|
2004
|
|
|
Gizakia ez da, beraz, bere balioen jabe.
|
Baina
Nietzscheren kritika zorrotzago eta sakonago da oraindik. Ez da aski gizakiaren konformismoa eta gogo alferkeria (alferkeria intelektual eta existentziala) salatzea eta agerian jartzea, balio ororen giza jatorria ikusi eta aitortu behar da, irudikeriei aurre eginez.
|
|
2009
|
|
|
Ezagutzaren agerpenari eta haren izaerari dagokienez, 1873ko data duen
|
baina
Nietzsche hil ondoren argitaratu zen testua hartu du abiagune. Honela dio:
|
|
|
|
Baina
Nietzscherekiko horrek, ezaugarri orokorretan begiratua, ezkutatu egiten ditu Foucault eta Nietzscheren arteko desberdintasunak.
|
|
|
Hori" gainditzea", Schopenhauerrek arrazoimena lan horretarako ezabatuz lortuko du.
|
Baina
Nietzschek ere berdin egingo du. Eta Heideggerrek izateaz hitz egiteko objektuak ezin direla gauza bihurtu (edo kosifikatu) esango digu, horrela, arrazoimena kanpoan utziz berriz ere.
|
|
|
Batek daki zenbat irakurketa desberdin egin diren, zenbat harroputz postmoderno sortu den bera behar bezala ez irakurtzeagatik eta zenbat sortuko diren ere auskalo.
|
Baina
Nietzscheren" irakurketa on" batek jarraitzaile sutsu asko izatetik libratuko luke! Nietzscheren idatziak ez baitira gainbegiratuz irakurtzekoak; aitzitik, patxadaz irakurriz, irakurle atentuak mila tolesdura aurkituko ditu, eta ez zaio hain erraza izango interpretazio osotu bat ematea.
|
|
|
Azken horrek ez du ordea aztarna arrazistarik.
|
Baina
Nietzsche arrazista da, ez ordea juduekin. Alemanekin segur aski...
|
|
|
Hori guztia jakinda, erraz ondoriozta dezakegu Schopenhauerrentzat eternitatearen ideia tormentu ikaragarria dela.
|
Baina
Nietzscherengan, eternitatearen ideia izango da bizitzaren helburu ezaren pesimismotik salbatzen duena eta bizitzaren garaipenaren pentsamendura eramango diona. Horra hor bien arteko diferentzia garrantzitsua.
|
|
|
Hau da: A da A.
|
Baina
Nietzschek kontzeptua nola sortzen den gogorarazten digu:
|
|
|
Intuizioez ala kontzeptuez operatzen badu ere, gizakia, beti artista.
|
Baina
Nietzschek egiaren gainetik jakinduria ironiko tragikoa jarri dizu, bizitza kalumniatzaile eta razionalizatzaileengandik defendatzen duen instintu artistikoa: jakinduria dionisiarra.
|
|
2011
|
|
|
Bide oro beti da berbide, bost axola beste batek aurretik egina duen ala ez, Wittgenstein, bide ingeniari, pentsamenduaren topografo, eromenari lubakiak eginez hitzaren eromenari, hitzaren ez hitzaren lubakitik tiroka bide oro beti da berbide, eta lehen abiapuntuan ez dago pentsamendurik, amildegi beldurgarria baizik, eta, beraz, orduan, bide oro ez da berbide baizik eta ez bidearen berbide edo jainkoaren hedapena, Hegel: historia, lukainka lez, zatiz zati luzatua, eta norbait atzetik lukainkari hozkaka zatiak kenduz, jainkoa bera agian, naturaz bestetua espiritu absolutua, lukainka berriro espiritu absolutura [itzul dadin ez jatorrira, baizik eta hango hartara, non jaiotzen baita iturri oro, bera iturri izan gabe,
|
baina
Nietzschek jatorrian jatorriaren jatorria nahi du, [ez iturririk eza, jatorrira itzuli beharra, Sokrates bide nahaslearen [aurrekoetara gizakion diskurtsoa fartsa handi bat da azpiko argitasun erabatekoa estaltzen duena; argi iturririk gabeko argitasuna edo jainkoaren argitasuna biak bat bera dira niretzat, baina ez Hegelentzat, [ez Nietzscherentzat, elkarren kontrako bidetik biak ala biak fenome...
|
|
|
H. d., Nietzschek ere Sokrates/ Platonengandik gaurdainoko tradizio filosofiko guztia ilusio/ gezur baten historia bezala desmozorrotu du.
|
Baina
Nietzscheren metafisikaren kritikan irakurleak ongi bereizten ditu, ezagutzaren kritika, kontzientziaren kritika, kristautasunaren kritika, moralaren kritika, demokraziaren kritika, etab. Heideggerrek dena izatearen ahazturaren kritika unibertsalean urtu du, eta, gero, izatea ezer ez bada, kritika itxuraz guztiz sakon haietatik guztietatik ez dakizu konkretuki ezeren kritikarik geratzen den, ala&... Eta guri kezka gelditzen zaigu:
|