarako balio ez zuen abarkadunen hizkuntza" hartan hitz egitera ausartzeagatik.
|
|
|
Fits solasak lasto izpia, eta, metafora gisa, gauza arrunt txikia edo hutsala erran nahi du. Aro bidaiariak pentsatzen du
|
ez
ote dioten adierazi nola deritzon elur maluta txikiari, aintzat hartuta pikorraren eta fitsaren txikitasuna. Horrezaz gain, aro bidaiariak jakin nahi du basoaldean izaten den elurrolde edo elur jausirik.
|