Bilaketa
dist.
non
lema/forma
nola
bilaketa
kategoria
Iragazkiak

Emaitzak: 166

2000
‎Zerbait bereziagoa merezi zuen. Egunak joan egunak etorri, estutasunasentitzen hasi nintzen, zerbait idatzi beharra eta, aldi berean, ezina sumatzen bainuen.Izan ere, alferkeria sentitu nuen gai tekniko bati buruzko zerbaiti ekiteko, eta aldebatera utzi nuen bide hori. Erdi etsita nengoela, azkenean, zerbait pertsonalagoidazteko ideia hurbildu zitzaidan, eta itolarrian dagoen naufragoaren antzera, azkenahalegin batean salbatuko ninduen oholari eutsi nion, bertara lapen erara itsatsiz.Horixe nuen irtenbidea:
‎Eta, nigarrarekin batean, jauregitik eta osaba Joanikotenganik ihes egiteko gogoa izeki zitzaidan, jaundu eta nagusitu. ...en, gurdi bat zirudiena, haizearen zaldiek tiratua, eta neure burua haren gainean idurikatu nuen, Urbiaindik urrun ninderamala, gero eta urrunago; idurikatu nuen gero ezen Italian ezagutu nuen napolitarra etxe ondotik iragan zitekeela bere Donejakuerako bidean, eta harat joan nintekeela ni ere harekin, neure buruari galderarik egin gabe, gitarra musikaren hatsarekin bat eginik, eta behatu ere egin nuen bidean goiti, ea ba ote zetorren... Baina zer nenbilen ni, ezinezko amets hartan denbora alferrik galtzen?
‎Zeren eta bizi pizgarri bat behar bainuen, eta hantxe nuen pizgarria! Eta zeren Tomas Mororen Utopiaren orriak eta Utopiako mapa hura izan baitzitezkeen nik behar nuen bidea eta nik behar nuen argia, neure kezkak eta antsiak aterabidean jartzeko... Eta nola sentitu nintzen, orduan ere, Hiponako saindua bezala, zeinak aurkitu baitzuen bere aterabidea jondone Pauloren epistola hartan, behakoa Alypio irakurtzen ari zen liburuan pausatu ondoren!
‎Eta, neure bizimolde berriaren bideratzeko, ez nuen esku hertsirik eta egitekotsurik nahi, zeren eta esku hertsiak itotzeraino eta arnasgabetzeraino hertsi baininduen urte luzeetan, baina esku laxoa eta alferra, zeren hats hartu nahi bainuen, eta biriketan munduko aire guztia sartu nahi nuen... Eta ez nuen bide malkarra nahi, baina plauna eta berdina. Eta gau eta egun tormentatu izan ninduèn tiranoaren boza isildu behar nuen, neure kontzientziaz hain denbora luzez jabetu zen tiranoarena, hau bekatu da eta guztia da bekatu, Beati qui se castraverunt propter regnum Dei... 21 Ez!
‎Zalantza korridorean hiru urrats egin gabe argitu zitzaidan. Espero ez nuen bidetik, baina. Paretaren kontra bermatua, desegin gabeko motxila handi bat trufa ari zitzaien nire ametsei.
‎Gehientsuenek gauza handitzat joko lukete bizirik eta —bestondoak bestondo— onik iraute hori, baina duda egitekoa zen familia urritua irizkide izanen ote nuen. Abuztuko igande goiz horretan, ez nuen felizitaziorik espero aurreko egunean urratu ez nuen bideari lotzean.
‎Ikus ez nintzaten, jende artean kukuka egin nuen aitzina. Bertze multzo bat heldu zen orain eta iraganbide estuan bazterreratu behar izan nuen bidea uzteko. Ttipiren osaba izeba lehengusuen kutsua harrapatu nien batzuei.
‎Simca aukeratu nuen, Poissyn. Paristik lantegira metroan eta autobusean egiten nuen bidea.
‎Isilik eta pentsakor egin nuen bidearen tarte bat. Azkenean animatu nintzen buruan bueltaka ibilitako ideiei forma ematen.
‎Neure buruari kontzienteki aitortu gabe, Lizartzara joateko ideia buruan bueltaka aspaldidanik nuela jabetu nintzen bat batean. Ausartuko al nintzen, ordea, hartu nahi ez nuen bide hari eraman nintzan uzten?
‎Trafiko urriko errepidea zen Angiozartik Bergarara bitartekoa. Paraje ederren ikusmira eskaintzen zuen eta horretarako zurezko banku egokiak zeuden errepide ertzean txukun apailatuak, baina nik horretaz ohartu gabe egin nuen bidea, inguruko errealitatetik urruntzen ninduen lilura itsugarri batek bereganatua banindu bezala. Normalean horrelako xehetasunetan erreparatzea maite banuen ere, orduko hartan ez nintzen, haren ondotik pasatzearakoan, errepide ertzeko San Kristobal –belarriko minaren kontrako santua eta txoferren zaindaria– han zegoenik ohartu ere egin.
