|
2007
|
|
|
Izpiritu hori, batetik, beti bera da; bestetik, ez da aldaezina, etengabe kanbioan dago, beti berriro bere burua sortzen ari418 Dilema bat dago bi faktoreokin: gehiegitzen bada izpirituaren menpegabetasuna mundu fisikotik eta haren ahal berezkoa, izpiritu eternalki
|
bere
buruaren berdin batekin, autokreatzaile hutsa, azkenean historia ukatuz bukatzen da, mundu gabeko izpiritu batekin; eta gehiegitzen bada inguruaren eragina izpiritua influentzia materialen produktu bat bihurtzeraino, azkenean, izpiritu kreatzailerik gabe, historia mekanizatuz bukatzen da, beraz ukatuz orobat. Herder eta jarraitzaileek izpirituaren hein handi bateko menpegabetasuna erliebarazten badute (Montesquieu-k eta Hume-k ere hala egin dute), zalantza gabe garaiko sentiera gogoberoari hala dagokiona da:
|
|
2018
|
|
|
Balioak sortzeko, esanahi sorkuntzaren modu historiko horretarako? beharrezkoa baldin bada gorputza suntsitzea, Kafkaren «Zigor kolonian» ipuinean tortura makinak gorputza suntsitzen duen bezala gainean idatzi ahala, orduan inskripzio horren aurretik gorputz bat egon behar da, egonkorra eta
|
bere
buruaren berdina, suntsipen horretan sakrifikatua izateko. Nolabait ere, Foucaultentzat, Nietztscherentzat bezala, balio kulturalak gorputzean egindako inskripzioaren ondorioz sortzen dira.
|
|
|
Hemen amaren gorputza eta haren senen teleologia irudikatzen da
|
bere
buruaren berdina den printzipio metafisiko temati baten antzera, sexu jakin baten konstituzio biologiko kolektiboaren arkaismo gisa, eta esanguratsua da irudikapen hori sexu femeninoaren kontzeptu uniboko batean oinarritzen dela. Sexu hori, jatorritzat eta kausatzat jotzen dena, sortzailetasun hutsaren printzipioa balitz bezala aurkezten da.
|
|
|
Hemen literatura hori aztertuko ez badugu ere, bai erreparatuko diogu kritikoki, eta buelta emango, haren premisetako bati. Teoria filosofikoetan «identitate pertsonala» zertan datzan aztertzen denean, arretagunea ia beti izaten da zein barne ezaugarrik ematen dion pertsonari jarraitutasuna, edo denboran zehar beti
|
bere
buruaren berdina izatea. Hemen, aitzitik, hauxe izango da galdera:
|
|
|
Hemen, aitzitik, hauxe izango da galdera: ez al dira generoa eratzen eta banatzen duten jardun erregulatzaileak ezartzen dutenak identitatea, subjektuaren barne koherentzia, eta, areago, pertsona beti
|
bere
buruaren berdina izate hori. Ez al da «identitatea» ideal normatibo bat, eta ez esperientzia deskribatzen duen ezaugarri bat?
|
|
|
Hala ere, planteamendu hauen guztien funtsezko ideia da sexua hizkuntzaren erabilera hegemonikoan substantzia bezala azaltzen dela, hau da,
|
bere
buruaren berdina den izaki legez, metafisikoki hitz eginda. Irudipen hori sortzen da hizkuntzaren edota diskurtsoaren trikimailu performatibo baten bidez, zeinak ezkutatzen baitu berez ezinezkoa dela sexu edo genero bat «izatea».
|
|
2021
|
|
|
Eta zu erakarri nahi zintuen indar handi bat sentitu nuen besoetan, zu nire bihotzaren kontra estutzeko indarra; keinu oso erraza zirudien nire besoetan: egiteko eta desegiteko erraza, keinu gardena,
|
bere
buruaren berdina izango zen keinua. Baina gorputzari itsatsirik gorde nituen besoak.
|