|
2003
|
|
|
herritar asko erdaldunak dira, beste zenbait euskaldunak, batzuk euskaldun eta erdaldun. Inork inorena
|
ez
jateko, zentzuzkoa dirudi nork bere etxea gobernatzeak. " Euskal Herriaren Unibertsitateak euskaraz behar du jardun nahitaez", zioen jada UEUk 1975eko Batzar Nagusian:
|
|
2006
|
|
|
Gose denean, amaren titiari heltzeko moduan. Marmarka esango dio aitak amari aitzakia ona asmatu duela babarrunik
|
ez
jateko. Titia ematea edozertarako aitzakia balitz bezala.
|
|
2008
|
|
|
Gosea, goseteko gosea,
|
ez
jateko gogo hutsa baizik eta jatekorik ezak dakarrena, ez omen da sabelean sentitzen: eztarrian sentitzen omen da!
|
|
|
miseria ikusi omen du, edo hobeki esanda eta idatzita, mixeria. " Umeak hanka hutsik, eta haragirik
|
ez
jateko", adibidez. Gure asetasun honekin nazkatutako guztiek noizbait amestu duten mixeria, hain zuzen ere.
|
|
2009
|
|
|
Hura ikusitakoan mutututa geratu zinen. Mahaian bazkaltzeko eseri ginenean, esan zenidan aurrerantzean haragirik eta arrainik
|
ez
jatea erabaki zenuela. Nik izan nuen erromeria zure jatekoekin sasoi hartan.
|
|
|
Zenbaitentzat belar motzekoa dela modernitate kapitalista hiper aurreratuaren larra. Eta, gehienetan,
|
ez
jatekorik ez dutelako, hemen ez baita jendea gosez hiltzen. Baina, barruak ez dira ogiz bakarrik betetzen eta, minimo materialak erdi beteta izanik ere, bestelakoak faltan:
|
|
|
Han goiko iparraldeko lurraldeetan, maitagarriak haserretzen omen direlako. Masusta ardotarako baino ez omen zituzten erabiltzen,
|
ez
jateko, Britainia alde haietan. Mallorka aldetik, ordea, beste arrazoi mitikoa botatzen dizute:
|
|
2011
|
|
|
Eta agindu zion: . Baratzeko zuhaitz guztietatik jan dezakezu; baina
|
ez
jan dena ezagutzeko ahalmena ematen duen zuhaitzetik; hartatik jaten baduzu, hil egingo zara?.
|
|
|
Baratze erdian dagoen zuhaitzaz bakarrik esan digu Jainkoak: ?
|
Ez
jan horretatik, ezta ukitu ere, hil nahi ez baduzue?.
|
|
|
Gogoratzen ez dugun egun bakoitzaren kontzientzia
|
ezagatik
jaten gaituzte urteek.
|
|
|
Ez zen aztarnarik aurkitu; gizonak bakar bakarrik zeuden lurralde zabal, goibel eta mortu hartan. Ez zeukaten ezer, ez berotzeko eta
|
ez
jateko, eta Sert zauriturik zegoen. Euren zoritxarreko bidelagun guztiak erreta hil ziren.
|
|
|
Zazpi egun horien buruan, txerrien gorputzak deabruz puztu ziren eta amorraturik jendeari eraso egiten zioten, hozka eta haginka eginez. Gizakiak hil ez
|
ezik
jan ere egiten zituzten horrela, eta gizakirik aurkitu ezean, topatzen zuten edozein animaliari egiten zioten eraso.
|
|
|
Bokadilua beti. Nahiz eta
|
ez
jan, beti eraunten genun. Suerto zait niri ahuleri bat, ezin pausurik eman.
|
|
|
Orduan esan nion zazpietan aterako ginela eta baserriraino turistak bagina bezala joan gintezkeela, ez baikeneraman legez kanpoko ezer. Neska ados zegoen eta Lezori gogorarazi nion oraindik ez nuela
|
ez
jan ez lorik egin. Beraz, hotelera itzuli ginen, jatekoa atera, ohea utzi eta esnatuko zidala esan zidan.
|
|
2012
|
|
|
Etxeko txakurra etorri zitzaion burura, Katxin; hura ere argala zen, baina
|
ez
jaten ez zuelako, berez halako gorpuzkera zeukalako baizik. Une hartan, ongi bidean, etxe inguruetatik ibiliko zen Katxin, bere lan eta olgetetan.
