|
2000
|
|
|
Ez dakit, eta gainera ez zait axola, zeren furgonetaren leihora itsatsirik joan naizenean, bart Rubenekin igarotako une eztiak ahogozatuz joan bainaiz. Ez dakit, bestalde, gozoaren gutiziarekin,
|
ez
ote nabilen agudoegi eta azkenean Rubeni min egingo ote diodan; ez dakit, eta ez zait axola. Bakar bakarrik dakit une hau sari bat bezalakoxea dela, orain hilabete batzuk guztiz imajinaezina zitzaidala eta, hala ere, pronostiko guztien kontrara, zortea oraingoan aldeko izan dudala.
|
|
|
Dâailleurs, jakizu ni Dan eta taldeko beste neska batekin, Adelarekin, geratu nintzela, erogailu horietara igo gabe. Adela hori dela eta ez dela, eta barre apur bat egin dezazun, ez dakit ba nire atzetik
|
ez
ote dabilen: begirada horiek, hurbiltasun hori...
|
|
2005
|
|
|
Hala, Idoia edonoiz etortzen hasi zen gurera, eta, azkenean, lotara geratzen zen. Azkar samar
|
ez
ote genbiltzan bota zidan amak berriro, baina leihoa zabalduta sartzen den aire freskoaren antzera hartzen zuen" bere erraintxoa", eta laster etxekotu zen Idoia. Neure buruari galdetzen nion ea zer esango ote zuten haren gurasoek (ez zidan haiei buruz gauza handirik esaten), baina berehala ulertu nuen aurkeztu zizkidanean.
|
|
2020
|
|
|
Amak garai hartan euskaratutako liburua irakurtzen nabil, eta begitantzen zait Plathen ornoetatik ere bazetorrela amaren sakadura," nuke oreka aurkitu seme alabak, sonetoak, maitasuna eta harraskako plateren artean, eta bizitzari eutsi..." baitio, besteak beste, 286 orrialdean. Eta batek daki nire ornoetan barrena ere
|
ez
ote dabilen. Bestela, zer izango da ba, urteetan zehar begia dardararazi didana kamera eta objektibo ezberdinen bitartez, bultzada horixe ez bada?
|
|
|
Gogoa inoiz baino trankilago, baina pentsaera bitxia inguruka hasi zitzaidan eta arrangura bizia gogoaz jabetu,
|
ez
ote nenbilen Martineren bizitzan gehiegi sartzen eta haren askatasuna eragozten. Gaua pentsamendu horrekin ezin geldituz, ez nuen lo onik egiten eta bospasei aldiz jaiki, idazten jartzeko.
|
|
2021
|
|
|
pertsona egokiarekin ibiltzen gara pasieran aldirietako kaleetan, ohitura hartzen dugu pixkanaka egunero elkarrekin paseatzeko. Noizean behin, distraituki, geure kabutan darabilgu
|
ez
ote gabiltzan pasieran pertsona egokiarekin, baina ezezkoan gaude gehienbat. Lasaiegi gaude; lurra, zerua ez dira aldatu; minutuak eta orduak baratxe baratxe doaz, gure bihotzaren pilpira sakonik gabe.
|
|
|
Abiadan garbitu ditut bi platerak, bi kopak eta mahai tresnak, xaboia eta ura esku artean. Janari arrastoak garbitzen ditut benetan erruduntasuna garbitzen
|
ez
ote nabilen lotsaz ari naizen arren. Sukaldeko argiak armairuaren nire isla erakutsi dit azal leunean, eta ihes egiten diot neure begirada zorrotzari.
|