|
2005
|
|
|
Minutuak amaitu zirenean, Julio zutik jarri zen, poliki, eta nire mahairantz abiatu zen.
|
Banekien
zer zetorkidan, nire lagunek bezalaxe; hala, bada, besoak mahai gainean bilduta, burua haien artean sartu nuen belarrietaraino, babesteko. Julioren esku batek ileetatik heldu zidan, burua zakar jasoarazi, eta bestearekin masailekoa eman zidan, eta bueltakoan errebeskada beste masailean.
|
|
|
–Zure adinerako, ez daude batere gaizki, baina ez
|
dakit
zertara datorren...
|
|
2006
|
|
|
Artilearen lakartasuna eta animaliari zerion berotasuna sentitu nituen. Animalia otzan eta geldi geldi zegoen, ez zuen ezer egiten, ematen zuen
|
bazekiela
zer zetorkion eta onartzen zuela. Labankada emateko puntu egokia bilatzen hasi nintzaion altzairuaren puntaz.
|
|
2007
|
|
|
Halere, eskutitzetan bildua zuen Jesusek lagunaren aldaketaren nondik norakoa. Gurasoek ere
|
bazekiten
zertara zetorren alaba, norengana arrimatzera, alegia, eta ez zuten oso abegi onez hartu. Alabaren itzulerak enbarazu handia ekarri zien, bai, beren inguruko guztiek alkate berria begitan hartua zutelako.
|
|
2008
|
|
|
S.I. k ez
|
daki
zertara datorren horretaz hitz egin nahi izatea. Ez dago esateko askorik.
|
|
|
Marmar batean ari da, baina berea ez da jardun erretxin ozena, ia ahapekakoa baizik. Aldian aldian semea aipatzen du, zer da ba prakanasaia, ezin dinat asmatu zer ikusi zinan, ez bada..., baina esaldia bukatu gabe uzten du, airean zintzilik, ateak zabalduta edozein aukerari, eta handik pixka batera errematea ematen dio bere destainari, Tomasek ez beste guztiok
|
zekinagu
zertara etorri hintzen hona, baina bere kolkoak bakarrik entzuteko moduan esan ditu azken hitzok.
|
|
2009
|
|
|
–Ez da esaldi txarra, baina zuri asko falta zaizu pentsatzen ikasteko, bota zion Brunok, irribarretsu eta adar jotzaile?. Gainera, ez
|
dakit
zertara datorren aurpegi luze hori. Azken batean, kolesterola baino ez zaizu igo.
|
|
|
Eskuineko eskuarekin hartu zuen erretratua. Batek
|
daki
zer etorri zitzaion burura; beharbada antz handia zeneukala erretratuko andrearekin, guztiek esaten baitute elkarren antz handia daukagula guk biok. Zure bizilekutik ibiltzeko moduagatik edo, iruditu zitzaidan eguneroko lana zela hura kale garbitzaile harentzat, eta, beste alde batetik, bere portaerarengatik edo atera nuen ezagutzen zenutela elkar.
|
|
2011
|
|
|
Bururatzen zitzaion guztiaren kontra hasi zen. Ez
|
zekiela
zer etorriko zen, baina berari berdin zitzaiola, ez zuela ezagutuko:
|
|
|
Nirekin errukituta balego bezala: gizajoa, ez
|
dakik
zer etorri zaian gainera!
|
|
|
Baina, pentsatzen jarrita, ez nintzen handik alde egin izanagatik batere damu. Kapitaina hil nuenean, ez
|
nekien
zer etor zekidakeen eta, badaezpada ere, hobe nuen haiengandik urrun egon. Orain, behinik behin, bizirik nengoen.
|
|
|
Landetako oporralditik bueltatzerakoan moduan, indarberrituta sentitzen naiz. Badakit
|
jakin
zer etorriko den gero: udagoiena, txoriak Bilbo gainetik samaldaka Hegoalderantz pasatzen, apurka apurka horitzen hasiko diren baso mendiak, hostoen beheraldi motela, eta lana berriro, eta presak, eta ardurak, baina, Aste Santutik bueltan bezala, uztail honetan bertan ibili naizen moduan, bizkor baina ez presaka ibiltzeko deliberoa hartua dut; 2004 hasierako new year, s resolution berbera da, azken batean, baina desberdina da.
