|
2004
|
|
|
|
Baina
ez nuen nolanahiko behia izan nahi, ezta La Vache eta bion laguntasuna sendatu arteko denbora alferrik galdu ere. Halatan, Balantzategiko arazoetan pentsatzen egoten nintzen basoan bakar bakarrik pasatzen nituen orduetan.
|
|
|
Desertuan aurrera, gero eta bakartiago, gero eta aspertuago, lehenengo erorialdiak nozitu nituen, eta sufrimendu handia eragiten zidaten indarrak egin behar izaten nituen Balantzategiko ukuiluaren epelera ez itzultzeko; ukuiluaren epelera eta ukuiluaren musikara, zeren nenbilen bezala, behi makalengandik bereizita eta beste, galdu egiten bainuen Genovevaren diskoak entzuteko txanda.
|
Baina
ez nuen nolanahiko behia izan nahi, eta itzuli ordez, denbora pasatzeko modu berriak asmatzeari ekin nion. Eta baita asmatu ere, nik hosto jostaketa deitzen nuena tartean.
|
|
2010
|
|
|
Ez nuen erabakia gauzatzeko aukerarik izan. Hiru egun geroago, trenean gindoazela, polizia batek pistola batekin apuntatu zigun Trikuri eta bioi, eta nik kolpe bat eman nion eskumuturrean arma kentzeko, erreflexu hutsez, nire giharrek artean ez zekitelako, edo onartu ez zutelako, buruak pentsatu eta erabakitakoa;
|
baina
ez nuen, zorionez, poliziaren ekintza zapuztu. Eta izan nuen, geroago, zalantzarik, batez ere Trikuren garrasiak entzuten nituenean tortura geletan, eta Altzurukuko muinoan hartutako erabakia barregarria eta higuingarria begitandu zitzaidanean.
|
|
2013
|
|
|
Sartu nintzen etxean,
|
baina
ez nuen inor aurkitu, ez gurasorik ez anaiarik, eta frontoira joan nintzen, pilotan ari ziren mutil batzuen partidua ikustera. Ilundu arte gelditu nintzen han.
|
|
|
Poema bati zentzua eman ziezaiokeen deskubrimendu txiki bat iruditu zitzaidan,
|
baina
ez nuen poema osatu, eta apuntea jasotzen zuen orrialdea ahaztua gelditu zen. Hamabost urte geroago, Timothy Smith sarjentuaren hiletara nindoala, elurretan zebiltzan umeek zikoinarena bezalako inpresioa egin zidaten, eta nire burua, konexioa egindako zain mehea, poema bila hasi zen berriro.
|
|
|
Beste zeinahi egun hobeto zetorkidan, familia zela eta,
|
baina
ez nuen zalantzaka hasi nahi izan eta baiezkoa eman nion ostera.
|
|
|
Errespetua gizon honi!"... Hura zen erantzun zuzena, nire anaia zaharrenak hitzetik hortzera eman izango zukeena,
|
baina
ez nuen erreflexurik izan eta isilik geratu nintzen. Hala ere, erizaina ohartu egin zen nire haserreaz, eta gorritu egin zen.
|
|
|
Lehenbailehen etxera joan dinat esan nion neure buruari, inork ez nazan hain zikin eta hain kirats eta usain txarreko ikus.
|
Baina
ez nuen inolako aztarnarik edo usain arrastorik utzi nahi, badaezpada ere, eta baldin eta biharamunean ehiztariak zakurrekin saiatuz gero edo; horregatik, Kokoibaira jaitsi nintzen, uretan sartu eta errekaz erreka etorri etxeraino, bidenabar errekako uraz ahal adina garbituz.
|
|
2020
|
|
|
Txirritari bertsotan erantzutea otu zitzaidan,
|
baina
ez nuen nire baitan errimarik aurkitu, eta azkenean hitz lauz azaldu nuen nire ustea:
|
|
|
Gidariak, hurrengo goizean deklaratu zuenez, ateko beira jaitsarazi eta ea zerbait gertatua zitzaion galdetu zion motoa zeraman gizonari. " Atzerako ispilu bat hautsita zuela ohartu nintzen,
|
baina
ez nuen tarterik izan karretera gaineko markarik edo odol arrastorik sumatzeko." Ustezko motozaleak bere bideari jarraitu eta ezetz, lasai segi zezala, burua biratu gabe. Hantxe, txopoen artean, ahalik eta ezkutatuen utzi zuen motoa.
|
|
2023
|
|
|
Hala, bidea zabalduko nion irakurri nahi nuen lehenengo poemari.
|
Baina
ez nuen aurrera jo. Ez nengoen kafetegi batean edo zerbait ospatzen, kartzela batean baizik, 52 laukian, hau da, 58 laukitik, heriotzarenetik, urrats gutxira; halaxe Mauzacen, halaxe Neuvic sur l’Islen ere.
|