‎Urkizutik ez zen urrun Lizardiren omenezko monumentua, harriz osatutako bi metrotik gorako piramidea. Dama Iturritik barrena egin nuen bidea, zurezko zutabeetan ezarritako Lizardiren poema puska ezagunak irakurriz bidean. Ergelkeria zentzugabea zen monumentuaren aurrean Margaren arrastorik aurki nezakeenik pentsatzea, berak gutunean hori esan arren, baina urduritzen ari nintzen gerturatu ahala.
2001
‎Musikak jende asko aldatu du, ni neu ere bai. Zenbait kontzertu ikusi eta musika entzun eta gero pentsatu nuen bide hori hartu behar nuela.
‎Euskal jendeak, gero eta ugariago, zerbait nahi zuela iruditu zitzaidan. Jomuga horretara jotzeko  erosoen uste nuen bidea hartu nuen, besteren mandatari bezala, ez neure kabuz. Ez nintzen, beraz, teknokrata izan, baizik tekniko soil.
2002
‎Gero pendizean gora igo nahi nuen bidera iristeko. Zakurra antsika:
2003
‎Ezina gertatu zait arretarik ipintzea urteko kultura gertaeren katean, eragile estrakulturalek inguratuta gauden giro lazgarri honetan. Eta aldez aurretik itxaroten ez nuen bide ilunetik eraman naute teklek, burmuinak zuzenduta. Barkamena eskatzen diet Jakin eko lagunei eta baita balizko irakurleari ere, gainezkatzen nauen sentsazio higuingarriari egozten diodalarik nire ezintasunaren erroa.°
2004
‎Izateak balio lezake, ez izateak ere bai. Galdu nuen bidea, galdu nuen kabia, orain ni noa galtzera. Izarra isilka kantari, nork ez isilka garraxi?
‎Lantzaren mundu handios eta ilunaren ikustaldi labur hura aski izan nuen arimaren baitatik arbuiatzeko. Bai, orduraino gure bidea bat eta bera izan arren, orain ez nuen bide hartatik segitzeko gogorik. Bihurriegia zen eta beldur ematen zidan; bide hartako zenbait saihesbidetan sekretu lazgarriak zeuden zain, arima zimelduko lidaketen sekretu kosmikoak.
2005
‎Adelaren bisitak are gehiago bultzatu ninduen abiatua nuen bidetik. Egia da inoiz baino bakartiago ibili nintzela, ia misantropo bihurturik, ez nintzela asteburuetan lagunekin irteten, edozein tarte libre edo opor baliatzen nuela irakurtzeko eta ikasteko.
‎Marroz ere galdetzen zidan, niri listua kontrako eztarrira joaten zitzaidan, eta ahalegin handia egin behar izaten nuen astakeria bat ez botatzeko?, jakin zuela gizajoari etxea erre ziotela; ez ziola batere gorrotorik, gizagaixo bat besterik ez zela, maitatzeko ezgauza; bera ere biktima, azken batean. Nik ez nuen bide hartatik jarraitu nahi, ezen, izen hura entzun hutsarekin erraiak sutan jartzen zitzaizkidan. Beste hari batetik eramaten nuen elkarrizketa:
‎Geltokian zain izango nituen etxekoak, baina ez neukan haien erruki eta kontsolamendu hitzei ispilu egiteko kemenik eta zegokidana baino geltoki bat lehenago jaistea deliberatu nuen. Aire freskoa biriketan, oinez egin nuen bidea. Han zegoen herri kaskoa, alde egin nuenean bezalaxe, metrailak hormetan egindako baztanga zipriztinen aldea baino ez.
2006
‎Nire isilean, Batis eta Ziprianoren jarduna entzunez egin nuen bidea, adi adi. Garai latzak ziren haiek.
‎Puxtarria estutzen nuela egin nuen bide guztia, urduri. Trabakua mendatea jaistean ikusi nuen, urrunean, Durango.
‎Zer pentsatuko ote zuten nire gurasoek? Etxera itzuli behar izan nuen bide erdia egin eta gero.
2007
‎desegingo nuen bidea ezeren okerrik
2008
‎2001eko abenduan, Frankenfelden senarrak emigratu egin zuen, eta bankutik astero 200 dolar ateraz diru pixka bat bildu ahal izan zuenean, bi hilabetera berak ere Buenos Aires utzi zuen: " Min ematen du, tristea da, baina ahal nuen guztia egin nuela sentitzen nuen, herriarekin konprometitu nintzela… eta ordainetan ez nuela ezer jaso; ez nuen biderik aurkitu han jarraitzeko". Madrilen hasi zuten ibilbide berria, eta hastapenak oso gogorrak izan ziren:
‎–Ai, ene! Uste nuen bide onean geundela, eta berriro eskrupuluak??
