|
2017
|
|
|
Hortaz, ‘Beste’ adigaiak ezin du inondik ere apuntatu kontzientzia bakarti eta mundutik kanpoko batera, nik pentsatu ere ezin dudana egin. Gizakia munduarekiko eta neurekiko definitzen da; unibertsoaren barne isuri bat eragiten duen munduko objektu hori da, barne hemorragia bat; bera da agertzen zaidan subjektua
|
nire
objektutasuneranzko ihesean. Baina nire jatorrizko erlazioa Bestearekin ez da bakarrik egia absente bat, nire unibertsoko objektu konkretu baten presentziaren bidez atzemana; erlazio konkretu eta eguneroko bat ere bada, nik bizi dudana:
|
|
|
1)
|
Niretzako
objektutasuna ez da inola ere Hegelen ‘Ich bin ich’ en zehaztapena. Ez da inola ere identitate formal bat; sakonean desberdinak dira nire objektu izatea edo nire Bestearentzako izatea eta nire baitarako izatea.
|
|
|
Baina ezeztapen bikoitz hori, nolabait ere, bera bakarrik suntsitzen da: edo jotzen dut, bada, izate jakin bat ez izatera eta, orduan, bera objektua da niretzat eta nik
|
nire
objektutasuna galtzen dut berarentzat; kasu horretan, Besteak utzi egiten dio Beste ni izateari, alegia, ni izaterik ukatuz objektu bihurtzen nauen subjektu izateari; edo, bestela, izate hori zinez Bestea da eta ni ez izatera jotzen du; baina, kasu horretan, ni objektu bihurtzen naiz berarentzat eta berak galdu egiten du bere objektutasuna. Horregatik, funtsean, Bestea Ez ni ez objektua da.
|
|
|
Beste subjektuaren niganako presentzia horren ildotik, eta aitortzen dudan
|
nire
objektutasun horretan eta horrengatik, Bestearen objektibatzea har dezakegu Bestearekiko nire erlazioaren bigarren unetzat. Bestearen presentzia nire muga ez agerikoaz harago, izan ere, eragile izan daiteke nire burua berriro ipseitate aske modura hartzeko.
|
|
|
Beraz, beldurra zera da, nire ni objektua deskubritzea nire pertzepzio eremuan beste objektu bat agertzen denean. Horrek beldur ororen jatorrira igortzen du, berau
|
nire
objektutasun hutsaren beldurrezko deskubrimendua, nire posibleak ez diren posible batzuek gainditzen eta transzenditzen dutenean. Beldurrari ihes egingo diot nire posible propioetarantz jotzen dudan heinean, hau da, nire objektutasuna ez esentziazkotzat jotzean.
|
|
|
Janztea objektutasuna disimulatzea da, ikusia izan gabe ikusteko eskubidea aldarrikatzea, alegia, subjektu hutsa izatea. Horregatik, jatorrizko bekatuaren ondoren, jauziaren irudi biblikoa zera da, Adamek eta Evak ‘biluzik daudela jakitea’ Hain zuzen ere, lotsaren aurkako erantzuna zera da, objektutzat jotzea
|
nire
objektutasuna bera atzematen duena.
|
|
|
Ordea, ‘forma inpertsonala’ hartzen badut bere aurrean lotsatzen naizeneko subjektutzat, ezinezkoa duelarik objektu bilakatzea Beste askotarikoan sakabanatu gabe, eta ezartzen badut inola ere objektu bilakatu ezin duen subjektuaren batasun absolututzat, orduan nire objektu izatearen betikotasuna ezartzen dut eta nire lotsa betikotzen. Jainkoaren aurreko lotsa da hori, alegia,
|
nire
objektutasuna onartzea subjektu baten aurrean inoiz ere objektu bilakatuko ez dena. Nire objektutasuna absolutuan gauzatu eta, aldi berean, hipostasiatu egiten dut:
|
|
|
Jainkoaren aurreko lotsa da hori, alegia, nire objektutasuna onartzea subjektu baten aurrean inoiz ere objektu bilakatuko ez dena.
|
Nire
objektutasuna absolutuan gauzatu eta, aldi berean, hipostasiatu egiten dut: batera datoz Jainkoaren leku hartzea eta nire objektutasunaren gauzatasuna; areago, errealagotzat jotzen dut nire Jainkoarentzako objektu izatea nire baitarako izatea baino; alienatua existitzen naiz eta nire kanpokotasunak erakusten dit nik zer izan behar dudan.
