|
2000
|
|
|
Gaztetan bezain kalakari segitzen duk eta txantxetarat emana, Joanikot.
|
Baina
ez uste hire hitzak konbentzitu nauenik, ezta hire begietako suak ere, zeren eta sua ez baita izan ohi zaharren ezaugarria, eta ni zaharra nauk eta zahar sentitzen nauk... Baina zulo batean nagok, bertzalde, eta zulo batean dagoenak ez dik zer galdurik baldin bertze zulo baterat badoa, ezta munduko uzki zulorat badoa ere, zeina, hire aburuz, den Urbiain.
|
|
|
|
Baina
ez uste ezen sententzia harekin gehiegi alegeratu nintzela...
|
|
|
—Eta hala garaitu zitian aitak trabak eta behaztopak, legeari zetxezkionak.
|
Baina
ez uste handik aitzinako bidea, honenbertzez, erraza izan zenik. Izan ere, aitak hartu zuen lana ez zuan nolanahikoa:
|
|
2004
|
|
|
–Ongi, entzungo dizut,
|
baina
ez uste konbentzituko nauzunik ergelkeria pare batekin! –eta, hatzaz mehatxatzen nuela, jarraitu nuen–:
|
|
2010
|
|
|
|
Baina
ez uste Arturo Campiónen liburu osoak hunkitu ninduenik, orri gutxi batzuek baizik: orri haiek, zeinetan nobelagileak maisu eta ikasleen arteko harremanak lantzen dituen, Don Bernardino eta Martinicoren artekoak bereziki; ez dakit liburua irakurri duzun, Damaso, baina Martinico, nobelako ikasle protagonista?
|
|
|
nekez sinets nezakeen jada.
|
Baina
ez uste, Gabino, harro sentitu nintzela neure aurkikuntzaz, harrotasunak ere pixkanaka egin zuen bere bidea?, airetik zintzilik sentitu bainintzen, amildegi bat neure oinen azpian. Nietzschek esana da:
|
|
|
|
Baina
ez uste Arturo Campiónen liburu osoak hunkitu ninduenik, orri gutxi batzuek baizik: orri haiek, zeinetan nobelagileak maisu eta ikasleen arteko harremanak lantzen dituen, Don Bernardino eta Martinicoren artekoak bereziki; ez dakit liburua irakurri duzun, Damaso, baina Martinico —nobelako ikasle protagonista— mutil konkor bat da; gorputzean ez ezik, baina, ariman ere bazuen beste konkor bat, gorputzekoa baino konkorragoa zena eta jatorrizko bekatua baino bekatuago... maisuak —don Bernardinok— ez zion besterik baieztatzen eta ez zion besterik itsusten behintzat, behin eta berriro, eskuan izaten zuèn erregela etengabeko mehatxu bihurtuz; eta zein zen, bada, Martinicoren bekatua?; euskalduna izatea!; baina orduko ale zaharra hementxe daukat mahai gainean, eta pasarte batzuk transkribatuko dizkizut —aski luzeak, zalantzarik izan ez dadin—, nire sentimendu batzuk agertzeko baliagarri direlakoan.
|
|
|
Eta, jakina, ipuinaren bigarren zatia ere —" Eta orain, aingeru bat da" — nekez sinets nezakeen jada.
|
Baina
ez uste, Gabino, harro sentitu nintzela neure aurkikuntzaz —harrotasunak ere pixkanaka egin zuen bere bidea—, airetik zintzilik sentitu bainintzen, amildegi bat neure oinen azpian. Nietzschek esana da:
|
|
2013
|
|
|
nik beti lortu izan baititut gura nituèn jostailuak, gura nuèn bizikleta, gura nuèn guztia.
|
Baina
ez uste, bestela, etxean aberatsen moduan bizi garenik. Ondo bizi gaituk, baina ez kalifak lez.
|
|
|
–Arrazoi duk, Facundo... nik beti lortu izan baititut gura nituèn jostailuak, gura nuèn bizikleta, gura nuèn guztia.
|
Baina
ez uste, bestela, etxean aberatsen moduan bizi garenik. Ondo bizi gaituk, baina ez kalifak lez.
|
|
2014
|
|
|
Ez zidaten hitzok minik egin. Beno, bai,
|
baina
ez uste nuen beste. Arrazoi zuela iruditu zitzaidan.
|
|
2019
|
|
|
Lehen egun hartan, Txeferekin geratu bezala, Telmok eraman zituen Txefe bera eta Klara ospitalera, Joxanton Patxadatsuren volkswagen berdean. Kimioterapia saio hura gogor joan zitzaion Txeferi,
|
baina
ez uste bezain gogor ere.
|