‎A! Eta Fiat zaharra hartu, azken euriteen ondoren zuloz josita topatu nuen bidea joan den astean.
‎Behin edo behin hitz bat esateko, zerbait galdetzeko asmoarekin eserlekutik altxatzen ere hasi nintzen, baina oinezko baten agerraldiak edo autobusaren iritsierak zapuztu zidan adorea. Nire aurreko eserlekuan eseri ohi zen, edo bi eserleku aurrerago, eta kokotean behera zintzilik zituen ile solteei begira (hainbat eskuk banatuko zioten ilea eta beste hainbatetan bilduko zuen berak) egiten nuen bidea, ni baino auzo bat lehenago altxatu eta bere zango zerutiarrak autobusera igotzeko zain zeuden langileei erakutsiz jaisten zen arte. Begiradarekin jarraitzen nion askotan, non bizi zen jakin nahirik edo, eta aldi oro norantza ezberdin bat hartzen zuela iruditzen zitzaidan, argibide hori niri ezkutatzeko.
‎–Ai, ene! Uste nuen bide onean geundela, eta berriro eskrupuluak...?
2009
‎Herrenaren egurrezko oinetakoaren hotsa bakarrik entzuten zen, gero eta azkarrago, ozenago, kalean behera, kan kan, kan kan, kan kan? Korrikaldi eroan, izerdi patsetan egin nuen bidea, behin eta berriz atzera begiratuz, amak prestatutako opil beroa bularraren kontra estututa. Utzidan bakean!
‎Poliki, trenbide aldera egin nuen berriz ere. Goizean egin nuen bide bera, baina pauso dezente motelagoz. Ez nuen presarik.
‎Hotza eta euria goiti beheiti, gogoz ongi horniturik joaki nintzen. Pauera ailegatzean hartuko nituen erabakiez mintzatzen egin nuen bidearen puska handi bat.
‎Dorretik jaitsi eta ukalondoka ireki nuen bidea jendeen artean, lehen lerroetaraino. Izerdi usaina izugarria zen San Martingo atearen inguruan.
‎Rue du Chaumetik Louvrera, Henrike Valoiskoaren ondoan egin nuen bidearen lehen puska.
‎afaria burutu arte egon behar izaten nuen jauregian, eta ilundu ondoan karrikaratzen. Itzalez itzal egiten nuen bide gehiena, gautar, puta eta gaizkileen artean, kota gerrian estu eta eskua ezpataren giderrean prest. Biktoriak aholkatuta, bi lekaio ordaintzen hasi nintzen, esku argi bana eskuan zutela lagun nintzaten.
‎Nire emaztea eta nire puskak harat eraman nituen, Donapaleutik. Kontent egin nuen bidea. Mariek, berriz, negarrez.
‎Buelta bat emango nuela esan nion neure buruari, ea nobedaderik ote zegoen inguruan. Kontainerraren tapa itxi nuen bide batez. Hamarren bat minutu eman nituen hara eta hona inguruko kaleetatik.
‎Lehenengo kale gurutzera ailegatutakoan, kalearen izena zein zen begira geratu nintzen, ondo nindoan jakiteko. Planoa atera nuen poltsatik, bertan markatuta baineukan, bezperan, etxean, jarraitu behar nuen bidea. Autobusean bere aurretik irteteko pasoa utzi zidan andrea zetorrela nire atzetik konturatu nintzen.
‎Ez dakit ezer igarriko zidan. Jarraitu behar nuen bide bera hartu zuela ikusita, beste espaloira pasatu nintzen semaforoa berde jarri zela aprobetxatuz edo. Hogeiren bat minutu ibiltzen eman ostean, Errekaldeko aterpetxera sartzen ikusi nuen.
‎Ni ez nintzen egundo lehenago egon Errekalden. Horregatik, bezperan Bilboko planoan markatuta neukan zein zen autobus geltokitik zu zeunden lekuraino egin behar nuen bidea. Behin aterpetxera ailegatuz gero, ez zegoen hain urrun zu zeunden kalea.
2010
‎Lehendik ondo ezagutzen nuen bideari jarraituz, luze barik iritsi naiz Hanuman-en ohorez eraikitako tenplu zabalaren ate nagusira, baina, haren harrizko arku hondatuaren azpitik sartu eta yoga eskolak eta elkarrizketak izaten genituen arkupera iritsi naizenean, tximino oldarkorrekin egin dut topo bat batean. Asko ziren, oihu eta jauzika ziharduten eraikin zaharkituko ate, zutabe eta horma hondatuen inguruan, eta agerian zegoen ez nintzela batere ongi etorria.
