|
2000
|
|
|
Eta, bat batean, hutsune handi baterat zabaldu zitzaizkidan bortz zentzuen leihoak, bortzak baterat, eta bihotzak ez
|
ezik
buruak ere ihes egin zidan hutsune hartarik, kordea galtzen nuela.
|
|
|
Eta biktimaren izua eta espantua da hura, laztura eta mindura! Eta nago ezen, nola txinatarren tormentu hura gorputzaz baliatzen den, nekearen eta oinazearen areagotzeko, hala ipintzen zuela bertze tormentu hark ene arima sufrimenduaren eta pairamenduaren atzaparretan, eta ezezko haiek ene gogoa zulatzen eta guztiz minberatzen zutela, eta neure onetik atera nindutela azkenean; eta pentsatu ere pentsatzen dut batzuetan
|
ezen
burua ere gal nezakeela, segur galduko nuela, baldin bide belar gaixtoz bete hartan barrena zurekin inkontratu izan ez banintz, jaun André, halako batean.
|
|
2002
|
|
|
Euskarak ez zuen lekurik. Ez zuen lekurik jantziak saltzen zituzten denda garestietan, eta
|
ez
burutik ere pasatu gero Maria Cristinan edo Hotel du Palais bezalako batean euskaraz mintzo zintezkeenik. Ez eta esne ahulaz hautsitako kafe ezdeus baten eskatzeko edo komunak non zeuden galdegiteko orduan ere.
|
|
2004
|
|
|
Udan sartzen garen momentutik, kalean denbora gehiago egotea eskatzen digu gorputzak, dela mendian, dela hondartzan, dela terrazetan. Bizi erritmoa moteltzen zaigu, gorputzak ez
|
ezik
buruak ere atsedena behar baitu. Nork bere modura bizi du uda, batzuek urte osoan zokoratutako liburu sakonak irakurtzen dituzte, bestetzuk ez dute lerro bakarra irakurtzen.
|
|
2005
|
|
|
Ai, Inesen dezepzioa, mundua hankaz gora erori balitzaio bezala, aurpegia zuri zuri! Baina aurpegia ez
|
ezik
burua ere zuri zuri geratu zitzaion, zulo zuri hark telefonoaren zifrak irensten zituela, guztiak kolpetik.
|
|
2009
|
|
|
–Atzera hortik, Nurmi, kaka Jainkoari eta kaka hiri!??, non, koparen parera iritsi baino metro pare bat lehenago, tiro jasa batez josi baitzuten, metrailadorearen burrunbak dar dar zeragion aireari, zarata eta zalaparta?, bere izatearen zati galdu baten bila joan zenak zati guztiak galtzen zituela, koparen gainera zerraldo eroriz. Orduan, baina, malguki batek katapultaturik bezala, lubakitik ziztuan irten zen Ada, senetik zetorkiòn erreakzio ezin azkarragoan, senak itsututa, itxura batean, baita zuhurtasunari tarterik uzten ez ziòn solidaritatezko jarrera erabateko batek ere, eskua luzatzera bultzatu zuena ondorioei erreparatu gabe, eskua ez
|
ezik
burua ere galtzeko arriskuan ipiniz?, sarjentuaren alferrikako oihuen artean: –Geldi, geldi, geldi?!?, beste tiro jasa burrunbatsu batek airea zeharkatu zuenean, zeinak betean harrapatu baitzuen Ada eta lurrera erorarazi; Adak fusila askatu eta oihura iristen ez zèn kexu mingarria egin zuen; gero, bizpahiru bira egin zituen, lubakitik metro batera edo utzi zutenak, hasperen eta intzirien artean, sabelaren goiko aldean bi zauri larri zituen, bala banak eragindakoak?, konortea galdu zuen arte; konortea bereganatu zuenean, berriz, handik hamar hamabost minutura?, sator gela batean aurkitu zuen Adak bere burua, tapaki baten azpian, zauriak benda batzuek lotuak eta estaliak, artatu zuèn erizain gizonezkoak orduantxe bukatu zuen, itxuraz, bere lana?, odol-jario geldiezina geldiarazteko saioan; Domingok, beraz. Domingo eta Chaplin, Ada zauritu zuteneko eszena bertatik bertara jarraitu zutenak, erizainaren ondoan zeuden une hartan?, bazekien Adaren larritasunaren berri, baina ohartu zenean ezen Adak begiak zabaldu zituela, haren parean jarri eta, kokospetik era ezin samurragoan helduta, honela esan zion, ahots hunkituaz:
|
|
|
" Atzera hortik, Nurmi, kaka Jainkoari eta kaka hiri!" –, non, koparen parera iritsi baino metro pare bat lehenago, tiro jasa batez josi baitzuten –metrailadorearen burrunbak dar dar zeragion aireari, zarata eta zalaparta–, bere izatearen zati galdu baten bila joan zenak zati guztiak galtzen zituela, koparen gainera zerraldo eroriz. Orduan, baina, malguki batek katapultaturik bezala, lubakitik ziztuan irten zen Ada, senetik zetorkiòn erreakzio ezin azkarragoan –senak itsututa, itxura batean, baita zuhurtasunari tarterik uzten ez ziòn solidaritatezko jarrera erabateko batek ere, eskua luzatzera bultzatu zuena ondorioei erreparatu gabe, eskua ez
|
ezik
burua ere galtzeko arriskuan ipiniz–, sarjentuaren alferrikako oihuen artean: " Geldi, geldi, geldi...!", beste tiro jasa burrunbatsu batek airea zeharkatu zuenean, zeinak betean harrapatu baitzuen Ada eta lurrera erorarazi; Adak fusila askatu eta oihura iristen ez zèn kexu mingarria egin zuen; gero, bizpahiru bira egin zituen, lubakitik metro batera edo utzi zutenak, hasperen eta intzirien artean –sabelaren goiko aldean bi zauri larri zituen, bala banak eragindakoak–, konortea galdu zuen arte; konortea bereganatu zuenean, berriz –handik hamar hamabost minutura–, sator gela batean aurkitu zuen Adak bere burua, tapaki baten azpian, zauriak benda batzuek lotuak eta estaliak –artatu zuèn erizain gizonezkoak orduantxe bukatu zuen, itxuraz, bere lana–, odol-jario geldiezina geldiarazteko saioan; Domingok, beraz –Domingo eta Chaplin, Ada zauritu zuteneko eszena bertatik bertara jarraitu zutenak, erizainaren ondoan zeuden une hartan–, bazekien Adaren larritasunaren berri, baina ohartu zenean ezen Adak begiak zabaldu zituela, haren parean jarri eta, kokospetik era ezin samurragoan helduta, honela esan zion, ahots hunkituaz:
|
|
2019
|
|
|
Ni sinestsia nago bertsook ez dutela ez hanka eta
|
ez
bururik ere esan zuen Aliziak batere beldurrik gabe Erregeren aurre aurrean jarrita (dagonekoz horrenbeste handitu zen).
|