|
2005
|
|
|
Oso komentatua izan zen arazoz betetako haurdunaldi baten ondoren emazteak ezin izango zuela beste seme alabarik mundura ekarri, baita Mateoren garai ilunak ere, baina herriko jendearen aurrean glamour guztia kendu ziena Manuel Urrestiren auto istripua izan zen eta haren ondorioz gurpildun aulki batean igaro zituen urteak. Diru aldetik ere ez ziren garai onak izango emaztearentzat, baina bera beti bezain duin agertu zen kalea zapaltzen zuen bakoitzean, bere irribarre neurtuarekin
|
egunonak
itzultzen. Ez zuen sekula inor kontratatu bere senarra zaintzeko, eta astean bitan joan zitzaion semeari eroetxera bisitan, isil isilik.
|
|
|
4 Cren txirrina jotzera abiatu nintzenean, adineko gizon batek ireki zidan atea. Gaztela aldean erabiltzen dituzten oihalezko kapelu zuri beltz horietako bat zeraman buruan eta
|
egunonak
opa ondoren kalera irten zen, bere makila lagun.
|
|
2009
|
|
|
Abaildua, ia. Xantik koilaratxoa eta azukrea platertxoan ipini eta ebakia ateratzen zion bitartean, sartzerakoan
|
egunonak
ere ez zituela eman konturatu nintzen. Eta bekatu latza izaten zen hura Mielentzat.
|
|
2013
|
|
|
Azken urte askotan, zenbat izan diren kontatzen ere ahaztu zait dagoeneko, goizero erosi dut egunkaria bere dendan eta gaur arte ez nekien semerik zuenik ere. Inoiz ez zidan
|
egunonak
emateaz gain beste ezer esan. Agidanez, triste zegoen gaur eta hustu beharra izango zuen.
|
|
2014
|
|
|
Ez nekien arren zer zegoen bertan, zerbait txarra barruntatzen nuen. Bere zuloan aurkitu nuen Apostolua, eta ni ikustean
|
egunonak
eskaini zizkidan alai. Neska mehe eta azal zuri batekin zebilen azken aldian, eta horrek umorea hobetu eta hiztunago bihurtu zuen.
|
|
2015
|
|
|
Langile guztiak harritu ziren: lehen
|
egunonak
ere ez zizkioten ematen elkarri, ez jendaurrean behintzat.
|
|
2017
|
|
|
Begiak, piku helduen mamia bezain gorri nituela jaiki nintzen. Logelako leihora hurbildu eta burua atera nuen berehala, osaba aurkitzeko esperantzarekin, goizero bezala pikondoan eserita
|
egunonak
ematen. Zozoak baino ez nituen ikusi, ordea, adarretan pikuei mokoka.
|
|
|
Denoi gertatu izan zaigu, egia esan, aldameneko inor gaixo dagoenean, on egiteko asmoz eta hobe beharrez, gaixoaren iritzia jakiteke, ezer esan gabe haren ordez hartzen ditugula erabakiak, ohean eta eri dagoenak nahimenik eta adimenik ez balu bezala; denok egin izan dugu inoiz edo behin hori, eta hilurranak hurbil izan ditugunok gehiagotan, baina norberari egokitu artean ez gara horretaz ohartu ohi. Nire buruaz ari naiz, noski, baina okerrena ez da nire borondatea aintzat ez hartzea, askoz okerragoa da nire gizontasunaz ere ahaztea, nor den emakume zintzo batek sasoiko gizaseme baten aurrean sekula egingo ez lituzkeenak egiteraino. Adibidez, goizean goiz etortzen zaizkit ama edo alaba,
|
egunonak
eman, leihoa zabaldu, zer moduz nagoen galdetu eta abarrekoetara, eta ahotsean halako ardura erakusten baldin badute ere, ezaxola lasa bat antzematen zaie ibileran, keinuetan, batetik bestera mugitzeko eran, nire aurrean orain artean erakutsi gabeko baina bakarrik daudenean ohizkoa dutela sumatzen dudan ezaxola. Dena dela, ama eta alaba ez dira berdin berdinak, funtsean jokabide bertsua badute ere.
|