‎Nik ez nuen bide bera hartu. Herriko ikastolan ibilia nintzen praktika aldian, eta nahi banuen bertan hartuko nindutela esan zidaten.
‎hiria eta bere kultur eskaintzak, tabernak eta parrandak, harreman berriak eta hori dena; kanpora ikastera doan edonoren esperientzia bertsua, baina nire kasuan osagai berezi bat izan zuena: politika; edo, hobeto esateko, politika kontuan hartu nuen bidea.
‎Madrilen defendatu nuen bidetik bakea berreskuratuko genuke, indarkeria guztien amaiera ekarriko zuelako. Baina baita behin betiko normalizazio politikoa ere, elkarrekin harmonian bizitzeko modua izango genukeelako.
‎2007ko iraileko politika orokorreko eztabaidan aurkeztu nuen bide orria; horixe izan zen eztabaida hartako berrikuntza. Bide orria izan zen gure tresna, konpromisoak zehaztu eta konpromiso horiei data jartzeko.
‎Oso poliki itzuli nintzen Guzzi berrian, eta ez nuen bide guztian beste pentsamendurik eduki, nork salatu ote ninduen. Eta harritu nintzen orduan ere, salatarien zerrenda zein luzea izan zitekeen ikustean.
‎Negu bizian batez ere, euriagatik edo kazkabarragatik kapote baten azpian joan beharra geneukanean, ibilera hura izugarri atsegina bihurtzen zitzaidan, lasaia eta intimoa, pentsamenduaren lagungarri. Gehientsuenetan —ohitura hori neukan kolegiora hasi nintzen lehen urtetik, irakasleek klaseetan azaldutakoa errepasatuz egiten nuen bidea, hausnarrean, eta ez nintzen ahaleginaz konturatu ere egiten; bazirudien bizikletak berak eramaten ninduela.
‎Batzuetan," Pan jainkoak haize emanda bezala", erreka ertzeko haltz handiak hoska hasten ziren, eta hotza, urteko lehen hotza, barruratzen zitzaidan. Gurasoen etxeraino jarraitzen nuen orduan, Angelek Iruain uztera behartu baininduen azkenean, eta nire hurrengo egunei buruz pentsatzen egiten nuen bidea. Ez neukan aukerarik.
2011
‎Karla ezagutu nuen gauean taxia hartu eta etxera gindoazela, ohea egin gabe utzi nuela ohartu nintzen, eta okerra konpontzeko aukeraren bat izango ote nuen pentsatuz egin nuen bidea.
‎Denbora berdintsu. Eta nik nahiago nuen bidean gauzak pentsatuz joan.
‎Julie Andrewsetik Mildred Nartwick era pasa nintzen, Decalzos por el parque n mozkortzen denean; lanpernak amaitu eta barrarainoko bideari ekin nion ordaindu eta lokartu baino lehen etxera iristeko asmoz. Nigana hurbildu zen morroskoa, banekien diskriminazio ekintza bat zela baina ziur nengoen ez nintzela gai izango nire burua nabarmendu gabe berarekin komunikatzeko, egin behar nuen bidea Mildredek pelikulan alabaren etxera iristeko ibili behar zituen bost solairuen pare, xanpainak kopetaldea lanbrotu zidan; sentsazio nahasgarria zen, oina halako indarrez pausora zergatik jaurti nuen ulertu ezinik, beste hiru txiki emanez, lehen pausoan kentzeko asmoa nuen baberoaz, eta bere jertseari heldu nion zutik mantentzeko, hotsen arabera gazteen barretxoak algara egin ziren, ez nintz... Ojala politikoki ez zuzenagoa balitz mozkorrei barre egitea, hori ere banintzelako orduan.
‎Mobyletian ere ekartzen nuen Ricarda. Kaxa hanka tartian eta aduana baino lehenago gordetzen nuen bide bazterrian. Etxerat gaten nintzen aduanatik pasatuz et bertan nor zen garda begituz.
‎Hirurak joak ziren eta oraindik bost ordutik gora geratzen zitzaizkigun, eta hori Aiako Harriko bidera ongi aterata, ilunpe hartan pixka bat ezkerraldera joanez gero San Antonen (Lesakan) aterako ginen eta. Azkenean atera ginen ezagutzen nuen bide batera eta esan nien ahalegin txiki bat egin behar zela. Baina neskak esan zidan neka neka eginda zetorrela bat, zuela jarraitu.
‎Hiru taldetan atera, agurtu eta ni Errenteriara joan nintzen botila pare bat erostera neskarentzat. Baserrian fardel on bat egin nuen bidean ez hausteko eta hurrengo gauean, atera ginenean, ea ezer goxorik erosi nuen galdetu zidan neskak. Baietz esan nion, bitamina zela biderako, eta berehala berak:
‎Trankil, bazterrei begira eta inguruan topatzen nituen ezagunak agurtuz. Egun horietako batean, esate baterako, ordu laurden eman nuen bide bazterrean, aspaldian ikusi gabeko Migeltxorekin patxada ederrean berbetan.
