|
2009
|
|
|
Ada?; arrazoi zuten, bai, bere lagunek, eta arrazoi zuen Adak, Domingok eutsi egin behar baitzion, eta aurrera segitu, kosta ahala kosta: bi hilabete eginak zituen, eta ez al zen, bada, beste hamar jasateko gai izango, probak iritsi bitartean?; ez
|
baitzuen
zalantzarik egiten probak gaindituko zituela?
|
|
|
bakarrik egon nahiago zuela, alegia, inguruarekiko eta besteekiko ardura gehiegizkoak buruko astuntasunaren astunagotze bat balekarkio bezala; esan nahi baita muinoian sentitzen zuèn mina minagotu egin zitzaiola Domingori, mina gainditzeko moduan zegoen arren, gainditu!; orbetarrak, izan ere, bere lekuan egon ziren, istripua gertatu zenetik Domingori eta Domingoren osasunari begira gau eta egun, eta bera ere bere lekuan egongo zen, etxekoei hura zor zien, zer gutxiago!; Domingok, beraz, ez zuen hitz egiteko gogorik, lasaigarriek ere sorgortasunaren eremura zeramaten?, eta irriak banatzen zituen batez ere, bere minaren gaineko irriak, orbetarren berbaroa entzuten zuen bitartean, amaren ahotsa erdigune eta ardatz: iruditu zitzaidan, bai, trena eliza bihurtu eta arrosarioa errezatu genuèn hartan mirariaren atarian geundela, eta horratx, azkenean sendatu egin zaigu Domingo!, zeren Reginak ez
|
baitzuen
zalantzarik egiten mirari bat izan zela, Jainkoak egina eta zeruko Ama Birjinaren bidez lortua, esan, hura esaten zuen behinik behin, sabelak buruak baino gehiago erabakitako hitzetan:
|
|
|
Ada"; arrazoi zuten, bai, bere lagunek, eta arrazoi zuen Adak, Domingok eutsi egin behar baitzion, eta aurrera segitu, kosta ahala kosta: bi hilabete eginak zituen, eta ez al zen, bada, beste hamar jasateko gai izango, probak iritsi bitartean?; ez
|
baitzuen
zalantzarik egiten probak gaindituko zituela...
|
|
|
bakarrik egon nahiago zuela, alegia, inguruarekiko eta besteekiko ardura gehiegizkoak buruko astuntasunaren astunagotze bat balekarkio bezala; esan nahi baita muinoian sentitzen zuèn mina minagotu egin zitzaiola Domingori, mina gainditzeko moduan zegoen arren, gainditu!; orbetarrak, izan ere, bere lekuan egon ziren, istripua gertatu zenetik Domingori eta Domingoren osasunari begira gau eta egun, eta bera ere bere lekuan egongo zen, etxekoei hura zor zien, zer gutxiago!; Domingok, beraz, ez zuen hitz egiteko gogorik –lasaigarriek ere sorgortasunaren eremura zeramaten–, eta irriak banatzen zituen batez ere, bere minaren gaineko irriak, orbetarren berbaroa entzuten zuen bitartean, amaren ahotsa erdigune eta ardatz: iruditu zitzaidan, bai, trena eliza bihurtu eta arrosarioa errezatu genuèn hartan mirariaren atarian geundela, eta horratx, azkenean sendatu egin zaigu Domingo!, zeren Reginak ez
|
baitzuen
zalantzarik egiten mirari bat izan zela, Jainkoak egina eta zeruko Ama Birjinaren bidez lortua... esan, hura esaten zuen behinik behin, sabelak buruak baino gehiago erabakitako hitzetan: Villalbako markesa andereak ere lagunduko zigun zertxobait zerutik, ziur nago!, nahiz eta Reginaren nortasunak bazuen beste ezaugarri bat, egun batean biribil ikusten zuena hurrengoan ez hain biribil ikustera zeramana, noiz eta sabelaren aldiari buruarena nagusitzen baitzitzaion.
|
|
|
Nola liteke sasimediku hura, ia ahaztuta zuena baina Elinorrek hainbeste goraipatzen ziona, hura bera izatea bila zebilen gizona, salbatuko zuena, haren esku egotea bera osatzea, bere bizitza? Sekula ez
|
baitzuen
zalantza egin sendabiderik bazuela. Gizon aproposa aurkitzea zen kontua, ez besterik:
|