|
2008
|
|
|
–Beno...
|
Ez
nago seguru... beno... Badira bi anaia, Francoren garaian biak ETAn dabiltza.
|
|
|
Larrua, bihotzik gabe jo ezkero, jinasia hutsa dela diote espiritu sakonek. Honako hau, hemengo jardun hau, bihotzik edo arnasarik edo gogorik edo garrik gabe moldatzen ariko banintz?
|
ez
baitago seguru jakiterik, zer izango litzateke?
|
|
2009
|
|
|
Gaur egun zer sentitzen dudan zureganako?
|
Ez
nago seguru: errukia, porrota...
|
|
2018
|
|
|
Begi bakarrarekin edo birekin so egiten dio?
|
Ez
dago seguru esaterik.
|
|
2019
|
|
|
|
Ez
nago seguru gertatu zena benetan gertatu zen, edo imajinatu egin dudan. Zalantza handiak dauzkat, imajina  tzeko kapaz naizen gauza guztiak direla eta.
|
|
2020
|
|
|
Unibertsitateko jendea hari buruzko kontuak esaten aritu da kanpora joan zenez geroztik. Connell
|
ez
dago seguru Mariannek horren berri baduen edo ez, Jamie bezalako batzuek zer esaten aritu diren. Connell ez da jende horren oso laguna, baina enteratu da.
|
|
|
Une batean burutik pasatu zitzaion ea legezkoa ote zen Paulak bera musukatzea, eta ondorioztatu zuen hala izango zela, ez zitzaion bururatzen kontrako arrazoirik, eta hala ere gaizki iruditzen zitzaion funtsean. Paularengandik atzera egiten zuen bakoitzean, hark aurrera egiten zuela ematen zuen, eta, beraz, ez zuen ulertzen gertatzen ari zenaren fisika, eta jada
|
ez
zegoen seguru sofan zuzen eserita zegoen ala besoaren gainera etzanda. Esperimentu gisa, agontzen saiatu zen, eta horrek baieztatu zion eserita zegoela jada, eta goian sabaian egon zitekeela iruditu zitzaion argitxo gorria gelaren beste aldeko ekipo estereoaren standby botoiaren argia zela.
|
|
|
|
Ez
nago seguru haien tipoa izango naizen.
|
|
|
Bai. Baina
|
ez
nago seguru lan aukerei dagokienez.
|
|
|
Dena dela, azkenean urbanizazio mamua ikustera eraman zuen Connellek Marianne. Connellen autoan joan ziren arratsalde batean, eta Connell irten zen lehenengo autotik, inguruan inor
|
ez
zegoela seguru egoteko Marianne irten baino lehen. Etxeak itzelak ziren; hormigoi biluzizko fatxadak zituzten, eta sasiak hartutako berdeguneak etxe aurreetan.
|
|
|
Binilozko EP honen beste aldeaz paso egin ostean, alegia The Birthday Partyren Aita santuaren odolaz mozkortuta abestiaz, Lydiaren soinuen atzetik, bada, aukeratu dut Some velvet morning (belusezko goiz bat) kantua, Lee Hazelwood eta Nancy Sinatraren abestiaren bertsioa ondu baitu Lunchek Rowland S. Howard musikariarekin.
|
Ez
nago seguru ezin estrainioagoa zaidan abesti hau aproposa den aldarte estrainio honetarako. Erosi nuen dendan, saltzaileak xuxurlatu zidan:
|
|
|
" Hemendik Oletara eraman ninduten eta handik Torrera. Orain ere
|
ez
nago seguru hemen. Ikazkinen batek edo artzainen batek ezagutuko banindu...", Manuelak, Asuntzako zurezko eta zohizko txabolei begira.
|
|
|
Gu arazorik gabe sartu ginen aldageletara eta epailea bera izan zen azkena.
|
Ez
nago seguru, baina uste dut Birigay izan zela partidu hura zuzendu zuena. Istiluak istilu, guk irabazi egin genuen eta hori zen benetan balio zuena.
|
|
|
Areatik gertu, Larrauri eta Kordobako jokalari baten arteko lehia izan zen. Aurrelari txiki bat zen, Benitez izan zitekeen, txikia zelako, baina
|
ez
nago seguru. Bilbotarrak garbi atera zuen baloia inolako faltarik egin gabe.
|
|
2021
|
|
|
Edozer gauza gerta zitekeen harekin. Aldez edo moldez enteratzen baziren laguntza eman niola, ozeanoaren beste aldean ere
|
ez
nengokeen seguru. Egun hartan klaserik ez neukan, eta kontu hari irtenbide bat bilatzen emango nuen goiza; horixe erabaki nuen.