‎Iruñeko okindegietan ere galdezka ibili nintzen, ea ohi baino esne gain tarta gehiago saldu ote ziren, baina ez nuen bide susmagarririk harrapatu. Adiskide asko egin nituen okindegietan.
‎Eta Nafarroako Mendialdeko bide nagusietako bat lehen Markelainen barrena pasatzen zen, Iruñea Ultzamako eta Basaburuko ibarrekin lotzen zuena, elurrak mozten zuen azken bidea, hain zuzen ere. Gogotsu egin nuen bide puxka hori mendiko bizikletaz. Zenbait txokotan oinez ere bai.
‎Arratsalde erdirako espero zituzten. Ogitarteko bat erosi nuen bidean jateko, Sopuertarako norantza hartu nuen bide erdian topatuko nituelakoan, neure ibilaldi partikularra. Erauntsi batek harrapatu ninduen hiru bat kilometro egina nintzelarik, lantegi abandonatu baten sarrerako markesinan gerizatu nintzen atertu arte.
‎Arratsalde erdirako espero zituzten. Ogitarteko bat erosi nuen bidean jateko, Sopuertarako norantza hartu nuen bide erdian topatuko nituelakoan, neure ibilaldi partikularra. Erauntsi batek harrapatu ninduen hiru bat kilometro egina nintzelarik, lantegi abandonatu baten sarrerako markesinan gerizatu nintzen atertu arte.
2012
‎Topikoa izanagatik, bizitza guztia aurretik nuela pentsatzeak lasaitasuna eta, are, kemena ere ematen zizkidan. Ordura arte, arrazoi ezberdinak zirela medio, taxuz jorratu ez nuen bide bati bete betean heltzeko ilusioa piztu zitzaidan: enpresa munduaz ahaztu eta karrera artistikoan murgiltzeko garaia zen beharbada.
‎Etxera itzultzeko lehenagokoa ez zen beste bide bat hartu nuen, uharte osoa erraz ikusmenean izan nezakeela pentsatuz, eta mendiari begiratuta nire lehenengo bizilekua aurkitzen huts egingo ez nuelakoan; baina oker nengoen. Izan ere, bizpahiru milia egin nituenean, ibar handi batera jaitsi nintzen, baina, mendiz inguratua zegoenez gero, eta mendiak basoz estalita, ezin izan nuen bidea aurkitu, ez alde batera ez bestera, eguzkiari begiratuta ez bazen, baina hori ere ezinezkoa zen, egunaren ordu horretan eguzkiaren lekua zehatz mehatz jakin ezean.
‎Ordubete geroago, postako troikak abiadan atera ninduen Kislovodsketik. Essentukovetik versta batzuetara, neure zaldi kementsuaren gorpua ezagutu nuen bidetik hurbil; kenduta zeukan zela, segur aski handik igaro zen kosakoren batek eramango zuen?, eta, haren ordez, bi belabeltz pausaturik zituen bizkarrean. Hasperen egin eta aurpegia jiratu nuen...
‎Ez dut ulertzen nolatan ez nuen lepazurra hautsi. Behera iritsitakoan, ezkerretara jo eta bezperan itsuaren atzetik ibili nuen bidea hartu genuen. Ilargia irteteko zegoen, eta zeru sabai urdin ilunean bi izar ttipik soilik distiratzen zuten, bi itsasargi salbatzaile bailiran.
‎Eskuko telefonoaz deitu nien bizkartzainei, andrea nora joan zen ez banekien ere. Gero pentsatu nuen amaren minaren arrazoiak gogorarazi behar nizkiola neskari, ulertarazi behar niola zer nolako tentsiopean bizi zen, baina berehala baztertu nuen bide hori, ala­bak amari erantzundakoa gogoratuz. Berak egin zuen hitz lehenik, amaren segurtasunaz kezkatuta.
‎Bihotza pilpiraz nabaritu nezakeen, mende laurdena epaileek pausatu zigiluak ez zirela kantitu ohartzean. urratzen nuen bidea. Errota handia bihurdikatuz ireki zitekeen sarreraren parean nintzen.
‎Atzera ezin nuela egin izan da argi izan dudan gauza bakarra. Hori dauka ona duela bi urte luze hartu nuen bide honek: ez du atzera bueltarik.
2013
‎Gogoan daukat saria jasotzera joan nintzen eguna, larunbat eguzkitsu bat. Urduritasuna eta poza menderatu nahian egin nuen bidea autoan. Orduan, borrokan nenbilen idazlea izateko, izan guran nenbilen.
