|
2016
|
|
|
euskal kritika ez dela idazle jarduerarekin bateragarria edo, behintzat, gero eta okerrago ikusten dela idazleak kritiko lanak ere bere gain hartzea. Hau ez da berria, eta gure inguruko literaturetan ere sumatzen dela esango nuke; garai batean, ordea, normalagotzat hartzen zen idazleen
|
lan
kritikoa. Nik, behintzat, azken urteotan gero eta gehiagotan entzun dut kritikagintza ez dela bereziki konpatiblea sorkuntzarekin?. Zertarako sartu sasibide horretan?
|
|
2021
|
|
|
Samoan kontatuko dizut, ez gaur eta ez orain, baina egunen batean. Stevensonen narratiban eta
|
lan
kritikoetan maisu bikaina topatuko duzue, lagun zoragarria, gizon hunkigarria eta Borgesek behin ere saldu ez zuen idazle ia bakarra, bakarra ez bada151.
|
|
|
Idazleek idazleei buruz idatzitako testu,
|
lan
kritiko eta gutun asko irakurri ditut azken urteotan, maitagarriak denak, sendagarriak guztiak. Ezin ditut denak aipatu, baina berriz esan nahi nuke inork ez duela idatzi Leopoldo Alasi buruz Benito Perez Galdosek bezala, Luis Cernudari buruz Octavio Pazek egin zuen moduan, Ralph Waldo Emersoni buruz Jose Martiren antzera, Edgar Allan Poeri buruz Charles Baudelairek eta Julio Cortazarrek egin zuten moduan, edo Carlos Fuentesek eta Bitoriano Gandiagak Cervantesi buruz egin zuten eran.
|
|
|
Asko irakurri dut liburu hau egiteko, baina gutxitan disfrutatu dut idazleek elkarri egindako ariketa kritiko batzuekin bezainbeste. Gerra aurrekoen artean Lizardi, Lauaxeta eta Aitzol aipatu nahi nituzke, eta gerra ostekoen artean ezinbestean aipatu behar ditut Gabriel Celayaren
|
lan
kritikoa, besteak beste Exploración de la poesía (Seix Barral, 1971) bikaina, eta Gotzon Garateren lan kritiko osoa, bereziki Txomin Agirreren Kresalaren analisia (Euskal elaberrien kondaira III, Gero, 1991), besterik ez bada testuaren benetako azterketa egiteko ze lan hartu daitekeen erakusten duelako. Horiez gain, esan dut lehenago ere txalotzeko moduko corpus kritiko bat dutela Igor Estankonak eta Edorta Jimenezek.
|
|
|
Asko irakurri dut liburu hau egiteko, baina gutxitan disfrutatu dut idazleek elkarri egindako ariketa kritiko batzuekin bezainbeste. Gerra aurrekoen artean Lizardi, Lauaxeta eta Aitzol aipatu nahi nituzke, eta gerra ostekoen artean ezinbestean aipatu behar ditut Gabriel Celayaren lan kritikoa, besteak beste Exploración de la poesía (Seix Barral, 1971) bikaina, eta Gotzon Garateren
|
lan
kritiko osoa, bereziki Txomin Agirreren Kresalaren analisia (Euskal elaberrien kondaira III, Gero, 1991), besterik ez bada testuaren benetako azterketa egiteko ze lan hartu daitekeen erakusten duelako. Horiez gain, esan dut lehenago ere txalotzeko moduko corpus kritiko bat dutela Igor Estankonak eta Edorta Jimenezek.
|