|
2008
|
|
|
Poltsa portalean goxo goxo utzi eta eskaileretan gora abiatu zen. Arin eman zuen lehen pausoa,
|
baina
bide erdia osatzeko maila bat falta zuenean ezin izan zion ezinegonari eutsi. Damututa, atzera egin zuen.
|
|
|
Lurrean bere maleta utzi eta metro batzuk egin zituen guregana. Takoidun zapaten gainean pausoa neurriz kanpo luzatuz etorri zen,
|
baina
bide erdian geratu eta, bere onetik irtenda nonbait, sekulakoak esaten hasi zen, hori pentsatu nuen behintzat nik, nahiz eta ez genion ezer entzuten; ezagutzen nuen nik bere hitz egiteko modu hura, zenbat eta gauzak esateko eragozpen handiagoa orduan eta gehiago mugitzen zituen eskuak, arazoak zituen oraindik gure hizkuntzan iraintzeko, edo beharbada bere hizkuntzan ari zitzaigun egundokoak esate... Horrela egin zuen aldi bat eta, apaltzen hasia zela zirudienean, maleta bere horretan utzi eta ihesi abiatu zen.
|
|
2014
|
|
|
Hainbeste beldurtzen zintuen hori dastatu nahi zenuen,
|
baina
bide erdian gelditu zara. Maitasun konbentzional bat nahiago duzu azkenean, konplikaziorik gabeko sexua, oskol huts eta egokia.
|
|
2015
|
|
|
Aitor dezadan lehenbailehen, misterioaren hariari tiraka ibili gabe: ez nintzen zulo horretaraino iritsi; gutxi gorabehera non egon zitekeen banekien, abiatu ere egin nintzen,
|
baina
bidearen erditik aurrera ugariegia zen sasia eta laharra (ez zuen alferrik hartua baserriak Lahar hegi izena), ni berriz prestatu gabe nindoan, eta pentsatu nuen hobe nuela irudimenezko zuloaren lilura, egiazko arantzen ziztada eta urratuak baino.
|
|
2019
|
|
|
Begiratokia utzi, bulegora joan, armairu bateko paperen artean Setioko lehen probak bilatu ditu, oraindik baditu proba horiek, bigarrenak eta hirugarrenak ere bai, jatorrizko testua ez, ordea, hori argitaletxeak gordetzen du lehen zuzenketa bukatu ondoren, dena paper poltsa batean sartu zuen, eta orduantxe jo zuen telefonoak. Ikaraldi batek astindu zuen Raimundo Silva, ezkerreko eskua, azturak eramanda, telefonora hurbildu zen,
|
baina
bidearen erdian gelditu eta atzera egin zuen, gauza beltz hori lehertuko den erloju bonba bat da, eraso egiteko prest dagoen kriskitin suge dardartia. Poliki poliki, deitzen dioten tokitik pausoak entzuten lituzketelako beldurrez bailegoen, zuzentzailea urrundu egiten da, Costa da, dio marmarka, baina oker dabil, eta ez da goizeko ordu hartan nork hitz egin nahi izan zuen berarekin jakitera iritsiko, ez eta zertarako ere, Costak ez dio esango, egun batzuk barru, Etxera deitu nizun, baina inork ez zuen telefonoa hartu, beste inork ere ez dio esango, nork baina, ez dio errepikatuko, Hura pena, berri on bat eman nahi nizun, telefonoak jo eta jo, eta ezer ez.
|