|
|
2012
|
|
|
Urduri nago
|
badakidalako
zer datorren:
|
|
2020
|
|
|
Haren gogoa ez dago han. Baina, beharbada, kezkatu luke,
|
badaki-eta
zer datorkion. Badaki, segurtasun guztiarekin, Dariok hantxe bertan bortxatuko duela.
|
|
2021
|
|
|
Bi emakumeen eta eriaren begiradetan galdera keinu bat baino areago ezin ulertuzko zerbaiten seinalea ageri zen; iparra galduta zeuden, ez
|
zekiten
zertara zetorren hura guztia. Hipnotizatuta geratu zirela ematen zuen, izu laborriaren mende.
|
|
|
–Bikia dut, zer uste duzu, hemen hiltzen utziko dudala? Donostian mugikorrera hots egin zidanean,
|
banekien
zertara zetorren, eta neure burua entregatu nuen. Tasiok behar baino puskaz gehiago ordaindu du, egin ez zuen zerbaitengatik.
|
|
|
–Hortaz,
|
badakizu
zer datorkigun. La Hoya herrixka zeltiberoa, K.a. 1200 urtea.
|
|
|
Okupa bat da, eta ez dago besterik. Bale, ez
|
dakit
zertara etorri zen liburutegira. Akaso liburu pare bat lapurtzera etorriko zen besterik gabe eta dokumentua kasualitatez hantxe agertu begien aurrean; beharbada ez du berarekin zerikusirik.
|
|
2022
|
|
|
Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez
|
nekien
zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite di... Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu maitatua izan naizelako, barkatu hil dudalako, gezurrak esan ditudalako, jan ere dudalako, eta nire bezeroak eta nire psikoanalista bera ere nire isilaldiekin desafiatu baditzaket, gizonezkoekin ausarta eta lotsagabea ere izan baninteke, larba hutsa naiz emakumezkoen aurrean, horra zergatik ez dudan lagunik, alegia egiazkorik batere ez, horra zergatik nahiago dudan emakumezkoak tarte batera eduki, eta neure burua gizonezkoz inguratu eta lubakitu, bai, gorroto ditut emakumezkoak, eskura ditudan baliabideekin ditut gorroto, gogameneko bazter horretako indarrarekin, nire gorputz makurtuarekin eta barkamena eskatzen dien ahoarekin, gogamenean akabatu egiten ditut emakumeak.
|
|
|
Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez nekien zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite ditugunak mila aldiz asasinatzea eta familiaren samintasuna antzeztuz suizidatzea, baina zergatik egin ote du bere buruaz beste, ez ote dugu egin ahal izan dugun dena, ez ote diogu eman guztia eta gehiago, eta mila aldiz irudikatu ditut nire lagunak desitxuraturik, larri errerik, ile grisa matazaka erortzen eta bularrak moztu beharrez min biziak janak dituelako, bular ustelduak, bular muinoiak besoak antxumatuz eta ezkutatuz ibili behar direnak, nire gorrotoa inguruan loratzen zen guztia harrapatzeraino heltzen zen, eskolako anorexikoa nintzen ordurako, zeren nolabait ere nabarmendu beharra neukan, begiratu nola desagertzen naizen eta begiratu nola maite dudan bizia, eta haur izateari uzteko ukoa harro erakutsiz nenbilen ordurako, kiribilean kizkur  tzen nintzen ama, ohetik atera nahi ez eta, murriztu ahala, eta lagunak leial izan balitzaizkit nik ez niekeen makurrik opa izango, gainerako guztia bazterrean uzteraino adoratu izan banindute, niri jarraiki balitzaizkit nola apostoluak jarraiki zitzaizkion Jesu Kristori arrantza sareak jitoan utzirik bihotza esker onez beterik hautatuak izan zirelako, ahalegina egin nukeen nire lagunak bezalakoa izateko, haragi  tsua eta ile uhindua zuena, haien alde jarriko nintzatekeen, baina nire argaltasunak irri eragiten zien, burua atzerantz biratzera behartzen zituen beren bularrak balioan jartzeko, eta haietarik gehienek nire deserritu edertasunik ezertarako ere nahi ez bazuten ere, batzuek nire eraginpean erori ziren, pisua galdu nahi izan zuten, zeren ipurdi txikiak ez al dira, bada, politagoak, femeninoagoak, ezin