|
2009
|
|
|
Atzean geratu ziren bi emakumeak, Nazariori bere denbora eman nahi izan baliote bezala, Reginak eta Rakelek
|
bai
baitzekiten ordurako, ezjakinki jakin ere, sehaskakoa bakarka ikusteko moduko ikuskizuna zela, inoren interferentziarik gabe; Nazario Orbek, beraz, bi emakumeei bizkar ematen zien, eta posizio hartan ikusi zuen haurra, barruak agintzen zizkiòn esku eta aurpegi keinuei mugarik jarri gabe, begiak zabal ireki eta luze ixten zituela, ireki eta itxi, itxi eta ireki; izan ere, hain sinestezina egiten ... alfer alferrik zebilela jolasetik batere ez zuèn begien jolas hartan sartuta, sinestezinena baitzen inguru hartan, antza, sinesgarriena; berandu gabe ohartu zen, halaber, sinesgarritasun berreskuratuaren bidetik, hura?, zer?
|
|
|
Atzean geratu ziren bi emakumeak, Nazariori bere denbora eman nahi izan baliote bezala, Reginak eta Rakelek
|
bai
baitzekiten ordurako, ezjakinki jakin ere, sehaskakoa bakarka ikusteko moduko ikuskizuna zela, inoren interferentziarik gabe; Nazario Orbek, beraz, bi emakumeei bizkar ematen zien, eta posizio hartan ikusi zuen haurra, barruak agintzen zizkiòn esku eta aurpegi keinuei mugarik jarri gabe, begiak zabal ireki eta luze ixten zituela, ireki eta itxi, itxi eta ireki; izan ere, hain sinestezina egiten ...
|
|
2010
|
|
|
Nik, funtsean, gizaki arrazionaltzat dut neure burua, eta horregatik, errealitatearekiko harremana kudeatzeko, aintzakoagotzat hartzen dut arrazoimena irudimena baino, baina gauza bat da hori, eta beste bat ez ohartzea ezen, gizakiaren berezko izatean, badagoela osagai irrazional bat, non bete gabeko amets eta desioek aurkitzen baitute asaskabidea? nik
|
bai
bainekien ordurako, ongi jakin ere, beste mundu haren berri, ez hankarik ez bururik ez zuèn mundua, errealitate inkontzienteari lotuta zegoen heinean?, halako moldez, non artikulua ebaki eta gorde egin bainuen, hain benetakoa, gogoratu nola ibili zen Ada gaixotu zenean, Gabino, orain buru argi, orain buru ilun, bere baitan bi nortasun balitu bezala, marra argi batek bereiziak!?... eta hain egiazkoa begitandu zitzaidan; eta handik bospasei egunera erakusketa berriro ikustera joan, eta guztiz beste inpresio bat jaso nuen, jakina?
|
|
|
Nik, funtsean, gizaki arrazionaltzat dut neure burua, eta horregatik, errealitatearekiko harremana kudeatzeko, aintzakoagotzat hartzen dut arrazoimena irudimena baino, baina gauza bat da hori, eta beste bat ez ohartzea ezen, gizakiaren berezko izatean, badagoela osagai irrazional bat, non bete gabeko amets eta desioek aurkitzen baitute asaskabidea... nik
|
bai
bainekien ordurako, ongi jakin ere, beste mundu haren berri —ez hankarik ez bururik ez zuèn mundua, errealitate inkontzienteari lotuta zegoen heinean—, halako moldez, non artikulua ebaki eta gorde egin bainuen, hain benetakoa —gogoratu nola ibili zen Ada gaixotu zenean, Gabino, orain buru argi, orain buru ilun, bere baitan bi nortasun balitu bezala, marra argi batek bereiziak! artea zen —arte hutsa—, ordu arte egin zèn arterik aurrerakoiena.
|