|
2017
|
|
|
Eraikinez beteriko leku batera heldu ginen. Hori izango zen herria seguruenik, horri buruz entzunda nuen,
|
baina
ez nuen inoiz ikusi, bizi osoan ez nintzelako menditik mugitu. Herria, gizakiak bizi zireneko, eraikinez beteriko lekua omen zen eta hala zirudien, jende mordoa baitzegoen leku guztietatik eta eraikin piloa ere bai.
|
|
|
Toki hartan ezin nuen egunero kontu guzti harekin jarraitzeko indarrak ematen zizkidan eguzki izpi haiek ikusi, ezin nituen askatasunaren kantuak entzun, txorien kantuak. Bizitzeko gogoak joan egin zitzaizkidan eta erokeri bat egiteko zorian egon nintzen,
|
baina
ez nuen ezer egin udan pasatutako momentuetan pentsatzen nuelako, maite nituen pertsona guztietan pentsatzen nuelako, eta azken finean gauza on guzti haiek berriro bizi nahi nituelako eta konturatzen nintzelako bizitza maite nuela. Aste oso bat egon nintzen bahituta, poliziek ez nindutelako aurkitzen eta bahituta egon nintzen denbora labur hartan, nahiz eta niri urteak iruditu, bizitzaren zentzuaz pentsatzen jardun nuen.
|
|
|
Eskuetan hartu eta bularrean barrena sartu nuen. Odola sentitu nuen eztarrian gora,
|
baina
ez nuen minik. Bularra gogortzenago zihoan eta isiltasuna handitzenago.
|
|
|
Gazteegia zinen betiko joateko. Hilerrira arte lagundu nizun loreak eskuan,
|
baina
ez nuen oso ondo ulertu hurrengo igandean zergatik ez zinen Lehenengo Jaunartzea egitera etorri. Zure argazkia ipini zuten aldarean presente egon zintezen, baina argazkia han egoteak, zure ordez argazki sinple hori han egoteak, nabarmendu egin zuen utzi zenigun hutsunea.
|
|
|
Gauza txikia zen, segundo batekoa, eta hori ez ikusteko aukera itzelak ziren, kartetara adi nengoelako, besteak beste.
|
Baina
ez nuen aukera hori galdu eta iruditu zitzaidan tximista bezain azkar, airea lainoz garbitu egin zela. Itzala desagertu zitzaidan burmuinetik eta hiru gizonak ezagutu nituen zalantzarik gabe.
|
|
2018
|
|
|
Gaitzez zegoela entzun nuen,
|
baina
ez nuen nik errurik.
|
|
2020
|
|
|
Erruduna ni naiz!
|
Baina
ez nuen sekula horretarako asmorik izan (nire mehatxu direlako horiek gezur galantak dira), mailua altxa nuen arte... Orduan bihotza izoztu egin zitzaidan... sentimendu on guztiek niregandik alde egin zuten, eta hiltzeko asmoz jo nuen.
|
|
|
Aspaldi bateko bilera gehienetan, sutsu defendatu nuen Pragako proiektua beste batzuen aldean, ekonomikoki bideragarriena zelako, buruhauste gutxirekin gauza zitekeelako eta, egun, egin samartuta zegoen. Ondotxo nekien lankideren batek pare bat urteko egonaldia edo akaso luzeagoa egin zuela bertan enpresa berria martxan jarri arte,
|
baina
ez nuen inolaz ere pentsatzen aukeratua ni izan nintekeenik. Ez nengoen, ordea, mementorik egokienean, ahulduta eta indarge sentitzen nintzen, ezgauza, nahiz eta estimatu nuen enpresak nigan jarritako konfiantza.
|
|
|
|
Baina
ez nuen inolako eskaintzarik jaso eta, badaezpada ere, gehiago zehaztu nuen: SE VENDE ESTA CASA.
|
|
2021
|
|
|
Ez dut Bilbon sekula jo izan, nire bidea, Euskal Herritik Vienako Musikaschulera, eta handik Londreseko orkestraraino delako saria irabazi arte, oso bestelakoa izan da, ni egunero Luzarotik Donostiaraino kostaldeko trenaz joaten nintzen Salaberriren iloba baten piano eskolak jasotzera.
|
Baina
ez nuen eskoletatik at Donostian ere denborarik egiten, eskolak bukatu eta geltokirantz zuzen zuzen, beti arineketan doi doi garaiz iristeko, joaten nintzen, Luzaron, edo zehatzago izateko, nire etxeko pianoaren aurrean, hainbat arinen bueltatzeko asmoz eta betiere egun hartan ikasitako apurrari etekinik ateratzearren. Areago, Donostiaz ezer galdetuko baldin balidate ziur nago luzaro pentsatu beharrean nengokeela, hiria bera behar beste ezagutzen ez dudala aitortu aurretik.
|
|
|
Trapua hartu, eta garbitzen hasi zen. Nik pixagurea nuen,
|
baina
ez nuen komunik ikusi eta pixari eutsi nion. Gauzak uzteko lekurik ez genuen topatu, eta kaxak ireki eta bertan utzi genituen.
|