|
2003
|
|
|
|
Bainan
hau etzan Madriden jazotzen zana. Han adina etzan ezer, gaur Euskal Herrian ere eztan bezela.
|
|
2010
|
|
|
hizkuntza erroldek hamaika aplikazio dituzte, baina haien azken helburua hizkuntza gutxitua garatzeko neurririk egokienak planifikatzeko tresna baliagarria izatea da. Modu berean, sen onak esaten digu ezin dela hizkuntza politika bera aplikatu gehiengoa elebiduna den eremu batean eta berreskurapen prozesua hasiberria den beste batean.
|
baina
honetan datza gure arazo handia: normalizazioa ez dela asmo handikoa, estatuaren menpeko egiturei dagokienez. hain zuzen ere, datorren urtean egin behar da europako kontseiluaren menpeko adituen batzordearen hurrengo txostena. azken txostenean, 2008koan, ez zen oso toki onean uzten espainiako estatuak euskararen normalizazioprozesuan zuen jarrera. izan ere, txostenak zituen gaikako zazpi ataletatik soilik irakaskuntzari zegokionean egiten ziren nagusiki iruzkin positiboak, batez ere lehen eta bigarren hezkuntzari zegokienez; hau da, neurri handi batean autonomia erkidegoko gobernuaren menpe dagoen arloan. egiaztapen triste hori alde batera utzita, txostenean bertan ere estatuko hizkuntza lege bat onartzearen alde egiten zen, europako beste hainbat estatuk onartu duten bezala, bertan hitz egiten diren hizkuntza guztien berariazko aitortza xehatua egiteko eta erabiltzaileek dituzten
|
|
2016
|
|
|
4 Euskal ipuingintzaren laugarren, eta azkeneko? kontsideraziorako Rodrigo Fresán idazle argentinarraren ideia bat euskal kasura egokitzen saiatu nintzen bere garaian, guztiz garatuta Inon ez, inoiz ez nire liburuaren azkeneko atalean aurki dezakezuena (Elkar, 2014) eta, ondorioz, ez dudana hemen erreproduzituko,
|
baina
honetan datzana, funtsean: gurea, Argentinaren antzera, Nobelaren Nazio bat baino gehiago, Ipuinaren Herrialde bat izango litzatekeela literarioki, ipuinen, hots, ipuin bildumen?
|
|
2021
|
|
|
Hori da Sergyk erabiltzen duen topikoa nire jarrera zatarraren kontura astintzeko, eta gutxi balitz bezala ere bere gurasoekikoa behin berriro kontatzen dit sermoi modura, nola bere Uraletako herrixka ziztrin eta zikinetik irten eta gero bere buruari sekula ez itzultzeko zin egin zion, nola bere aitak hitza ukatu egin zion pianoa ikasteko beka bat eskuratu berria zuela aitortu orduko, umetatik berarentzat gogoan zuen ingeneritzarakoa onartu beharrean, zer nolako disgustua hartu zuen bere amak etxea utzi eta urtetan ez itzuli eta gero, sikiera eguberrietan, bai astapotroa. Baina, eta
|
baina
honetan datza mezua, bere ama gaixotu eta gure aitak itzultzeko hilabetetan arrenka egin arren, bere ama hilzorian egon arte ez zen bere herri gorrotatuan agertu. Trenetik jaitsi, etxe zahar eta zabarrez eta lantegi hondatuez osaturiko ikuspegia aurrean izan bezain laster, abandonaturiko lantegietako tximinietatik irteten zen ezerezaren eraginez grisetik beltzera aldaturiko eta hormen itzalpean gaztetan pasaturiko ordu luze, asper eta etsigarriak gogoratzerakoan, putzu beltzez zulaturiko galtzadan barna zihoala, bere gurasoen etxe txikerrera ailegatuta, bere herri zikin eta ziztrinarekiko arrangura berpiztu zitzaion, une batez ezustean ospa egitekotan egon zen, hori ez zen bere etxea, bere etxea Vienako Mariahilferstrassen zegoen, ez zen bere herria, ez zen aberria, mundu zabalean zehar auditorio on bat zuen edozein herri baino.
|