|
2017
|
|
|
Sartrek azaltzen duenez, egoera dialektiko hori soilik gaindi daiteke bere baitarakoaren transzendentziaren bidez, alegia, nire posibleetara eta nire askatasunera jauzi eginez. Nire burua Bestearentzako objektu den subjektu bezala transzenditzen badut eta, beraz, nire izatearen osotasunez,
|
Bestearen
transzendentzia ukatu barik baliogabekotzat jotzen badut, bestetasuna nire izatearen parte egiten dut. Modu horretan, bere baitarakoa den nire izateak posibilitate infinituen iturri izaten jarraitzen du eta bere erdigunea berreskuratzen du.
|
|
|
Horren aurrean, Bestearekiko lehen harreman motak Bestearengan eragitea bilatzen du (hau da, Bestearen subjektutasunean, askatasunean, transzendentzian), hain zuzen ere, norbere objektutasuna dela bitarte, objektutasunetik
|
Bestearen
transzendentzia transzenditu nahian, nolabait ere, ni objektuaren subjektu fundatzailea neroni izateko, eta ez Bestea. Harreman mota horren adibidegarri, Sartrek maitasuna, hizkuntza bidezko sedukzioa eta masokismoa hartzen ditu.
|
|
|
izan ere, asimila banezake nire bere baitako izatearen fundatzailea den askatasun hori, neure fundatzailea bera izango nintzateke.
|
Bestearen
transzendentzia transzenditu edo bestela transzendentzia hori neureganatu transzendentziazko izaera kendu gabe, horiek dira Besteari buruz hartzen ditudan jatorrizko bi jarrerak.54
|
|
|
Nolanahi ere, Sartrerentzat, Bestearekiko harremanetan izan asmo ohi den izate absolutu hori (objektu eta subjektu batera litzatekeena) funtsean porrota da, ezin baita saihestu bi transzendentziaren arteko talka, ezinezkoa baita bi transzendentziaren bateratzea edo
|
beste
transzendentzia baten jabe egitea norberarena izanik, ezinezkoa baita norbera izatea Beste gisa eta Bestea izatea norbera gisa. Transzendentziaren lehian, maitasuna da beste transzendentzia baten asimilaziotik gertuen agertzen den harreman mota, aurretik Bestearen askatasuna aitortzea eskatzen baitu:
|
|
|
Nolanahi ere, Sartrerentzat, Bestearekiko harremanetan izan asmo ohi den izate absolutu hori (objektu eta subjektu batera litzatekeena) funtsean porrota da, ezin baita saihestu bi transzendentziaren arteko talka, ezinezkoa baita bi transzendentziaren bateratzea edo beste transzendentzia baten jabe egitea norberarena izanik, ezinezkoa baita norbera izatea Beste gisa eta Bestea izatea norbera gisa. Transzendentziaren lehian, maitasuna da
|
beste
transzendentzia baten asimilaziotik gertuen agertzen den harreman mota, aurretik Bestearen askatasuna aitortzea eskatzen baitu:
|
|
|
Kasu horretan,
|
Bestearen
transzendentzia oraindik transzendentzia objektu bat besterik ez da bere baitarakoa den kontzientzia lekuko (ni) batentzat. Kontua zera da, Besteak bere erara antola badezake bere mundua eta nik ikusten dudana ikus badezake, orduan ni ere ikus nazake.
|
|
|
Bestearen begirada (begiratzailea) ezin da deduzitu ez nire subjektu izatetik (orduan Bestea objektutzat joko bainuke) ez Bestearen objektu izatetik (orduan Besteak ez bailuke ni begiratzeko ahalmenik). Epoche fenomenologikoak ere luke, Sartrek dioenez, Bestea isolatu eta parentesi artean jarri, zeren, begiratzailea delarik,
|
Bestea
transzendentzia hutsa baita, ez posiziozkoa, ez tetikoa, nire ‘mundutik’ kanpo dagoena.
|