|
|
Collins jaunak agindutako esker gutuna asteartean ailegatu zen, aitari zuzendua eta urtebeteko egonaldi batek eragingo zukeen esker onaren farata guztiaz idatzia. ...iro ikusteko desioarekin alegia, eta, bere usteak betez gero, hamabost egunen buruan, astelehenarekin, itzuliko zela bertara; Lady Catherineri zegokionez, zioen lehengusuak, hain bihotzetik ederresten zuen ezkontza, ahalik eta lasterren egin zedin gogo baitzuen, eta Collins jaunaren esperantza zen hori bazterrezinezko arrazoia izango zela bere Charlotte maitagarriak hurbileko data batean jar zezan
|
bera
gizonik zoriontsuena egingo zuen eguna.
|
|
|
ahoa ixten zuen, hortzak estutu, sudurraz talka egin, eta batzuetan negarrez barre egiten zuen hain baldar jarduteagatik, baina bizkor ikasi zuen, zoratu egiten zuen senarra, ordura arteko inork baino azkarrago; senarrak bere gaueko jantzia behar bezain bizkor kentzen ez bazuen, eten egiten zion hozkaka, baita berea ere; botoi guztiak askatuta biluzik nahi zuen alboan, bera bezalaxe; burusi, maindire eta burukoak lurrera botatzen zituen, aldi bakoitzean abentura berriak irudikatuz, jolas eta era berriak, hainbesteraino non senarrak lanak izaten baitzituen hari jarraitzen; emazteak laztan egiten zion ohean edo larrutan ari zirelarik lurrera erortzean, geldiezina zen, bezatu ezina, edo bestela leuna, samurra, esanekoa; ez zegoen senarraren gorputz atalik bere mingain gosetuaz edo ezpain bustiez edo adats leunaz igurtzi ez zuenik, hankak milikatzen zizkion, oinetako hatzak musukatu, ahoan sartu, miazkatu, samur eta eztiro, haren sorbaldetara igotzen zen, aurpegia haren besapean sartzen zuen, mingain hezeaz galtzarbeak orrazten zizkion, inurridura nabaritzean titi muturrak eta ilea irristatzen zituen haren gainean, pixkanaka beherantz, beherantz, batere presarik gabe, nondik jakin gabe agertzen zituen eskuak, bizkor, samur eta arin, hasieran presaka, kolpetik mantso, oso mantso, zer ari haiz Rozina, ai, zertan ari haiz, eta orain zer, ai, eta orain zer, eta gorputza jiratu eta gora begira geratzen zen Rozina, sagutxo bat bezain geldi, ia arnasarik hartu gabe, eta gizona arnasestuka, haren laztanek kitzikaturik, bere hura tente, geldi geldi emaztearengana jiratzen zen, emazteak isil isilik zerbait adierazten zion, ez zuela jarraitu nahi, berak ere nahi zituela ferekak. Maite zuen gizonak, eta Rozinak bazekien hori, eta
|
beraren ondoan
gizona zoriontsu zela ere bazekien; senarrak estu estu hartuta beste inongo emakumeri inoiz esan ez zizkionak esaten zizkion, bizi osoan zuela, babestuko zuela; laztan eginez eta belarrira oso emeki xuxurlaka, poliki eta leun hasten zen ferekak egiten, hanka zuztarretatik abiatu eta izterretan gora esku gainaz, hitzik esan gabe laztantzen zizkion eskuak, sorbaldak, samurkiro estutuz; hasieran Roz... Eta Rozinak:
|