|
|
|
Euria egiten zuen egunetan joaten ziren batez ere (O Con da SaÃnzako mikroklima famatua) edo larunbat arratsaldeetan; orduan beste haur eta familia asko elkartzen ziren han, zine areto inprobisatu batean bezala, bideoan ipintzen zuten filma ikustera. Eta oraindik han jarraitzen du bideo erreproduzi  tzaile hark filmak dvdean eta streamingean ematen dituzten garaian, nahiz eta aspaldiko urteetan ez dituzten filmak ipintzen, bideoak non alokatu ere
|
ez
dagoelako seguru asko.
|
|
2022
|
|
|
...usi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez du nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean,
|
ez
nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkiak ziren, zeru zuria eta laino urdinak, eguzki horia arraia gorriekin eta zelai berdea, eta zer da infantilago halako marrazki bat baino, non tximiniak oker ageri baitira etxeetako teilatuetan, baina aita ez zen hori pen... Egia da gehiegi hitz egiten dudala, gehiegi hitz egiten dut baina inoiz ez psikoanalistaren aurrean, bere presentziak pentsamendua garatzea behaztopatzen dit, gainera ez zaio interesatzen, espezializatuegi dago, nik esaten dudanaren  atzean aditzen duen horretan zentraturik dago, nik jakin gabe ere dakidan horretan, eta ezer esatea ez du merezi, aurretiaz dakizunean zer esatea ez den komeni, psikoanalistaren arreta beste nonbait dagoenean, era guztietara ere, ezer ez dagoen toki batean, ez bero ez hotz egiten duen tokian, eta batzuetan lepazamarreraino egiten dut, dibanean etzanik, ezin dut eraman psikoanalista bere eguneroko kezketan babestea, egin behar dituen erosketetan eta hurrena idatzi behar duen liburuan, eta hura bere erosotasunetik atera  tzeko handiagoa denean nire desioa nire isiltasuna baino, gauez egiten ditudan ametsak kontatzen dizkiot, haiek nire ordez hitz egin dezaten, aditu hau psikoanalista jauna eta zeuk esan, askoz interesgarriagoa naiz gauez, loak ia eder egiten nau, tamaina handiko ametsak egiten ditut, ekaitzak eta enbatak amets, hil arriskuak eta kode sekretuak amets, erorketa askean amiltzen diren igogailuak, lur azpian milagarren solairuan lehertu arte, igogailuak umedade eta kakalardo mundura buruz amiltzen ezerk eusten ez diela, eta mundu horretatik ezin irten dira igogailuak amildu eran zuloa ezarian ezarian itxi egin delako, berrogei mila solairuko eraikinak iheska doan jendearen buru gainera abailtzen ari direla egiten dut amets, eta bitartean inurri itsu mordo bat eskapo doala, pasatzen diren autoei arretarik eman gabe, itsasondo abisalekin eta aldiro mozten diren telefono deiekin egin dut amets, kaixo ama, ez dut ezer aditzen, ez negar egin ama, non zaude, zure zenbakia galdu dut, ahaztu egin dut, baina esadazu, gaizki aditzen dizut, eta zergatik ezin ote dut hatzik mugitu, zergatik ezin ote dut hitzik egin, eta hau luzatu egiten da mila modutan ere, ez dute erantzuten, telefonoa hutsari joka ari da, zirkuitu elektrikoen espazio mugagabeari joka, ez dute erantzuten badakitelako neu naizela, zenbaki faltsua delako, linea okupaturik dagoelako eta dirurik ez dudalako, galdurik nago munduaren azkenean, goitik behera putzu arrokazko batera amiltzeko zorian dagoen eraikin bateko gainaldean, kaixo ama, non zabiltza, nola urrundu ahal izan naiz zugandik puntu honetaraino, nola egon ninteke zure bizitik mila kilometrora, hemendik ezin duzu nire ahotsa aditu, nola utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez du nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean, ez nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkiak ziren, zeru zuria eta laino urdinak, eguzki horia arraia gorriekin eta zelai berdea, eta zer da infantilago halako marrazki bat baino, non tximiniak oker ageri baitira etxeetako teilatuetan, baina aita ez zen hori pentsatzen ari, begira, esan zidan, gaizkia zeruan dago, ernamuinean dago, jaio zain dago goritu ahal izateko, paperari su emateko, eta marrazkiko zeruari begiratu nionean serpentina urdinek estalia ikusi nuen, zeru tormentatua zen, eta izarrak zurrunbiloek zeramatzaten, esne bidearen itsasbeherarekin batera, eta brastakoan zerua higitzen hasi zen, serpentina urdinez irakiten, baina gero eta gutxiago ziren urdin eta gero eta