|
|
|
Nire objektutasuna absolutuan gauzatu eta, aldi berean, hipostasiatu egiten dut: batera datoz Jainkoaren leku hartzea eta
|
nire
objektutasunaren gauzatasuna; areago, errealagotzat jotzen dut nire Jainkoarentzako objektu izatea nire baitarako izatea baino; alienatua existitzen naiz eta nire kanpokotasunak erakusten dit nik zer izan behar dudan. Jainkoaren aurreko beldurraren jatorria horixe da.
|
|
|
Sentimendu anbiguoa da: harrotasunean, Bestea hartzen dut objektutasuna nire izatera datorreneko subjektutzat, baina, gainera, nire burua hartzen dut
|
nire
objektutasunaren erantzuletzat; arreta nire erantzunkizunean jartzen dut eta nire gain hartzen dut. Nolabait ere, beraz, harrotasuna lehenik etsimendua da:
|
|
|
hori izateaz harro izateko, etsi egin behar izan dut lehenik hori baino ez izatera. Lotsaren aurrean izaten den lehen erreakzioetako bat da, baina iheseko eta asmo txarreko erreakzioa besterik ez da, ezen nire burua hartzen baitut, Bestea betiere subjektutzat joz,
|
nire
objektutasunarekin Besteari eragiten diokeena bezala. Hitz batean esateko, bi jarrera autentiko daude:
|
|
|
Hitz batean esateko, bi jarrera autentiko daude: lehenengoan, Bestea hartzen dut
|
ni
objektutasunera natorreneko subjektutzat eta hori lotsa da; bigarrenean, nire burua hartzen dut Bestea Bestetasunera datorreneko proiektu libretzat eta hori buru estimua da, edo nire askatasunaren baieztapena Beste objektuaren aurrean. Baina harrotasuna, eta hantustea, orekarik gabeko eta asmo txarreko sentimendua da:
|
|
|
Zera, nire gain hartzen dudan objektu izate horretaz atsegin hartzeko, objektu gisa berreskuratzen saiatzen naiz; eta Bestea denez horretarako gakoa, nireganatzen ahalegintzen naiz nire izatearen sekretua erakuts diezadan. Horrela, hantusteak bultzatu egiten nau Bestea nireganatzera eta objektu gisa eratzera, objektu horren barruan arakatzeko eta
|
nire
objektutasun propioa bertan deskubritzeko. Baina hori urrezko arrautzen oiloa hiltzea da.
|
|
|
atzeman nahi izan dudan irudi horretan, errekuperatzeko eta nire izatean txertatzeko, ez dut nire burua jada errekonozitzen eta Besteari egotzi behar diot, gogo onez edo txarrez, bere ezaugarri subjektiboetako bat bezala.
|
Nire
objektutasunetik halabeharrez askatua, bakarrik gelditzen naiz Beste objektuaren aurrean, nire ipseitate kalifikaezinean, izateko dudana baina izan ezin dudana nire funtziotik kanpo.
|
|
|
Halatan, Bestearen niganako presentzia,
|
nire
objektutasuna gauzatzen duena bezala, subjektu osotasun bezala bizitzen da; eta presentzia horretarantz biratzen banaiz bera atzemateko, Bestea osotasun bezala atzematen dut ostera ere: munduko osotasunaren hedadura bera duen objektu osotasuna.
|
|
|
Horrek beldur ororen jatorrira igortzen du, berau nire objektutasun hutsaren beldurrezko deskubrimendua, nire posibleak ez diren posible batzuek gainditzen eta transzenditzen dutenean. Beldurrari ihes egingo diot nire posible propioetarantz jotzen dudan heinean, hau da,
|
nire
objektutasuna ez esentziazkotzat jotzean. Hori bakarrik gerta daiteke baldin eta Bestearen izatearen erantzule modura eratzen banaiz.
|
|
|
bada, nola izan ninteke objektu subjektu batentzat ez bada? Beraz, Bestea, lehenik, ni objektu naizeneko izatea da niretzat, alegia,
|
nire
objektutasuna beraren bitartez jasotzen dut. Nire ezaugarrietako bakar bat modu objektiboan ulertu ahal izango badut, Bestea jadanik emana den seinale.
|