|
2008
|
|
|
aita domingotarraren betartean harridura zen nagusi, baita haserre puntu bat ere, begiak segundo hamarren batean plater batzuk bezala zabaldu arren, apur bat zimurtu zuen kopeta hurrengo segundo hamarrenean?, erabilitako tonu oihesak are nabariago egin zuena. Domingotarraren haserreak, aldiz, poztu egin
|
zuen
ama nagusia: poz hura disimulatzen ahalegindu zen, poztuko ez zen, bada, baldin eta emakumeari aita domingotarra, apaiz eta gizon zèn neurrian, lagungarri gerta bazekiokeen, frai Millanen kontra isilean bizi zuèn auzian!?, baina ezin izan zuen, muturra jarri orduko ezpainen erriktus batek, irri baten norabidean zihoanak, ilunetik argira bezala?
|
|
|
Horregatik, beharbada, borondatearen beste ekinaldi batean, besagainak altxatzera mugatu zen ama nagusia, bere ezintasuna adierazi nahian edo. Aita domingotarra, baina, berean zegoen, pazkoaren baitan garizuma?!, mundua aldrebes?!?, bere arauzaletasunak harrapatua eta arauzalekeriak itsutua; aita domingotarrak, beraz, ez
|
zuen
ama nagusia ikusten, apika, hari behin eta berriro begiratzen zion arren, eta ez zen, ondorioz, haren egoeraz jabetzen. Aita domingotarrak, izan ere, puntu bat zuen, puntu guztien ipar-izar zitzaiona, infinitutasunaren harroin, akasgabetasun ikur?
|
|
|
–Ixo! , agindu
|
zuen
ama nagusiak.
|
|
|
esan nahi baita hantxe zeudela mojak eta aita espirituala, haiek beren jarlekuetan eserita eta aita karmeldarra bere besaulkian, batzarburu. Frai Millanek aurreko aldean
|
zuen
ama nagusia, eta eskuinean, berriz, Ernestina. Hirurak zeuden, beraz, elkar zelatatzeko moduan.
|
|
|
–Ixo! –agindu
|
zuen
ama nagusiak.
|
|
|
esan nahi baita hantxe zeudela mojak eta aita espirituala, haiek beren jarlekuetan eserita eta aita karmeldarra bere besaulkian, batzarburu. Frai Millanek aurreko aldean
|
zuen
ama nagusia, eta eskuinean, berriz, Ernestina. Hirurak zeuden, beraz, elkar zelatatzeko moduan.
|
|
|
aita domingotarraren betartean harridura zen nagusi, baita haserre puntu bat ere –begiak segundo hamarren batean plater batzuk bezala zabaldu arren, apur bat zimurtu zuen kopeta hurrengo segundo hamarrenean–, erabilitako tonu oihesak are nabariago egin zuena. Domingotarraren haserreak, aldiz, poztu egin
|
zuen
ama nagusia: poz hura disimulatzen ahalegindu zen –poztuko ez zen, bada, baldin eta emakumeari aita domingotarra, apaiz eta gizon zèn neurrian, lagungarri gerta bazekiokeen, frai Millanen kontra isilean bizi zuèn auzian! –, baina ezin izan zuen, muturra jarri orduko ezpainen erriktus batek –irri baten norabidean zihoanak, ilunetik argira bezala– traizionatu baitzuen, bere borondatearen eta bere berezkotasunaren arteko lehiaren erakusgarri.
|
|
|
Horregatik, beharbada, borondatearen beste ekinaldi batean, besagainak altxatzera mugatu zen ama nagusia, bere ezintasuna adierazi nahian edo. Aita domingotarra, baina, berean zegoen –pazkoaren baitan garizuma?!, mundua aldrebes...! –, bere arauzaletasunak harrapatua eta arauzalekeriak itsutua; aita domingotarrak, beraz, ez
|
zuen
ama nagusia ikusten, apika, hari behin eta berriro begiratzen zion arren, eta ez zen, ondorioz, haren egoeraz jabetzen. Aita domingotarrak, izan ere, puntu bat zuen, puntu guztien ipar-izar zitzaiona, infinitutasunaren harroin, akasgabetasun ikur... baita bere oreka psikologikoaren berme eta balantzaren orratz ere, nora ezaren platertxoaren zama norabide jakin batenarekin berdintzen zuena.
|
|
2013
|
|
|
Paulak, hasieran, pozez hartu
|
zuen
ama nagusiaren erabakia, hura Jainkoaren erabakia ere bazelakoan, baina, ama nagusia gelatik irten ahala etorri zitzaion azken bolada hartan buruan zebilkiòn itauna:
|
|
|
Paulak, hasieran, pozez hartu
|
zuen
ama nagusiaren erabakia, hura Jainkoaren erabakia ere bazelakoan... baina, ama nagusia gelatik irten ahala etorri zitzaion azken bolada hartan buruan zebilkiòn itauna: " Baina benetan ote dago Jainkoa...?".
|