gehiago ziren beltz, sugearen odolaren beltza da, erantzun zidan aitak nik galdera egin izan banio bezala, jakingo ez banu bezala, zeru desatsegin bat milioka suge beltzezkoa, ez aita, oker zaude, zeru guztiz zuri urdina da, Mariaren soinekoa bezain, bai, egia da, zeru urdina da gaur baina nolanahi ere gaizkia hortxe dago ezkutaturik, erdizka ageri da horko lainoen artean, begiratu hurreagotik, antzematen zaio, toki guztietan dago eta oroz gain haurren marrazkietan, oroz gain zure haur buruan zeren hazten zarenean zu zeu ere suge izango zara, ez duzu suge itxura izango baina suge izango zara, zeru urdinaren itxurapean irakin egingo duzu, baina hori ez da egia aita, ezin da egia izan, eta amets hartan ni triste nengoen zeren inork ezin zuen ezer egin, okerra egina zegoen, beharrezkoa zen, eta eskuan neuzkan gainerako marrazkiak erakutsi nahi izan nizkionean haietan maleziarik ez zela berari frogatzeko, suak hartuak zituela ohartu nintzen, zelaiak barku pirata bihurtuak ziren eta haien gainetan gizonak bata bestea akabatzen eta pasarelatik botatzen ari ziren, barkuek herio  tzaren bandera jasoa zuten eta itsasoa gorria zen, hondoan jendearen orroak aditzen ziren, denak kondenaturik zeudela iragartzen zuten, amets tragikoa, horratik, psikoanalista jauna, hamar urte nituela gaiztotu nintzen ni, ezin beste ondoriorik atera, azkenaren hasiera izan zen, puteriora eraman ninduen endekatzearen hastapena, eta horixe esan, eta isildu egin nintzen, dena esanik zelako, ebidentziak ez dira esplikatzen, nagusitu egiten dira galdera gehiago jaso ez denean, beti esan ohi denez, eta berriz ere isiltasuna eta egin behar diren gauzen gaineko kezka, eta gehiago hitz egiteko gogorik ez baldin badut, ez baldin badut besterik jakin nahi, da nire ametsak guztiz argiak direlako, sufritu egiten dut nire koherentziagatik eta biziagatik, erantzun gehiegi ematen baitizkidate, eta gainera, nolanahi ere, zer dela-eta eduki nuke psikoanalista baten premia nire hitzei pisu handiagoa emateko, gaurgero aditzen ez ditudan hitzez nardatzeko, zeren mila aldiz ere esanak ditut, ez dakit ezer, zeren nire gurasoek ezin dute bere partea egin, larrutik ordaindu behar dut eta baten batek eman du nire kontrako lekukotza, zeren psikoanalistak horretarakoxe daude hor, barkatzeko eta barkamena eskatzeko, barkatu alaba, barkatu ama, baina nik ez dakit inor barkatzen, nik ez dakit hortzak estutzen baizik, zakilak ahora sartzen dizkidatelako behin eta berriz, aitaren zakila putekin tratuan dagoelako, ez puta bakar batekin, uste dut nik, zeren puta batek beste bat dakar automatikoki, eta honek ere beste bat ordezkatzen du bere gorputzaren naturaren bidez, eta halaxe libratzen dira bezeroen buztanetatik, nire aitaren buztanetik, edozein emakumerekin gogortzen baitzaio aitari zakila, bere emaztearekin izan ezik.
|
|
|
Egia da gehiegi hitz egiten dudala, gehiegi hitz egiten dut baina inoiz ez psikoanalistaren aurrean, bere presentziak pentsamendua garatzea behaztopatzen dit, gainera ez zaio interesatzen, espezializatuegi dago, nik esaten dudanaren  atzean aditzen duen horretan zentraturik dago, nik jakin gabe ere dakidan horretan, eta ezer esatea ez du merezi, aurretiaz dakizunean zer esatea ez den komeni, psikoanalistaren arreta beste nonbait dagoenean, era guztietara ere, ezer ez dagoen toki batean, ez bero ez hotz egiten duen tokian, eta batzuetan lepazamarreraino egiten dut, dibanean etzanik, ezin dut eraman psikoanalista bere eguneroko kezketan babestea, egin behar dituen erosketetan eta hurrena idatzi behar duen liburuan, eta hura bere erosotasunetik atera  tzeko handiagoa denean nire desioa nire isiltasuna baino, gauez egiten ditudan ametsak kontatzen dizkiot, haiek nire ordez hitz egin dezaten, aditu hau psikoanalista jauna eta zeuk esan, askoz interesgarriagoa naiz gauez, loak ia eder egiten nau, tamaina handiko ametsak egiten ditut, ekaitzak eta enbatak amets, hil arriskuak eta kode sekretuak amets, erorketa askean amiltzen diren igogailuak, lur azpian milagarren solairuan lehertu arte, igogailuak umedade eta kakalardo mundura buruz amiltzen ezerk eusten ez diela, eta mundu horretatik ezin irten dira igogailuak amildu eran zuloa ezarian ezarian