|
2017
|
|
|
Izate hori ez da inola ere bere baitakoa, ez baita kanpokotasun eta ezaxolatasun betean sortu, baina ezta bere baitarakoa ere, ez baita nik izateko dudan izatea nire burua ezereztatzen dudalarik. Izate hori nire Bestearentzako izatea da, hain zuzen, oinarrian aurkakoak eta zentzuz alderantzizkoak diren
|
bi
ezeztapenen artean zatikatua dagoen izate hori; Bestea ez baita berak intuizioz daukan Ni hori eta nik ez baitaukat ni naizen Ni horren intuiziorik. Nolanahi ere, batak sortutako eta besteak bere gain hartutako Ni horrek bere errealitate absolutua zeretik ateratzen du, bera da bereizketa posible bakarra bi izateren artean izateko moduan funtsean berdintsuak direnak eta elkarri zuzenean presente zaizkionak, ezen ez baita euren artean erdibideko terminorik zilegi, kontzientzia kontzientziak bakarrik muga dezakeenez gero.
|
|
|
mit machen). Halatan, lehenik eta bakarrik erreparatzen diot
|
bi
ezeztapenetatik ni erantzule ez naizen horri, nigandik nigana ez datorren horri. Baina ezeztapen horren atzemate berean sortzen da ni (re) kontzientzia ni neu bezala, alegia, ni (re) kontzientzia esplizitu bat har dezaket non eta ni ere banaizen Bestearen ezeztapen baten erantzule, nire posibilitate propioa ere badena.
|
|
|
Bestea, beraz, jokoz kanpo geratzen da, nire esku geratzen baita bera ez izatea eta, horrenbestez, bere transzendentzia jada ez da berarenganantz transzenditzen nauen transzendentzia, baizik eta transzendentzia kontenplatu hutsa, ipseitate zirkuitu emana baino ez. Eta ezin ditudanez
|
bi
ezeztapenak aldi berean gauzatu, ezeztapen berriak, oinarrian beste ezeztapena duen arren, ezkutatu egiten du lehengoa: Bestea presentzia degradatu gisa agertzen zait.
|
|
|
Bestea presentzia degradatu gisa agertzen zait. Bestea eta ni, azken batean, bata bestearen existentziaren erantzuleak gara, baina hori gertatzen da
|
bi
ezeztapenen bitartez non ezin baitut bata jaso, une berean bestea ezkutatzen ez badu. Bestea bihurtzen da, orduan, nik mugatzen dudana nire Bestea ez izateko proiekzioan.
|
|
|
orain kontua bakarrik ez da ezeztapenak izatea islatuan eta islatzailean bikoizten duela lehenik eta, ondoren, islatu islatzaile bikotea (islatu islatzaile) islatuan eta (islatu islatzaile) islatzailean. Zera, ezeztapena bikoiztu egiten da barneko eta alderantzizko
|
bi
ezeztapenetan, non eta bakoitza barneko ezeztapen bat den eta non, haatik, kanpoko ezerez helezin batek bereizten duen bata bestearengandik. Horrela, bietako bakoitzak etengabe ukatzen duelarik bere baitarako hori Bestea denik, eta izateko duen izate horretan zeharo engaiaturik, jada ez du ukatzeko modurik bera alderantzizko ezeztapena den.
|
|
|
Horrela, bietako bakoitzak etengabe ukatzen duelarik bere baitarako hori Bestea denik, eta izateko duen izate horretan zeharo engaiaturik, jada ez du ukatzeko modurik bera alderantzizko ezeztapena den. Hemen, bat batean, emana agertzen da, baina ez bere baitakoa izatearen identitate baten emaitzatzat, baizik eta nolabaiteko kanpoko mamutzat,
|
bi
ezeztapenetatik ez batak eta ez besteak izateko ez duena eta, halere, biak bereizten dituena. Egia esateko, izate erreflexiboan jada aurkitzen genituen alderantzikatze negatibo horren lehen printzak.
|
|
|
Baina, beste alde batetik, nire buruaren ezeztapenaren aldibereko, Besteak ukatu egiten du bera ni denik.
|
Bi
ezeztapen horiek ezinbestekoak zaizkio Bestearentzako izateari eta ezin batera ditzake inongo sintesik. Hori ez da inola ere kanpoko ezerez batek jatorrian bereizi lituzkeelako, baizik eta bere baitakoak bata bestearen arabera berratzemango lukeelako bakoitza, hain soilik bata ez delako bestea baina ez izateko beharrik ere ez duelarik.
|