|
2015
|
|
|
4 Berariazko ardura har dezagun, ahizpak, Jaunari hori eskatzeko eta ez ahazteko, limosna handi handia baita bekatu astunean daudenen alde otoitz egitea; askoz ere handiagoa litzateke kasu honetakoa baino: egin dezagun kristau bat ikusten dugula eskuak atzealdera kate lodi batez loturik eta bera zutabe batean amarraturik eta goseak hiltzen, eta
|
ez
zer janaren faltan bere ondoan baititu janari gozo oparoak, ahora ezin eraman dituelako baizik, eta gainera nazka handiaz dago, eta hiltzera doala konturatzen da, eta ez hemengoa bezalako heriotzaz, betiko heriotzaz baizik; ez ote litzateke ankerkeria handia hari begira egotea, jan dezan ahora ezer eman gabe. Eta zer, zuen otoitzengatik kateak askatuko balizkiote?
|
|
|
Hori Jainkoaren zerbitzari handia izaten errazteko da, nork bere buruari lagunduz gero; baina, batzuetan Jaunak ahulenak eramaten ditu bide honetatik. Eta horrela, ez dago horretan
|
ez
zer onetsirik ezta zer gaitzetsirik ere, bertuteei begiratu beharra baizik, eta gure Jauna hildura, apaltasun eta kontzientziarik garbienaz zerbitzatzen duena, hura izango da santuena; hala ere, ziurtasun osoz hemen gutxi jakin daiteke, harik eta egiazko Epaileak bakoitzari merezi duena eman diezaion arte. Han harri eta zur geratuko gara, hemen pentsa dezakegunetik zein bestelakoa den haren epaia ikusirik.
|
|
|
Hemen guztiak munduko gauzetarako eta geure buruarentzat lokarturik gaude, ongi lokarturik egon ere (egia esan, horrek irauten duen une laburrean konorte gabe bezala geratzen da, ez baita pentsatzeko gaitasunik, nahi izanda ere), hemen ez dago pentsamendua artifizio bidez geldiarazi beharrik; [4] maitatzea bera ere, egintza hori burutzen badu? ez daki nola egiten duen,
|
ez
zer maitatzen duen ezta zer nahi lukeen ere; azken batean, mundurako guztiz hil den baten antzera Jainkoagan gehiago bizi ahal izateko, horrelaxe gertatzen baita: heriotza gozo bat da, arima gorputzean egonik izan ditzakeen jarduera guztietatik askatze bat; atseginezkoa, egiaz gorputzean badago ere, arima harengandik askatu egiten dela dirudielako, Jainkoagan hobeki egoteko; hala gertatzen da, arnasa hartzeko ere bizirik geratzen ote zaion nik ez jakiteraino.
|
|
|
Han utzi zuen eremutarrak. Baina bai maitasun gartsua zuela, ez baitzituen gogoan
|
ez
zer jan behar zuen, ez izan zitzakeen arriskuak, ez agertzen ez zenean izan zitezkeen gezur beltzak! Bai mozkorturik egon behar zuela arima santu honek, inork enbarazu egin gabe bere Senarraz gozatzea baino besterik gogoan ez zuela!
|
|
|
Oroit bedi Saulenaz, eta ez beza egin besterik. Ez da gutxi izango pertsona horren izaera ongi eramaten badaki; izan ere, nik uste dut sufrimendu eta pena horiek guztiak malenkonia direla, horrek baitauka estu loturik; beraz, ez dago ez errurik
|
ez
zertaz harriturik, oinaze hori eman ez digulako Jauna goretsi beharra baizik.
|
|
|
zenbat eta gehiago zerbitzatzen duen, zorpetuago geratzea, eta askotan nekatua bere burua hainbeste eragozpen eta enbarazu eta loturaren mende ikustean gorputz honen kartzelan egoteak dakarrenez, zor duenetatik zer edo zer ordaindu nahi lukeelako. Eta nahiko inozoa izatea da neke hartze hau; izan ere, bere esku dagoena ere, zer ordain dezakegu, diodanez, hartu
|
ezik
zer emanik ez daukagunok, baizik eta geure buruak ezagutu, eta ahal dugun hau, geure borondatea ematea, bihotz bihotzez egin. Gainerako guztiak, Jaunak honaino ekarri duen arimari, enbarazu eta kalte egiten dio eta ez mesede, apaltasuna delako soilik zerbait egin dezakeena, eta hau ez adimenaren bidez lortua, egia argi baten bidez baizik, bat batean ulertzen baitu irudimenak ekin eta ekin aldi luzean lortu ezin zuena, hau da, zein ezerezak garen gu eta zein handia den Jainkoa.
|