‎Urtebete izan da. Kontratua martxoan bukatzen zitzaidan, eta udarako barneratua nuen bidea bukatzear zegoela. Eskua nola zegoen banekien, 30 urte ditut...
‎Hor bai ikusi nuen mundua aldatu egin zela, eta herri txiki batean idazten duen idazle batek eduki dezakeela AEBetako idazle batek besteko estimua. Kanpora joatean igarri nuen bide hori eginda zegoela, eta jendeak ezagutzen zuela euskal literatura». Nahiko goiz jakin zuen hori, gainera, lehen liburuarekin jaso baitzuen Espainiako Narratiba Saria, 2002an; SPrako Tranbia rekin.
‎Baudelaireren edo Artauden poemak errezitatzen nituen ahopeka pasilloetan barrena nindoala, edo kalean zehar nora ezean neuk egindakoak gozatzen nituen ahoan. Hitzen bat lakar edo garratz geratzen bazitzaidan, txistuarekin batean botatzen nuen bide bazterrera, espantuak eginez, edo ahapaldi baten erritmoa neurtzen nuen, eskuarekin airean harro konpasa eramanez. Inoiz ez naiz idazle izateaz hain harro egon, dozena bat poema bakarrik nituen arren.
‎Begi bistakoa zen gaueko emakume baten itxurarekin zihoala. Nik bere aldaken aldaroari eta oinak lerratzeko moduari (baten orpoa bestearen behatz handiaren lerroan kokatzen zuen beti) erreparatuz egin nuen bidea, gaurko pentsalari bati tokatzen zaion moduan, bizitzaren alderdi prosaikoenei jarri behar izaten baitiegu arreta. Zergatik ez nuen nik emakume baten translazioak espazio urbanoan eragin ditzakeen aldaketen inguruan gogoeta egin behar, baldin eta nire kideak gastronomiaz edo futbolari buruz liburuak idazten ari baziren?
‎Listua zintzurrean korapilatu zitzaidan. Uste nuen bide hobetik zihoala solasa. Nire paperera makurtu zen berriz.
‎Herririk ez zen ikusmiran. Orkoiendik apartexe ez ginela jakiteko bezainbat aldiz urratua nuen bide hori azken asteetan.
‎Beraz, lanean ari naizenean, ez daukat orri hutsak ematen duen larritasuna. Horregatik jo nuen bide horretatik. Horrekin batera, nik suerte handia izan dut, hemengo itzultzaile askok bezala.
‎Hankartea bustia nuen, eta odola kolpeka sumatzen nuen oraindik kopetaren paretetan. Arantzako errepidean zorabiatu egin nintzen eta goitika bota nuen bide bazterrean. Anaiak erran zuen igual sukarra izanen nuela, bero saparengatik segur aski.
‎Mutuaren moto zuria kusi nuen bide bazterrean. Hain zuzen ere nik arrantza egin gogo nuen lekura joateko abiatzen zen xendaren ondoan.
2014
‎Mikelek urduri gidatzen zuen eta pare bat alditan zakarregi galgatu zuen. Hortaz, ez nuen bide osoan ahoa zabaldu. Saihesbidera atera ginen, eta handik nazionalera.
‎Betidanik nahi nuen bidetik abiatu duk Euskaltzaindia; eta orain lau edo bost urte gaitzesten nuen guzia edo gehiena bestaldera jarri duzute. Bidezkoa zaidak orduan kritikak egin nituen bezelaxe, gaur txalo jotzea (Juan San Martini,).
‎Hots, nik hasteko, konplexu handiz begiratzen nien orduko gure adituei. Uste nuen bidea ikusten zutela, bazekitela nora zihoazen.
‎Konorterik gabe ere utzi nuen edadeko gizon bat... Larritu ere egin nintzen, ez ote nuen hil, baina ilaran atzera itzuli nintzenean, ez nuen bide bazterrean ikusi, batzuetan ikusten ziren bezala. Emakumeak ere ez zidan ezer aipatu, beste inork ez zidan ezer aipatu.
2015
‎Heriotza ez da jolaserako lurraldea. Une batez aurpegierarik serioena aukeratzen egon ondoren jaurti zizkidan hitzok Karimek, nik hautatu ez nuen bide horretan etortzeko zegoenak gozotik gutxi izango zuela gaztigatzen ariko balitzait bezala. Ez nuen deus ulertu, noski.
‎Baina ez zen hala, inolaz ere. Minutu batzuk lehenago, Yanbe topatu genuen tokirantz joan ginenean, erraz samar egin nuen bide tarte berberean aldaparik makurrenean gora egin ezinik sentitzen nintzen orain. Lau hanketan jartzeko gogoa eta guzti sartzen zitzaidan tarteka.
‎Areto eta pasabide beti berdinez osatutako labirinto moduko bat zen hura. Kore gabe, ezin izango nuen bide zuzena aurkitu. Ez zen beharrik izan, ordea.
