|
2003
|
|
|
Nire ondoko etzalekuan zegoen deskantsatzen beraz, afaldu zuen etzaleku berean, eta gelan ez zegoen beste inor lotan gu ezik. Kontakizunaren une honetaraino ederki legoke edonoren aurrean kontae tzeko ere; hemendik aurreragokoa ordea
|
ez
zenukete nik esanda entzungo lehenik' ardoa (umeekin eta umerik gabe) egiatia' ez balitz, esaeraren arabera, eta bigarrenik bere gorespena egiten hasita Sokratesen ekintza bikaina ezkutatzea bidegabe irudituko ez balitzait. Areago oraindik:
|
|
2004
|
|
|
Alabaina, ahalmen eragile hau ezin da niregan egon,
|
ez
duelako nire pentsamendua aurresuposatzen eta ideia horiek sarritan sortzen zaizkidalako nik ezertan lagundu gabe, eta askotan nire gogoz kontra. Beharrezkoa da, beraz, bera izan dadila nitaz ezberdina izango den substantzia baten baitan.56
|
|
2017
|
|
|
Eta agertzen da nire unibertsoko objektuen artean atzematen ditudan erlazioen desintegratze huts bat bezala. Baina desintegratze hori
|
ez
dut nik burutzen; gauzen artean jatorriz ezartzen ditudan distantzien bitartez, alferrik atzematen ahalegintzen naizen erlazio bat bezala agertzen da. Gauzen atzeko plano baten modukoa da, niri printzipioz ihes egiten didana eta gauzei kanpotik ematen zaiena.
|
|
|
Nozio iheskorrak baino ez dira izango beti, ihes egiteko izaera izango dutenak:
|
ez
dut nire gaiztotasuna atzemango ez bada ekintza horren edo haren baitan, ihes egingo diot nire buruari, sentituko dut nire alienazioa eta nire isurtzea izate baterantz alferrik baino ez dudana gaiztotzat hartu eta, haatik, banaizela sentituko dudana eta distantziara biziko dudana, lotsa edota beldurra dela bitarte.
|
|
|
Erabilera enpirikoan eta egunerokoan hartuta, ‘absentzia’ adigaia ez nuke baliatuko edozein motatako ‘hor ez egotea’ adierazteko, hori garbi dago. Hasteko,
|
ez
badut nire tabako paketea bere lekuan aurkitzen, ez dut esango absente dagoenik; nahiz eta adieraz nezakeen ‘hor egon behar zuela’ Azken batean, objektu material edota tresna baten lekua, nahiz eta zenbaitetan leku zehatz bat egoki dakiokeen, ez da bere izaeratik ondorioztatzen. Horrek leku bat aitor liezaioke soilik, baina nire bitartez hartzen du tresna batek lekua.
|
|
|
Begiratua sentitu aurretik, nire kontzientzia (ez erreflexua) ez da tesi baten objektu, gauzen kontzientzia hutsa naiz, ez dago inongo ikuspunturik nik situazio batean egiten ditudan ekintzak kalifika ditzakeenik. Beraz,
|
ez
ditut nire ekintzak ezagutzen, baizik eta bizi egiten ditut eta beraiek naiz; eta nire baitarakoa naizenez, nire ezerez propioa ere banaiz. Ordea, begiratua sentitzean, besterik da:
|
|
|
Baina emana zaidan distantzia da. Begiratua naizenez gero,
|
ez
dut nik distantzia zabaltzen, distantzia zeharkatzera mugatzen naiz. Bestearen begiradak espazialtasuna ematen dit.
|
|
|
Eta subjektu horren bitartekorik gabeko presentzia beharrezko baldintza da niri buruz eratzen dudan zeinahi pentsamendurena. Bestea zera da, beragandik ezerk bereizten
|
ez
nauen ni neu hori, ez bada bere askatasun erabatekoak eta osoak, alegia, berez eta bere baitarako, berak bakarrik izateko daukan bere indeterminazio horrek.
|
|
|
Ezin ondoriozta nezake ere kontzeptua edo irudikapena nire funtsetik. Lehenik eta behin,
|
ez
ditudalako nik ‘sortzen’ eta ‘irudikatzen’: horrelako espresioek ‘ezagutu’ eremura ginderamatzakete berriro, eta hori printzipioz jokoz kanpo geratu da.
|
|
|
Sartrerentzat, ‘begiratua izatea’ gertakari erreduziezina da. Bestearen begirada (begiratzailea) ezin da deduzitu ez nire subjektu izatetik (orduan Bestea objektutzat joko bainuke) ez Bestearen objektu izatetik (orduan Besteak
|
ez
bailuke ni begiratzeko ahalmenik). Epoche fenomenologikoak ere luke, Sartrek dioenez, Bestea isolatu eta parentesi artean jarri, zeren, begiratzailea delarik, Bestea transzendentzia hutsa baita, ez posiziozkoa, ez tetikoa, nire ‘mundutik’ kanpo dagoena.
|