|
2001
|
|
|
Begiespen hutsa sentsazioari dagokion osagai oro alde batera uzten duen begiespena da. Gorputz bati adimenak substantzia, indarra eta halako adigaiak egotz diezazkioke eta sentsazioaren mailan kolorea, gogortasuna etab. gainera ditzakegu; baina, gainera,
|
bera
objektu gisa jasotzeko forma soilari dagozkion hedadura eta forma geratuko lirateke begiespen hutsaren aldetik.
|
|
|
Espazioa subjektuari lotu zaion bezala, denborari hori are modu estuagoan gertatuko zaio. " Bera [denbora] ez da erreala, beraz, objektu gisa, baizik eta neure burua
|
bera
objektutzat hartzeko errepresentazio era gisa" (A37/ B54 (E87)). Denbora barneko sentsua da, beraren bidez gogamenaren barne egoera begiesten da.
|
|
2017
|
|
|
Baina ezeztapen bikoitz hori, nolabait ere, bera bakarrik suntsitzen da: edo jotzen dut, bada, izate jakin bat ez izatera eta, orduan,
|
bera
objektua da niretzat eta nik nire objektutasuna galtzen dut berarentzat; kasu horretan, Besteak utzi egiten dio Beste ni izateari, alegia, ni izaterik ukatuz objektu bihurtzen nauen subjektu izateari; edo, bestela, izate hori zinez Bestea da eta ni ez izatera jotzen du; baina, kasu horretan, ni objektu bihurtzen naiz berarentzat eta berak galdu egiten du bere objektutasuna. Horregatik, funtsean, Bestea Ez ni ez objektua da.
|
|
|
Baina munduko irudi hori ezin dut inoiz dezifratu, egokitu egiten natzaio ekintzan eta ekintzaz. Bestea ere, subjektua izaki, bere irudian engaiatua aurkitzen da; baina
|
bera
objektutzat jotzen dudanean, ordea, munduko irudi hori da begien bistan jartzen zaidana. Bestea bihurtzen da beste tresna guztiekiko harremanaz definitzen den tresna:
|
|
|
bere kontzientzia izateko ahaleginean, bere baitarako osotasuna eratuko litzateke bere aurrean bera kontzientzia bat bezala, baina bera kontzientzia deneko bera hori ez izateko duen kontzientzia bat bezala. Orobat,
|
bera
objektua, izateko, agertu litzateke kontzientzia batek eta batentzat izana bezala, hain zuzen, berak ez izateko duena baldin eta bera izango bada. Hortik letorke Bestearentzakoaren zisma, eta bereizketa dikotomiko hori infinituraino errepikatuko litzateke, kontzientziak oinarrizko leherketa baten pusketak balira bezala eratzeko.
|
|
|
Cogitoak, beragandik kanpo, Beste konkretuaren presentzia zalantzagabearen bidean jarri behar gaitu. Bestea ni ez izaten moduan agertu behar da; (iii) Cogitoak Bestea erakutsi behar digu ez
|
bera
objektu delarik, baizik eta parte duelarik gure izatean; eta (iv) Bestea barneko ezeztapen bezala atzeman behar dugu ni ez izaten, hau da, Besteak eta nik batasun sintetiko bat eratzen dugularik eta bata bestea denik ukatuz eratzen garelarik. Horrek eskatzen du, bestalde, nik ezin dudala, nahiz eta izate batasuna osatu, osotasunaren ikuspunturik hartu eta, beraz, Bestearen existentziaren bizipena osotasun osagabea dela.
|
|
|
Besteak begiratzen didanean, gainera, begiratzailea bera da, nik ezin dut bera begiratzaile gisa ikusi. Ildo beretik, Besteari begiratzen diodanean,
|
bera
objektua da niretzat, beraz, ez da begiratua sentiarazi didana. Bestea ezin da izan nire atentzioa beragan jarri dudalako agertzen den zerbait, subjektua delarik begiratzen baitit beti.
|