|
2022
|
|
|
Manuela idatzia zen bestalde, literatura egon nahi zuen euskara batean, Etxepareren soinburuaren aitzinean belauniko... Buruan atxiki nuen aurrerantzean, jarraitzen zuen, gure barnealdeko euskaldun petoenak ere euskara baliatzen zuela ikusten eta ukitzen zen errealitate baten tratatzeko, ez zela
|
gure
antzerki herrikoian ‘beste nonbait’ik izaten ahal gehiago, are gutxiago filosofiarik, azken apez euskaldunaren prediku distiranten galtzearekin lurrundu zitzaigula ariketa. Vauban aretoko behatzaile gaixoek, Manuelan murgilduz geroz, euskararekin konpondu behar zuten ahal bezala, maparik gabe, usaiako ezaugarririk gabe, ezagunik ez, ez eta ere pertsona berezien mintzatzeko molderik.
|
|
|
Baina enetako, definitiboki, Globokop zirkulu hura zen, espazio grotowskiar hura, asmatua izan baitzen antzerki pobrearen aldarrikatzeko. Espazio hura bere barneko engranaje ttipienetaraino ezagutzen eta atxikitzen bagenuen aske izanen ginen,
|
gure
antzerkiaren jabe eta Euskal Herriko edo kanpoko demago guziek beren diru laguntza eta kritika faltsuak nahi zituzten ekintza espantagarrienentzat atxikitzen zituzten. Karrusaren plaza zen, gureek behar orduz jalgitzen baitzuten xuri indartsu eta lur jabe guzien aho zilora tu egiteko.
|
|
|
Urkizuren liburuan salaketaz gainetik plazera zaie ipurdi solas aritzean irakurtzen, bozkalentzia bat nabaritzen delako ez hain handikia bere lurtasun zabarrera berriz aurtikitzean. Deus ez da betiko trenkatzen,
|
gure
antzerkia, aldien arabera, zurrunbilo zikliko batek eramana da, gaur egungo modari edo jokatzeko moldeari egokiago zaio adierazpen mota hori edo hura. Oraingo abusuzko pregoi egile guzi horiek eredu zuberotarrak tranpa gainean hobeki erakusten baditu espantuka eta grotesko, kontziente naiz estilo horrek, irri egileak gure alde biltzen baditu ere, erantzuleak uzten dituela eskapatzen merke ordaindurik.
|
|
|
Maskara aldebateko aterabidea litzateke
|
gure
antzerkiko, baina arazoa da ez dela demokratikoa, ez eta herrikoia ere arras, eskatzen duen diziplina ez dute denek eramaten, eta hala uste banuen ere bulta batez, ez da libertimendu tresna izanen sekula. Asto lasterren beharra hortik jalgitzen da, parte.
|
|
|
Eta paradoxak paradoxa, profesionaltasun mota bati bidea ordokitzea du ondorio, errana argumentu eskeleto batera soiltzea ekarri du, sinpletasun komertzial batera, ikuskizun mota horretan testua eta esanahia bigarren planora igorriak dira, tul baten gibelera bila joan behar du ikusle tematiak. Ikuskizun biziki distiratsu eta garbia bilakatua da orduan
|
gure
antzerkia, alegiazko modernotasun 26 tirriaren balakatzeko. Edo euskaldun izateko urguiluaren.
|