|
|
eta iritsi ez beste giroaren berotasunari antzeman genion, lehenik eta behin; jendeak hiru hilabete pasatxo zeramatzan, mirari ikusgarria noiz gertatuko; jendea, beraz, hain zegoen mirariaren irrikan, non irrikak berak itsutu baitzituen guztiak: ama, doña Carmen Sidonia eta maistra, hirurak sinetsita zeuden behintzat huraxe zela ordua, ordu guztien ordua, zeruak eta lurrak bat egingo zutenekoa, Romanak iragarria?, eta don Antonio ere bai; hala, bada, berak iragarri bezala, urriaren erdialdeko arratsalde hartan hantxe azaldu zen Romana, agerketen zelaian, hurrengo
|
egunetako
egunkariek esan zutenez, hogei bat mila ginen hara bildutakoak?, aldamenean emakumezko lagun min bat zuela, ohi zuen bezala; haiekin batera, ilaran, don Antoniok fundatutako kongregazioko Andre Mariaren alaba kartsu batzuk zeuden, atzera begira jartzen naizela, nekez uler dezaket nola itsutu zen don Antonio Romanarekin, Romana hain dantzazalea izanik?, guztiak ere zelaian zegoèn hesi itxi baten ... –Odola, odola, odola?!?, Romana zorabio batean sartu, guztiok paralizatuta bezala gelditu?
|
|
|
Txantxetan diot hau orain, Damaso, baina ama eta biok ez geunden txantxetarako... ezta hura galtzeko ere, ez horixe!; eta hala, urriaren 10ean edo 11n, Pagoagarantz laugarren aldiz abiatu, iritsi... eta iritsi ez beste giroaren berotasunari antzeman genion, lehenik eta behin; jendeak hiru hilabete pasatxo zeramatzan, mirari ikusgarria noiz gertatuko; jendea, beraz, hain zegoen mirariaren irrikan, non irrikak berak itsutu baitzituen guztiak: ama, doña Carmen Sidonia eta maistra, hirurak sinetsita zeuden behintzat huraxe zela ordua —ordu guztien ordua, zeruak eta lurrak bat egingo zutenekoa, Romanak iragarria—, eta don Antonio ere bai; hala, bada, berak iragarri bezala, urriaren erdialdeko arratsalde hartan hantxe azaldu zen Romana, agerketen zelaian —hurrengo
|
egunetako
egunkariek esan zutenez, hogei bat mila ginen hara bildutakoak—, aldamenean emakumezko lagun min bat zuela, ohi zuen bezala; haiekin batera, ilaran, don Antoniok fundatutako kongregazioko Andre Mariaren alaba kartsu batzuk zeuden —atzera begira jartzen naizela, nekez uler dezaket nola itsutu zen don Antonio Romanarekin, Romana hain dantzazalea izanik—, guztiak ere zelaian zegoèn h... " Odola, odola, odola...!", Romana zorabio batean sartu, guztiok paralizatuta bezala gelditu... eta oihua ahotik ahora hedatzen zela, istantean hedatu ere, tximistaren gisan, erromes ginenok oihu hura paralisiaren eta zoraldiaren aurka borrokatzeko modu bakarra bagenu bezala, defentsa mekanismo automatiko batek edo gure baitan orduantxe martxan jarria; amak musuzapi garbi bat zeraman —baita beste jende askok ere, Romanak berak aholkatuta— odol preziatuaren tantaren bat jasotzeko asmotan —odolak beti zikindu ohi ditu musuzapiak, baina odol tanta hark are garbiago bihur zezakeen garbi zegoena—; egin ere, egin zuen amak, lehenengo zoraldiaren ondotik, Romanarengana hurbiltzeko saioa, baina orduantxe, halaber, erne baino erneago zeudèn gizon batzuek Romana besoetan hartu eta hesira eraman zuten, beste bidenteekin batera.
|