|
|
2018
|
|
|
Austerlitz zubiko barrikada batean gaua eman ondoren, soldaduen eraso gogor bati aurre egiten ari zitzaizkion lehen argiekin. Egun osoa zeramaten
|
ez
jan eta ez lo, tiro eta tiro, nahiz eta gero eta gutxiago ziren defendatzaileak, izan ere munizio eta elikagaien bila joan behar zutelakoan, asko ez ziren borrokatzera itzultzen. Desertore batzuek anbulantzia bateko zaurituak kale gorrian utzi omen zituzten, gurdi hartan azkarrago alde egin ahal izateko.
|
|
|
Emaguk bakea! Eros
|
ezak
jateko zerbait.
|
|
2019
|
|
|
–Egun batean
|
ez
jateak ez dizu kalterik egingo. Honek gu baino premia handiagoa du.
|
|
|
Atsoak, goiz aldera, gopor batean ura eraman zion, ura, besterik deus ez:
|
ez
jatekorik, ez ogirik.
|
|
2020
|
|
|
Eta begien hondora begiratu nion orduan eta zakur zaharra ez baizik eta hartza zela ohartu nintzen. Haren gurasoek zaldiak hazten zituzten, eta ardiak eta gaztak egiten zituzten, eta tratura jaisten ziren herrira, ama hil eta aita, jaki lehorrak eta konfitatuak baizik
|
ez
jateko, etxean betikoz gelditu aurretik. Bitxiak zituen gurasoak.
|
|
2022
|
|
|
Erdizka argiztatutako jangelako leihoetan barrena saiatu ginen haurra topatzen, baina ttikia zen, eta argiztapen kaxkarrak ere ez zuen uzten haren mugimenduak ikusten. Zazharskaiak pazientzia handiz azaldua zion nolakoa izango zen jangela, non zegoen sukaldea eta non labea, saskitxoa gorde behar zuen labea, itzalita egongo zena?, bestela faxistek beretzat hartuko baitzuten, edo polizei ek lapurtu, eta sukaldariaren bilobatxo jaioberria ez arropatxo, ez peluxe eta
|
ez
janari geratuko baitzen. Atea ireki eta neskatila kanpoko hotzera esku hutsik ateratzen ikusi genuenean, eskutik heldu genion Zazharskaiak, kideak eta hirurok elkarri.
|
|
|
Apaizarengana joan eta banakuntza lortu zuen Mooney andreak, eta haurren zaintza. Ez zion senarrari ez dirurik
|
ez
janik ez gelarik eman; eta, hala, aguazil laguntzaile sartu behar izan zuen gizonak. Gizontxo mozkorti arlote bizkar makur bat zen Mooney jauna, aurpegia zuri, bibotea zuri eta bekainak ere zuri, begi txiki kizkur zain gorritu haien gainean.
|
|
|
...en segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi,
|
ez
jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa ... Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu maitatua izan naizelako, barkatu hil dudalako, gezurrak esan ditudalako, jan ere dudalako, eta nire bezeroak eta nire psikoanalista bera ere nire isilaldiekin desafiatu baditzaket, gizonezkoekin ausarta eta lotsagabea ere izan baninteke, larba hutsa naiz emakumezkoen aurrean, horra zergatik ez dudan lagunik, alegia egiazkorik batere ez, horra zergatik nahiago dudan emakumezkoak tarte batera eduki, eta neure burua gizonezkoz inguratu eta lubakitu, bai, gorroto ditut emakumezkoak, eskura ditudan baliabideekin ditut gorroto, gogameneko bazter horretako indarrarekin, nire gorputz makurtuarekin eta barkamena eskatzen dien ahoarekin, gogamenean akabatu egiten ditut emakumeak.
|
|
|
Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu ...en segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi,
|
ez
jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa ...
|
|
|
–Zopa hartzen hasi baino lehen ez edan... Nire txikitxo, zure aiztoa...
|
Ez
jan hainbeste ogi, Bernard.
|
|
|
Zorionez, poltsan baneukan laranja lore flasko bat. Arren,
|
ez
jan azkazalak, Hubert, nire onetik ateratzen nauzu. Ea, bada, jar zaitez besaulki horretan eta egizu lo.
|
|
2023
|
|
|
Euskaldune zintzoa ta langilea den, aren itze itz, ta orreati emandako itze noiznai jaten duten itzontzi o, in alde, n estimatue nonai. Izan, e, o, ik ez dittizten inon nai, beti bizimodu ondradutik iesi, nola deabrue ur bedeinkatu, n ontzitik,
|
ez
jan ta ez lan, beti jai alai, bo, xentimo, ngatik ama re salduko lukete, kolpe zorri, ik jo, be bizitzeko. Ta o, i dana jakina, tik, i, e ondo, a arrimatzen utzi dion kasta or, tako morroi orri?
|