|
2021
|
|
|
Atezuan zelatatzen dugu bortizkeriaren pitzadurarik ñimiñoena ere mintzo diren ahotsetan. ...mekanikoki jarraitzen dugu jolasten, harri koskorrak eta belarrak lur pila batean jartzen muino bat egiteko; baina jada muino horrek ez digu batere ardura, ohartzen gara ez garela berriz zoriontsu izango harik eta etxea ostera bakean egon arte; ateak danbatekoz itxi eta asaldatu egiten gara; hitz amorruzkoak doaz hegan gela batetik bestera, guretzat ulertezinak diren hitzak, eta ez dugu ahaleginik
|
egiten
ulertzeko, ez haiek ekarri dituzten arrazoi ilunak aurkitzeko; lausoki pentsatzen dugu arrazoi izugarriak behar dutela, inondik ere: helduen misterio absurdo osoa abailtzen da gure gain.
|
|
2022
|
|
|
Hor zebilkidan, lore izenak jaulkitzen, aita berarekin balego bezala. Eta nik, ezta malko bat ere, baina urdaila sua ponpatzen, eta ahaleginak
|
egiten
ulertzeko, jauna, ahaleginak egiten ulertzeko eta ez makurtzeko sinestera baietz, halaxe zela, mundua akabatzera zihoala.
|
|
|
Hor zebilkidan, lore izenak jaulkitzen, aita berarekin balego bezala. Eta nik, ezta malko bat ere, baina urdaila sua ponpatzen, eta ahaleginak egiten ulertzeko, jauna, ahaleginak
|
egiten
ulertzeko eta ez makurtzeko sinestera baietz, halaxe zela, mundua akabatzera zihoala.
|
|
|
Eta herren geratu zenean eta eskolako patioan korrika eginarazten ziotenean haren bizkarretik barre egiteko, beti izaten zen inguruan irakasleren bat bereak eta bi esateko hari burla egiten zioten haurrei. Baina ni, bai bainekien jendeak hitz
|
eginez
ulertzen duela elkar, baina ez jende eta ez ezer ez direnak hobe dela behiak bezala tratatu, makilarekin ipurdian emanez behar den bidetik joan daitezen, haien aurrean jartzen nintzen irakasleak begira ez zeudenean eta esaten nien ni eskularruekiko katu bat nin  tzela, ez nuela hiltzen baina bai mehatxatzen, eta mutikoek barre egiten zuten, eta nik orduan asto beltzarenak esaten nizkien eta den... Behin bati esan nion beraren ama, inondik ere, errutokiko oilo bat izango zela eta eman ahal izan zuen guztia bera bezalako arraultza bat izan zela, zartagian frejitzeko prest, eta mutikoak, amarik ez zuena nonbait, ibai oso baten negarrak egin zituen, zer diot ibaia!, zazpi itsasoen negarrak egin zituen, eta eskolako zuzendariak, sugegorria baino gaiztoagoa bera, esan zidan ezen pentsatzen diren gauzak ez dutela beti zertan ahotik irten, eta nik, nola ez nuen sentitzen kulparik mutikoarengatik, nahigabea baizik Catalinarengatik eta haren begi negartsuengatik, esan nion, txuleriaz, deabruak beste lanik ez duenean isatsarekin euliak akabatzen dituela, gure aitak Dolorestarrengatik askotan esaten zuen esaera bat, eta begira nolakoa den bizitza, jauna, azkenean bera gertatu deabruaren euli.
|
|
|
Gure ezintasun praktikoa gure ezintasun teorikoaren adinakoa zen. Ezin genuen ezer
|
egin
ulertzen ez genuen totalitarismo horren kontra. Bizirik iraun nahi izanez gero, nahitaez onartu behar genuen errealitate berria.
|