‎Aste batzuk baneramatzan jada Silvytik Pariserako bide hura eginaz, eta hiru ordu laurden nahikoa izaten nituen normalean. Egun hartan ordea, uste baino lasaiago hartua izango nuen bidea inondik inora ere. Bizkortu beharra nuen.
‎Ez naiz orain luzamendu teknikoetan hasiko, jakinekoa eta guztiz ezaguna baita nire aurkikuntzaren historia, lehenago esan bezala. Hain erabilia eta arrunta denez, gizakiak betidanik ezagutu izan duen teknika dela iruditzen zaigu gaur egunean nik asmatu nuen bidea. Ez da munduan ospitalerik, nire aurkikuntzaz baliatzen ez denik.
‎Horrela, bada, irrikan, garrantzizko zerbait gauzatuko duela sinistuta dagoenaren indarrarekin, pistolaren pisuak ematen duen segurtasunak lagunduta, igogailuan jaitsi nintzen, eta, Areatzako zubia zeharkatu ondoren, autobusa hartu nuen erakundeak Sestaon jarri zidan etxera joateko. Autobusaren goiko pisura igota, inguruari begira eman nuen bidea. Ibaia zen hiriaren ardatz nagusia, eta berari jarraiki, ezkerraldean barneratu ninduen autobusak.
‎Espiritu Santuaren grazia izan bedi berorren aitatasunarekin. Ez doa hau nire letraz, gaur Ávilara asko idatzi eta burua nekaturik dudalako; eta atzo idatzi nion berorren aitatasunari Joana Antisco andrearen bidez, eta lehenago idatzia nuen bide honetatik, oso luzea. Jainkoak nahi beza horra hobeki iritsi izatea berorren aitatasunarenak hona baino, idatzi baldin baditu?, horra ongi iritsi den jakin arte ardura handiaz bainago.
‎Sentitzen dut ahalmen handiagorik ez izatea. Uste nuen bide hori erabakirik zegoela, horrela esan baitzidaten. Egin beza Jainkoak, eta berorren agurgarritasunak; mesedez, eman beza presa, nik baino gehiago dezake-eta.
‎Tontorrera heldu ezinik, eztulaldiaren agerpenaren beldur aldapan gora zeharka meharka lasterkari unatuta nindoala, gailurreko hariztiak gailurraren beraren hurbiltasuna antzematea galarazten zidan. Ahaleginak etsita eta atzera jotzeko zorian nintzela, ezustean itzal karratu handi bat ikuskatu nuen bidearen azken aurreko bihurgunetik: hantxe zegoen, langarpean barrandari, Aizkolegi jauregia, mamu itxuraduna, itxia eta hondatua, harroa eta erdi eroria, mendian ainguraturiko hemeretzigarren mendeko laketontzi bat bezain lekutik kanpo.
‎Honaino iristea lortu nuen bidean nire gorputz zatiak galduz.
2016
‎Laino pixka bat zegoen, geroz eta itxiagoa ibai aldera inguratu ahala; hori zela eta, are geldoago nindoan. Bat batean, gizon bat ikusi nuen bidearen erdian, hogeita hamar bat merora, hankak zabalik eta besoak are zabalduagoak zituela, gauza handi handiren bat atzeman nahi balu bezala.
‎Liburuak jasotzen du nire ondorio pertsonala; gizakiak behar duela norbaitek entzutea eta maitatua sentitzea. Nik topatu nuen bide bakarra behartsuak laguntzeko; poztasun dosia jartzea euren bizitzan, entzutea eta kontsolagarri izatea.
2017
‎Gogotsu daudela jakiteak bete egiten nau. Asko gustatzen zait haiek entrenatzea; izan ere, nik garai hartan ez nuen halakorik izan, eta ahal nuen bezala egin behar izan nuen bidea. Horregatik, argi neukan eskola bat sortzea beharrezkoa zela, gazteei probatzeko eta ikasteko aukera emateko.
‎Langa pasa eta errepidean aurkitu nintzen. Muinoan behera jaisten zen, basoetarantz, eta automobila ikusi nuen bide bazterrean. Muinoan gora jo nuen.
‎Beti bezala berandu iritsi nintzen hilerrira, ez nekien non jarri, eta badaezpada, hala egin izan dut beti, hilobiaren bueltan bilduta zegoen jendearengandik aparte gelditu nintzen, metro batzuetara, hilarrietako idazkiak irakurtzen. Nire ustetan, modurik diskretuenean egin nuen bidea, baina nabarmen gelditu nintzen, gehienek beren burua itzuli baitzuten. Ezagutzen ez nindutenek berriki hildako senitartekoren baten bila ibiliko nintzela pentsatuko zuten eta azken agurra ematera egun batzuetako atzerapenarekin iritsiko nintzela atzerritik, munduaren beste puntatik beharbada.
