|
2018
|
|
|
–Das Ich und das Über Ich (Ichideal)? [Nia eta supernia(
|
ni
ideala)] izeneko atalean, hala ere, «karaktereaz» ez ezik, genero identitatearen eskurapenaz ere mintzatzen da. Freudek dioenean «beharbada identifikazioaren bidez bakarrik utz ditzake [ela] zerak bere objektuak alde batera», aditzera ematen ari da malenkoniaren barneratze estrategiak ez duela dolua oztopatzen, eta, are gehiago, modu bakarra izan daitekeela niak bizirik iraun dezan besteekiko lotura emozional funtsezkoak galtzen dituenean.
|
|
|
Nolakoa ote da zehazki nia eta bere amodio galduak betiere elkarrekin bizi diren psikearen topologia? Duda barik, Freuderen ikuskeran niaren ondoan
|
ni
ideala dago beti, hainbat motatako agentzia moral gisa jokatzen. Niak barneratutako galerak gainbegirale moral horren parte bezala berrezartzen dira, objektua kanpoan zegoenean niak berarengana sentitutako amorrua eta errua barneraturik.
|
|
|
Barneratzearen bidez, amorru eta erru hori, galerak berak ezinbestean areagotuak, barrurantz zuzentzen dira eta bertan eusten zaie; niak eta barneratutako objektuak lekuak trukatzen dituzte, eta, horrela, barneratutako kanpokotasun hori agentzia eta botere moralaz janzten da. Modu horretan niak
|
ni
idealaren esku uzten ditu bere amorrua eta eraginkortasuna, eta ni idealak sostengua ematen dion niaren beraren kontra jotzen du. Freudek ohartarazten du ni ideal hori hipermorala izan daitekeela, eta, muturreko kasuetan, suizidiora eraman dezakeela.
|
|
|
Barneratzearen bidez, amorru eta erru hori, galerak berak ezinbestean areagotuak, barrurantz zuzentzen dira eta bertan eusten zaie; niak eta barneratutako objektuak lekuak trukatzen dituzte, eta, horrela, barneratutako kanpokotasun hori agentzia eta botere moralaz janzten da. Modu horretan niak ni idealaren esku uzten ditu bere amorrua eta eraginkortasuna, eta
|
ni
idealak sostengua ematen dion niaren beraren kontra jotzen du. Freudek ohartarazten du ni ideal hori hipermorala izan daitekeela, eta, muturreko kasuetan, suizidiora eraman dezakeela.
|
|
|
Modu horretan niak ni idealaren esku uzten ditu bere amorrua eta eraginkortasuna, eta ni idealak sostengua ematen dion niaren beraren kontra jotzen du. Freudek ohartarazten du
|
ni
ideal hori hipermorala izan daitekeela, eta, muturreko kasuetan, suizidiora eraman dezakeela.
|
|
|
Barruko
|
ni
ideala eraikitzeko, genero identitateak ere barneratu behar dira. Freudek dio ni ideala Ediporen konplexurako irtenbide bat dela, eta, beraz, funtsezkoa dela maskulinotasuna eta femeninotasuna ondo finkatzeko:
|
|
|
Barruko ni ideala eraikitzeko, genero identitateak ere barneratu behar dira. Freudek dio
|
ni
ideala Ediporen konplexurako irtenbide bat dela, eta, beraz, funtsezkoa dela maskulinotasuna eta femeninotasuna ondo finkatzeko:
|
|
|
Hortaz,
|
ni
idealak zigorrak eta tabuak ezartzen dituen barne agentzia gisa jokatzen du, eta, Freuderen arabera, desira modu egokian berbideratuz eta sublimatuz, genero identitatea finkatzen laguntzen du. Maitasun objektua den gurasoa barneratzean, kontrako zentzua ematen zaio ezinbestean.
|
|
|
Gurasoa maitasun objektu debekatua bihurtzen da, bai, baina, horretaz gain, maitasun objektu debekatzaile edo ukatzaile gisa barneratzen da. Beraz,
|
ni
idealaren debeku funtzioak galarazten du, edo, areago, zapaltzen du gurasoarenganako desiraren adierazpena, baina aldi berean barne «espazio» bat sortzen du maitasun hori gordetzeko. Dilema edipikoaren irtenbidea «positiboa» edo «negatiboa» izan daitekeenez, beste sexuko gurasoaren debekuak ekar dezake galdutako gurasoaren sexuarekin identifikatzea edo identifikazio horri uko egitea, eta, horrenbestez, desira heterosexualetik aldentzea.
|
|
|
Baina garbi dago genero identifikazio guztiak ez direla oinarritzen homosexualitatearen tabuaren aplikazio arrakastatsuan. Disposizio femeninoa eta maskulinoa tabu hori guztiz barneratzearen emaitza badira, eta sexu bereko objektuaren galerari ematen zaion erantzun malenkoniatsua baldin bada objektu hori barneratzea, eta areago, hura bihurtzea
|
ni
idealaren eraikuntzaren bidez, orduan badirudi genero identitatea beste ezeren gainetik debeku hori barneratzea dela, eta debekuak identitatea eratzen duela. Ez hori bakarrik:
|
|
|
aditzetik (disposatu, disposatua izan) izenera pasatzen da (disposizioa izan) eta forma horretan mamitua geratzen da; horrela «disposizioen» fraseologia fundazionalismo faltsu batera heltzen da, zeinetan afektibotasunaren emaitzak debekuaren eraginez taxutzen edo «finkatzen» baitira. Hortaz, disposizioak ez dira psikearen jatorrizko egitate sexualak, ezpada ekoitzitako ondorioak, eta haien ekoizleak dira kulturak inposatutako legea eta
|
ni
idealaren ekintza konplize eta transbaloratzaileak.
|
|
|
Supernia (zigortzeko mekanismoa) eta
|
ni
ideala (gurari narzisista asetzen duen idealizazioa) bereiztearen aldeko teoria psikoanalitiko bat ikusteko (Freudek Nia eta zera n ez du inolaz ere bereizketa hori egiten), kontsulta liteke Janine Chasseguet Smirgell, L, ideal du moi: essai psychanalytique sur la «maladie d, idealité», Paris:
|