ote zuten bi egun baino gehiago eraman txokolaterik jan gabe, eta argaltzen hasi zirenean, galdua nintzela ohartu nintzen, galtzera eramango nindutela, hiritik alde egin nuela ohartu nintzen, zeren haiek bat egingo zuten nirekin nik bakarrik egon nahi nuen tokian, ez ahaztu denbora hartan ni goseak nengoela eta hortxe jabetu nintzen zera hark guztiak ez zuela ezertarako balio, eta zertan goseak egon mundu guztia egon badaiteke goseak hiltzen, bihotza gelditzen den arte, baina gero ospitalera eraman eta indarrez elikatzen baldin badute, eta une horretan alde egin nuen, lautada utzi eta hirian bizitzera etorri nintzen, lan egin nahi nuen eta puta egin nintzen, ergelkeria galanta, baina gertakarien segida logikoa, horratik, anorexiatik puteriora ez dago urrats bat baizik, eta artean lan egin behar zuen ahoa neukan, ahora sartu sartu ahal nezakeen guztia, denbora galdua irabazi, kiloz eta zakilez inguratu, eta ez pentsatu asebete naizenik, ez, goseak nago beti, egunero haztatzen dut jaten dudana, hau beste harekin batera jan ote dezaket, ezin ote dut morokil honen heren bat platerean utzi, ez jan azken heren hau nire nerabe gorputz hau ahal den gehiena habitatu ahal izan dezadan, nire pottoki txikitasun hau ahal den gehiena habitatu, ezpainak silikonaz puztea gustatzen baitzaio, ezpainak eta titiak ere bai, eta plater baten herena bider hirurehun eta hirurogeita bost egun, dira ehun eta hogei plater gutxiago digeritu beharrekoak, eta hori baino gehiago, zeren hortxe dago beti ariketa fisikoa ere, gimnasioa, entrenatzeko tokia, non gailu espezializatuak dituzten sabela, ipurdia eta izterrak indartzeko, badituzu atal batzuk zeinetan gorputzeko gantzen ehuneko laurogei baino gehiago kontzentratzen diren, eta astean hiru aldiz joan behar izaten dut, astelehen, asteazken eta ostiraletan, egun bat sabelarentzat, bestea ipurmasailentzat eta hirugarrena izterrentzat, eta neurriz gain entrenatzen dudanean batzuetan oka egiten dut, aldageletan bertan, eta atsegin dut gainerakoen aurrean gaixotzea, ez dakit zer dela-eta, aukeran errukia hobea delako inbidia baino, emakumezkoen aurrean ezin dudalako atzera egin baizik, haien oinetara makurtu barkatu nazaten, barkatu, barkatu nire bekatuak, barkatu Txikitan, neu nintzen ederrena, halaxe nintzen dudarik gabe, nola baitira gona igotzen zaien neska txiki guztiak, artean ez
|
nekien
zer zetorkidan, bai, dena pikutara joan zen nerabezaroan, tira, uste dut, eta bigarren hezkuntzan nire lagunak ni baino politagoak ziren, eta inoiz ez zuten jakin gorroto nituela ni baino politago ikusten nituelako, zeren ni beti isilka errebelatu nintzen, nire fantasmen erosotasunean, gogamenaren toki batean non posible baita bizirik eta hilik egotea, biak aldi berean, non posible baita maite di...
|
|
|
...esaten duen bezala, eta une horretan ez zen geratuko ezer nik nahi izan nuenetik, ez nire ni tik ez nire desiotik, jendearen gogoan ez litzateke geratuko idazmahaiaren deserotasuna baizik, jendeak atsegin hartuko luke idazmahaian nahi beste irakasle ikasle irudikatuz, gainera bata bestearen ordez jarriko lituzkete batzuk eta besteak, polit emate aldera, beharbada puntu honetara heldurik nik ere ez
|
nekikeen
zertara zetorren hura guztia, eta gainera nik ez nuen inoiz jakin zertan den ergelkeria hori, irakaslearen eta ikaslearen arteko azalpenak, ezertan ez inondik ere, nik puteriotik aparte ibiltzeko dudan ezintasuna, nire hasperen isilena ere haren zerbitzura ez jartzeko ezina, nire mania gauza guztietan ere sexua sartzeko, baita ikasketetan ere, bezeroei esaten diet ikasketa horietxek hurreratzen n...
|
|
|
Gerrara noa. Ongitxo
|
dakit
zer datorkidan.
|