itxi egin delako, berrogei mila solairuko eraikinak iheska doan jendearen buru gainera abailtzen ari direla egiten dut amets, eta bitartean inurri itsu mordo bat eskapo doala, pasatzen diren autoei arretarik eman gabe, itsasondo abisalekin eta aldiro mozten diren telefono deiekin egin dut amets, kaixo ama, ez dut ezer aditzen, ez negar egin ama, non zaude, zure zenbakia galdu dut, ahaztu egin dut, baina esadazu, gaizki aditzen dizut, eta zergatik ezin ote dut hatzik mugitu, zergatik ezin ote dut hitzik egin, eta hau luzatu egiten da mila modutan ere, ez dute erantzuten, telefonoa hutsari joka ari da, zirkuitu elektrikoen espazio mugagabeari joka, ez dute erantzuten badakitelako neu naizela, zenbaki faltsua delako, linea okupaturik dagoelako eta dirurik ez dudalako, galdurik nago munduaren azkenean, goitik behera putzu arrokazko batera amiltzeko zorian dagoen eraikin bateko gainaldean, kaixo ama, non zabiltza, nola urrundu ahal izan naiz zugandik puntu honetaraino, nola egon ninteke zure bizitik mila kilometrora, hemendik ezin duzu nire ahotsa aditu, nola utzi ahal izan zaitut bakarrik ohe horretan, hiltzen ari zaren horretantxe, baina hobeko dut orain hitz beste egin, ez dut amets horiez gehiago hitz egin nahi, uste dut beti egin izan ditudala ametsok, ama negarrez ikusi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez du nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean, ez nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkiak ziren, zeru zuria eta laino urdinak, eguzki horia arraia gorriekin eta zelai berdea, eta zer da infantilago halako marrazki bat baino, non tximiniak oker ageri baitira etxeetako teilatuetan, baina aita ez zen hori pentsatzen ari, begira, esan zidan, gaizkia zeruan dago, ernamuinean dago, jaio zain dago goritu ahal izateko, paperari su emateko, eta marrazkiko zeruari begiratu nionean serpentina urdinek estalia ikusi nuen, zeru tormentatua zen, eta izarrak zurrunbiloek zeramatzaten, esne bidearen itsasbeherarekin batera, eta brastakoan zerua higitzen hasi zen, serpentina urdinez irakiten, baina gero eta gutxiago ziren urdin eta gero eta gehiago ziren beltz, sugearen odolaren beltza da, erantzun zidan aitak nik galdera egin izan banio bezala, jakingo ez banu bezala, zeru desatsegin bat milioka suge beltzezkoa, ez aita, oker zaude, zeru guztiz zuri urdina da, Mariaren soinekoa bezain, bai, egia da ...usi nuenetik aitak hots egiten ez ziolako, aita laneko bidaian joana zelako bere gastu kontuak harturik, ahaztu egin nau esango zidakeen amak nire presentziaz ohartu izan balitz, ez du nigan ez zugan pentsatzen, beste emakume batekin dago, esan zezakeen amak, baina hobeko dut horretan ere ez sakondu zeren inoiz ez naiz helduko esan ez zidanaren hondora, eta joan den astean edo joan den hilabetean,
|
ez
nago seguru, hamar urte nituela egin nuen amets, nire aitaren alaba nintzela eta atsegin eman nahi niola, nik eskolan egindako marrazkiei begira zegoen, neska txiki baten marrazkiak ziren, zeru zuria eta laino urdinak, eguzki horia arraia gorriekin eta zelai berdea, eta zer da infantilago halako marrazki bat baino, non tximiniak oker ageri baitira etxeetako teilatuetan, baina aita ez zen hori pen...
|
|
|
Askotan galdetzen diot neure buruari zer pentsatzen ote duen psikoanalistak nire kasuaz, nire puterioaz eta itsuskeriaz, nire ama izateko maniaz,
|
ez
nago seguru horretaz ezer pentsatzen ote duen ere, eta zer pentsatu pisuei altxorrik preziatuena balira bezala eusten dien kulturista baten aurrean pentsatzen ohi dena baizik, edo komun publikoetako zoruan bere burua botata dagoen jonki baten aurrean pentsatzen ohi dena baizik, jonki bat paretak odolez zipriztinduak, zaina presaka eta korrika oker hautatu duelako, zer esan liteke inoren zitalkeri...
|
|
|
Baina
|
ez
nago seguru aitak egiaz sinesten ote duen torturaren eternitatean eta dohatsutasunean, eta bestalde bost axola sinesten duen edo ez, zeren lotara joan aurretik kontatzen zizkidan istorioak dira hobekien gogoratzen ditudanak, urrezko ardi larrua eta Itsaso Gorria, nik gorri irudikatzen nuena, Sodoma eta gatzezko estatua hiriaren oinetan, emakume bat hilik hiria sugarretan ikustera bira  tzeagati...
|