|
2009
|
|
|
–(?) Eta orduan, kanpora atera nintzen. Nerabea nintzen, eta nerabetasunaren haziak noizbait lehertu
|
behar zuen
nire haragian: orduantxe izan zen, Blancak, neska jator pinpirina da?
|
|
|
"(...) Eta orduan, kanpora atera nintzen. Nerabea nintzen, eta nerabetasunaren haziak noizbait lehertu
|
behar zuen
nire haragian: orduantxe izan zen, Blancak ‘neska jator pinpirina da’ esan zuenean doi; aski izan baitziren lau hitz haiek, nigan –haragiaren loregabetasunetik loretasunerainoko tartean– halako hotzikara bortitz bat eragiteko, hanketako giharrak segundo batez paralizatu zizkidana, harik eta neure burua, jakin ez nola, kanporako bidean ikusi nuen arte, halabeharraren eskuari-edo helduta, Helenarekin topatzeko; edo agerpen batez mintzatu behar ote dut, zeren neska ikusi nuèn mementoan halaxe iruditu baitzitzaidan?; lorategiko mahaia garbitzen ari zen, trapu bat eskuan, grazia handiarekin, arin bezain kementsu, kementsu bezain arin; neska saiheska zegoen, eta hasieran ez zen konturatu; eta ni hari begira, Helena, bi edo hiru segundoren buruan, konturatu zen arte, baita nigana jiratu ere jarraian.
|
|
2010
|
|
|
Eta orduan, kanpora atera nintzen; nerabea nintzen, eta bizinahiaren haziak, tuberkulosiaren negu gorriak zafratua izan ondoren, udaberriaren irrikan behar nituen bihotz-buruak eta gorputz-arimen osagai guztiak, berezko erreakzio batean? noizbait lehertu
|
behar zuen
nire haragian: orduantxe izan zen, Blancak, neska jator pinpirina da?
|
|
|
Eta orduan, kanpora atera nintzen; nerabea nintzen, eta bizinahiaren haziak —tuberkulosiaren negu gorriak zafratua izan ondoren, udaberriaren irrikan behar nituen bihotz-buruak eta gorputz-arimen osagai guztiak, berezko erreakzio batean— noizbait lehertu
|
behar zuen
nire haragian: orduantxe izan zen, Blancak" neska jator pinpirina da" esan zuenean doi; nerabea nintzen, bai, baita bécquerzalea ere —zer zuen nire bécquerzaletasunak, hala ere, ezohikotik, Rimbaudek bere obra hamasei urterako idatzia bazuen? —, sentibera zer esanik ez... aski izan baitziren bost hitz haiek —flor que toco se deshoja— nigan halako hotzikara bortitz bat eragiteko, hanketako giharrak segundo batez elbarritu zizkidana, harik eta neure burua, jakin ez nola, kanporako bidean ikusi nuen arte, halabeharraren eskuari-edo helduta, Helenarekin topatzeko, haragiaren loregabetasunetik loretasunerainoko tartean; edo agerpen batez mintzatu behar ote dut, zeren, neska ikusi nuèn mementoan halaxe iruditu baitzitzaidan?; lorategiko mahaia garbitzen ari zen, trapu bat eskuan, grazia handiarekin, arin bezain kementsu; neska saiheska zegoen, eta hasieran ez zen konturatu; eta ni hari begira, Helena, bi edo hiru segundoren buruan, konturatu zen arte, baita nigana jiratu ere jarraian; neskame jantzita zihoan eta printzesa bat iruditu zitzaidan!;" Zu..." esan nion, eta burua zuri gelditu zitzaidan, hain nengoen nora ezean, bihotza bularretik ihesi, txori galdu bat iduri, harik eta buruz ikasitako poemaren azken bi lerroak gogora etorri eta lerro haietan iparra aurkitu nuen arte:
|