‎Konbentzituta nengoen hori zela bide zuzena. Hala, neure energia osoa erabili nuen bide hori gara zedin?. Demoen sorreran (2000) parte hartu zuen, adibidez,, erradikaltasun ez indarkeriazkoa gauzatu eta garatzeko?.
‎Ez zegoen inolako larritasunik, niri zegokidanez hurrengo astean Amyrekin ezkontzekoa bait nintzen, zeinak ordura arte ederki betetzen zituen nirekiko betebeharrak. Beraz, bueltak ematen aritu nintzen, pentsatzen nuen bide bakar hari ekin behar nion ala ez erabaki nahian. Myrak txoznak sutu eta milaka emakume eta haur inuzent hilak gertatzea ez zela nire prolema esan zitekeen.
‎Hainbeste aldiz hartua nuen bidea, ene ustez begiak hetsirik ere ezagutzen nuena, eta nola ez aitor, franko gustatzen zitzaidana, horra non, bizpahiru kilometroren buruko, nardagarria kausitzen nuela! Okaztagarria...
‎Egun horretan entzun nuen kilkerren kirkir luzeak niregan dirau. Hirugarren bisita, irailaren azken aldean, oraindik egun bero beroa zen.Aintziraren ura bizi bizia zen eta atzealdetik entzuten nuen uhinen soinua lagun izan nuen bidean zehar. Azken bisitan, urriko egun hotz eta euritsuan, erdiuhartea bare bare zegoen eta, ura, aldiz, guztiz zakar.
Emaitza gehiago eskuratzen...
Loading...

Bilaketarako laguntza: adibideak

Oinarrizko galderak
katu "katu" lema duten agerpen guztiak bilatu
!katuaren "katuaren" formaren agerpenak bilatu
katu* "katu" hasiera duten lema guztiak bilatzen ditu
!katu* "katu" hasiera duten forma guztiak bilatzen ditu
*ganatu "ganatu" bukaera duten lema guztiak bilatzen ditu
!*ganatu "ganatu" bukaera duten forma guztiak bilatzen ditu
katu + handi "katu" eta "handi" lemak jarraian bilatu
katu + !handia "katu" lema eta "handia" forma jarraian bilatu
Distantziak
katu +3 handi "katu" eta "handi" lemak 3 elementuetako distantzian bilatu
katu +2 !handia "katu" lema eta "handia" forma 2 elementuetako distantzian bilatu
katu +2 !handi* "katu" lema eta "handi"z hasten diren formak 2 elementuetako distantzian bilatu
Formen konbinazioa desberdinak
bero + handi | asko "bero" lema eta jarraian "handi" edo "asko" lemak bilatu
bero +2 !handi* | !asko* "bero" lema eta jarraian "handi"z edo "asko"z hasten diren formak
!bero + handi|asko|gutxi|txiki "bero" forma eta jarraian "handi", "asko", "gutxi", "txiki" lemak
Ezaugarri morfologikoekin
proba + m:adj "proba" lema eta jarraian adjketibo bat
proba +2 m:adj "proba" lema eta bi hitzetako distantziak adjektibo bat adjketibo bat
bero + handi|asko + m:adi "bero" lema jarraian "handi" edo "asko" eta jarraian aditz bat
proba + m:izearr-erg "proba" lema eta ergatibo kasuan dagoen izen arrunta

Ezaugarri morfologikoak

KATEGORIA
adb adberbioa
adi aditza
adilok aditz-lokuzioa
adj adjektiboa
det determinatzailea
ior izenordaina
izearr izen arrunta
izepib pertsona-izena
izelib leku-izena
izeizb erakunde-izena
lbt laburtzapena
lotjnt juntagailua
lotlok lokailua
esr esaera
esk esklamazioa
prt partikula
ono onomatopeia
tit titulua
KASUA
abs absolutiboa
abl ablatiboa
ala adlatiboa
ban banatzailea
dat datiboa
des destinatiboa
erg ergatiboa
abz hurbiltze-adlatiboa
ine inesiboa
ins instrumentala
gel leku-genitiboa
mot motibatiboa
abu muga-adlatiboa
par partitiboa
psp postposizioa
pro prolatiboa
soz soziatiboa
MUGATASUNA/NUMEROA
mg mugagabea
ms mugatu singularra
mp mugatu plurala
mph mugatu plural hurbila
ADITZ MOTA
da da
du du
dio dio
zaio zaio
da-du da-du
du-zaio du-zaio
dio-zaio dio-zaio
da-zaio da-zaio
du-dio du-dio
da-zaio-du da-zaio-du
da-zaio-du-dio da-zaio-du-dio

Euskararen Erreferentzia Corpusa Euskararen Erreferentzia Corpusa (EEC)
© 2025 Euskaltzaindia